De grote stille heide, mijn eerste heideveldtocht.
Dat groot, best wel. Voor je het weet loop je iets verder dan internet aangaf. Zo kan een 7 km route er bij aankomst 8,5 te zijn en bij gebrek aan een laatste duidelijk aanwijzing ineens 10.
Je gaat er bij Laren op en komt er bij Hilversum weer af. Niet echt de planning, maar ach, het was perfect wandelweer.
Dat stil, niet echt. Goed, het was de eerste maandag van de maand en dan weet je dat er om 12 uur een hoop kabaal komt. Wat korter duurde dan het vervelende geblaf van een kennel op hondenclub?
De steeds overvliegende kerosinevinken en wat verveelde jong adolescenten met hun vreselijke speeltjes, kleine drones.
Denk dat allemaal weg en dan hoor je slechts kraaien, gezoem van allerlei vliegen, wat geroffel van gindse specht.
Het dartele ree waagt zich uit een bosje, gevolgd door een aantal vriendjes. Verderop vliegen een paar kiekendieven.
Elke eenzame boom lijkt een eigen pieper te hebben, één van die vele kbv-tjes (kleine bruine vogeltjes) die absoluut niet willen poseren.
Mijn eerste ervaring met de heide was tevens mijn eerste ervaring met die Schotse hooglanders.
De runderen, niet de mannen in kilt, dat zou misplaatst zijn.
Een herder kan, maar een Schot? Nee.
Aangezien die runderen rustig stonden te grazen en er geen kalfjes liepen was het leuk foto's maken.
Maar weer een ervaring rijker, zo'n best groot dier kan wel erg stilletjes in het bos sluipen.
Ik wandel geregeld en weet dat een naar voedsel zoekende merel klinkt als een aandenderende kudde groot spul. Het groot spul liet zich verraden door een krakend takje.
Geniet van de heide, maar het lijkt me een redelijk linke plek voor wildplassers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten