Zo heerlijk rustig

Het was erg rustig vanaf deze stoel, soms moet de batterij even worden opgeladen.
En hoe kan je dat beter doen dan met even weg te zijn?

Vakantie? Nou, niet echt, al voelde het wel als een korte vakantie.
Wat maakt iets een vakantie?
Simpel, gewoon eens 4 dagen weg gaan. Weg van de 4 muren en de eigen omgeving.

Ook al is het maar 4 dagen, je pakt in alsof je weet ik hoelang weggaat, regelt dat iemand tenminste een keer de plantjes op het balkon water geeft.

Om de gastheer en gastvrouw te ontlasten en omdat je toch binnen de grens blijft en per automobiel gaat neem je vast een diner mee.
Omdat je net even te ver zit voor snel iets halen, een voorraadje drank.
Omdat het weerbericht per halve dag een andere voorspelling geeft, een plu, een vest, een jas, maar ook wat luchtigs.

En omdat je weet dat je gaat lopen een paar makkelijke schoenen voor blote voeten, zonder de ergernis van steentjes in de schoen, maar ook schoenen met sokken en wat slippers zodat je niet bij de gastheer en gastvrouw een half natuurpark over het kleed loopt.
Kortom 4 grote tassen en dan heb ik de fototas niet meegerekend. Want ja, je gaat naar een broedkolonie.
Zit je dan in een hut vlakbij? Of weet ik hoever van? Kijker mee, extra fotokaartje mee, reserve batterijen mee en oh vreugde, ik heb slechts een compact camera, wat dan weer lenzen scheelt.

Een korte vakantie is eigenlijk gewoon afmatten. Jezelf afmatten want je wil zoveel mogelijk zien.
Als je in het westen woont is dat in het oosten meer dan makkelijk te doen hoor.
En dat maakt ons landje zo mooi.

Is het zoveel anders? Ja, maar ook nee.
Wat is er dan echt anders? Om te beginnen de insecten.
In het westen, als ik buiten loop ben ik in deze tijd van het jaar al snel bezig de elzenhaantjes van me af aan het schudden. In het oosten, als er iets op je arm landt, is het al vrij een mij onbekend merk tor.
Net iets groter, of nee, veel groter.

Wat is er nog meer anders? De vogels. Gewoon een paar soorten die we hier nooit zien.

Maar struinend langs het struweel, kijkend naar de huizen, een geheel andere bouwstijl.
Toch vind ik het meest verwonderlijk, waarom laten ze daar elke bouwval staan?
Er staan kasten van huizen, en een eindeloze rij aan bijna in elkaar gestorte schuurtjes.

Het nut zie ik er niet van in, al is het wel leuk voor mijn fotoverzameling bouwvallen.
Die scheefgezakte exemplaren waar geen raam meer inzit, een deur al helemaal niet meer dicht kan, als ie er al in zit.
Schuurtjes waar de eerste de beste armoedige bewoner van een sloppenwijk nog van zou schrikken.
Ze denken toch niet dat het de Unesco erfgoedlijst gaat halen?

Ja, ik keek mijn ogen weer uit, de landschappen, de ruimte, maar ook de schuurtjes.