Een mening

Wat is het toch heerlijk dat we allemaal een mening mogen hebben en mogen uiten.

Dat we een politicus mogen achten of verachten. Dat we bloggers en columnisten hebben, cartoonisten en grappenmakers hebben.
Dat is vrijheid!

En met die vrijheid komt dan ook afbranden en afzeiken, we hebben toch de vrijheid?
Dus smijten we ons afval neer, we betalen toch belasting?
We laten onze kinderen al krijsend rondhollen, dan zijn ze zoet. Of een ander zich er aan ergert, nou en.

Dan kijk ik eens naar een discussieprogramma over de verhuftering. Natuurlijk zitten ze weer hufterig door elkaar heen te tetteren.
Soms vraag ik me af of de EO daar patent op heeft.

Het gaat over urineren op een treinbankje. Als dat geen hufterig gedrag is, wat dan wel?
Ik kan een waslijst opnoemen wat ik hufterig vind.

Maar waar ik echt verdrietig van werd, de kreet "dobberneger".
De columniste die dat schreef , en veel anderen vinden het kunnen. Goed, dat is vrijheid van het woord?
Zij vindt dat ze totaal geen verantwoording heeft voor wat ze schrijft.

Je mag alles op internet neerzetten, vrijheid van het woord. Je mag iedereen stijfvloeken, dood wensen, kwetsen en beledigen en dat is dan zo 2015. Wat stoer!

Ik neem de vrijheid me af te keren tegen dat anoniem afbranden, bedreigen maar vooral het enorme kwetsen.
Als iemand het woord "dobberneger" gebruikt zegt mij dat wel iets over de persoon. Gebrek aan respect voor het menselijk leven. En een enorme afkeer van de minderheid die elke verdrinking van een vluchteling kan vertalen in weer een uitkering minder.