Daar ligt ie dan op tafel, naast een restje komend afval. Meneer beer.
De meeste van jullie zullen er wel eentje hebben of hebben gehad. Een teddybeer met een gemankeerde poot of een missend oog. Ooit je trouwe knuffel of beste vriend.
Ik heb zo'n oude verlepte beer, maar nergens heb ik er een herinnering mee.
Het ding is al twee keer meeverhuisd, het zal vroeger op woensdagmiddag wel samen met de poppen op schoot van opa hebben gezeten. Van opa waar ik ook weinig herinneringen aan heb.
Tegen de tijd dat ik het kon beseffen wist ie al niet eens meer hoe ik heette.
Hij kwam dan op een woensdag met mij spelen, alle poppen er bij of knikkers over tafel rollen.
Op een keer bracht hij een kapot poppenstoeltje mee, wat mijn moeder vreselijk vond maar ik was er blij mee. Wel weet ik nog dat ik hem de laatste keer heb gezien, in het oude ziekenhuis, opa was ziek, opa was kinds. Nu heet dat dementie.
Opa overleed kort erna en of beer ooit nog aan iets heeft meegedaan? Geen idee.
De tijd van afscheid is gekomen en verdwijnt meneer beer in de container. Niet echt een plechtig afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten