Kinderarbeid

Ik heb vandaag een op donderdag gemiste uitzending bekeken.
De titel maakte me nieuwsgierig. Mijn dochter de vlogger.

En er daarna eens diep over na zitten denken. Wat vind ik er nu van? Ik vind het griezelig.
In mijn kinderjaren maakte mijn vader filmpjes met een 8mm camera. Hij fotografeerde ook graag.
De gebruikelijke familiebeelden.

Nu moeten we blijkbaar vloggen, dat is loggen met beelden.
Je schijnt er beroemd mee te kunnen worden. Vooral als je tig keer een merk noemt.
Veel BN-ers zijn vloggers, met het gevolg dat ik zo 100 BN-ers voorbij loop. Ik ken ze niet.
En zij mij ook niet, dat is denk zo ongeveer het enige wat we gemeen hebben.

Wat ik echt zorgelijk vind van die veel te jonge vloggers is ook de gedrevenheid van de ouders.
Om een halve dag een meisje van 4 in een suikerzoete kamer te zetten die dan speelgoed moet adverteren.
Een brugsmurfin die steeds verleidelijk haar lange blonde haar naar achteren moet gooien.
Ze gunnen hun dochters het beste en een voorsprong in deze soms wat doorgedraaide wereld.

Natuurlijk zijn bedrijven er dol op. Frisse bekkies die voor vast heel wat minder dan een tv reclame zou kosten.
Zet een moderne Shirley Temple op Youtube en het loopt wel?
Maar als het wat minder loopt? Dan zijn de ouders wat teleurgesteld. Ga je dan een 9 jarige vragen wat zij denkt dat ze beter kan doen? Ze wensen meer volgers en abonnees.
Ik vraag me heus af wie er met een burnout zal eindigen.

Maar misschien is het een gat in de markt voor de 60 plussers?
Lekker in je relax fauteuil niet zo oud doen omdat je kan tonen hoe onzichtbaar de hoortoestellen zijn? 
Maar zonder dollen, ik vind die kindvloggers gewoon moderne kinderarbeid.