Ontgroenen, de andere versie

Nee, ik hoor niet bij een dispuut, moet er niet aan denken.
Toch moet ik ontgroenen.

Het wordt kouder,  dus minder wandelingen in het groen. Dichter bij huis en hopen dat ze de smienten niet voor je ogen afknallen. Er schuilt toch vaag wat radicalisme in me.

Ik heb eens terug zetten denken aan de heerlijke wandelingetjes sinds mei.
In de Hoekse Duinen, bij Montferland, in de Veluwe Zoom, op de heide bij Laren en Zeist.
Een mij voorheen onbekend stukje struinnatuur bij Netterden, genieten van lepelaars in  Haastrecht.

Met een vroeg invallende herfst extra veel paddenstoelen gezien, dus uitjes naar Den Haag, in de regio Rotterdam, De Bilt en richting Hilversum. Ik ga het komende maanden missen.
Het turen naar vogels, het speuren naar paddenstoelen, het achter vlinders aanhuppelen.

Nu breekt het seizoen aan van binnen diverse natuurboeken eens goed door te bladeren, het blad Uilen te lezen, elke week eens kijken bij de smienten en de kuifeenden. Natuurlijk ook mopperen op goudhaantjes omdat ze weigeren te poseren, en schrikken van merels die de bodem zowat omspitten.

Het leuke van dit alles is, uitkijken naar een nieuwe lente. Met een glimlach buiten lopen en ergens winterakoniet te zien. Bijna een huppeltje maken als ik de eerste tjiftjaf hoor, om die vervolgens te willen herprogrammeren met een uitgebreidere playlist. Niet lang daarna de boerenzwaluw, en echt blij word ik van de eerste kleine karekieten.

Maar nu, is het cold turkey.