Fifty shades of....

Leuk, jullie even op het verkeerde been zetten.
Ik wil even klagen over 50 tinten groen. In de hoofdrol Moeder Natuur. Iemand schreef ooit dat het soms een takkenwijf is.
Ik zou het eerder "wispelturig" noemen. Een eentje met een enorme trukendoos.

Soms is ze ronduit wulps, dan heeft ze weer een snert humeur, er zagen dagen van oogverblindende schoonheid in het groot, en momenten van ontroering in de kleine dingen.
Daar zijn wij mensen gevoelig voor.
Maar vertrouw nooit op haar grote ronde ogen!

Dat bleek vandaag maar weer. Experts baalden enorm over de hoeveelheid dode aangespoelde bruinvissen.
Ze leken te zijn gestorven door scheepsschroeven en ander menselijk gedoe.
Maar er zwemt nu een ander in het verdachtenbankje.
One shade of grey, de grijze zeehond.

Bruinvissen zijn roofdieren, zeehonden zijn roofdieren en ach, wij mensen zijn ook roofdieren.
Beide soorten zijn bejaagd. De bruinvis heel vroeger, toen ie nog de Amsterdamse grachten in kon zwemmen. Dan stonden er knuppelaars klaar om ze te doden en op te eten. Ze hadden toen de naam "zeevarken" maar er zijn meer dieren met die naam.
De zeehond werd ook bejaagd. Als vijand van de vissers, voor de pels en in sommige delen van de wereld voor het vlees.

Mensen hebben een zwak voor walvissoorten. Ze zijn intelligent en sociaal en..
Veel later kregen mensen een zwak voor zeehonden. Wie kent ze niet, die plaatjes van jonge zeehonden met de lichte vacht en die enorm smekende ogen.
We moeten ze opvangen waar mogelijk.
Ik zeg eerlijk, ik heb nooit veel opgehad met zeehonden, maar gruwde als vrijwel ieder ander bij die beelden van de slachtpartijen ver weg.

Dat dier met die mooie ogen, wat een instinker.
Gelukkig gaat het goed met de zeehond, al zou het tij zich kunnen gaan keren.
Een bioloog vertelde vanavond dat nu de zeehonden, de Nederlandse zeehonden, die nu op bruinvissen jagen, zich later waarschijnlijk ook aan mensen kunnen vergrijpen. Killer Seals.
Ik denk dan nog, je moet nooit de hand bijten die je voedt.

Laten we hopen dat het niet zo ver gaat komen, want als een dier zich vergrijpt aan een mens, dan loopt het meestal slecht af.
Toch wil ik even pleiten voor de zeehond (vind er nog steeds weinig aan) zij horen in zee, wij op het land.
Ik gun hen ook best een strandje of een zandbank.