Ik schreef er al eerder over, de hype van de cupcakes en poptarts.
Met nog steeds veel radiostilte over het zuur en het zoet in de politiek wist men nog wat taarten van de plank te trekken.
Oud nieuws in een actualiteitenrubriek, komt vaker voor.
Cupcakemania, marsepeinen taarten. Pasgeboren taartjes....cupcakes maken, het nieuwe punniken?
Ik denk nu eerder het nieuwe kleien voor grote mensen.
Al dat felgekleurde suikerzoete spul, soms te mooi om op te eten.
Dat heb ik al met marsepeinen figuurtjes.
Met weemoed denk ik terug aan de keren dat ik met mijn neus bijna tegen het glas van de etalage van bakkerij Van Aalst gedrukt stond.
Niet zozeer vanwege het lekkers, maar de herfst etalage. Telkens een feest om naar te kijken.
Gekleurde chocolade pompoentjes, herfstblaadjes in alle tinten, ook van chocola, met hier en daar wat marsepein.
Neergezet op etagères of mooie schaaltjes. Dat weer op een ondergrond van nep mos en nep paddenstoelen.
Behalve marsepein ben ik niet van het zoete, maar keek mijn ogen altijd weer uit.
Petit Fours, ook al van die leuke dingen. Ik zag ze geregeld bij de HEMA, in de clubkleuren van de Red Hats, maar nooit een excuus ze aan te schaffen.
Bij de delicatesse winkel zag ik 2 jaar geleden in de lente bloemen van chocolade. Zo mooi.
Maar ook geen excuus ze aan te schaffen.
En nu, als ik iets bij de koffie wil als luxe, ondanks het uiterlijk, gaat er toch niets boven de geur van een appeltaart, of het eeuwige gekluns met een tompouce.
Goed, een tompouce is geen Tom Cruise onder het gebak.
En als ik denk aan de uurtjes dat ik met zo'n goedkoop zelfmaak pak uit de supermarkt tompouces heb gemaakt, schots en scheef en soms net iets teveel of te weinig water bij het glazuur...ze waren net zo lekker als een soms ingezakte cake.
Laat een ander maar kleinen met deeg en marsepein. Want elk pondje verdwijnt uiteindelijk in het mondje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten