Gefladder

Wonderbaarlijk hoe Pluvius en de wolkengoden toch altijd exact weten wanneer er een excursie is waar je geen regen en bewolking bij kan gebruiken. Zij denken at ze welkom zijn, nou, dat zijn ze niet!

Afgelopen middag dan een vlinder excursie. Het was droog, maar bewolkt en daar houden die kleurige fladderbeestjes niet zo van. Het koolwitje zit er niet zo mee, maar de rest?
Natuurlijke hoopten we op blauwtjes, op veel wat apartere soorten, maar dat die niet verschenen maakte het niet minder leuk.


Je maakt eens een praatje, kijkt even mee in een libellengids, de expert zeg dat het een erg goede gids is, te koop bij Bol.
Op dat moment stuift één iemand van de groep naar voren "Bij ons issie ook te koop!"
Aha, de verkoopster van een lokale boekhandel. De naam Bol jaagt menig middenstander in de rode vlekken, terecht.

De mensen die vaker met dit soort excursies meegaan kennen het praatje van de ecoloog bijna uit het hoofd dus kan je verderop even staan babbelen.
Er zijn ook vrouwen die gaan met hun man mee, eigenlijk niet veel interesse in het gevlinder, maar ach, hij wil zo graag met zijn nieuwe lens spelen.
De lenzenliefhebbers delen dan onderling gegevens uit, soms hele verhandelingen.

Een vrouw had meer interesse in de planten, keek er naar, rook er eens aan.
Ik vroeg haar of ze wilde planten eet. Nee maar is in de leer en gaat soms mee met zulke wandelingen.
Ze gaf me het telefoonnummer van iemand die dat soort dingen organiseert, ik vroeg haar haar naam, om te vertellen hoe ik aan het nummer kwam.
Zij bleek M. van de "Kunst met Kringloop" te zijn. Grappig, daar wil ik ooit nog eens een knutselmiddagje doen.

Deel van de groep.

Het duurt een tijdje, niemand heeft echt haast, voor we bij een volgende struik zijn.
Daar staan dan een paar dames te griezelen vanwege laag overvliegend wild, een grote libel.
Ik zal daar niet om lachen, ik vond ze tot een paar jaar geleden ook eng.
De kijkers worden weer gepakt, de boekjes erbij, paardenbijter. Maar een vrouwtje?
Na enig overleg waren ze er uit, een nog niet op kleur mannetje.
Verderop staat nog iemand te grinniken om de omschrijving van een hangsnor, naast me legt iemand me uit waarom die beesten paardenbijters heten.
Ze zaten op paarden om de insecten uit de vacht te vangen.

We lopen een ander pad op, hoog zeiknat gras. Ik moet lachen om de honderden voor ons uit springende gras cicaden.
Een man probeert er een foto van te maken, maar krijgt de verrassing van zijn leven, hij komt overeind en heeft een klein bruin kikkertje op zijn toestel zitten.
Tijd om weer een stukje verderop te gaan kijken. Daar zie ik een mooi wandelpad met een route.
15,4 kilometer, oei, dat is denk nog even te hoog gegrepen. Wel mooi, zo dwars door de polder.
Men gluurt weer in wat struiken , ik kijk naar de overvliegende ganzen en zie ineens een snelheidsduivel
in de lucht, een slechtvalk.

Tja, dan sta ik verrukt naar de lucht te wijzen, "Oh kijk nou toch!" maar ik was een roepende in de polder.
Een samenscholing net voorbij een bruggetje. Ik hoor iets over zuring, nu lijkt zuring me niet zo spannend.
Inmiddels wilde iemand weten waarom ik zo stond te wijzen. Ik vertelde dat ik een slechtvalk zag.
Even later roept die meneer me "joehoe, mevrouw slechtvalk, kijk hier eens".
Het zuring plekje? Dat kijken was de moeite waard, een rups van het zuringuiltje.

Wist niet van het bestaan af.

Einde van de excursie komt in zicht, die eindigt nu eens verrassend, naast een rij huizen.
Aan de zijkant staat een rij vlinderstruiken en inmiddels was er een flauw zonnetje.
Vlinderstruik+zonnetje=vlinders.
Vol met kleine vosjes, maar gelukkig ook een soort die ik niet eerder zag, de argusvlinder.

Men nam afscheid, terug naar het beginpunt, maar ik wilde nog helemaal niet naar huis.
Dan nog even een paadje ingelopen en op een bankje gaan zitten, kijken naar de polder.