Vanavond eens voor het eert een hele aflevering van "We zijn er bijna" gekeken.
En met een glimlach op de snuit. Dit moet werkelijk het toppunt van kneuterige tv zijn.
Mooie landschappen, afgewisseld met leuke pensionado's die als groep met campers en caravans op reis zijn.
Die onder leiding van een echtpaar een ruïne bezoeken, en veel mensen zijn al zo moe van die oude stenen.
Een wandeling door de olijfwijngaarden maken en dan een avond gezamenlijk gaan eten.
Maak iets Grieks, dat was de opdracht. Er kwam hutspot met rookworst, rijstepap met bruine suiker en iets waarvan het enige Grieks bleek dat de producten aldaar waren gekocht.
Een echtpaar wandelt langs een haventje en raakt in gesprek met een visser.
Hij met een slis vanwege gebrek aan tanden, het echtpaar in hun beste hoogveen Engels.
Even verdwijnt de glimlach. Zij wel en ik niet.
Ik doel niet op het feit dat zij daar rondlopen, maar dat ik vroeger als ik ergens rustig liep en een aboriginal groette, ik altijd een stortvloed aan onbegrijpelijk Grieks over me heen kreeg.
Nooit sprak er eentje een andere taal dan de eigen taal.
Een ieder die ooit in Griekenland is geweest zal het wel herkennen, een klein gebogen dametje op leeftijd die nog steeds loopt alsof ze een half woud aan takken rondsjouwt.
Steevast gekleed in 't zwart. Ik ben van het groeten, maar ik kreeg er steevast spijt van.
Gebaren dat je het niet begrijpt? Dat vooral niet doen, want voor je het weet haalt ze ergens een familielid tevoorschijn die niet verder komt dan 10 woorden Engels en een vloek.
Gewoon instemmend knikken, tot ze je in je arm gaan knijpen en goedkeurend glimlachen.
Dan ligt er een huwbare zoon op de loer.
Cyprus is dan veilig. Daar spreken ze Engels, nadeel is dat ze er wel aan de verkeerde kant van de weg rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten