Het blijft leuk om te ontdekken dat je met het klimmen der jaren heel andere wensen gaat ontwikkelen.
Als kind wilde ik graag naar Oost-Afrika, over de vlakte en al die dieren zien.
Egypte, leek me ook zo'n oord om te bezoeken.
Tijdens mijn kindertijd was reizen alleen voor de rijken. Volgens mij was Ibiza zo ongeveer wel het eerste waar veel toeristen naartoe gingen. Met het vliegtuig dan.
Net als menig 17-jarige ging ik ooit naar Salou. Ik vond het matig. Een jaar later met een groepje meiden naar een kampeerboerderij in Overijssel (of was het nu Gelderland?).
Mijn reisgenote besloot op al vrij jonge leeftijd te gaan verkeren, dus dat viel weg.
Dan maar eens het echte werk, naar de VS. Met 12 onbekenden en het kampeerinzicht van een oorwurm.
Een tentgenote die panisch was voor sprinkhanen maar wel doodleuk met een vogelspin aan komt kuieren.
Ik heb besloten dat kamperen hoogst ongezond is. Voor je rug, je nachtrust en je bloeddruk.
Inmiddels oud en wijs geworden weet ik dat ik helemaal niet ver weg hoef om te genieten van veel moois.
Ik hoef niet naar Niagara, ik hoef niet naar de Himalaya, wat toch al nooit een wens van me was.
Vandaag wil ik naar Domburg, misschien morgen weer naar Texel en overmorgen naar Salland.
Of lekker met pontjes over de Linge.
Er blijkt nog zoveel te zijn wat ik toch heus eens moet zien. Tenminste, wat ik denk dat ik niet mag missen.
De drang naar buiten zijn is groter dan de drang naar verre streken.
Weg van de drukke dwaze menigte, de overvolle terrassen, de smakeloze winkeltjes.
Het zal de leeftijd wel zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten