Jullie kijken nu naar een oude foto.
Een foto van een boerenfamilie rond 1934.
Geen herenboer, geen keuterboertje.
Een hardwerkende boer, trots op zijn gezien.
Men had vertrouwen in hem, hij is dijkgraaf geweest.
Een man die zijn kinderen wees op de vogelnestjes bij de hooiberg.
Zijn jongste mocht een jaar extra naar school, omdat ze leren zo fijn vond.
Het was een man die graag las. En in de avonden, als zijn dochters moesten breien (met een dubbeltje verstopt in de knot wol) las hij ze voor uit de krant.
Toen 6 jaar later de oorlog uitbrak nam hij mensen uit Rotterdam in huis.
Hun huis was tenslotte verdwenen.
In de tijd dat de bij ons bekende geloofsrichtingen ook nog wel wat gedoe was, hij leende voor begrafenissen zijn kar uit. Ongeacht welke geloofsrichting.
Het soort man wat nu hoofdschuddend alle berichten en het nieuws zou volgen.
Maar ook hij had een mening. En ook toen werd dat niet altijd zo geaccepteerd.
Hij verstopte soms jonge mensen die anders naar Duitsland werden gestuurd en dat verstoppen was best lastig daar er in zijn schuur ook een stelletje foute kampeerders zaten.
Gelukkig aan voedsel geen gebrek.
Zijn mening, die hij rond de eeuwwisseling soms liet weten werd hem in 1945 kwalijk genomen.
Wellicht las hij rond 1900 de kranten, berichten over de Boerenoorlogen. Nee, met die Engelsen had hij niet veel op. Zo werd een goedaardige man een beetje een "verrader" die beter maar niet moest vlaggen in mei 1945.
De man hield van zijn vrouw, zijn kinderen en zijn dieren. Iedereen was altijd welkom.
Ik heb de beste man helaas nooit gekend, maar nooit heb ik van één van zijn kinderen en oudere kleinkinderen een slecht woord gehoord.
Goedmoedig, behulpzaam, een fijne opa.
Hij voedde zijn kinderen op om zelf te denken, zelf een mening te vormen, met respect voor de medemens.
Behalve de zittende man op de stoel zijn de andere mensen oude bekenden.
Ik hoop in hun traditie door te gaan. Compassie en respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten