Iedereen heeft wel een held. Ik heb er een paar, maar ze bestaan niet echt.
Striphelden zijn het, Asterix en Obelix.
Ik heb niet de indruk dat zij veel vrouwelijk fans hebben. Misschien was ik er nooit eentje geworden als ik niet een oudere broer zou hebben. Hij was fan.
Zelf was en ben ik dol op de albums. Vol humor en stereotypen, tevens een heleboel geschiedenis.
Had ik Asterix nooit gelezen, dan weet ik niet of ik jaren later iets van 7000 bladzijden McCullough zou verslinden.
Toen één van de geestelijk vaders van het duo overleed vreesde ik dat het einde reeks zou worden.
Een aantal van de latere albums vielen me tegen. En eerlijk gezegd, ik dacht nu is het echt op en over. Tot ik een jaar geleden, of langer, hoorde dat er weer een nieuwe in de winkel lag.
Dat is nog best een zoektocht geworden. Tot vandaag.
Ik stond bij de sigarenboer en op de toonbank zie ik "De papyrus van Caesar".
Dan ben ik gewoon verrukt. Met twee albums huiswaarts getogen.
Nieuwe tekstschrijver, nieuwe tekenaar. Het is nog steeds rellen met de Romeinen,
toch zal ik moeten wennen aan de nieuwe namen van het stamhoofd en de bard.
Abraracourcix heet ineens Heroïx en Assurancetourix heet nu Kakofonix.
Eigenlijk hoort het niet. Ze gaan James Bond toch ook niet ineens Jan Doedel noemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten