Gezelligheid kent geen tijd

Thuis heb ik menig ansichtkaart...en zie geregeld een kar met paard. Maar dat paard staat dan in de kar.
Er komt hier veel langs, soms ook een kar met een koe, of een auto met een boot erachter.
Begrafenisstoeten, soms ook met koets, en een enkele keer de bierfiets.

Maar de Hollandse gezelligheid was vanavond ver te zoeken. De enige cultureel verantwoorde kreet was dan "Makkers staakt uw wild geraas" geweest.
Twee buurmannen die heel gezellig Oud Hollands tegen elkaar stonden te schreeuwen.
Me er mee bemoeien leek me onhandig, maar wel in de gang staan luisteren met vast een nummer ingetoetst voor het geval het echt uit de hand zou lopen.
Zo gezellig!

Maar dan de wel gezelligheid.
In de rij bij een kassa kon ik me heerlijk verkneuteren. In de andere rij stond een tamelijk in het zwart uitgedoste Marokkaanse vrouw. Lange zwarte overjas en zwarte hoofddoek.
Nu met de kou in de lucht is het weer weer HET gesprek van de dag.
Een meneer voor haar begon half gebarend tegen haar "het is koud hè mevrouw?"
Ze kijkt hem aan, hij maakte nog bibbergebaren, zij schiet in de lach. "Koud? Ben je mal joh, ik was in Marokko op vakantie, daar was het veel kouder. Gisteren belde ik mijn zus daar, ze hebben er sneeuw.
Blij dat ik thuis ben, kachel aan, bakkie koffie, krantje er bij, wie maakt me wat?"
En dat in bijna onvervalst plat Gouds. Je had die koppen moeten zien. Ze voegde er nog aan toe "Ook lekker, warme chocolademelk, koekie er in soppen !"

Tja, warme chocolademelk. Ik dacht toen gelijk even aan een voorval met mijn Niggie.
Ze was toen, tja nog klein, jaar of 5 denk ik. Ik paste op haar die middag maar moest ook naar de stad.
Nou Niggie zou tante trakteren bij een stadscafé.

In dat café hebben ze een hoge bar, komt zo'n turf niet bovenuit, maar ze moest en zou zelf aan de bar bestellen.
Ik was vast in een hoek gaan zitten en wist dat het wel goed zou komen.
Voor mij een cappuccino, en zij bestelde voor zichzelf een warme chocolademelk.

De mensen die daar toen werkten kende haar wel. Ze kwam er veel met haar ouders als ze even iets gingen drinken of een hapje eten.
De jonge man achter de bar begon complimentjes te maken over haar haarspeldjes maar de jonge dame had geen tijd. "Ik ben hier met mijn tante en we zitten daar in de hoek."
Niggie klimt weer op de stoel, de bestelling komt. We keuvelen wat.
Zij wil een slok chocolademelk nemen en ik zie een pijnlijk gezicht. "Moment, ik ga er wat van zeggen".

Ik dacht op dat moment van "wat nu?" Ik heb veel van die aparte momenten met haar meegemaakt.
Ze was een assertieve kleuter, maar wel altijd beleefd, edoch, je houdt je hart vast.
Madammeke loopt naar de bar en ik hoor haar zeggen:  "Ik weet dat ik warme chocolademelk heb besteld, maar zo heet hoeft nu ook weer niet. Daar kunnen mensen hun mond aan branden!"

Mijn koffie spoot me de mond uit, de jongeman achter de bar verdween even uit beeld. Moest zich terecht even herpakken.
Met trillende mondhoeken kon hij nog net "sorry A." uitbrengen. "Ik zal in het vervolg de mensen waarschuwen".

Ik hem mezelf later even toegesproken "je weet dat zoiets kan gebeuren, nooit denken komt wel goed, maar eerder wat gaan we nu weer meemaken."
Ik had al eens eerder met haar daar op het terras gezeten. Vers personeelslid.
"Wil de kleine een appelsap of een Fristi?" Toen hield ik gelijk mijn hart vast.
"Nee, doet u mij maar een Liptoniced".  Een werkstudent met een onderkaak tot op de vloer!
Die vraagt mij nog "wil ze appelsap of Fristi?" Fout!!!!

En met dat ik daar aan denk zit ik nu te grinniken bij de herinnering aan de aanschaf van een bolchrysant.
Een fluitje van een cent als de verkoopster en Niggie niet in discussie waren gegaan.
Tel daarbij op een winkel vol klanten die ineens geheel geen haast hadden.

De ouders van haar klasgenootje waren zoveel jaar getrouwd. Of ik met haar dan even iets uit de bloemenwinkel wilde brengen.
Geen probleem, ze wonen om de hoek.
Maar A. wilde eerst een tekening maken, zo gezegd, zo gedaan, ik had al een kleiner vel gegeven.
Wij naar de bloemenwinkel. Ze koos uiteindelijk een bolchrysant.
De mevrouw van de winkel kwam met de logische vraag, moet er een kaartje bij?
En ja hoor, het was weer eens zo ver.


Niggie trekt haar tekening uit haar rugzakje. Ja, ik heb er zelf eentje gemaakt.
De mevrouw glimlachte minzaam. "Ik bedoel een mooi kaartje."
Ik was dus een fractie te laat met mijn blauwe helm opzetten en de witte vlag uit te rollen.
"Mijn tante hier vindt het een mooie tekening".  Oh help!

Inmiddels stonden er 3 klanten achter ons, niet langer geïnteresseerd in de bloemen.
"Nee kindje, we kunnen er hier een mooi kaartje met een gaatje er in met een stukje ijzerdraad aan de plant hangen".
Nou, als dat kan, kan dat met haar tekening ook.
Er stonden 7 klanten, en het is geen grote winkel. Wat is wijsheid? Ik wees een kaartje aan en zei "doen we het er allebei in, dubbel feestelijk!"
Mis! Koppige verkoopster en koppig kind. Hier en daar wat zacht gelach.
Wetende dat het een koude oorlog zou kunnen worden heb ik zelf een ijzerdraadje gepakt, een kaartje gekocht . Achter me hoorde ik een mevrouw fluisteren "jammer, dit was juist zo leuk".
Uiteindelijk is de tekening in het folie mee verpakt, maar wat een gedoe zeg!

Maar op het moment zelf en er aan terugdenken, altijd goed voor een glimlach.