Lach eens naar het vogeltje

In deze tijd heeft vrijwel iedereen een camera. Een ouderwetse, met van die rolletjes, een digitale, of een "oogje" in de telefoon.

Er wordt van alles wel een foto gemaakt. In het pre-digitale tijdperk was dat wel anders.
Ontwikkelen en afdrukken was best aan de prijs.
Maar nu? Je maakt 200 foto's en je delete er al snel een stuk of 100.

Hoe anders was het bijna een eeuw geleden.
Een rijke enkeling kocht soms een Kodak boxje. Dat bracht je  in zijn geheel naar de fotowinkel.
Daar haalden ze het filmpje er uit en stopten er weer een ander in. Dat zal erg duur zijn geweest.

Toch zijn rond die tijd veel mensen naar een fotostudio geweest. Voor een ietwat stijve portretfoto
of een familie kiekje.
Meestal met één van de ouders op een stoel, en de kinderen er strak in het pak mismoedig naast de stoel.

De oude portretjes, ik heb er een aantal, van kartonnen en veelal in sepia.
Je komt ze soms tegen in rommelwinkeltjes en op rommelmarkten.
Dat heeft wel iets droevigs. Een van de kleinkinderen vindt een oud album in een stoffige kist op zolder en zonder beschrijving hebben ze geen idee wie het zijn.
Album, niemand heeft interesse, er zijn wel verzamelaars. Verkoop de grootouders in hun glorie jaren maar
aan een kraampje en noem het curiosa of brocante.

Zelf heb ik in een winkel eens in een doos met oude foto's staan neuzen.
Volop ernstige gezichten, nergens een glimlachje.
Zouden ze hebben gevoeld? Ik eindig ooit in een schoenendoos in een winkeltje?
Heeft men 3 generaties verder dan totaal geen interesse meer?
Terwijl stamboomonderzoek een hype werd.

Willen we weten of onze voorouders iets hebben gepresteerd? Of willen we ook weten hoe ze er in hun jonge jaren uit zagen?
Het feit dat wij rondlopen zegt wel dat ze iets hebben gepresteerd.

Mijn opa (van moeders kant) heb ik nooit gekend. De beste man, want als ik alle verhalen mag geloven was het een schat van een man, is jaren voor mijn geboorte overleden.
Hij was geen opstandige man, maar wel wat koppig. Altijd bezig met de toen nog kleinschalige media, een heuse lezer. Las hardop de krant voor en bezat ook boeken.
Tijdens zijn jonge jaren steden de Boeren nog in Zuid Afrika tegen de Britten.
Oh, wat had hij een hekel aan de Engelsen.

Dat laatste werd tegen hem gebruikt in de oorlog (die van 40-45).
Het werd hem ook kwalijk genomen dat hij niets tegen katholieken had.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik hem nooit heb gekend. Hij was erg van de vogels.
Genoot van de winterkoninkjes die in de hooiberg roeden hun nestje bouwden.
Hij hield van de roodborstjes.

Een trotse boer die ook eens met zijn vrouw en met tenminste 3 van zijn kinderen een fotostudio is binnengestapt.
De twee jongens op de foto waren mijn ooms, het meisje met de bril een tante, het meisje achter dat meisje kan ik niet geheel plaatsen. Ik zie er trekjes in van een niet direct familielid, maar ik kan het niet navragen.

Toch leuk, een geposeerde foto, maar dan eens anders.