Gefladder

Wonderbaarlijk hoe Pluvius en de wolkengoden toch altijd exact weten wanneer er een excursie is waar je geen regen en bewolking bij kan gebruiken. Zij denken at ze welkom zijn, nou, dat zijn ze niet!

Afgelopen middag dan een vlinder excursie. Het was droog, maar bewolkt en daar houden die kleurige fladderbeestjes niet zo van. Het koolwitje zit er niet zo mee, maar de rest?
Natuurlijke hoopten we op blauwtjes, op veel wat apartere soorten, maar dat die niet verschenen maakte het niet minder leuk.


Je maakt eens een praatje, kijkt even mee in een libellengids, de expert zeg dat het een erg goede gids is, te koop bij Bol.
Op dat moment stuift één iemand van de groep naar voren "Bij ons issie ook te koop!"
Aha, de verkoopster van een lokale boekhandel. De naam Bol jaagt menig middenstander in de rode vlekken, terecht.

De mensen die vaker met dit soort excursies meegaan kennen het praatje van de ecoloog bijna uit het hoofd dus kan je verderop even staan babbelen.
Er zijn ook vrouwen die gaan met hun man mee, eigenlijk niet veel interesse in het gevlinder, maar ach, hij wil zo graag met zijn nieuwe lens spelen.
De lenzenliefhebbers delen dan onderling gegevens uit, soms hele verhandelingen.

Een vrouw had meer interesse in de planten, keek er naar, rook er eens aan.
Ik vroeg haar of ze wilde planten eet. Nee maar is in de leer en gaat soms mee met zulke wandelingen.
Ze gaf me het telefoonnummer van iemand die dat soort dingen organiseert, ik vroeg haar haar naam, om te vertellen hoe ik aan het nummer kwam.
Zij bleek M. van de "Kunst met Kringloop" te zijn. Grappig, daar wil ik ooit nog eens een knutselmiddagje doen.

Deel van de groep.

Het duurt een tijdje, niemand heeft echt haast, voor we bij een volgende struik zijn.
Daar staan dan een paar dames te griezelen vanwege laag overvliegend wild, een grote libel.
Ik zal daar niet om lachen, ik vond ze tot een paar jaar geleden ook eng.
De kijkers worden weer gepakt, de boekjes erbij, paardenbijter. Maar een vrouwtje?
Na enig overleg waren ze er uit, een nog niet op kleur mannetje.
Verderop staat nog iemand te grinniken om de omschrijving van een hangsnor, naast me legt iemand me uit waarom die beesten paardenbijters heten.
Ze zaten op paarden om de insecten uit de vacht te vangen.

We lopen een ander pad op, hoog zeiknat gras. Ik moet lachen om de honderden voor ons uit springende gras cicaden.
Een man probeert er een foto van te maken, maar krijgt de verrassing van zijn leven, hij komt overeind en heeft een klein bruin kikkertje op zijn toestel zitten.
Tijd om weer een stukje verderop te gaan kijken. Daar zie ik een mooi wandelpad met een route.
15,4 kilometer, oei, dat is denk nog even te hoog gegrepen. Wel mooi, zo dwars door de polder.
Men gluurt weer in wat struiken , ik kijk naar de overvliegende ganzen en zie ineens een snelheidsduivel
in de lucht, een slechtvalk.

Tja, dan sta ik verrukt naar de lucht te wijzen, "Oh kijk nou toch!" maar ik was een roepende in de polder.
Een samenscholing net voorbij een bruggetje. Ik hoor iets over zuring, nu lijkt zuring me niet zo spannend.
Inmiddels wilde iemand weten waarom ik zo stond te wijzen. Ik vertelde dat ik een slechtvalk zag.
Even later roept die meneer me "joehoe, mevrouw slechtvalk, kijk hier eens".
Het zuring plekje? Dat kijken was de moeite waard, een rups van het zuringuiltje.

Wist niet van het bestaan af.

Einde van de excursie komt in zicht, die eindigt nu eens verrassend, naast een rij huizen.
Aan de zijkant staat een rij vlinderstruiken en inmiddels was er een flauw zonnetje.
Vlinderstruik+zonnetje=vlinders.
Vol met kleine vosjes, maar gelukkig ook een soort die ik niet eerder zag, de argusvlinder.

Men nam afscheid, terug naar het beginpunt, maar ik wilde nog helemaal niet naar huis.
Dan nog even een paadje ingelopen en op een bankje gaan zitten, kijken naar de polder.

Spijbelen?

Schreef ik gisteren nog dat ik vrijdagmiddag lekker ging spijbelen.
Niks nuttigs doen maar lekker naar de heemtuin en onderweg bramen plukken.
Op zoek naar rupsen.

Het werd wel een erg klein handje vol bramen, nou ja, bramen in de fietstas, stukje door en naar de heemtuin.
Daar was men druk bezig geweest met maaien en schoffelen. En deze ronde had ik de heemtuin niet voor mij alleen.
Op het enige bankje met schaduw zat een mevrouw met een kinderwagen.
Ik liep door, dan maar eventjes in de zon, broodje eten. Komt die mevrouw naar me toe lopen
"Oh mevrouw, sorry, ik zit op het enige bankje in de schaduw, maar ik kan niet praten want mijn kleinkind ligt te slapen en dat lukt anders nooit en morgen moeten ze een lange vliegreis maken..."
Ik vertelde haar dat ik er was om foto's te maken. Maar als ik het warm krijg ga ik wel in alle stilte naast haar zitten.

Maar het spijbelen kreeg een vreemde wending die middag.
In het gemaaide vogelreservaatgedeelte wandelden twee heren op leeftijd.
Nu is het zo als je zichtbaar een camera bij je hebt men erg de neiging krijgt om je te wijzen dat er verderop een mooie bloem of een mooie paddenstoel staat.
Een van de heren wees me er op dat er aan het eind van het gemaaide gedeelte klokjesgentianen staan.
En de blauwe knoop.
De meneer met de camera moest weg, de ander moest eigenlijk ook weg, boodschappen doen voor moeders de vrouw, maar met bijna acht kruisjes in leeftijd mocht ie best even op een bankje zitten vond hij.
Of hij naast me mocht zitten? Natuurlijk.

Ik kreeg, tijdens mijn spijbelen, ineens spontaan onderricht over de klokjesgentiaan, en hoe droevig het was dat in 1903 in Groningen de graslelie was uitgestorven en dat men de roggelelie niet ken.
Ik kopte er eigenwijs in : nou ja zeg, dat ze die niet kennen, een apart oranje kleurtje hebben ze wel.
Ga ik natuurlijk niet toegeven dat ik er tot begin van deze week nooit van had gehoord.

Meneer begon over het beroerde onderwijs en dat niemand meer op natuur gebaseerde poëzie leest.
"Neem nu het schrijverke"  ik mompel zachtjes de naam van Guido Gezelle.
"Ja mevrouw, u heeft dus gedegen onderwijs genoten!"
Nou, genoten? Het was meer het doorstaan. Wil ik tijdens mijn spijbelen het woord onderwijs horen?

Meneer maakt een boek voor zijn kleinkinderen, over zijn jeugd. Ze vinden opa oubollig, en zij, ja zij gaan naar de universiteit maar denk maar niet dat ze opa onder de tafel lullen. Want....
En bingo, van 1935 werd het ineens mei 1940. Ik wist op dat moment dat ik nog minstens een uur op dat zonnige bankje moest blakeren en een levensverhaal aanhoren.

Na anderhalf uur wist ik van alles over zijn moeder, over de verdrinkingsdood van zijn broertje, de handicap van zijn zusje, zijn oorlogsbeleving en over zijn werk bij een dagblad.
Heel wat keren "weet u?" en "dat terzijde" gehoord.

Tegen de tijd dat het 1950 was viel er een stilte en kon ik het gesprek beleefd stopzetten.
Dat ik nu zelf de klokjesgentiaan wilde zien en kon hij aan de boodschappen.

Om die bloemen te zien moest ik over een hek klimmen. Dat mag daar, sterker nog, ze hebben er aan beide zijden van het hek speciale opstapjes voor. Aangezien het een vogelreservaat is moet je wel op de paden blijven.
Niet dat er een pad is, en met het opdrogende maaisel zou je het niet eens zien. Best beroerd lopen voor je enkels, je ziet ook geen kuilen. Dan is het nog een hoop gehups voor je voeten.
Sprinkhanen, jonge kikkers en bijna struikelde ik over een slang die met overdreven misbaar in de plomp verdween.

De klokjesgentiaan heb ik niet kunnen ontdekken, diverse keren ander vlondertje genomen, maar noppes.
Jammer, het zijn zulke mooie bloempjes.
Volgend jaar maar weer eens zoeken. Net als naar de 6 soorten wilde orchideeën die daar schijnen te groeien.

Oh ja, rupsen, nou, ik heb er geen kunnen ontdekken.
Wel apart, dat is om even na 4 uur in de middag een bosuil te horen roepen. En rond half 5 nog eens.

Zelfoverleg

Zelfoverleg, kennen jullie dat? Niets democratischer als en tijdens zelfoverleg besloten besluit.
Geen oppositie, die ligt tenslotte al in de papierbak nadat je het voor en tegen hebt afgevinkt.

Geen ronde tafel overlegsessies, gewoon geregeld ter plekke een besluit nemen en niet meer zeuren.
Zou het kabinet nog wat van kunnen leren.
Makkelijk gezegd, ik heb niet van doen met een (coalitie)partner.

Ah, ik ontpop ik me tot een ware dictator, probeer mezelf in de hand te houden met je zal en je moet..
Daar waar een dictator heerst, steekt er vroeg of laat wel rebellie de kop op.
In dit geval mooi weer. Waar ik zoal mee bezig ben kan ik geen erg warm weer gebruiken.
Dan maar spijbelen, voor de zoveelste keer. Terwijl dat eigenlijk niet goed uitkomt.

Toch doe ik het. Als ik denk aan de vele uren in schoolbankjes, terwijl er buiten veel meer te beleven viel.
Jaren later, op kantoor. Lamellen en een paar kwarrende planten, wat een lamlendig bestaan eigenlijk.
Ik had graag naar de middelbare land- en tuinbouw school gegaan. Dat was een duidelijk NEE.

Dan na zoveel jaren maar eens een beroepskeuze test laten doen. Zelden heb ik zo'n domme uitslag gekregen. Ik was namelijk super geschikt om geboortekaartjes te ontwerpen.
Vast gesjoemeld met de uitslag!
Als ik dan echt iets met dieren wilde doen? Dan maar een opleiding bij een hondenpensioen of iets met paarden.
Dit heet vast samenspannen, ik heb namelijk niets met paarden of honden.
Bij paarden denk ik aan eten, ja sorry! Honden vinden mij over het algemeen wel tof, maar in de meeste gevallen is de liefde niet wederzijds.

Weer jaren later ga je eens online testen doen. En laat  UWV ook een computer op je los.
Was ik eerst bijna geschikt als bonsaiboompjeskweker (bestaat niet) later weer geknipt voor een consultatiebureau.
Misschien wel een leuke combinatie met die geboortekaartjes? Of gelijk leren origami vouwen met Pampers?

De grappigste testuitslag ooit kwam van zijn correspondentie cursus, weet niet meer welk instituut.
Die kwamen met twee uitslagen, beroepen die uitermate geschikt voor me zijn.
Boswachter en Klaarover.

Ik ben er klaar mee, over met het gedoe.
Door omstandigheden zit ik niet meer achter lamellen, weiger geheel en al geraniums op mijn balkon en ik ga lekker spijbelen!
Iets wat ik als kind nooit kon doen, op rupsenjacht. En als ze er nog zijn, mocht vroeger niet vanwege de vlekken, bramen plukken.
Lekker puh!

Oh, daar kan het kabinet nu niets van leren, het is al zo moeilijk normaal te doen!
En het zijn al van die rupsjes nooit genoeg.

Gevlinder

Je kon geen natuurbericht lezen of het ging wel deels over vlinders.
Niet zo gek, want het was vlindertijd, er bleken invasies te zijn van diverse soorten en de mooie vlinderfoto's
verschijnen overal.

Voorheen zag ik in het voorjaar geregeld citroenvlinders, dit jaar niet één.
In Brabant zag ik dan veel oranjetipjes, hier in de vroege zomer? Slechts één Atalanta.
Toen werd het ineens warm. Tijdens een kort fietsritje kwam ik ineens veel vlinders tegen.
Maar het blijven vaak lastige fotomodellen. Het duurde me ongeveer 200 bonte zandoogjes lang eer ik er eentje kon fotograferen. Was ook blij met iets als het gewone koolwitje, maar mijn oog viel ineens op een erg gele, bijna naar oranje neigende vlinder.
De luzernevlinder. Om die op de kiek te krijgen toch even een perkje ingelopen.

Dan kom je thuis, ga je foto's laden, wat jammer! De luzerne stond er niet scherp op.
Een paar dagen later weer hetzelfde ritje gemaakt, in de hoop op een tweede kans.
Helaas, geen luzerne, maar wel leuke bijvangst als een boomblauwtje en dat bont zandoogje.

Tja, ik heb geen tuin, dus ook geen ruimte voor een vlinderstruik. Daar is aan gedacht, er bestaan nu mini vlinderstruiken voor in een pot. Die komt er volgend jaar.
Ik hield wel in gedachten dat er vermoedelijk geen vlinder op afkomt, ik woon erg vlinderonvriendelijk.
Zie nooit eens een vlinder op mijn balkon. Nou ja, als de vlinders er niet van willen snoepen zijn er genoeg andere zoemers die er ook niet vies van zijn.

Ach, ik heb wat gemopperd over het feit dat ik nooit vlinders op mijn balkon heb. Ik had het mis.
Er is er toch tenminste eentje geweest, toen ik het niet zag.

Vanmorgen gaf ik de planten buiten water, ik zie een schaduw door een blad heen, kijk eens even goed, zie ik daar een rups.
Natuurlijk precies op die enige voor mij eetbare plant. Die blaadjes kan je lekkers van maken.
Niet meer dus, de blaadjes zijn inmiddels lekkers voor de rupsen van het groot koolwitje.

Nou ja, dan maar de zaden oogsten en volgend jaar opnieuw in een pot zetten.
Er zelf van eten zal wel niet gebeuren, ik las dat de oostindische kers een geliefde waardplant is.
Als we vlinders willen, moeten we de rupsen er voor lief bijnemen en het is best geinig om er naar te kijken.

Tjirp tjirp

Diertjes in het nieuws, vaak is het geen nieuws, tenzij het een wolf is natuurlijk.
Of die levensgevaarlijke oehoe in het Lauwersmeergebied. Is tenslotte de wolf onder de roofvogels!

Maar soms is het technisch best ingewikkeld, de wolf kwam uit ver weg, zelf aan komen wandelen (volgens de laatste versie) die oehoe, geen exoot, maar of ontsnapt, of vrijgelaten.

Dan kan je een fikse boete krijgen als je een doosje levend voer koopt om voor de leut in je tuin los te laten, krekels waren het in dat geval. Is zo sfeervol!
Maar men mag geen uitheemse dieren uitzetten.

Nu vraag ik me enigszins lacherig af wat te doen met die ene Provencaalse cicade die met een vouwwagen is meegereisd.
Hij/zij is gehoord en de buren van de vouwwagenbezitter wist dat is stiekem was meegelift.
Is het dan een verdwaald dier? Is het een exoot? Mag men in dat geval wel een vouwwagen uitzetten in de Provence?

Als ik ergens loop en ik zie een leeg slakkenhuisje, ik mag het niet oprapen want het kan van een beschermde soort zijn.
En wat nou als ik ergens loop en ik vind een oehoeveer? De oehoe staat nog niet op de Rode Lijst.
Om op die lijst te komen moeten ze zoveel jaar in ons land broeden.
Maar het is wel een beschermde soort?

Stel dat ie wel op de lijst zou staan, dan mag ik niets van zo'n vogel oprapen.
Vogels ruien en verliezen veren, maar je mag de veer niet oprapen als het om een beschermde soort gaat?
Zou ik die van de Lauwersmeer oehoe dan wel mogen oprapen?
Het is onderhand erg ingewikkeld aan het worden.

Ach, wie weet hoeveel Provencaalse cicades al in Nederland wonen?

E-dog

We zijn speurhonden, hasjhonden, reddingshonden, hoorhonden, blinde geleidehonden, hulphonden, truffelhonden, jachthonden, sledehonden, honden die kanker kunnen ruiken of epilepsie aan voelen komen, en nu is er ook de e-hond.

Wat is dat dan? Tja, ik stel de vraag maar vast. En geef u ook het antwoord.
Nee, het is geen robothond, nee ze lopen nog niet rond, maar ze komen er aan.
De hond die kortsluiting kan ruiken.

Moet je daar nou mee? Ik persoonlijk niets, maar Netbeheerder Enexis dus wel wat.
Zij hebben honden in opleiding die bij een storing in een elektriciteitskabel de juiste plek met hun neus kunnen vinden.
Dat schijnt uren aan werk te schelen, geen rondrijden met wagentjes of stroom uitschakelen bij mensen terwijl het wellicht niet nodig is.
Wat ze al niet verzinnen.

Maar zou nu elke storingsmonteur aan een hond worden gekoppeld?
En zou de e-dog geen banen kosten? Zoals de e-mail de postbode ongeveer uitroeide?

We zullen de introductie wel zien, is tenslotte een leuk item voor op de plank bij NOS.
Voor als we de wolf weer beu zijn.

QRijg nou wat!

Het komt zelden voor dat ik het eens kan zijn met een een jager, maar zag vanavond een jager op tv en ja, ergens....
Vervolgens een natuurfilosoof over onze opvatting wat natuur nu eigenlijk is.
Ik vind de Oostvaardersplassen mooi, maar ergens ook een hertenkamp xxl.
Natuurlijk begrijp ik ook wel als er geen nationale parken en aanverwante zaken zijn er helemaal geen reep natuur meer over zou zijn.

Daar kom ik vast nog wel eens op terug. Er is nu iets geheel anders wat me begint te storen.
De QR-code.
Jullie kennen het vast wel, een vierkantje met een soort mislukt Escher patroontje er in.
Wat stoort me daar aan? Allereerst het feit dat ze er van uitgaan dat iedereen wel een apparaat heeft wat zo'n code kan aflezen.
Maar erger nog, als ik dan in sommige natuurbladen lees.... voor mee en hupsakee een verwijzing naar de QR-code.

Er begint zo langzaam aan een soort onderklasse te komen die dus blijkbaar zonder bepaalde info verder moet.
Daar begint het irritant te worden. We moeten naar buiten, genieten van alles wat groeit en bloeit maar ons wellicht meer zou boeien als we niet steeds de neus stoten aan niet te lezen info.
Bij de Reeuwijkse Plassen, een mooi nieuw vogelscherm, met jawel.....een QR-code.

Het is gewoon krom, juist de mensen die het niet breed hebben kunnen niet mee op dure excursies, hebben de centen niet voor een degelijk natuurgids en ook geen ruim 20 euro per maand voor een apparaat wat dan een code kan inlezen of een app downloaden.
Waar is de tijd van een degelijk informatie bord?

Het groen moet gewoon voor iedereen een haalbare zaak zijn, oud en jong, rijk en arm.
Want het kan jong zoveel kennis opleveren, wat een rijkdom is voor later.
Genieten van wilde bloemen, watervogels, en al dat moois.
Wij moeten er zuinig op zijn voor de volgende generatie? Gun de kinderen van nu die het wellicht niet zo breed hebben ook een goeie kans.

Prik, ik heb je!

Tenenkrommend, ik zat 3 dagen zonder internetverbinding.
Een storing, het kan gebeuren. Vrijdag gebeld, ik kreeg een bandje dat ik momenteel problemen met de verbinding kan hebben. Zaterdag, hetzelfde liedje, en op zondag werken ze niet.
Zelfs het bandje leek een vrije dag te hebben.

Vanmorgen, nog steeds geen knipperend lampje waar het moet, dus maar weer eens bellen.
Nu eens niet zo'n  nerveus klantenservice type maar heel relaxt iemand.
Had ik net even nodig, want na een slapeloze nacht en best boosheid van hee, ik wil internet...
Begon zelf al van ik ben vast niet de eerste die belt.
Ja hoor, dat bent u wel.  Fout antwoord voor de eerste koffie!

Ik mopperde over de bandjes die ik kreeg. Bandjes, wist ie niks van. Was weer de eerste werkdag na zijn vakantie en alle mail over storing had ie gewoon gewist.
Ik moest het modem maar eens resetten. Alsof ik dat al geen 150 keer had gedaan...
Wat dan mijn gebruikersnaam is? Ik gaf die door, mijn geboortedatum, en ik hoor oei, u bent oud zeg!
Pardon? U staat ingeschreven geboren op 1-1-1900. Nou ja zeg!
Maar mijn modem was online zag hij.
Ja, nu ik nog.

Mevrouw, heeft u een paperclip of een tandenstoker? Goh, heb ik weer, een gesprek met een rare wending?
Nou nee, oh maar een saté prikker mag ook. Heb ik. Mooi, die duwt u in dat kleine gaatje naast het snoertje, 20 seconden lang.
Verrek, het lampje begint te flikkeren.

Ik zei van dus eigenlijk heeft een mens een simpel houten dingetje nodig om zoiets groots als internet te gebruiken?
Misschien moeten ze de bandjes inspreekmeneer ook eens prikken?
Probleem opgelost, ik bedankte de meneer met de mooie stem.

Die gooit de stem een toontje lager, mevrouw, ik mag u een aanbod doen. Oh? Ik wilde vragen vorkje prikken?
Nee, een ander abonnement.
Hee, ik was blij dat ik weer verbinding had, prik nu niet de blije zeepbel door met een verkooppraatje!
Maar niks daarvan, ik krijg een goedkoper abonnement met een hogere snelheid (dat laatste is een dooie mus) scheelt 2,50 per maand.
Maar dan komt er wel 30 euro éénmalig bij vanwege een ander modem.
Ik ben onbedaarlijk hard gaan lachen. Koffie of geen koffie een besparing van 2,50 per maand en kosten 30 euro?

Tja jonge man, iemand van 1900 heeft vroeger nog leren hoofdrekenen.
Dan mocht ik het oude modem blijven gebruiken.
Uurtje later belt de meneer mij op, of ik nog weet wie hij is?  Uhh, ja. Nou, ik krijg er gratis een nieuw modem bij.  Mooi.

Het zal Vladimir een worst wezen

Stoere woorden hoorden ik vanmiddag op de radio, al kefte de vragensteller er wel hoogst onbeleefd doorheen.
Stoere woorden van Maurits Hendriks, hij is van NOC*NSF.
Ik hoorde hem zeggen "dan hebben ze een groot probleem".

Wie heeft er een groot probleem? Nou, de Russen, als ze hun anti-homowet niet even in de koelkast stoppen.
Mag ik nu even gaan lachen?
Eerst zouden ze het wel doen, toch maar weer niet.
Dat is dan wel zo duidelijk, toch?

Maar wat als de Russen er wel erg vasthoudend in zijn? Dan hebben ze dus een probleem?
Toe nou Meneer Hendriks, dat geloof je toch zelf niet?
Blijven onze atleten dan thuis?
Dat zou ik overigens wel een stoer gebaar vinden!

In een land wat mensenrechten met voeten treedt is iets als de Olympische Spelen eigenlijk niet terecht.
Maar ja, het is commercie onder het mom van verbroedering, maar commercie, dus geld, dus wat maakt het uit als de lokale bevolking wordt uitgebuit of weggepest?

Nee, onze Sven, onze Ireen, die moeten "knallen" maar Ireentje moet uitkijken met haar lief, want dat mag niet daar.

Volgens Maurits Hendriks zullen ze het niet zo laten opspelen. Tuurlijk niet, want men gaat weer op de knieën voor de commercie.
Sport is handel, handel is geld en als het geld spreekt is het totaal onbelangrijk wat er verder gebeurd.

Dus kan Tsaar Poetin in zijn vuistje lachen.