Op de schop

Ik las vandaag in het wijkkrantje dat mijn "achtertuin" op de schop gaat.
Er komt een een speeltuin, jippie!

Leuk voor de kinderen, groots van opzet met een bospad, stapstenen in de plas, klimgevallen, een eilandje met een vogelspothutje waar je via een trekpontje moet komen.
En later gaan ze andere stukken ook opnieuw inrichten, een bosgedeelte, paden. Ik hou mijn hart vast.

Nu broeden er roofvogels en in een plas stikt het een groot deel van het jaar van de watervogels.
Maar het groenbeheer heeft samen met Staasbosbeheer grootse plannen. Nogmaals, ik hou mijn hart vast!
Ik zou zeggen dat we geen paden nodig hebben , ook geen af-en-toe-boswachter.

Afwachten maar weer.

Zo heerlijk rustig?

Lekker hoor, aan het eind van de middag een blokje om.
Niet al te veel wandelaars, en tegen een uur of 6 is het geen honden-uitlaat-uurtje.

Ondanks het verkeer in de verte kan ik mezelf bijna horen denken, al werd ik wel steeds afgeleid door het geritsel in de struiken of rare vogelgeluiden in de verte.

Lekker rustig? Ja, tot dat iemand de Oud Hollandsche regel gaat overtreden. Om 6 uur aan tafel en niet, ik zeg NIET, met je bladblazer gaan spelen.
Ik weet het, pure ellende, die blaadjes op je strak geschoren gazon. Stel je eens voor dat een egel lekker kan overwinteren in je tuin? Maar nee de gecultiveerde hoekjes en gaatjes zullen bladloos eindigen.

Gazon weer netjes, rust. Tenminste, dat dacht ik. Vanuit het hoge gras een enorm kabaal, een aantal fazanten totaal in de vlekken. Vaak zie je ze niet, maar deze ronde was het groot alarm. Ik zie "gedoe" verderop. Gefladder, klapwieken en even later een sperwer zonder prooi omhoog vliegen.
Of die zich nu had verkeken op de grootte?

Aan het eind van de wandeling valt het me op dat er een vreemde gans in de wei zit.
Een paartje Canadezen. Geen idee of het de grote of de kleine zijn, kan nergens mijn centimeter vinden.
Maar ze staan gezellig tussen de grauwe- en soepganzen te grazen.

Mocht er eens een nieuw embleem voor tolerantie komen, ik vind de gans wel een optie. 

Op de grote stille heide

De grote stille heide, mijn eerste heideveldtocht.
Dat groot, best wel. Voor je het weet loop je iets verder dan internet aangaf. Zo kan een 7 km route er bij aankomst 8,5 te zijn en bij gebrek aan een laatste duidelijk aanwijzing ineens 10.
Je gaat er bij Laren op en komt er bij Hilversum weer af. Niet echt de planning, maar ach, het was perfect wandelweer.

Dat stil, niet echt. Goed, het was de eerste maandag van de maand en dan weet je dat er om 12 uur een hoop kabaal komt. Wat korter duurde dan het vervelende geblaf van een kennel op hondenclub?
De steeds overvliegende kerosinevinken en wat verveelde jong adolescenten met hun vreselijke speeltjes, kleine drones.

Denk dat allemaal weg en dan hoor je slechts kraaien, gezoem van allerlei vliegen, wat geroffel van gindse specht.
Het dartele ree waagt zich uit een bosje, gevolgd door een aantal vriendjes. Verderop vliegen een paar kiekendieven.
Elke eenzame boom lijkt een eigen pieper te hebben, één van die vele kbv-tjes (kleine bruine vogeltjes) die absoluut niet willen poseren.

Mijn eerste ervaring met de heide was tevens mijn eerste ervaring met die Schotse hooglanders.
De runderen, niet de mannen in kilt, dat zou misplaatst zijn.
Een herder kan, maar een Schot? Nee.

Aangezien die runderen rustig stonden te grazen en er geen kalfjes liepen was het leuk foto's maken.
Maar weer een ervaring rijker, zo'n best groot dier kan wel erg stilletjes in het bos sluipen.
Ik wandel geregeld en weet dat een naar voedsel zoekende merel klinkt als een aandenderende kudde groot spul. Het groot spul liet zich verraden door een krakend takje.


Geniet van de heide, maar het lijkt me een redelijk linke plek voor wildplassers.