School stress

Ik kan me soms verheugen op een programma.
Aanstaande maandag begint een nieuw experiment van de EO.
Een Klas Vol Ouders.

De titel klinkt als de ultieme nachtmerrie voor menig docent, maar nu zijn de ouders de leerlingen.
Die moeten dan een tijdje Groep 8 zijn. Voor de kijkers misschien hilarisch, voor de ouders die er aan meedoen wellicht traumatisch?

Ik ben vast niet de enige die soms droomt dat ik ineens terug naar school moet. Je weet niets meer, zelfs niet eens dat je bent vergeten om vooral niet in pyjama naar school te gaan.
De lesstof lijkt uit een ander universum te komen.

Groep 8 bestond in de tijd dat ik naar de lagere school ging niet eens.
Het rekenonderwijs was geheel anders, geschiedenis ook wel.
Topografie moet een ramp zijn, na 1970 zijn er een aantal landen bijgekomen of ze hebben doodleuk een andere hoofdstad gekregen. Of was dat nog geen vak in die tijd?

Ik zou op maandag met buikpijn naar school gaan, niet meer weten welke berijming psalmversje ik zou moeten weten. Bestaat de bordenwisser nog? Of is alles nu digitaal?
Bestaan staartdelingen nog? En breuken?

Moedig van die ouders! Ik ga maandag zeker kijken!

Het K woord

Nee, verwacht van mij geen geschreven schuttingtaal.
En eigenlijk zou men van mij ook geen winterse post moeten verwachten. Maar ach, de pepernoten liggen al sinds begin augustus in de winkel.
Voor de chocoladeletters was het toen nog te warm?

Ergens via de media kwam de vroege pepernoot al ter sprake. Blijkbaar de juiste gelegenheid om er gelijk maar de nieuwe trend kerstdecoraties achteraan te smijten.
Wat hangen we dit jaar in onze boom? Of beter gezegd: wat hangt u in uw boom?

Doe de pluche uiltjes maar weg, het worden nu flamingo's.
En nog erger, cupcakes. Voor de knutselaars onder u, maak er er roze koeken van, in de vorm van een flamingo. Half Holland kan gaan bakken.

Wie verzint er eigenlijk zoiets? Flamingo's in een kerstboom.
Gaan we straks voortuinen krijgen, vol met lichtgevende flamingo's.
Elk dorp zijn rosse buurt...

Het boeit me al jaren, hoe lanceert men een trend. En hoe vluchtig ze zijn.
Al waren schoudervullingen best hardnekkig!

Misschien is het eens leuker om trendbreker te zijn. Lekker alternatief gaan doen.
Koop eens een boom bij Stichting wAarde.
Een rijtje voordelen? U hoeft er niet mee te slepen, geen eeuwig rondzwervende naalden.
Geen dozen vol decoraties want deze bomen decoreren vanzelf. Heeft u geen ruimte? Dat komt goed uit, u zult de boom nooit zien.

Ja zeg, wat moet ik met een boom die ik nooit zie?  Geen ruzie met buren over afvallend blad, scheelt weer een aflevering Rijdende Rechter. Geen blaadjes in de vijver of op het tuinpad, hup, de bladblazer te koop aanbieden.

Wie schiet er dan wat mee op? Het soms naar schaduw smachtend vee.
Vermoedelijk heel wat vogels en insecten.
Och, het is maar een idee.

Oh gottegot, een zeldzaam bot

Soms trekt men oud nieuws van de plank. Deze ronde een broeder van het gilde der kluivenduikers, helemaal blij.
Er was een bot gevonden. Beter bot vinden dan bot vangen...
Een bot van een rechtstreekse nakomeling van twee soorten mensachtigen.

Dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid, mensachtigen. Haar moeder was een westerse nazaat van een Neaderthaler, haar vader deels Neaderthalerman, dan van het "soort" wat Denisovamens heette.
De oosterse versie van de Neaderthalers?

Ik kan er van in de war raken. De twee kwamen elkaar zelden tegen. 
Ze leefden een slordige 50.000 jaar geleden, dus van uitwisselingsstudenten was er vast geen sprake.
TUI verzorgde nog geen rondreizen, vakantieliefde valt ook weg.


Waren het oorlogsmigranten? Klimaatvluchtelingen? Waren de westelijke Neaderthalers dan allochtonen met een migratieachtergrond?  Of zat men zo klem dat men dacht: we maken er het beste van.

De kreet mensachtigen boeit me enorm. Het doet me in dit geval denken aan paard-achtigen.
De wetenschap heeft het over paren. Ze kwamen elkaar tegen en ze hebben gepaard.
Wie weet? Vonden ze elkaar bij het tegenkomen, ondanks de verschillen, wellicht sympathiek of aantrekkelijk? Dat komt heus wel eens voor bij mensachtigen.
Vergeet niet dat menigeen van ons nog wat drupjes Neaderthalerbloed door de aderen heeft stromen.

Daar zal men geen vooroudertest voor aanvragen, nazaat zijn van de schoenmaker van de derde stuurman van een VOC schip  schijnt meer aanzien te geven.

Mensachtigen, het blijven raadselachtige wezens. 
Ik ben één van die dromers die zonder gevaar voor eigen leven -zo laf ben ik wel- eens in een tijdmachine willen stappen en deze medemensachtigen zien.

De rek is er uit

De vakanties zijn bijna voorbij, het kwik daalt. Wij hebben de zomer overleefd, ondanks de hitte.
Maar het was afzien. Zwijnen stierven bij bosjes, niet genoeg voedsel. Honderden zwanen werden het slachtoffer van olie, gelukkig zijn er veel gered.

Door het gebrek aan hemelwater verschroeide het gras, boeren moesten al aan de wintervoorraad beginnen. Voor menig bosbewoner zal het moeilijk worden, de eikels vielen al uit de bomen voor ze rijp werden.Onze vliegende vriendjes, afhankelijk van nectar, hebben het ook zwaar gehad.

Nog zo'n ramp, die vileine buxusmot. Leerzaam diertje, ik wist voorheen amper buxus te staan, nu zie  ik  het zielige hoop bruin volop.
Ook vreselijk, de blauwalg.  Arme gezinnen die niet lekker konden spartelen in onze wateren.
Dat er vissen naar adem hapten vond ik eigenlijk sneuer.

Nee, het leven was niet zo makkelijk. En net als je denkt: we hebben het gehad..
Niet dus. We hebben met een volgende catastrofe van doen. Het tekort aan dahlia's.

Misschien denkt u net als ik, gebruik je toch andere bloemen? Mis! Traditie is traditie!
Het bloemencorso in Rekken gaat dus om dahlia's. Ze komen er duizenden tekort.
Rampzalig!
Ik vraag me af... en gun heus ieder een verzetje, maar hoe rampzalig is het als men nu één keer een oogje dichtknijpt?
Er staat tenslotte al een bloemencorso op de werelderfgoedlijst.

Laten we wel wezen, zo'n rij opgeprikte wagens zal ons landje vast niet beter verkopen dan het afschaffen van de dividendbelasting.
Of zijn er hier brievenbusfirma's die hun geld witwassen in dahlia's?

Zo ja, even doorwassen, want juist van die witte komen ze tekort.

Wat een droevige dag

Aanslagen ver weg, een ingestorte brug, minder ver weg. 
En dan een uitspraak van een rechter. Pastafarisme is geen religie.

Het wat??? Pastafarisme. De aanhangers van de kerk van het Vliegende Spaghetti Monster.
Bij die kreet denk ik aan vreselijke peuters, die hun handen in een bord spaghetti duwen en met de bijpassende saus door de kamer slingeren.

Waarom de rechter? Een vrolijke jonge dame stond er op dat zij met een vergiet op haar hoofd op een officiële pasfoto mocht.  Een gemeente weigerde dat en zo kwam het. Dat van die rechter dus.

Natuurlijk lopen pastafarians te hoop, zij hebben recht op. Een ander draagt een hoofddoek, dus...
Satire is leuk, maar kent denk ook grenzen. Als Lubach zich wil laten uitroepen tot een farao, doe je best knul.

Ik deed mijn best, wanneer zag ik ooit iemand met een vergiet op het hoofd? . Oh ja, in een tv serie.
De ouwe moer van de duvel droeg er eentje. Voor hen die het gemist hebben; de serie Kulderzipken.
Een geweldige "kinderserie" waar ik onbedaarlijk om kon lachen.

Pastafaristen gruwen van het creationisme? Dan creëer je zelf toch een nieuwe stroming!
Ik slaap er geen seconde minder om.
Maar voor hen met die slierten, je kan proberen asiel aan te vragen in Tsjechië.
Of beginnen aan een nieuwe Mayflower en naar Nieuw Zeeland varen. Voor de erkenning.

De E van eindelijk

Ja hoor, ik besta nog.
Nee, geen wereldreis gemaakt. Ik heb mijn hoofd en handen een slordige 5 maanden uitgeleend.
Voor een goed doel, laat ik het zo maar zeggen.


Een een tijd met iets bezig zijn is leuk. Nadeel is echter wel dat diverse plannen lagen te verstoffen.
Neem dat laatste maar gerust letterlijk. Achterstallig huishouden, nog een berg tijdschriften om bij te lezen. Oh ja, dat ene boek wat ik nu heus eens zou lezen? Ligt nog steeds op de plank.

Als ik er nu eens de sokken in zet? Zou het met 2 weken zijn gedaan.
Oh wacht, nog een excuus, het weer.
En zo groeide het "nog te doen lijstje."

Het lezen van een tijdschrift uit december 2017 gaf wel verkoelende plaatjes.
Punt met een niet actueel blad is dat je soms even vergeet dat die leuke aanbieding niet langer geldig is. Of ook knullig, dat je blij wordt van een onderwerp voor een fotowedstrijd. Ah ik heb nog een foto van dat! Oh, inzenden voor een bepaalde datum. Van 8 maanden eerder.

Ga je naar foto's zoeken, dan zinkt mij in ieder geval de moed in de schoenen. Duizenden moet ik nog eens op onderwerp sorteren. Zet maar op het lijstje. Wat inmiddels de lengte van een volle toiletrol krijgt.

Nu eerst maar eens wat structuur in het dagelijkse leven zien te krijgen.
Goed, ik zit er zelf al om te lachen.