De schijf van vijf

Men dient gezond te eten, daar zit altijd een kern van waarheid in.
Het is alleen zo jammer dat wat gisteren gezond was, vandaag ineens gevaarlijk blijkt.
Maar wellicht is de voedsellobby wel onze grootste vijand?

Vandaag toch een paar maal een soort voedselshock opgelopen.
Het land met de beste keuken, Italië, gaat nu frietkramen openen. De Hollandse snackbar in het land der fijnproevers, wonderbaarlijk!

Dan bij De Keuringsdienst van Waarde over het super food, dat vond ik echt lachen.
Iets wat werd gebruikt voor kippen, maar niet beviel, is nu ineens een super food voor mensen.
Vervolgens komen er wat zaden voorbij die al weet ik hoelang in vogelvoer zitten.

Toch het meest opmerkelijke nieuws, onze oude held Joris drie-pinter blijkt een heuse boef.
Ons voorliegen dat we drie glazen melk per dag moeten drinken. Menig kind een trauma op laten lopen met die eeuwig lauwe schoolmelk. Het is zo goed voor je botten.
Nu blijkt dat vrouwen die meer dan drie glazen melk per dag drinken eerder sterven en makkelijker iets breken?
Over dat laatste twijfel ik wel hoor.

Dat koemelk zo gezond voor ons is, twijfel ik ook aan. Koemelk is tenslotte voor kalveren.
Wat me trouwens al jaren geleden is opgevallen, waar is dat "snoep verstandig, eet een appel"
gebleven?  Wat heeft de appel ons stilletjes misdaan?

Wat ik al jaren wantrouw, de citroen. Niet zozeer het sap, maar die veel te fraai glimmende schil.
Een en al rommel, maar in de recepten staat geregeld, neem de geraspte schil van een halve citroen.

Maar ja, wat vandaag dan weer super is zal morgen wel weer slecht voor je zijn.

De knie

Wat maakt men het leven toch moeilijk. Vroeger liep je een winkel in en kon je kniekousen kopen.
Voor hen die niet weten wat dat zijn, en ik kwam er vandaag wel een aantal tegen, kniekousen zijn soort sokken die tot net onder de knie opgetrokken kunnen worden.
Dat kan, het is geen heilig moeten, maar in het laatste geval kan je beter sokken kopen, die zijn nog niet aan het uitsterven.

Het vinden van kniekousen is een soort queeste.
In de jungle vol voetwaar als foots, socks, runners en neven artikelen als leggings, panty's en beenwarmers sjok je vanzelf richting een verkoopster.
En dan vraag je "heeft u ook kniekousen? " Je verwacht een ja of een nee, maar geen blanco blik.
Ik herhaal de vraag nog maar eens, komt er een tegenvraag "u zoekt sokken?" Nee, kniekousen.

Weer die wazige blik. Oh, u bedoelt dus speciale sokken? Nee, sokken die hoog zijn. Aha, dan bedoelt u dus panty's? Nee ze zijn niet van nylon. Ah zo, dan moeten het leggings zijn.
Nee, sokken die tot aan de knie komen, vandaar de naam kniekousen. Oh! Beenwarmers.
Zucht!
Uiteindelijk vond ik er bij Bristol, al verkopen ze ze daar onder de naam trendy socks.

Kniekousen blijken al ingewikkeld te zijn, maar wat te denken van een hemd?
Een gewoon hemd van katoen, zonder kantjes, strikjes, roesjes, voorgevormde cups, licht- of middelmatig corrigerend. Mevrouw zoekt een tanktop? Nee, een echt hemd met echte schouderbandjes.
Inmiddels moeie voeten, op naar winkel nummer 5. Een damesmodezaak waar men iets meer textiel aan een hemd doet dan H&M.
Ja, zij hadden er eentje, zo donkergrijs, het was gewoon zwart, het katoen had weinig katoenerigs en je zou uit wanhoop bijna toehappen.
Ik zeg wel bijna, want 30 euro voor een simpel hemd, ik dacht het niet!

Wat een weekend!

Er zijn zo van die weekenden waar je nog lang over kan spinnen van genoegen. Zo'n weekend was het dus.
Puur plezier en meligheid.

Sociale media, fora, het kan oneindig uit de hand lopen, maar soms ook iets verrassends opleveren.
Je leert in de jaren eerst virtueel een groep kennen en dan, voorzichtig ook in het echte leven.
We zijn nu 4 jaar verder en het voelt alsof je de luitjes al je halve leven kent.

Dat virtueel heeft een voordeel, als je allemaal in een ander deel van het land woont. Of zelfs er buiten. Allemaal verschillende mensen, je zou zou ze in je eigen buurt zomaar voorbij kunnen lopen.
Wat brengt mensen bij elkaar? Een gemeenschappelijke deler. Een vogelsoort.

Nu 8 van die ontmoeting verder, heerlijk.
Ik denk vaak het zit tussen schoolkamp en reünie in. Alleen dat laatste klopt niet helemaal, niemand denkt van wat ben jij slecht of raar terecht gekomen. We delen tenslotte geen jeugdjaren of ambities uit het verleden. Het is geen van "kijk mij eens" maar we weten wel van de kleine deukjes en blutsjes die het leven je zomaar cadeau doet.
We zijn wie we zijn, geen schone schijn.

Lekker met een groep genieten van het mooie weer, in een tuin van een hotel. Herfst hing in de lucht, de lucht was ook vol atalanta's, fraaie ornamentjes!
Er werd veel gelachen. Ik vind het een rijkdom, zoveel mensen bij elkaar die het gezellig hebben, mensen die ik op 2 na tot 5 jaar geleden niet kende.
Het kan verkeren, en ik verkeer graag in hun gezelschap.

Een deel bleef overnachten in het hotel, na het diner een evaluatie (met andere woorden hilarisch gelach) na het welterusten nog even bij anderen op de kamer, een na-evaluatie.
Kort nachtje, maar het werd geen zombiezondag.

De weergoden waren weer sympathiek en zo tijdens een boswandeling was het groots genieten van het licht.
En dat nodigt uit om foto's te maken.

Vliegenzwam

Ouderen, o jee!

Och,och wat een leed. Of is het meer een luxe?
Er is volop ellende gaande, maar op tv gaat men in debat over het ouder worden.

Ouder worden, vermoeiend hoor. Ze trachten je van alles aan te praten. Haar van boven de 40, speciale shampoo. Vanaf 45 aan de leesbril, vanaf 55 hoor je het allemaal niet zo best meer.
Speciale vitamines, mineralen, huidcrèmes, de overgangsconsulente. Was ik toch bijna de visolie vergeten.  Natuurlijk, dat vergeten, dat krijg je als oudere.

Edoch, je kan het als vrouw niet maken om grijs te worden, dat klonk wel zo door.
Je verft je haar of je scheert het af. Nu hoop ik dat die laatste tip niet voor vrouwen geldt.

Ik was al grijs voor ik onder de categorie ouderen viel en het bevalt me prima.
Geen gedoe meer met uitgroei en miepende kappers. En nee, ik leek niet ineens 10 jaar ouder.
En nee, nog niemand heeft me omaatje genoemd. Ik zou denk onbedaarlijk gaan lachen.

Als oudere ben je geen 20 meer en natuurlijk gaat er wat kraken en knakken, dat is een feit.
Maar moet de publieke omroep daar nu een uitzending aan besteden? Er zijn toch wel grotere zorgen.
Zorgen waar ik grijze haren van zou krijgen, als ik ze al niet had.

Blokje Gouds: De kroon van Gouda

Het is best vreemd, een vrouw die zo ontzettend veel werk heeft verzet en toch nog redelijk onbekend.

Ik heb het over Anna Barbara van Meerten-Schilperoort.
Geboren in 1778 te Voorburg, verhuisde naar Zaltbommel waar ze haar man, een predikant in een plaatsje in de buurt van Tiel, leerde kennen.
Ze trouwde jong (16 jaar) en na 4 jaar huwelijk kreeg haar man een aanstelling in Gouda.

Samen kregen ze 6 kinderen en je zou denken, die heeft het druk zat.
Maar Anna Barbara moet een energie voor 3 hebben gehad. Hoewel ze zelf weinig had geleerd moest en zou ze haar eigen kinderen opvoeden en onderwijzen.
Daar werd van opgekeken. Beetje raar mens?

Ze kreeg de smaak te pakken, ze ging schrijven. Lesboekjes, maar ook reisverslagen.
In totaal 115 boeken. Och ja, tussendoor ook nog een studie volgen, tot ze in 1812 eindelijk lesbevoegdheid had.

Daarna begon ze een dag-en kostschool voor meisjes. Met een soort van maatschappelijke stage.
Maar ook dat  bleek niet genoeg, ze bekommerde zich ook om de vrouwen in het tuchthuis.
Gaf hen onderwijs, deed aan een vorm van reclassering. Kwam af en toe met koffie en koek bij de gevangenen.

Je zou denken, waar haalt ze de tijd vandaan? Een inwonende moeder die het huishouden deed.
Een gehuwde vrouw met 6 kinderen en dan tijd verbeuzelen aan schrijverij en aan dat tuchthuistuig,

men vond haar excentriek.

Maar gelukkig ook "De kroon van Gouda."
Ze stierf in 1853, werd begraven op de Oude Begraafplaats. In Museum GoudA is een gedenksteen voor haar.

Gemiddeld

Ik vraag me soms iets af als het om rekeneenheden gaat.

Er zijn soms statistieken die het hebben over een gemiddeld gezin 1,2 kinderen en een labrador.
Die labrador is makkelijk te begrijpen, maar wat is dan 0,2 kind?
Reken dan met per 10 gezinnen 12 kinderen, dan heb je geen achter de komma kind, dat klinkt zo sneu.

Vandaag kwam het goede nieuws, Jumbo stopt met de plofkip. Ze komen met een nieuwe kip.
Een nieuwe kip? Hoezo nieuw?
Iets van een dierendoel erg blij, nu komen ze met kippen die meer de ruimte krijgen, minder snel groeien.
Ik dacht eerst even "mooi!" Maar het gaat om i.p.v 21 kippen per vierkante meter nu 13,5 kippen op een vierkante meter.
Nou,nou wat een bewegingsvrijheid! Al zit ik nu weer te piekeren over die 0,5 kip.
De prijsverhoging, 1 euro per kilo.

Dus 7,5 kippen minder per vierkante meter moet de klant 1 euro per kilo meer kosten?
Dan stel ik voor er nog eens 3,5 kippen minder in die plek te proppen en dan nog een euro meer per kilo te betalen. Dan zitten ze nog als haringen in een ton.

Maar dat gemiddeld, ik vind het lastig rekenen. Ik weet niet hoe groot die kippen zijn.

Ik kwam vandaag wel achter een erg leuke rekeneenheid. Voor een hoognodige aankoop, toiletpapier.
Staan er 10 merken. De grote merken, de minder bekende merken en een huismerk. Elk met een andere hoeveelheid rollen per verpakking, dan is er nog tweelaags en drielaags.
Ik probeerde voorheen altijd te rekenen welke nu echt voordelig is, zag ik vandaag dat onder de prijs, in hele kleine cijfertjes de prijs per rol staan. Kijk, daar heb je wat aan.

Al vraag ik me nu af of alle rollen evenveel velletjes bevatten. De één misschien 100, de ander 100,5?  Want hoeveel blijft er aan het kartonnen rolletje plakken?
Is toch zoiets als een slok op een borrel!

Herfst 2014

Begin augustus riep iedereen dat de herfst zo vroeg begon. Het werd een natte maand en men kwam al met de somberheid van "weg nazomer." Viel dat even mee, een over het algemeen heerlijke september waar de weervoorspellers geregeld de plank mis konden slaan.

Aangezien het zulk heerlijk weer was, een redelijk zonnige windstille zaterdag, ging ik eens kijken bij een nieuw natuurgebiedje. De informatie bleek wazig dus maar eens gaan fietsen en zo bleek dat er niet ver van waar ik woon een mooie vogelplas te zijn.

Hoe kom je te weten wat er al zo kan zitten, fladderen en waden? Vragen aan vogelaars.
Er zijn gewoon van die diehards die dagelijks met optische instrumenten en een pakje brood die kant op gaan.

Zelf ben ik geen echte vogelaar, kwam wel met mijn kijker en mijn camera, beiden niet genoeg bereik om alles te determineren. Ja, er zitten smienten, en kuifeenden, die kan ik vlak om de hoek ook zien. Ik vroeg een vogelaar wat die kleine frummel bij die eenden was. Een kemphaantje.
Ik raak dan toch wat opgewonden, een soort die ik niet eerder zag.

Kort daarna landt er nog een vogelaar, met een enorme lens. Oh kijk! En ik denk oh zucht!
Kijk daar! Waar? Daar bij dat tweede eilandje en dan naast die eenden links. Wat dan?
Een groenpootruiter. Ik doe wanhopige pogingen, maar zag 'm heus niet. Nee, daar en dan 5e eend links.
Ik bespeurde enige wanhoop in de stem en na poging 3 zei ik 'm te zien. maar dat was een leugen.
Toen hij opveerde van oh! een pijlstaart besloot ik mezelf de frustratie te ontlopen.

Op zondag, ook een lekkere herfstdag, dan mee te doen aan een paddenstoelen excursie. Daar aangekomen hing er een brief aan een boom, dat die excursie een week later is.
Dan maar alleen van het mooie weer genieten.

Herfst, ik vind het een prachtig seizoen, de kleuren, het licht.
Jammer dat de winter dan nog komt.