Vroeger en de natuur

Hebben jullie dat ook wel eens? Als je aan de kust loopt, of in een bos of op een landgoed dat je gedachten dan even afdwalen naar hoe het er lang geleden uit heeft gezien.

Bij een landgoed met wandelpaden en vijvers en exotisch struweel kom ik niet verder dan sjieke dames en heren al wandelend.  De dames met een parasol, de heren met een hoed op.
Genietend van een fraai kopje met thee en keuvelend over, tja, geen idee.

Aan de kust denk ik vaak aan stormen, Mesdag tafereeltjes en jutters.
Maar in een bos, vooral eentje wat deels gevormd is door een ijstijd dus met hoogteverschillen en hele dikke eiken en beuken krijg ik best woeste gedachten. Nee, niet ik word woest, maar hoe reizigers er eeuwen geleden met het zweet achter de tanden doorheen moesten.

Er slopen wolven, er liepen beren en elk natuurverschijnsel was vermoedelijk doodeng.
Kan den moderne mensch genieten van de roep van een bosuil, den vroeghere mensch zal er de rillingen van hebben gekregen.
Is mij ook een keer overkomen, midden in een stad.

Vroeger had je grote kans op struikrovers. Tegenwoordig zijn het illegale drugslab dumpers.
Nu vernam ik dat Staatsbosbeheer veel meer bos wil. Wil ik ook wel. Ik zal het niet meer meemaken dat het serieus bos is, maar het idee is wel fijn.
Het kost natuurlijk wat, maar het lijkt me beter uitgegeven geld dan Nog eens zo'n kneuzig miljarden geval naar Mars te sturen.

Als dat meer bos er komt, laat het dan vooral bereikbaar voor dieren. Maak er stilte gebieden van.
En een deel speeltuin voor mountainbikers, kinderen met voetballen en dan in een parkgedeelte stalletjes waar mensen dan gezonde broodje of salades met veelvoorkomende soorten eetbare wilde planten.

Wat niet mag ontbreken, een paar ijverige betaalbare natuurgidsen.  En een deel pluktuin.
Ik denk dat niemand een bezwaar zal maken er wat voor te betalen.
Iedereen en alles zou er baat bij hebben. Plemp het niet vol met herten en al helemaal niet met vakantieparken.

Schone dromen. Daar heeft den vroeghere mensch nooit weet van gehad. Vroeger was niet alles beter.
Al zal moeder natuur daar zo haar eigen gedachten over hebben gehad.

Als gemankeerde wandelaar heb ik dan nog één wens. Her en der bankjes. Niet die groene metalen griezels met een ruitjespatroon, maar desnoods gemaakt van omgevallen bomen.
En dan ook de ouderwetsche bordjes "laat niet als dank.".

Laten we gewoon genieten en elkaar al pratend onderweg op al het moois wijzen.
Als ik zo merk dat vreemden in een bos anderen wijzen op daar staan die en die zwammen, is er nog hoop!

Fopvinkjes

Nee, niet te verwarren met de blinde vink, de slavink, de Roelvink, de kipvink, de goudvink of de boekvink.
Ik heb het woord vandaag een paar keer voorbij horen komen en het klinkt lief.

Wat is een fopvinkje? Het is één van die logo's op voedingswaren. Dat je bewust kiest.
Het rondje om het vinkje moet je dan duidelijk maken of het echt gezond is, iets minder gezond of juist van "mot je het zo zo nodig nuttigen kies dan deze maar."
En alleen als de fabrikant er voor wil betalen.

Bewust kiezen, beter leven sterren, de viskeurmerken, dat is door het bos het FSC hout niet meer meer kunnen zien.

Duurzaam hout? Hoe duurzaam is een boom die gekapt is?
Diervriendelijk vlees? Kom op zeg.
Men wil af van de fopvinkjes. En van de overdaad aan keurmerken.

Waar gaat het heen in ons land, sjoemelsoftware, vergismoorden en fopvinkjes.

Ik ben reuze benieuwd wat het woord van het jaar gaat worden. 

Ontspullen

Wauw, ben ik even trendy bezig! Sinds vanavond weet ik dat er een degelijk begrip is voor het uitmesten van je woonkamer. Ik ben dus aan het ontspullen.
Er zijn zelfhulpboeken over, er zijn goeroes.
Persoonlijk denk ik dat je meer aan een rol vuilniszakken en een tilknechtje hebt, maar dat is vast zo 2015.

Net als volgens de vuilcontainer restafval zo 2014 is, maar ho effe, niet alles tegelijk.
Ik ben tenslotte zo 20e eeuw.

Ik zie een gat in de markt, ontspulgoeroe worden. Heb je vast geen diploma voor nodig.
Zowel, dan heb ik vast module 1 al afgerond. Module 1? Dat is van al het glaswerk waar je er nog maar één van hebt en het geen gilde glas uit de 17e eeuw is, gewoon hop, de glasbak in.
Alles waar je iemand blij mee kunt maken, hop, weggeven.

Module 2 is dan "moet ik eigenlijk met die oude meuk?" Alles met een schilfertje of deukje, weg ermee.

Tegen de tijd dat ik mijn handboek af is is de trend van ontspullen vast weer over.
Vast beginnen aan het zelfhulpboek "neo-minimalisme."

Oh nee, eerst zelf verder met opruimen.

*Bliep*

Wel, na een rondje vrij worstelen met de Ikea klassieker dacht ik vrolijk verder te kunnen.
Even boekenkast slopen, dat ging bijna met twee vingers in de neus.
Toen kwam de dag dat stoel, kast en magnetron naar de stort konden.

De magnetron, een oud combi geval, stak me zo ongeveer een mes in de rug!
Ik tilde die op en voelde iets verschuiven in mijn rug. Met als audio-ondersteuning twee keer een nare knak.
Was niet fijn.

Maar toch gewoon doorgaan, met iets minder ferme pas. Tegen de avond werd het heus onaangenaam.
Een neut en twee pammetjes, hopsakee, heerlijk geslapen en de volgende ochtend naar de fysio.
Het werd onaangenamer. Aspirientje en maar slapen. Redelijk verfrist weer opgestaan, maar tegen middernacht had ik het gevoel dat er een olifant op me was gaan staan.

Ik vind het toch zo ordinair om door je rug te gaan. Opzoek naar meer aspro, tja, die liggen ergens in de rommel en ik kan niet gaan zoeken waar.
Dus in een sexy shuffle ala  C3PO wijze (op badslippers) naar een winkelstraat om de hoek.
Gelijk ook maar wat eten kopen.  Een potje door de slager gemaakt stoofvlees.
Zo'n glazen potje met zo'n jolig geruit dekseltje.

Zo'n leuk huiselijk potje wat jam makers zo waarderen.
Ik kan jullie zeggen, tegen etenstijd zag het me bijna aardbeienjamrood voor de ogen!

Ik kreeg het potje niet open. Niet met de bekende klap onder de onderzijde, niet met warm water, en ook niet met het doppenhaakje van de blikopener.
Duivelse wanhoop kwam in me op. Ik had dinsdag een nieuwe pittige hamer en een set stevige schroevendraaiers gekocht.

Ik pak het "koffertje" met de schroevendraaiers, zitten twee van die schuifjes aan, als je die verschuift klikt het koffertje open.
Of nee, eigenlijk niet. Dat heb ik weer. 

Schuivend richting keuken, in een la zoeken naar een voorwerp. Ah, een oude schroevendraaier.
Die op het jolig geruite dekseltje gezet en een lel met de hamer gegeven.
Met die oude schroevendraaier ook het koffertje van de set nieuwe opengebroken.

Moraal van dit verhaal,, zorg dat je een schroevendraaier in de buurt heb om je schroevendraaiers te gebruiken en koop je een set scharen in een blisterverpakking, dan hoop ik dat je nog een schaar hebt!

Poäng

De tijdloze klassieker van Ikea, dat klopt.

Tja, iets van Ikea in elkaar zetten, dat zijn tijdloze grappen, maar als je creatief kan lezen valt het reuze mee!
Als ik met twee linker handen die stoel binnen een half uur had staan zegt genoeg.

Dan ben je jaren verder en wil je toch heus eens iets anders.
Maar die klassieker uit elkaar halen is toch een heel ander verhaal.
Het begon leuk, de ene na de andere schroef kreeg ik zonder moeite los.
Maar toen...

Die van de rugleuning, je zou van minder spierpijn overhouden. Er een keer op gaan staan?
Poäng slaat terug!
Nou ja, het is vervoerbaar.

Ik ben benieuwd welke verrassingen me nu nog staan te wachten.
Op het boodschappen lijstje staat nu een set goeie schroevendraaiers en een grote portie geduld.