Slippertje

Het was weer een beetje traumatisch rondje shoppen.
Ik zou inmiddels beter moeten weten niet met een duffe kop naar de stad te fietsen.
Oh ja, ik let goed op het verkeer, maar ach, ik rij dan ineens in een straat waar ik helemaal niet moet zijn.  Toch maar eens een fiets-tomtom aanschaffen?
Of doorgaan en denken “ben je dom, dan rij je om” ?

Voordeel is wel dat je dan maar gelijk even een paar dingen onderweg meeneemt.
Alvast een zak schelpenzand, want je rijdt toch langs de dierenwinkel.
Oh ja, ook maar even naar het stadskantoor om daar de bewakende baliemedewerker gek te maken.
De nieuwe groenagenda zou uit moeten zijn, de lieverd kwam met alle folders met het woord groen aangedragen. Vond het bijna sneu dus heb een boekje aangepakt en hem vriendelijk bedankt voor alle moeite.

In het centrum met moeite een plekje voor de fiets gevonden.  Ik had het lijstje met de plannen wel helder in gedachten.
Even naar Blokker, kijken naar de (uitverkochte) quilt. 
Naar de Schoenenreus.  En gelijk weer een badslippertrauma  opgelopen.

Ik heb best een lieve familie, maar een deel heeft een soort tik.
Jarenlang stond er op het verlanglijstje van mijn broer “badslippers”.
Tot we het een keer zat werden, toen hebben we hem allemaal een paar badslippers gegeven.
Ik moet zeggen, dat was bijzonder therapeutisch.
Het trauma verdween in de vergetelheid.

Maar het trauma bleef ergens hangen. Tot een dag of wat geleden.
Op mijn vraag aan een ander familielid “heb je nog wensen voor je verjaardag? “
Ja, badslippers.
Die had ik niet aan zien komen.  Wat een melig iets, maar als ze dat nu wil?
Het leek me tot vanmiddag geen probleem.
Er is tenslotte één winkel die ze altijd heeft!

Zo stond ik vanmiddag bij de ingang, die geen toegang gaf daar ze zijn gesloten wegens verbouwing.
Drommels!  Dan maar naar Bristol.  Dat is een doolhof dus ik besluit maar gelijk te vragen waar de badslippers staan. “U zoekt badslippers?”   Even de lippen stijf op elkaar houden en niet zeggen
“Nou niet echt, maar het leek me leuk om te vragen voor het geval..”
“Voor heren? “ Nee voor dames. “Oh, die hebben wij niet.” En waar staan die voor de heren?
“Die hebben we alleen tot maat 36.”  Nee, niet weer in discussie, dat zijn vast badslippers met een Bob de Bouwer print, laat maar. 

Met de moed tot boven de laarzen naar een sportschoenenwinkel.
Badslippers? Nee mevrouw, het is wintersportseizoen. Nou en? Wintersporters willen misschien naar de sauna of de voeten van een gebadslipperde  Oostenrijkse schone kussen?
Mij was de moed reeds in de schoenen gezonken.

Naar de HEMA, ja volop moonboots en die rubber laarzen.
Ik heb het toen opgegeven.  Het was de verleiding van een schap vol lentevreugde.
Leuke kweekpotten met zaadjes,  blommen waar bijen ook gek op zijn.
Dan maar geen badslippers.  Een potje met cosmoszaad en nog een zakje klaprooszaad.
Haal ik na de heropening van Schoenenreus alsnog de badslippers.

Rekenen, het blijft moeilijk

Op de radio had men het over taaltoetsen. Taaltoetsen voor allen onderwijzers in Rotterdam.
Ik bid voor hun leerlingen dat zij de toets doorstaan.
Dat een generatie al vrijwel niets meer over vaderlandse geschiedenis weet vind ik ontzettend treurig.
Dat ze niet kunnen rekenen is stomweg irritant.

Ik ben geen wandelende calculator, toch viel het me op dat de prijzen van de boodschappen weer tamelijk omhoog zijn gevlogen.
Product A, al weken een kaartje ervoor “bij ons vaste lage prijs”  € 2,10. Maar goh nu ineens 2,29.
Product B, daar had ik er een paar van genomen wat scheelt met een andere winkel. Tot ik de bon in mijn handen had.  Daar stond 81 cent, op het schap stond 75 cent.  Kom op zeg, die 6 centen.
Is een principe kwestie.

Een principe is een tijdrovend iets! Ik loop met de bon naar de klantenbalie van “klopt niet”.
Voor mij stond een mevrouw die wilde postzegels. Bijplakzegels, want ze had  nog veel kerstzegels over.
Dan kan je er vergif op innemen dat je een staaltje onlogica krijgt te horen.  Men wist niet hoeveel de kerstzegels kostten.  Dan me er maar mee bemoeien. Die waren 36 cent per stuk mevrouw.
Dat kon volgens haar niet kloppen. De dame achter de balie geloofde het ook niet. Zucht!
Was een velletje voor 7,20 toch? Ja. Zitten er 20 op dus zijn de zegels per stuk 36 cent.
Drietal wazige blikken mijn kant op. 
De baliemevrouw zegt haar dat ze de kerstzegels maar moet bewaren voor de kerst, dat is voordeliger.

Mevrouw wilde toch liever bijplakkers.  Maar ja, als je niet geloofd dat een kerstzegel 36 cent is, hoe leg je dan uit dat ze 14 cent moet bijplakken?
Stommeling die ik ben, ik ga het toch proberen.  De postzegel kost nu 50 cent.
De baliedame zegt ja maar was eerst 46 dus kan ze nu 10 cent bijplakken.  Om 46 te krijgen wel, maar de nieuwe prijs is 50 cent.
Oh. Maar er zijn geen postzegels van 14 cent. Nee, klopt, maar wel van 10 en van 2.
Er verschijnt een minzame glimlach op het gezicht van de baliemevrouw. Daar had ze me, dacht ze.
Mis…dan neem je er eentje van 10 en twee van 2.  
De klant krijgt bijna uitslag van dit gepuzzel, dus met één van 10 en twee van 2 is het genoeg?
Als u de kerstzegel er naast plakt wel.  Maar dan zitten er 4 zegels op één kaart.
Mevrouw kocht de zegels, ik aan de beurt.

Ik laat de bon zien, leg uit dat de prijs op het schap echt 6 cent scheelt met wat op de bon staat.
Zij gaat zelf kijken, ja ik had gelijk. Dus ik krijg terug….oh jee weer hogere wiskunde!
81-75… ik rekende haar voor dat is 6 cent en dat x 3 is dan totaal 18 cent.
Papiertje erbij ze gaat rekenen. Op dat moment stond ik in tweestrijd. Ga ik nu met mijn kop op de balie slaan? Of in de lotushouding zitten en AUMMM roepen?

Eenmaal thuis besloot ik dan eerst maar koffie te maken. Ik bekijk het stapeltje post, oh, een enveloppe van de belastingdienst.
Het heeft me onlangs 2 uur gekost alsnog huurtoeslag over 2011 aan te vragen.
Positief antwoord, ik had recht op 12 euro per maand. Dus krijg een voorschot ( meer een naschot)
van 134 euro.
Wag effe, 12 per maand met 12 maanden in een jaar, dat is ineens 134? Ja zeg, als ze nu bij de belastingdienst ook niet meer kunnen rekenen.

Ik verheug me er al op hoe ze me dat gaan uitleggen!

  

Love is in the app

Vandaag is het een speciale dag.  Onze minister-president is jarig!
Nou ja, als deze blog verschijnt inmiddels niet meer, maar tijdens het schrijven nog net even.
Gefeliciteerd Mark, dat je maar een wijze man mag worden en een leuke vrouw/man mag treffen.
Wie weet kreeg hij wel een Valentijnskaart?  Niet van een natuurinstantie, maar van een stille aanbidster?

Valentijnsdag is voor singles, maar de commercie heeft het weggekaapt en voor iedereen gemaakt.
Vooral voor de bloemisten en de Blokkers.
En net als je denkt dat het niet gekker moet worden zie ik een nerd op tv.
Z’n slim menneke wat rap rijk wil worden. En hij weet de romantiek grondig de nek om te draaien!

Oh, ik vind het knap hoor, als mensen iets nieuws maken, maar dit?
Een app, met de illustere naam “GoddessAlert”.
Bij het horen van die naam vermoed ik eerst een foute café maat die tijdens een avondje in de kroeg hem aanstoot “Hee, een lekker wijf, daar rechts!”
Maar niets is minder waar, het is en appje.

Wat het wijf wil blijkt nog steeds een raadsel te zijn voor veel mannen.
Maar gelukkig, daar is redding! Een app.
Na het downloaden kan je daar alle gegevens van je Godin(nen) in zetten.
Haar verjaardag en  haar geboortedatum. Laat die bij mij nu gek genoeg op een zelfde dag vallen.
De trouwdatum, of de datum van een eerste uitje. Als de app hem een seintje geeft weet hij wanneer hij haar voor de zekerheid eens bloemen moet geven. Of wanneer een cadeautje te kopen.
En zo kan je het voor alle Godinnen in je leven doen. De lief, de moeder, de schoonmoeder, de zus.
Is het niet hartverwarmend?

Toch heb ik een vaag vermoeden dat de man in kwestie daar nog veel werk aan zal hebben.
Het juiste cadeau, ja een boek, maar hij dient dat wel in te toetsen, de titel van een boek van een schrijver waar zij fan van is.
Hij zal moeten zoeken wat haar favoriete luchtje is en of er nog geen flacon of 3, die hij haar alle feestdagen ervoor heeft gegeven, ergens in een kast staan. 

Ik heb geen idee hoe iets te hacken, maar zou ik een vent hebben met zo’n appje, wat zou ik dat graag in de war sturen!
Heren, kruip eens achter je iPod of iPad vandaan en koop op een gewone dag een ongewoon leuk boeketje bloemen voor je vrouw, moeder, vriendin.
Wacht niet tot Valentijnsdag, maar laat eens een briefje achter met “ik vind je lief”.  Leg er desnoods een geplukte wilde bloem op.

Dol dwaze doos

Ik heb een middag reikhalzend naar de postbode uit zitten kijken.
Die stond vermomd als Eskimo om half 7 pas op de stoep.
Heerlijk, een pakket.  Wat je het liefste wil is de doos zo snel mogelijk openen.
Ik bedenk met de doos in mijn handen nog dat ze de inhoud best in een grote papieren zak hadden kunnen verzenden.
Tot ik de doos eens goed bekeek.  Het bedrijf heeft een creatieve dozenmaker in dienst en dat willen ze laten weten ook.

Het is namelijk een erg sympathieke doos.  Ik durf best te zeggen, een vrolijke doos.
Ik hoor jullie nu denken, hoe leuk kan een doos zijn?  Leuk!
De bovenzijde, er staan pictogrammen op hoe de doos te openen.
Niet met een verfroller (?) , niet met een zaag of een bijl en oeps, ik kan mijn snijbrander ook weer in de kast zetten. Je opent de doos met een schaar of hobbymesje. Handige tip!

Op de zijkant staat Pakketje van…gezien de grootte van het logo kan je dat niet zijn ontgaan.
Op de andere zijkant nog de boodschap “veel plezier ermee”.
Maar we zijn er nog niet, nee, het is een doos vol verrassingen. Dan heb ik het niet over de inhoud.
De onderzijde bevat ook nog heel wat informatie.

Op de bodem staat heel verrassend Bodem, met daaronder “Smaakt echt naar karton.”
Verder de ingrediënten waaronder een stukje specialisme, een hoop liefde en natuurlijk je bestelling.
Gelukkig was er dan ook nog ruimte om je te laten weten hoe je ze kan volgen via Twitter, waar je ze kan zien op youtube(vast een kijkdoos) en hoe je vriendjes kan worden op Facebook.

Dat allemaal op één doos?  Ja!  Iemand heeft zich echt helemaal uit mogen leven.
Heb je de doos eenmaal geopend, met schaar of mesje, verrassen ze je ook nog met de binnenflappen.
Een van de flappen staat vol met Tips voor extra uitpakpret.  Tip 2 is sluit je ogen (niet gluren) Tip 5 is doe een dansje en juich.
De andere flap, daarop een stippelrand , het deel wat je uit kan knippen om de buren te bedanken voor het aannemen van het pakket.

Kortom, een lollige verpakking.

Klunen en kleunen: deel II

Vandaag met een notitieblokje zo eens van radio en tv nieuwtjes zitten vergaren.
De schaatsgekte, het spannende wachten op de geplande persconferentie van het opperhoofd der ijsmeesters.
In de loop der dag word ik er bijna melig van. De wijsheden en onwijsheden, kenners die er ongeveer almanak teksten op loslaten.
De eenden kwaken niet, dus de tocht der tochten komt er aan. Juist ja.

In de vroege morgen loopt er al een NOS-er op sneeuwlaarzen met een microfoon in de hand.
Hij is op bezoek in Hindeloopen en praat daar met de uitbaatster van een hotel.
Zij kan haast niet wachten! De sfeer, de stretchers die opgeslagen zijn en voor de extra gasten uitgeklapt kunnen worden , ah en na het ontbijt snel naar het ijs om daar etenswaren te verkopen…als het tv was hadden er vast eurotekens in haar ogen gestaan.
Nu blijkt de 11-stedentocht een lange boeiende geschiedenis te hebben.
Het was iets rebels, net als carnaval. De wetten van het land golden niet op het ijs.
De katholieke kerk verbood het op den duur.  Wat de katholieken verbieden pikken de protestanten zo weer op.
En dat oude verbod is ergens nog van kracht. Wil men in België op natuurijs schaatsen moet men toestemming krijgen van de burgemeester.
Al waar het verboden is zijn er patrouilles.  Een schaatsjournalist wordt er guitig van.
Hij zag het al voor zich, op het ijs en dan komt er een veldwachter die hem 80 euro boete wil geven.
Hij lacht, hij is er zeker van dat hij sneller kan schaatsen.
Nou, zij hebben Mega Mindy!

De eerste schaatswedstrijden stammen al uit de 15e eeuw. En een eeuw of anderhalf later vonden we het toch ook lollig de Spanjaarden helemaal dol te maken.
Konden we ze niet treiteren met water, dan wel me bevroren water.

De echte gedachten achter de tocht der tochten, die is ook al oud.
Een erg veelzijdig man met de naam Pim Mulier vond dat de arbeiders er belabberd uitzagen.
Frisse lucht en beweging, dat zou ze goed doen.  Dat was ook de achterliggende gedachten bij die andere uitputtingsslag, de Nijmeegse vierdaagse.

Nu in 2012, de rayonhoofden blijven voorzichtig.  Het parcours in het noorden is prima, maar de rest?
Een ijsmeester die eens de proef op de som nam zakte rechtstandig door het ijs.
Wat heeft hij op dat moment gedacht  “Ken net?”
De term ijstransplantatie glijdt voorbij, speciale platen onder de vele bruggen,  met hovercrafts de sneeuw wegschuiven.
Nee laat dat doen door WAO-ers en asielzoekers, je geeft ze een bezem en laat ze maar eens wat doen. 
Nog beter, helikopters die dan laag overvliegen en zo de sneeuw wegblazen.
Zo langzaam aan gaat de ijskoorts een soort ijskolder worden.

Nu is het wachten op de omslaande maan (ook zoiets wazigs) enne, maar hopen dat de eenden niet gaan kwaken.
De media zorgen als vreemde eend al voor genoeg gesnater.

Klunen en kleunen

Daar issie dan, de lang verwachte horror winter. Nou ja, iets anders dan ze ons voorhielden.

Na 2 koude winters zou men toch beter moeten weten? Goed, we hebben genoeg strooizout, maar dat alleen omdat het maar niet wilde gaan vriezen.
Er stond nog volop strooizout in de winkels, wederom, omdat het maar niet wilde vriezen.

En ineens begon het te vriezen.  De gekte slaat toe. Programmering werd aangepast, i.p.v. een detective ineens “De hel van 63”, de Friezen wijzen nog naar het voorhoofd bij het idee dat de tocht der tochten komt.
Ik geloof de Friezen, historische Hollanders dachten wel vaker dat het ijs dik genoeg was en zakten dan weg met paard en al.
Of zou het de taalbarrière zijn? Het kan net…. als een Fries dat zegt moet je het dus niet doen.

Leuk zijn dan de berichten, afhankelijk van de bron. De koudste februari nacht in 56 jaar.
Anderen zeggen sinds 27 jaar.  Zal mij een worst wezen.  Al die onnuttige nieuwtjes zijn best geinig.
Het woord horror hoor ik niet langer, ja het is koud, maar dat is het vaker geweest.
Men kan de ijzers onderbinden dus niks horror.

Kou in ons landje, gelijk komt er een uitzondering op een kakelvers verbod, ja men mag in de kou wel gezichtsbedekkende kleding dragen.
Kou is ook een gat in de markt. De al bijna teruggestuurde Glühwein staat weer in de schappen, er zijn koorden met prikkers om jezelf uit een wak te hijsen, er zijn kevlar beenbeschermers en nu ook de muts met daarin een helm. Die goeie ouderwetse ijspret toch!

Pas na het vallen van de sneeuw, ja daar hervond men het woordje horror.
Niet van de schaatsers, nee, van de treinreizigers.
Treinen die niet rijden, storing hier en daar. De reizigersinfo kan het niet aan.
Van de uitdrukking twee weten meer dan één blijft ook niets over.
De oude degelijke NS, toen ging het nog. Maar NS en Prorail samen?  Die sporen niet.

Wat ik wel frappant vind, een degelijk oud instituut als ANWB, die het op zulke dagen dubbel zo druk heeft, waarom hoor ik daar geen klachten over?
Zij lijken een beetje de cavalerie, paraat als het moet.

Enige troost voor de reizigers van de toekomst, er komt een treinenmeneer uit Zwitserland ons de helpende hand bieden.
Nu maar hopen dat de NS- en Prorail meneren vroeger goed hebben opgelet met de Duitse les.
Of is dat ook al één grote gatenkaas?