Duifjes

Ik hoor weinig vriendelijke benamingen voor de stadsduif.
Vliegende ratten, schijtbeesten en ga zo maar door.

De stadsduif is niet zomaar naar de stad gekomen. Ze werden gevoerd, tot men ze zat was.
Nu scharrelen ze hun kostje zelf wel bij elkaar.

Verjagen? Dat is geen blijvende oplossing.  Duiven broeden vaak en vrijwel overal. In bloembakken, onder bruggen, in richels, het liefst die van monumenten. En daar zijn de mensen niet blij mee.

Toen ik vorig jaar door Gouda liep viel voor het eerst mijn oog op een soort wandje, een duiventil.
Die bleek er inmiddels al 4 jaar te zijn, maar was me niet eerder opgevallen.
Ik dacht toen, hee, een liefhebber.

Bleek dus niet echt uit liefhebberij te zijn, maar meer om een beetje overlast te bestrijden.
De duiven kunnen er eten, slapen en hun eitjes leggen. De krant zegt wel broeden, maar zover laat men het niet komen.
De duiveneitjes worden weggehaald en er worden gipseieren voor in de plaats gelegd.
In 5 jaar tijd al 700 eieren.

Onlangs is er een wethouder eens gaan kijken. Die kreeg van de vrijwilligers een verlanglijstje mee.
Ze willen een tweede til en voor het reinigen een hogedrukreiniger.

Ik geef eerlijk toe, ik ben niet 's werelds grootste duivenvriend, maar ik vind het wel een diervriendelijke oplossing.
Zeg nu zelf, een stadscentrum zonder duiven, dat klopt toch ook niet?

Ik wil niet

Goedemiddag mevrouw, u treft het. met die openingszin ben ik gelijk alert.
Ik ga u een mooi aanbod doen. Oh jee. Eerst een quiz-vraagje, ja u hebt het juiste antwoord gegeven.
U maakt nu een grote kans op een reis naar Las Vegas voor 2 personen.
Ik wil niet naar Las Vegas.

Daar krijgt u dan 4 overnachtingen bij en 500 euro zakgeld.
Ik wil niet naar Las Vegas.
Dat is een hele belevenis, genieten van de gokstad.
Ik wil niet naar Las Vegas.

Verder maakt u dan elke week prijs op bedragen als ik u nu inschrijf dan doet u vanaf volgende week mee. wat is uw geboortedatum?
Ik wil niet worden ingeschreven.

U steunt er goede doelen zoals sport mee.
Ik wil geen sport.

Maar wie wil dat nu niet?
Ik niet, net zomin als ik naar Drievliet wil.

Gemiste kans zegt de vriendelijke doch redelijk vasthoudende dame.
Jammer dan, maar stel je voor dat ik een reis naar Las Vegas zou winnen?
Ik wil niet naar Las Vegas.

Schoon

Vanmiddag eens een tijd zitten kijken naar het bijeenbrengen van mensen die nooit opruimen en mensen die de hele dag niets anders doen.

Mensen met een fobie van erg vaak schoonmaken of een dodelijke angst voor welke bacterie dan ook.
Die mochten zich dan uitleven in huizen waar al jaren niet schoongemaakt was.
Eerlijk gezegd, ik weet niet wat er erger is.

Ik heb altijd gedacht dat het extreem poetsen iets voor vrouwen is, mis dus.
Een man die werkelijk na alles wat ie aanraakte steeds zijn handen met ontsmettingsmiddel reinigde.
Mensen die hun eigen kind niet knuffelen wat oh jee, bacterie-hysterie.
Nog een andere dame, 5 keer per dag de wc pot reinigen met het liefst een halve liter bleek per keer.

Gelukkig was er dan een heuse poetsmiep die het zo regelde, de schoonmaakfreaks gaan mensen met chaos in het hoofd helpen.
Ik vraag me af, het gebruik van een paar liter bleek per dag, zou het je hersenen niet aantasten?
Dat extreme schoonmaken is ook een chaos in je hoofd.

De vervuilde huizen, ik heb geen miep kraak, maar daar zat ik echt van te gruwen. Dat de huisraad nog niet vanzelf wegliep verbaasde me. Kamers vol rommel, dus je kon er ook niet stofzuigen.
Ik vind het zo triest voor de mensen.

Dan is het wel mooi als de twee soorten chaoten en wanhopigen elkaar kunnen helpen.

Bij de één mocht nooit iemand op visite komen, die zouden dingen aanraken. Bij de ander wilde niemand op visite komen, je kon ook nergens zitten.

Wat aan het eind dan weer wel leuk was, een studente die nooit iemand aan wilde raken knuffelde uiteindelijk de mevrouw die ze had geholpen en ze is nu in therapie.

En ik denk dan, blij dat ik gewoon een chaoot ben.

Huh?

Dit is echt erg! Ik hoorde op de radio iets over de handige spaarsystemen bij supermarkten.
En nu zit ik met een probleem. Luxe probleempje.

Bla,bla systeem AH, daar winkel ik nooit. Bij spaarzegels heb ik al vaak moeten lachen, je drinkt een kwart eeuw koffie en dan genoeg voor leuke verzilverde lepeltjes.
Verzilverde lepeltjes is: ze worden zwart, je moet ze poetsen en je zegt zilver tot je ze in wil leveren als zilver. Dan zijn ze gewoon waardeloos pleet.

Je stuurt tig-duizend punten op, moet dan verzekert en eigenlijk betaal je veel voor niks.

Ik koop al jaren de koopzegels van Plus. Volle kaart die me dan 4 euro kostte, krijg ik dan 6 euro voor terug. Simpel toch?
Ik noem dat 50% winst.

Komen ze op de radio met 33,3%. Ik begrijp best dat 2 euro 33,3% van van 6 euro is, maar dat is dan toch niet het rendement? Of is rendement weer iets anders dan winst? Hellup!


Koopzegels zijn toch geen belegging? Of hebben we het nu over de opbrengst? Maak me gek!
Had ik deze sluimerende winst van een keer of wat per jaar braaf als winst uit... moeten opgeven?
Of geldt dat niet als ik de winst weer uitgeef in hetzelfde bedrijf?

Dat heb ik weer, ik begrijp de 50% en de 33,3% en dat maakt het zo extreem verwarrend.

Ie-wie-waai-wég

Het zijn bange tijden. Bange tijden als je kijkt naar Calais, waar men vrachtwagens bespringt, Kos, waar drommen vluchtelingen een kantoor bestormen.

Het zijn boze tijden als je dan hoort dat er een klein aantal vrachtwagenchauffeurs goud geld mee verdienen. En dat zijn er heus niet veel.
Het zijn ook boze tijden als je leest wat een gemiddelde mensen smokkelaar in de zak kan steken.
En dat is dan weer het heerlijke excuus voor de tegenstanders.

Klote vluchtelingen, rot op. Uitvreters, tuig, verkrachters. Lang leve de beschaving!
Laten we het dan vooral maar niet hebben over onze christelijke normen en waarden.

Leuk jong stel op tv, lekker op vakantie naar Lesbos. Ze geven water en ijsjes aan vluchtelingen en het zijn sukkels, verraders en wat al niet meer.
Als diezelfde mensen een paar zwerfkatjes en een ezel van hetzelfde eiland hadden gered waren het waarschijnlijk helden.

Moeten wij mensen maar laten verrekken omdat ze een telefoon bij zich hebben? Omdat ze met hun gespaarde geld net op tijd de benen kunnen nemen? Bom op je huis, helaas pindakaas, je blijft er maar lekker, wachten op de volgende.
Kom op zeg! Dat is onmenselijk.

Die oorlogsvluchtelingen, die moeten geholpen worden. Nederland is vol? Ligt er aan waar je om je heen kijkt.
Wij kunnen ze toch een aantal jaren opvangen, tot het conflict is afgelopen.
Maar dan graag met een dagbesteding, onderwijs en niet als opgehokte schapen.

De jongens bij Calais vind ik een ander verhaal. Die komen niet uit een oorlog. Die willen een beter leven en hoeveel voormalige Nederlanders wilden dat ook niet?

Zijn mensen die vluchtelingen water geven sukkels? Of zijn het verraders omdat ze eigenlijk de ouderen in eigen land moeten helpen?

Als al die verrader-roepers dat nu eens zouden doen, mooi opgelost toch?
Toch zie ik dat niet gebeuren. Schreeuwen is makkelijker.
En dan dom schreeuwen nog makkelijker. let maar op, in die flat op de tweede etage komen uitgeprocedeerde asielzoekers. Lijkt me niet. Mensen met een status dan? Ik heb de nieuwe bewoners gezien, die kunnen zo de Vries of de Jong heten.

Soms heb ik een hekel aan landgenoten die maar wat roepen. Ze hebben een iPhone 6 dus zijn het geen vluchtelingen.
Denken mensen nu echt dat als een wankel bootje omslaat iemands hart breekt vanwege een telefoon die de diepte in gaat? Terwijl mensen hun eigen kinderen zien verdrinken?

Ik heb geen behoefte meer aan zielloze retoriek. Het kille egoïsme en het nep communisme.
Laten we ons maar lekker druk maken over een wesp in de limonade.

 

Maar nog niet helemaal

Vanavond eens voor het eert een hele aflevering van "We zijn er bijna" gekeken.
En met een glimlach op de snuit. Dit moet werkelijk het toppunt van kneuterige tv zijn.

Mooie landschappen, afgewisseld met leuke pensionado's die als groep met campers en caravans op reis zijn.

Die onder leiding van een echtpaar een ruïne bezoeken, en veel mensen zijn al zo moe van die oude stenen.
Een wandeling door de olijfwijngaarden maken en dan een avond gezamenlijk gaan eten.
Maak iets Grieks, dat was de opdracht. Er kwam hutspot met rookworst, rijstepap met bruine suiker en iets waarvan het enige Grieks bleek dat de producten aldaar waren gekocht.

Een echtpaar wandelt langs een haventje en raakt in gesprek met een visser.
Hij met een slis vanwege gebrek aan tanden, het echtpaar in hun beste hoogveen Engels.
Even verdwijnt de glimlach. Zij wel en ik niet.

Ik doel niet op het feit dat zij daar rondlopen, maar dat ik vroeger als ik ergens rustig liep en een aboriginal groette, ik altijd een stortvloed aan onbegrijpelijk Grieks over me heen kreeg.
Nooit sprak er eentje een andere taal dan de eigen taal.

Een ieder die ooit in Griekenland is geweest zal het wel herkennen, een klein gebogen dametje op leeftijd die nog steeds loopt alsof ze een half woud aan takken rondsjouwt.
Steevast gekleed in 't zwart. Ik ben van het groeten, maar ik kreeg er steevast spijt van.
Gebaren dat je het niet begrijpt? Dat vooral niet doen, want voor je het weet haalt ze ergens een familielid tevoorschijn die niet verder komt dan 10 woorden Engels en een vloek.

Gewoon instemmend knikken, tot ze je in je arm gaan knijpen en goedkeurend glimlachen.
Dan ligt er een huwbare zoon op de loer.

Cyprus is dan veilig. Daar spreken ze Engels, nadeel is dat ze er wel aan de verkeerde kant van de weg rijden.  

De tweede editie al!

Van wat?
Wel, de Goudse Bouwwedstrijd voor volwassenen.

Zijn die kaaskoppen dan zo'n bouwlustig volkje? Reken maar!
Er komen geen hamers aan te pas, geen steiger te zien. En al die bouwwerkjes zijn te zien in een relatief smal pand.
De grootste Legowinkel van Nederland.

Grote jongens vanaf 14, met wellicht ook een meisje of wat, kunnen hun bouwwerkjes daar tentoonstellen.

Lego, ik kijk er altijd verrukt naar. Maar als meisje was dat vroeger geen "gepast' speelgoed.
Jongens bouwen, meisje vlechten Barbie haren.

In die winkel, in de Goudse binnenstad kan ik helemaal hebberig worden.Er staat best wat makkelijk spul, wat me dan aan Playmobil doet denken. Maar ook duizenden losse blokjes, poppetjes en weet ik wat.

Achter in de winkel zit dan een speel gedeelte waar grote en kleine kinderen zich even mogen uitleven.
Ik beheers me wel. Maar wat is dat toch leuk spul.

Nog te zien

Het blijft leuk om te ontdekken  dat je met het klimmen der jaren heel andere wensen gaat ontwikkelen.

Als kind wilde ik graag naar Oost-Afrika, over de vlakte en al die dieren zien.
Egypte, leek me ook zo'n oord om te bezoeken.
Tijdens mijn kindertijd was reizen alleen voor de rijken. Volgens mij was Ibiza zo ongeveer wel het eerste waar veel toeristen naartoe gingen. Met het vliegtuig dan.

Net als menig 17-jarige ging ik ooit naar Salou. Ik vond het matig. Een jaar later met een groepje meiden naar een kampeerboerderij in Overijssel (of was het nu Gelderland?).
Mijn reisgenote besloot op al vrij jonge leeftijd te gaan verkeren, dus dat viel weg.

Dan maar eens het echte werk, naar de VS. Met 12 onbekenden en het kampeerinzicht van een oorwurm.
Een tentgenote die panisch was voor sprinkhanen maar wel doodleuk met een vogelspin aan komt kuieren.
Ik heb besloten dat kamperen hoogst ongezond is. Voor je rug, je nachtrust en je bloeddruk.

Inmiddels oud en wijs geworden weet ik dat ik helemaal niet ver weg hoef om te genieten van veel moois.
Ik hoef niet naar Niagara, ik hoef niet naar de Himalaya, wat toch al nooit een wens van me was.

Vandaag wil ik naar Domburg, misschien morgen weer naar Texel en overmorgen naar Salland.
Of lekker met pontjes over de Linge.
Er blijkt nog zoveel te zijn wat ik toch heus eens moet zien. Tenminste, wat ik denk dat ik niet mag missen.

De drang naar buiten zijn is groter dan de drang naar verre streken.
Weg van de drukke dwaze menigte, de overvolle terrassen, de smakeloze winkeltjes.
Het zal de leeftijd wel zijn.

recycling cadeau

Wat ontzettend leuk, HET presentje voor mensen die van planten houden.

Als je buiten in het groen loopt en je wilt notities maken is een potlood watervast.
Er zijn potloden en potloden, maar dat wisten jullie vast al.

Al bladerend in een natuurmaandblad kwam ik nu eindelijk eens een nuttig betaalbaar hebbedingetje tegen.
Het Sprout pencil.

Het is een potlood, je kunt er dus mee schrijven. Je kunt het slijpen en ja, uiteindelijk heb je dan nog een stompje over.

In plaats van het stompje weg te gooien steek je het in een potje met wat aarde.
Je geeft het water, en nee er groeien geen potloden uit. Wel een tomatenplantje of kruiden.

Ik vind het een grappige uitvinding, voor als je toch een potlood gebruikt.

Wat de boer niet kent

Ik loop werkelijk hopeloos achter. Dat is altijd al zo geweest en zal wel altijd zo blijven.

Er is goed mee te leven hoor, alleen moet je soms durven vragen van "wat is dat?"

Al heel wat jaren geleden viel een hele afdeling stil op mijn vraag wat zijn Flippo's?
Nee, ik leef niet onder een steen, maar als niet chipconsument en geen kinderen in huis had ik werkelijk geen idee. De stilte was wel amusant.

Nieuwe artiesten? Ik heb geen flauw idee wie het zijn.

Zo zag ik een paar dagen geleden een foto van de aankoop van nieuwe setjes washi tape.
Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord of het ergens gezien.
Tot ik gisteren bij Action liep, hele bakken vol.

Morgen ga ik voor het eerst iets met prei maken, ja,ja ik weet hoe een prei er uitziet, maar welk deel je gebruikt? Schande, ik zal het op internet moeten uitzoeken.
Al doende leert men.

Wat heb ik nog nooit geprobeerd? Heel veel koffiesoorten.
In de supers zie ik al ruim een jaar Starbucks staan, nog nooit gekocht.
Maar nu staat er een Starbucks kraampje bij het station, en ik ga toch eens kijken hoeveel soorten ze hebben. Volgens mij ga ik er enigszins nerveus weer van weg.

Voordeel van koffie is,  dat het naar ik hoop allemaal koffiebonen bevatten, thee is raadselachtiger.
Voor mij is thee een drankje wat je maakt van theebladeren, dus een glas met een boeket van die muntbladeren er in noem ik geen thee.

Ja, ik loop altijd achter de meute aan, meestal als hekkensluiter.
Een beetje als als observeer en leer en zeg soms maar eens ja meneer. Maar denk er natuurlijk wel het mijne van.

Zo hoef ik me nooit te vervelen.