Nachtmerries

Ik kan er op wachten, ik ben nu al 9 dagen foto's aan het sorteren.
Niet de digitale plaatjes, maar foto's uit de oude doos, losliggend spul van diverse feestelijke momenten, vakanties, familie. De hele mikmak.
In een koffertje zat nog een sigarendoosje, gevuld met foto's uit 1975, de plakstift lag er nog naast.

Ooit was mijn moeder begonnen met albums maken, maar na het overlijden van mijn vader is ze daar mee gestopt.
Toen zij er ook niet meer was, toen moest het huis leeg. Ik heb toen het bureau leeggehaald en alle losliggende zaken in een vuilniszak mee naar huis genomen.

Zo ook het sigarenkistje met die foto's. Allemaal verkleurt. Ik heb ze in de vuilniszak gedaan, geen redden meer aan.

Om niet helemaal gek te worden af en toe wat anders inpakken. Nee, ik ga niet verhuizen, maar mijn Malle Pietjes woonkamer moet leeg. Van Malle Pietje naar degelijk grietje.
Al vraag ik me af hoelang ik dat laatste vol kan houden.

Met opruimen gaan eerst de dingen waarvan je denk "kan weg."
Maar het is nu steeds moeilijker aan het worden.  Met het opruimen heb je ineens dingen in je handen en denk je, oh ja, nee dat mag niet weg. Ik spreek mezelf dan toe, staat het al jaren in het zicht?
Nee. Nou, dan kan je dus zonder.
Natuurlijk wel zorgen dat het in de container gaat voor ik me kan bedenken.

De moed zinkt me onderhand wel in de schoenen, dat wist ik al toen ik er aan begon, maar soms is het nodig.
En als het allemaal achter de rug is, of wat daar nog van over is, dan ben ik blij.

Blij en blut, dat dan weer wel.
Maar ruimte rijker.

Vluchten kon nu nog

Nou ja, het kan nog steeds, maar het welkom gaat steeds minder hartelijk worden.

Jaren geleden hoorde ik voor het eerst dat er in mijn straat ooit een vluchtelingenkamp stond.
Maar ik had werkelijk geen idee waar. Nu is mijn straat in een eeuw tijd wel heel erg anders geworden.
Het was ergens in een kwekerij, maar ook die kon ik niet plaatsen.

Sinds afgelopen vrijdag staat er een bord, dus weet ik weet ik nu waar het was.
Terwijl wij tijdens de Grote Oorlog (1914-1918) neutraal zaten te zijn was het voor de Belgen een heel ander verhaal.

Net als voor elk volk op de vlucht barre ellende. Voor de kwekerij even verderop was het geen beste tijd voor handel, maar er stonden kassen.
Inmiddels waren er een slordige miljoen Belgen de grens over gestoken, een groot deel voor korte tijd, maar dan waren er nog duizenden die niet zomaar konden vertrekken.

De overheid besloot vluchtelingen kampen te openen, maar Gouda had denk ik niet zo'n zin om te wachten. Particulieren namen het initiatief, de gemeente vond het wel goed en zo werden er op het terrein van de kwekerij nog wat extra gebouwtjes gezet. En kregen wij 2000 gasten.

De kassen deden dienst als slaapzaal, eetzaal en recreatieruimte.
De bijgebouwtjes werden kerk, ziekenhuisje, keuken en klaslokalen. Er kwamen later nog demontabele woningen.

Winter 1914, het moet een hel geweest zijn. Zoals herfst 2016 in Aleppo.

Grote verschil is dat men in 1914 een minder grote bek had.
Oh, maar de vluchtelingen waren "ons" soort? Nou, daar waren de verschillen tussen Protestant en Katholiek nog best te groot voor.

Die 2000 vluchtelingen? Moesten die dan doelloos voor zich uit staren tot de oorlog voorbij zou zijn?
Gelukkig niet. De kinderen kregen les, de jongvolwassenen konden beroepsonderwijs volgen, de ouders werkten in het kamp.
Werken en kamp zijn enge woorden in één zin. Maar het ging om keukentaken, schoonmaak en naaisters.

Het was niet alle dagen ploeteren, in het kamp werd er een toneelclub opgericht, men had een fanfare en een turnvereniging.
Ongetwijfeld ook alle dagen heimwee en boze dromen.

Toen de oorlog voorbij was verlieten de inmiddels toen nog 1000 vluchtelingen het kamp.
Nu vraag ik me wel af, zijn er die zich in die 4 jaar zo vertrouwd voelden met de lokale bevolking en hier bleven?
Dat zal een vraag blijven.

Het kan raar lopen

Gisteren, dankzij het treinverkeer, werd met een nipte meerderheid over het donorgedoe in de Tweede Kamer  "voor" gestemd. Een zieke werd opgetrommeld, de NS dus niet.
Nu zal het in de Eerste Kamer wel sneuvelen. Waar menigeen dan weer blij mee zal zijn.

Persoonlijk zou ik dat jammer vinden. Nu is het vaak een vorm van laksheid zo van ik ga er nog weleens naar kijken.Het mooiste van het plan vind ik dat je gewoon nog steeds kan kiezen.

Gelukkig hoorde ik na de uitslag ook nog een leuk verhaaltje dat zoiets al eens eerder is voor gekomen. Op 20 maart 1900. Dat ging over de leerplicht en zeker weten dat daar ook niet iedereen blij mee was.

Een voorstemmer werd toen per rijtuig naar de plaats der stemming gebracht, een tegenstemmer,
tja, die kon geen trein de schuld geven. De baron was van zijn paard gevallen.
Zelfs toen was het vervoer al wispelturig.

De geschiedenis herhaalt zich. En stemmen, het valt heus niet mee.
Dat weten we nu ook vanwege de gammele enveloppenlijm in Oostenrijk.

Met natte haartjes op de bank

Dat was vroeger de zaterdagavond.
Ik ben van na de zinken teil, maar ook ver van voor een dagelijkse douche.
Van die goeie oude tijd dus.

Goeie? Wat betreft minder keuzes, best wel.
Je had een rijtje shampoo in de winkel. Dennenshampoo, anti-roos shampoo, alle dagen shampoo en dat was het denk ik wel.
Ze hadden één ding gemeen, het prikte in je ogen. Anti klit was toen nog een luxe product, dus elke week een drama.

Maar de shampoo evolueerde als een idioot. Groene appeltjes shampoo, dat rook als een complete Bodyshop, toen werd het ei shampoo, bier shampoo,  tarwe shampoo, bamboe shampoo, parel shampoo, shampoo voor blondjes, shampoo voor grijsjes, complete veldboeketten shampoo en nu? Nu moeten we een hele bijenkast in ons haar smeren. Sorry, maar ik ben geen bijenkoningin dus ik zie het nut niet van koninginne gelei in mijn haar.
Ik gebruik nu de shampoo voor grijsjes, de eerste keer met angst en beven, bang dat het Florida lila zou worden.

De douche producten, och hemel, daar kan je nog gekker van worden. In mijn kinderjaren was Lux de zeep voor filmsterren, van vakantie nam je voor je oma Majazeep mee, en ineens kwam er zeep aan een touwtje.
Natuurlijk brak het koord voortijdig.

Het werd tijd voor de douche gels. Met aloë vera, de Fa met de wilde limoenen, of je was enorm in je sas met Badedas. Nu zou je met stress gaan winkelen. Moet ik nu de hydraterende nemen? Of die met Q 10?

Gelukkig zijn we weer een stapje verder. Palmolive gourmet!
Ik ken gourmet alleen als kattenvoer of als omschrijving voor een fijnproever.
Maar zij komen met een Body Butter Wash. Dat klinkt al eng!
En de naam van dit product? Chocolate Passion.

Als ik eerlijk mag zijn, ik moet er niet aan denken om na het douchen naar chocola te ruiken.
Waar, oh waar zijn die wilde limoenen gebleven?