Vogelen in Reeuwijk

Ik kon er bijna niet van slapen, ik ging gisteren "vogelen" in Reeuwijk.
Tas ingepakt, warme jas aan, handschoenen aan en hup, op de fiets.

Vervelend koud oostenwindje, maar je moet er wat voor over hebben.
Van te voren goed uitgezocht waar ik moest zijn want Reeuwijk is toch een wat vaag oord.
Gebrek aan staartnaambordjes, of een straat halverwege gewoon een andere naam geven, om dan na een paar honderd meter maar weer eens terug naar de oude naam.

Ik moest en zou eens wat leuke watervogels begluren, door een kijkscherm.
Ik had het op een foto gezien en gehoopt dat er al wat groen of tenminste riet aan de zijkanten zou staan.

Na een stief kwartiertje fietsen was ik er, ik loop naar dat scherm.
Niks geen groen of riet. Het staat bovenop een gemaal, het is goed toegankelijk voor gebruikers van rolstoel of scootmobiel.
Je komt er open en bloot aangelopen. De pakweg 50 kuifeenden besloten zelfs in hun middagslaapje maar verderop hun tukje af te maken.
Dan sta je daar achter die plaat roest. Heb er gewoon geen andere naam voor. Oh ja, afknapper.

Ik heb er een tijdje gestaan, en geloof me, de teleurstelling was niet het aantal vogels, het stikt er van de kuifeenden en de smienten, eendensoorten waar ik dol op ben.
Maar als ik 10 minuten loop zie ik die vlak om de hoek ook.

Maar goed, ik ben er geweest, wel een leuk wandelgebiedje daar om de hoek, weet ik dat ook weer.
En onderweg is er ook genoeg te zien. Een afwisseling van oude arbeiderswoningen en kasten van huizen.
Water, vooral ook veel water.

Wat ik me inmiddels wel afvraag, de mensen in een prachtig huis vlak om de hoek bij dat scherm, die moeten in de winter gek worden van de geluidsoverlast van de honderden smienten.
Ik weet hoe het klinkt als er een stuk of 20 in debat gaan en dat x 10!
Maar dat is de prijs van het "op stand"wonen.

Via een andere route eens naar huis gefietst, fotogeniek is Reeuwijk zeker.
Maar de foto's werden anders dan ik had gehoopt. Volgende keer beter.

Enge beestjes?

Een jaar of langer geleden kwam men met de eerste hapjes gemaakt van insecten.
Mijn reactie was deels  "moet er niet aan denken"en deels van "kom op zeg, wat de boer niet kent?"
Ook in de wetenschap dat als de kans zich voordoet ik het zeker eens wil proberen.

Als vlees- en viseter (vis is in mijn ogen ook vlees) begrijp ik best de bezwaren van "een meelworm is ook een dier".
Dat klopt! Is het dan beter een meelworm te eten in plaats van een koe?
Voor mensen die bezwaar tegen het eten van vlees of gebruik van elk dierlijk materiaal is het vast niet beter.

Dan maar even de voordelen noemen. Er is vast minder water, beduidend minder land en energie kosten voor nodig.
Heel veel minder pesticiden c.q. gewasbeschermers. En hopelijk veel minder dierziektes dus minder antibiotica.
Met een groeiende wereldbevolking heeft het ook wel voordelen. Geen landje pik voor de vele hectaren soja als veevoer.

Ineens kwam het bericht dat een grote supermarktketen binnenkort insecten gaat verkopen.
Mijn kans om het eens te proberen. Misschien eens maar nooit weer?

Ik liep afgelopen dinsdag een winkel van die keten in. "Hallo.. waar hebben jullie de insecten liggen?"
Een korte verbaasde blik.
"Mevrouw, de Vapona producten hebben we alleen in de zomer, misschien ligt er nog iets van HG?"

Ik heb vast erg dwaas gekeken want de jonge dame zei al snel " dat bedoelt u dus niet?"
Nee, de eetbare. Ik zie haar huiveren "die hebben wij nog niet".

Ik wacht af.

Schrijven

Gisteren vernam ik iets over dat we eigenlijk wel kunnen stoppen met het schrijfonderwijs.

Tenslotte gebruiken we allemaal een tablet of laptop. Wie is allemaal? Wij in het rijke westen.
Ik betwijfel of de kleine schooltjes of het thuisonderwijs in een yurt ergens in Mongolië daar gebruik van maken.

De motoriek zou er aan onderdoor gaan roepen tegenstanders. Zou zomaar kunnen.
Ik maak me meer zorgen over die toekomstige kromme ruggetjes en RSI polsjes.

Er is natuurlijk niets mis met een goede typevaardigheid en daar kan je het meeste op den duur wel mee af. Als alle instellingen er in mee gaan.
Dat zou dan wel wereldwijd moeten gebeuren.
Stel je voor, je moet voor je werk naar een ver weg land waar men wellicht nog geen stroom heeft en al helemaal geen wifi of hotspots. Je krijgt op het vliegveld een formulier om in te vullen.
De beambte geeft je een pen aan en daar sta je dan. Geen idee hoe zoiets werkt.

Nog een nadeel, een groot nummer werkeloze grafologen. De fraaie kunst der kalligrafie sterft uit en niemand kan meer de dagboeken van vorige generaties lezen. Raar schrift tenslotte.
Het lijkt me echt een groot gemis.

Dat men tot nu toe ontdekte dat het handschrift er niet slechter op is geworden zegt niets, want tot voor kort leerde iedereen nog schrijven.
Het mijne was voor de uitvinding van de pc al onleesbaar.

Er is niets mis met een tablet, toch moeten we uitkijken dat de mensen over 3 generaties niet allemaal met vierkante ogen rondlopen, alleen nog maar communiceren via de digitale weg.
Geen felicitatiekaartjes meer, met een handgeschreven boodschap.

Alle verpakkingen moeten in een standaard font, of misschien in pictogrammen en een QR code?

Ik zie het vooral als een culturele verarming.

Dat iemand van een Steve Jobs school daar mee komt is het te begrijpen, maar het onderwijs faalde eerder.
Met de taalpakketten van Frans 1 en Frans  II , bij het ene pakket leerde je het lezen en schrijven.
Bij het andere spreken en verstaan.
Zal één van de partijen geen tablet bij zich hebben, ik voorzie hilarische taferelen.

Innovatie wordt Babylonische spraakverwarring!

De sjaal

Nu de winter zo ongeveer voor de deur staat is het weer tijd voor de sjaal.
Maar DE sjaal is net zo wazig als DE Nederlander.

Er zijn mooie damessjaals, zoals de paisley sjaal, de wat grotere vierkante modellen.
Dan zijn er nog de ruitjes van Burberry, de tartan sjaal voor de heren, de fleece sjaals, en de ouderwetse sjaal gebreid door oma.

Ik heb een aantal van die vierkante modellen, lekker praktisch, je kan ze tevens lekker over je oren en hoofd draperen. Dat deed ik jaren, tot ik een keer door een oude boer, jawel, met klompen aan de voeten en een klak op de kop, van mijn fiets werd getrapt met de mededeling op te rotten naar mijn eigen land.
Best pijnlijk!

De fleece sjaal, ik vind het niet prettig dragen. Tja, dan maar iets nieuws.
Waar je nu bijna niet aan kan ontkomen zijn die col sjaals. Leuk in de herfst, maar totaal niet warm genoeg op de fiets.
Er zit altijd wel ergens een opening waar de kou je jas insluipt.

Gelukkig, ik kwam gisteren een grof gebreide sjaal tegen, van een meter of twee.
Nu ik geen oorbellen meer draag durf ik dat wel aan. Grof gebreid en oorbellen is vaak een pijnlijke combinatie.

Blij met de nieuwe sjaal stapte ik gisteren op de fiets, verdorie! Er blijkt nog een gevaarlijke versie te zijn, lange sjaal en fietsbel.
Daar ging ik bijna!

Paddenstoelen

Wie zich in de herfst kan vervelen, zeker na een regenachtige nacht, die komt niet vaak genoeg buiten.

Maak eens een tripje door een park of bos, grote kans dat je gek wordt van de paddo's.
Dat tripje, ik bedoel natuurlijk te voet.
Niet van je fotomodellen proeven hoor!

De zwam die iedereen toch wel in verrukking brengt is de vliegenzwam. Het is ook de standaard paddenstoel in boekjes voor kinderen. Beroemd geworden door kabouter Spillebeen.

Als je eenmaal besmet bent met het paddenstoelenvirus zie je er veel.
Eigenlijk dodelijk vermoeiend, je ziet er staan, maar dan de naam?
Reuze pret met het internet, je vraagt anderen mee te denken.
Lekker makkelijk? Nou nee.
Soms komen er tegenvragen, op welke grond staat ie of op welk hout?

Dat laatste weet ik zelden, ik herken niet zo erg veel bomen.
Willen ze een foto van de onderkant, wat soms lastig is, maar een make up spiegeltje hoort dus ook standaard in een fototas.

Paddenstoelen fotograferen is leuk. Ze lopen niet weg als je aankomt, ze wapperen niet heen en weer in de wind, ideaal!
En na een paar jaar kan je tijdens een wandeling toch heus wel een soort of 15 benoemen.
Vooral als het van die uitzinnige soorten zijn zoals de kluifzwam of de inktviszwam.

Ze zijn er in groot en heel klein. Een reuzenzwam lijkt op een stapel flensjes, maar je hebt echt van die mini paddenstoeltjes, of die charmante geweizwammetjes die zomaar uit een hoopje mos tevoorschijn komen.

Ik zou zeggen, ga een sprookje beleven en zoek de zwammen.
Nu, maar ook in de lente.

Grote stinkzwam

Blokje Gouds: Lekkers

Een week of 6 geleden liep in mijn "vaste rondje" door het groen.
Je weet nooit wat je aan kan treffen. Een tijd daarvoor stond er ineens een groot tentenkamp, dat bleek een vreetfestijn te zijn.

Maar op die tiende oktober was het iets heel anders, iets geheimzinnigs.

Een boogje, wat plastic en stammetjes. Ik heb er een tijd naar staan kijken, geen idee wat het moest worden.
Maar geduld is een schone zaak.

Toen ik er afgelopen donderdag liep werd het me totaal duidelijk. Een smultuin.
Dat klinkt veelbelovend! Zeker toen de mevrouw die daar hard aan het werk was me vertelde wat er allemaal moet gaan groeien.
Diverse soorten bessen, rond het tuintje een rij frambozen, maar ik bleef al hangen bij de kreet "moerbei".

De smultuin is bedoelt voor buitenonderwijs aan kinderen van een nabij gelegen school, dus of ik van de moerbeien mag snoepen?

De volgende dag las ik er over in een kaaskrantje, men gaat in het gebied meer stukjes inrichten met bessen, notenbomen en eetbare gewassen.
Dat wordt dus opletten met de oogsttijd, ik hoef slechts een plukje van dit, een noot of wat.

Loop ik de oogst mis? Och, ik blijf het een leuk initiatief vinden.
Er zijn daar best nog grote open stukken, wie weet denken ze eens aan oude fruitrassen?
Eventueel wat begrazing door oude schapenrassen. Dan natuurlijk ook wat uilenkastjes.

Ik zal nu wel doordraven, maar hoe groener hoe beter. En met elke nieuwe vogelsoort die ik er zie maak ik een vreugdedansje.

Ga zo door Gouda!


  

Energie tekort

Na de enorme vreugde over de landing van Philae, dat landertje op de komeet, ziet men het nu wat somber in.

Haar ene pootje blijkt wat mank, ze is elders terecht gekomen dan waar men had gehoopt en dat zou zomaar zwartkijkers op kunnen leveren.
Philae heeft zonnepaneeltjes en die staan nu achter de schaduw van een klif. Geen zon? Geen energie.

Maar hetzelfde probleem zullen een aantal van onze landgenoten ook kunnen ondervinden.
Niet vanwege gemankeerde pootjes of zonnepaneeltjes achter een klif.
In dit geval zijn het Belgische kerncentrales.

Er dreigt een stroomtekort bij onze buurtjes. Daar een aantal huishoudens in Nederland zijn aangesloten op het Belgische stroom krijgen die ook te maken met dit gedoe.

Tijdens extreem winterweer kan het zijn dat de Belgen en een aantal buren het een paar uur per dag zonder stroom moeten doen.
Dan is het toch wel opvallend dat de Nederlanders die het kan overkomen vooral schrik hebben bij het idee dat de vriezer of de koelkast het niet doen.
Ik denk dan van vul de vriezer niet helemaal en alles wat in de koelkast moet blijft met extreem winterweer in een schuurtje of een onverwarmde kamer ook wel koel.

Men zal noodaggregaten inzetten, dus wie weet valt het wel mee?
En Philae, er schijnt een mogelijkheid te zijn dat ze in winterslaap gaat en dat men haar nog op tijd kan verplaatsen.
Geen noodaggregaatje voor een stukje hoogstaand techniek, en een ouderwets zetje geven gaat 'm ook niet worden.

Stoom, we kunnen zo slecht zonder.

Klucht voor twee personen

Een tijdje geleden ontving ik een mail van de energiemaatschappij dat ik binnenkort een mail van hen ga ontvangen. En zo geschiedde.

Met uitleg hoe de meterstanden door te geven, inclusief voorloopnullen en het draaiende cijfertje.
Voorloopnullen? Nou ja, kom het wel tegen.
En reken maar dat ik het tegenkwam, ik eindigde met een vakje tekort.

Nee, je moet niets achter de komma doorgeven, laat ik dan toch een kommaloze meter hebben.
Dan maar telefonisch doorgeven. En zo eindigde ik met een keurige elektronische dame.

Dus maar eens de maatschappij bellen en hopen dat je iemand treft die ook wat terug kan zeggen?
Dat lukte, alleen begreep die niet waarom ik die 0 in wilde vullen.  Omdat jullie dat willen.
Nee, dat willen we niet, nou, zet het dan ook niet neer.
Maar een 0 is toch niks. Dat is geen getal mevrouw.

Ik stond op punt van weggaan dus geen zin in eindeloze theorieën.
Alleen had zij iets van "een twijfelaar" en die grijp je dan.
Omdat ik twijfelde kon ze me gelijk een goed aanbod doen.
Nou, als ze me alert willen krijgen moet je de woorden "goed aanbod" uitspreken.

Niet omdat ik geloof in een goed aanbod, integendeel.
Ze kwam met van "u bent al jaren klant van ons en als u uw contract met een extra jaar verlengt krijgt u van ons....'" ik vulde zelf al aan Toon!
Geheel gratis geïnstalleerd. Bij het woord gratis begin ik al bijna te lachen.

En wat gaat Toon me kosten? Toon is gratis. Nou ja, elke maand een update van rond de 3 euro maar daar hoeft u niet voor te betalen dat staat dan bij uw vaste maandbedrag.
Aha, dus ik betaal voor de update via het vaste maandbedrag? Uh, ja.
Dan is het niet gratis.

Nee, maar u ziet dan wat u verbruikt. En het is zo handig, u kan 'm op afstand bedienen. U gebruikt de app.
Hoe de app? Nou, via uw telefoon. En wat als je geen smartphone hebt? Of krijg ik die er ook gratis bij?
Niet dus.

Dat gratis, wat dan uiteindelijk een klein bedrag per maand is, is eigenlijk net zo bizar als je bijvoorbeeld naar de supermarkt gaat, een brood koopt en ze zeggen het brood is gratis, maar dat betaald u via de aardappels weer terug.

Blokje Gouds : Kaaswaag

Een kaasstad zonder kaaswaag, dat kan gewoon niet.

Gouda is een kaasstad en wilde dus ook een waag. Je zou denken, hup, gooi maar weer een paar huizen plat en bouw zo'n geval, klaar is kaas  in dit geval kees.
Niets is minder waar.

We mogen vandaag de dag mopperen over de hoeveelheid regels van de overheden, dat was in de 17e eeuw niet anders.
Er bestond toen zoiets als het waagrecht. Dit moest de stad voor 15 jaar pachten en dat werd steeds stilzwijgend verlengd. De centjes gingen toen naar de Hollandse Rekenkamer. Dat gebeurde dus van 1670 tot 1806.

Een beetje kaasstad wil dan een waag, maar dan moet het ook een deftig gebouw zijn.
De Goudse waag is een ontwerp van Pieter Post, een schilder en architect die veel heeft ontworpen. Huis ten Bosch, het stadhuis van Maastricht zijn voorbeelden.
Hij kreeg de opdracht in 1668, wat tevens zijn laatste opdracht werd. Niet omdat het een beroerd resultaat was, maar de beste man ging een jaar later dood.
Zodoende heeft hij het eindresultaat zelf nooit gezien.

In 1670 was het eindelijk zover, de waag kon dienst gaan doen. Beneden het wegen van de kaas, de bovenverdieping werd opslagruimte voor de schutterij.
Het fraaiste aan de waag was het reliëf, het is nu vervangen door een kopie, het origineel viel bijna uit elkaar.

Hoewel de kopie hetzelfde marmer is als het origineel werd het vooral lelijk gevonden. Te wit.
Het origineel, wat men wilde verwijderen, kwam in onderdelen los, na restauratie is het binnen gezet.
Dan is het leuke met dat gepriegel dat er ineens details tevoorschijn komen.
Zoals een arabier met een rol perkament. Mij is ie nooit opgevallen.

Naast het originele reliëf waren familiewapens aangebracht. De familiewapens van de vier burgemeesters in het bouwjaar.
Mij een raadsel waarom Gouda in 1670 vier burgemeesters had.
De wapens moesten in 1799 verdwijnen, de Fransen vonden het blijkbaar affreus.
Gelukkig liet men de schilden heel en zo kon men in de jaren 50 van de vorige eeuw het er met verf weer opzetten.

Wegen van kazen doen ze er heel lang niet meer. Het gebouw werd een tijdje kantoor van een veearts, er kwam een expositieruimte, en in 1995 werd het een museum. Eerst een kaas- en ambachtenmuseum, de ambachten zijn niet meer.
Het is nu Gouda Cheese Museum en de VVV heeft er ook onderdak gevonden.

 

Cadeaumarkt

Al een week keek ik vanuit het raam tegen een bord aan: zondag 2 november, cadeaumarkt.

Ik wilde toch naar de bibliotheek, dus een stukje doorlopen was geen probleem.
Het was zonnig en het was droog, dus waarom niet gelijk even leuke kraampjes kieken?

Bij een cadeaumarkt denk ik dan, gezien de tijd van het jaar, DE kans om vast vroeg een december presentje in te slaan.
Niets bleek minder waar. Tenzij ik een wel erg ongedeelde smaak heb.

Laat ik het zo zeggen, zou ik een partner hebben hoop ik niet dat ie daar zou gaan shoppen.
Het begon al dat iemand van een ander continent mij een plastic bekertje met onbekende inhoud aanreikt.
Nasi goreng kruiden, ja, we hebben daar de kraam. Ik proef, lekker!
Maar nasi kruiden vind ik niet iets voor in een mooi papiertje.
Een meter of twee verderop een kraam vol met Tupperware, kom op zeg!
Wel handig voor een 5 december gedicht:
Ja ik weet het, het is raar,
voor jou een setje tupperwaar.

Zoals altijd de kraam met de poncho's, gekocht van de bank. Vind ik dan een wazig concept.
Of wat te denken van die illegaal nagemaakte luchtjes of die alles helende paardenkastanjelotion?
Hoe ruikt ie mevrouw? Nou, meer naar paard dan naar kastanje.

Wc matjes, ook al een fraai cadeau.
Maar als klap op de vuurpijl...tromgeroffel...