De Heilige Geest

Zojuist weer met enige verbazing naar een documentaire gekeken.
Licht, muziek en een performer die niet zou misstaan als animator in een all inclusive resort.

Maar het was geen camping of duur resort, het was geen gezellige Costa, het speelde zich af in het verre van gezellige Myanmar (Birma).
De performer was geen animator, maar een gebedsgenezer.

Een heel ander slag dan die zwaarmoedige gebedsgenezers uit de Alblasserwaard.
Vanuit die hoek zal hij geen positieve recensie krijgen, net zo min als van de E.O.

Deze jonge man behoort tot de charismata. Charisma heeft hij zeker.
Nergens kan je echt een naar gevoel krijgen. Maar het kijkje in de keuken is natuurlijk beperkt.
Hoeveel "valse profeten" zijn hem niet voorgegaan? Een aantal met een schimmige levensstijl en een bijzonder creatieve boekhouding?

Het genezen, dat doet niet hij, dat doet God. Via hem dan. En daar houdt het bij mij dan op.
Ik geloof best dat lammen kunnen genezen, maar niet dat ze gelijk weer rondlopen.
Dat massaal gebed kanker laat verdwijnen, al kan gebed zeker geen kwaad.
Wat (mijn opinie) wel kwaad kan is volhouden dat genezing moet komen zonder menselijk handelen.
Daar staan de charismata niet alleen in.

Zijn vrouw krijgt kanker. Honderden mensen bidden, hij kan niet genezen. Zijn geloof helpt ook niet.
Dan toch maar over op menselijk handelen.
Maar of dat nu goede PR is voor een gebedsgenezer?

November 2013

Het is al weer november, het schaduwpaadje ligt nu vol bladeren. Bij elk zuchtje wind vallen er meer.
Inmiddels kent het heempad ook twee nieuwe bewoners. Twee parelhoenders.
Verre van inheems, maar een komisch duo is het wel.

Hoe komt het heempad aan parelhoenders? Die komen van een tuin aan de overkant van het water.
De eigenaar is ze niet komen vangen want een maand later kom ik ze weer tegen.
En steeds vormen ze weer een typisch kwartet met een kat en een reiger.

In de herfst wordt er best wat opgeruimd langs de paden. De grasveldjes moeten gemaaid. Het moeras wordt nagekeken, wat klungelen met het water niveau.

Even verderop hoor ik een hoop gekrijs, de parelhoenders lopen me nog net niet ondersteboven.. ah, een mevrouw met een zak brood.
Al snel ziet het zwart...of is het wit? De meeuwen zien alles.

Hoop gekibbel onderling, maar op=op. Dan maar uitbuiken op een bruggetje.

Hellupie!

Och hemeltje lief, ergens ging iets mis en had ik mijn blogsite bijna om zeep geholpen.
Een mens zou er van in de rode vlekken schieten.
En daar heb ik geen behoefte aan.

Eerst zoeken waar het fout was gegaan, niet te achterhalen, dan een systeemherstel gedaan, wat niet wilde mits ik mijn AVG uitzette.
Zo gezegd zo gedaan, opnieuw opstarten en alles deed het behalve de blogsite.
AVG weer aan, en maar zitten knutselen.
Doet het weer, maar de header, ik kan de kleur niet bijstellen.

Nu is internet me soms toch een wazig iets. Ik kom informatie tegen als ik ga online shoppen.
Ik keek eerst even naar dekbedhoezen, nu even een paar dagen bijkomen van de prijzen van een aantal van die hoezen.

Dan maar zoeken naar een pedometer, ander woord voor stappenteller. Ik wil er eentje met zo min mogelijk opties.
Ik hoef niet te weten hoe snel je met een gemiddelde stap welke calorie kan verbranden.
Dat zo'n geval je bmi wil weten, gaat heen zeg!
Al wat ik wil weten is het aantal kilometers en daar hoeft geen hogere wiskunde aan te pas komen?

Maar voor de geplande wandelingen, ik moet echt nieuwe loopschoenen.
Ik ga eens online zoeken, zie een wat mij aangenaam dragende schoen lijkt...ik kijk naar de specifieke informatie en zie staan bij materiaal : geen.
Schoenen gemaakt van niks?

Net zo wazig als de aanbieding bij de super, gevulde oliebollen. Gevuld met wat?
Ik besloot het niet te vragen, soms kan je iets beter niet weten.

Maar het toppunt van wazigheid, ik kijk in mijn agenda, maandag 31 december oudjaarsdag.
Iemand wees me er op dat het maandag toch echt  30 december is.
Thuis keek ik nog eens in mijn agenda,  en het staat er toch echt. Zondag 29 december, maandag 31 december.
Beetje slordig van de Vogelbescherming agenda.

Ik denk dat ook zij niet kunnen wachten op de lente?

Er was eens...

Ik kwam vandaag in een boek een kaart tegen. Een ansicht uit Rwanda.
Toegegeven, het is weer eens wat anders dan de zonnige groeten uit Salou.

In mijn "vorige" leven, lang voor de pc een gewoon gebruiksartikel werd, ging de internationale communicatie vaak per brief.
Ik wed dat de afkorting FB al bestond voor de oprichter van Facebook ter wereld kwam.
Maar FB stond toen nog voor Friendship Book, wat overigens verre van een boek was.
Een FB was in die tijd een paar vaak knullig aan elkaar geniete papiertjes waarin de eerste zijn/haar naam in zette, en als je geluk had in de vorm van een adreslabel. De overige millimeters werden vol gedecoreerd met soms exotische afkorting, woeste stickers of de mededeling wat men zoal verzamelt.
Zo leerde ik dat een heleboel mensen theedoeken en theezakjes verzamelen.

Het was ook best de wat leuke manier om nieuwe penpals te vinden.
Na al die jaren heb ik er nog een aantal over.
Dat corresponderen doe ik al meer dan een kwart eeuw.

Dat brengt me terug naar die kaart uit Rwanda. Een van mijn toenmalige penpals reisde voor zijn werk de wereld over voor steeds een project van een goed doel. En overal waar hij kwam, stuurde hij een kaart.
Heel wat meer kattebelletjes en pikkers op een wereldkaart dan in het liedje van die Zeeuwse band.

Deze globetrotter bedacht dat ie vanuit Burundi wel een vlucht naar Schiphol zou kunnen nemen en kwam hij wel even op de koffie.
Tuurlijk!

Datum afgesproken, een paar dagen ervoor kreeg ik een telegram (ja ook al iets uit de prehistorie).
Wist niet welke vlucht zou lukken. Ik kreeg een mogelijk vluchtnummer op en ik wil dan ook weten van komt ie nou wel of niet?
Ik belde de luchtvaartmaatschappij, maar die mogen nooit vertellen of iemand wel of niet aan boord zit.
Ter plekke een drama verzonnen, dramatische genoeg dat de mevrouw aan de telefoon me wel de informatie gaf. Bedenk wel, dit was jaren voor 9/11. Ik zou er nu niet meer mee wegkomen.

Dagen later verschijnt er een man, in een gehuurde auto vanaf Zaventem deze kant op.
Was onderweg nog even ergens in de Sahara geweest. Hij had de halve Sahara niet mee hoeven nemen...
Het zand zat 'm nog achter de oren.

De tijd was beperkt, hij wilde ergens mosselen eten en Heineken drinken.  En dan in een leuk restaurantje bij de bossen of zo. Niks groots en chic, als ze maar mosselen hebben.
Restaurantje gevonden, was toch een beetje netjes, maar niet zo netjes dat een spoor van zand hen deed gruwen.
De mensen aan de andere tafeltjes, oudere echtparen met de juiste tafelmanieren, dachten er anders over.
Zekers toen meneer voor zichzelf 2 porties mosselen bestelde en niet doorhad dat wij in Nederland in een restaurant geen bierfles aan de mond zetten.

Hij had voor de volgende dag wel een plan. Okee, vertel!
Nou, dat we samen langs de Waddeneilanden gaan rijden. Pardon, we gaan wat? Nou, we rijden langs de Waddeneilanden.
Dat kan niet. Waarom niet? De naam eilanden zegt het al, liggen in zee.
Maar we gaan dan over de bruggen. Ehm, die zijn niet verbonden met bruggen.  Waarom niet?
Ach, is er nooit van gekomen?

Het is toch wat, reis je de hele wereld over, kom je in Nederland en die verbinden die Waddeneilanden niet met bruggen.
Zelden zag ik zoveel onbegrip.

Oktober 2013

Al zittend op het schaduwbankje voel ik af en toe een blad naar beneden dwarrelen.
Ja, het is tenslotte herfst.
Deze ronde een bliksembezoekje, even onderweg gestopt om wat foto's te maken.

Het even werd ietsje langer omdat ik zowaar een bekende tegen kwam en we hebben op een ander bankje even zitten keuvelen. Die middag was er ook herfstexcursie en ik was nu eens te lui om mee te gaan.
De meeste excursies heb ik nu al twee keer meegemaakt. Als je de grap van de ecoloog al bijna kan playbacken is het tijd eens iets anders te zoeken.

De verrassing kwam toen ik weer richting fiets liep, er staan toch een paar soorten paddenstoelen aan het heempad.

 

Of het nu echt zo hoort?

Hoe hoort het eigenlijk? Vast niet zoals in "Hoe heurt het nu eigenlijk."

Zeker niet als het om Kerst gaat.
Het gaat weer beter met de rijken. Fijn voor ze. Het mag weer gezien worden.
Tot ongeveer in de navel.

Ik verdenk er nog steeds iemand van een malletje te hebben waarin al die meiskes worden gegoten.
Beetje bijboetseren, afhankelijk van de trend een setje plofborsten cadeau doen en het loopt als een ornament achter je aan.

Wat willen de luitjes onder de kerstboom vinden? Nou ja, onder één van de vele bomen, want één boom is geen boom.
Een lekker luchtje voor moeders de vrouw? Een mooie sjaalkraag? Nee, zeg, het dient een badkuip te zijn, of een bolide, maar iets kleins mag ook, als het maar bling bling is.
Of voor de nog ongehuwde dames mooie lingerie. Tja, die moeten nog even doorzetten.

Dan het skivakantieresort Sankt Moritz waar men op de piste kan genieten van een eenvoudige lunch.
Truffelpizza, of een snackje met kaviaar.
Het is afzien voor die mensen.

Afzien? Dat meen je niet! Ik meen het wel.
Baden in luxe, lijkt me best eens leuk. Maar week in, week uit met die opgeklopte barbiepoppen om je heen?
Met die vreselijk nep lachjes van die enge mannen met fout haar. Oh en ah roepen als er eentje een armband van olifanten haar draagt...?
De zinloosheid van het bestaan.

Geld maakt niet gelukkig, dat geloof ik gelijk. Ik zou denk doodongelukkig worden als ik zou baden in de centen maar avond aan avond moet glimlachen naar die mensen.

Ik moet er ook niet aan denken, een slaapkamer met hoog plafond, dat is nog lastiger witten.
Joh tut, dan hoef je dat toch niet zelf te doen? Verrek! Dat is waar.

Maar serieus, ik hoef niet naar Sant Moritz, ik wil geen berg spuuglelijke Vuitton koffers bezitten, met ingespoten wangen van de kaviaar snoepen, lief doen tegen een griezel vanwege zijn fortuin.
Ik blief geen diamanten.

Ik ben het soort mens wat liever een lekkerbekje eet, nipt van een appelcider op een terrasje en een leuke ketting kan vinden op de markt.

Een verloren strijd

Soms kan mij iets enorm ontroeren. Dat was niet een film over een trouwe hond of een eind goed al goed film.

Ik keek naar de documentaire over Hilligje Kok.
Hilligje is geen volksheldin, maar een moedige SGP-vrouw die uiteindelijk het onderspit moest delven.

Haar strijd was tegen het mannenbolwerk wat de Oud Gereformeerde Gemeente heet.
Een erg mooi gemaakte documentaire, je ziet haar strijd, de gesprekken met haar kinderen, de onderlinge verschillen met een vriendin.

Een vrouw wier strijd zwaar was. De zoon, zij was niet bij zijn huwelijk, hij trouwde met een man.
Zij was er niet aan toe, en al helemaal niet toe aan het feit dat ze de dominee om toestemming zou moeten vragen of ze dat huwelijk bij mocht wonen. Ze heeft het niet gevraagd, ze is er niet geweest.
Maar ze heeft haar zoon ook niet verstoten, wat dan in een gemeente weer vragen opriep.

Ik luisterde naar de discussie met haar vriendin, dat het trouwen van homoseksuelen een ambtenaar de baan kan kosten (de weigerambtenaar).
Het doet haar pijn.

Ik zag haar bezoekjes aan een Katholieke kerk en een Synagoge waarna ze bij een Joodse familie het afsluiten van de Sabbat mee mag maken.

Hilligje, die haar liefde voor God wil uitspreken, maar ze is een vrouw.
Volgens het evangelie gelijk aan een man, maar volgens de belijdenis niet. Monddood gemaakt.

Al haar brieven aan de dominee blijven onbeantwoord, dat kwetst haar, maar ze gaat onverdroten door.
Dan komt er een bericht dat men daar niet meer over in gesprek wil gaan.
Er komt een landelijke vergadering, zij mag niet binnen want de mannenbroeders gaan haar lot bepalen.
De zoveelste vernedering.

Haar kinderen begrijpen niet dat ze niet uit die kerk stapt.  Ik wel.
Zij strijdt waarvoor ze staat, haar geloof, maar niet in het mannenbolwerk.
En ik kan alleen maar respect voor haar moed hebben.

Ze gaat winkelen met een zoon en haar dochter, die zorgen dat ze met een rode jas naar huis gaat.
Een strijdlustige kleur.
Voor haar goede werken krijgt ze een lintje, voor het dweilen in de kerk geen bedankje.
Aan het eind zie je haar met een enveloppe in de hand, in haar rode jas, naar de brievenbus van de kerk lopen.

Het werd haar teveel, een berisping dat ze meewerkte aan de film was wellicht de druppel.
Ze duwt de brief in de bus, ze loopt wat gebogen weer naar huis.
En ja, nu krijgt ze wel een antwoord, men hoopte dat hun woorden haar niet hebben gekwetst,
maar voorzien voor haar een heilloze weg.

Ik ben niet kerks, ik vind religie bovenal iets voor mannen.
Maar ik voelde ook geen verontwaardiging, wel medelijden en respect.
En bijna, ja, bijna, moest ik een traantje wegpinken.

September 2013

Rolklaver

Terwijl bepaalde soorten nog heerlijk staan te bloeien zag ik toch al een vleugje herfst.
Gewone rolklaver mag dan redelijk lang bloeien, maar de bomen, ik zag de eerste bessen.

Ik huiverde even bij de gedachten dat het al vroeg in september echt herfst zou worden.
Inmiddels kan ik daar wel om lachen, wijsheid achteraf, er volgde nog een lang seizoen vol paddenstoelen.
En nu, nog 2 dagen en een aantal minuten en het is Kerst.

September bracht ons best nog veel moois. Behalve de paddenstoelen ook het verkleuren naar allerlei tinten bruin, tot goud aan toe.
Helaas niet op het heempad, daar kwam ik echter wel een bonte bewoner tegen. Eentje die verre van blij was om mij te zien.
Ik had het diertje vast niet gezien, als het zich niet zo idioot zat uit te sloven om mij angst aan te jagen.

Als schadelijke exoot kan je je maar beter gedeisd houden. Ook al heb je een zekere charme.

Augustus 2013

Augustus, meestal een wat lome maand, tijd van de rokende achtertuinen, de files richting strand.
Daar doen spinnen niet aan. Deze kruisspin had toch wel iets zomers, een parasolletje.

De echte voorjaarsbloemen zijn verdwenen. Maar overal waar ik kijk zie ik jagende libellen, hommels op zoek naar een lekkere bloem.
Wat ik wel mis bij het heempad, de vlinders. Erg veel meer dan kleine koolwitjes zie ik er niet.
Gelukkig zijn er andere plekjes waar je volop vlinders tegen kan komen, die bezocht ik tussendoor.

Het schaduwdeel van het heempad is klein, met geluk kom je er later in het jaar paddenstoelen tegen, maar ook daar ken ik weer andere plekjes voor.
Het mooie in augustus is als de lichtval zorgt voor een soort mini sprookjesbos.
Ik ga dan op zoek naar die rare oranje gevallen, de aronskelk.

Ze moeten zich schamen!

Wie? Nou die! Die lui die het zo goed met ons voor hebben.
Die minder bemoeienis wil, maar zich steeds meer gaan bemoeien met zaken waarvan ik denk "doe normaal!"

In Den Haag verzint men wat, bij voorkeur iets ongelukkigs, dat schuiven ze door naar de gemeenten.
Maar ze blijven op het pluche wel mekkeren over... nou, over veel.

Er zijn zoveel bijstandsgerechtigden bijgekomen. Ik heb geen hoger onderwijs genoten, maar dat had ik ze ook wel kunnen voorspellen. Ook dat er nog veel meer komen.

Het gaat iets beter met ons landje, och, dat er nog veel ontslagen zullen volgen vergeten we dan maar.
We moeten mensen hun zelfvertrouwen teruggeven, fraai voornemen.
Maar dat doe je volgens mij niet met hen, die het al moeilijk hebben, nog eens een trap na te geven.
Want daar zijn ze mee bezig.

Het geweldige huurakkoord, diefstal! We gaan banen scheppen... bluf!
Wij blijven hen die het nodig hebben helpen, leugens!
Maar ik vertel jullie niets nieuws.

Dat onze Geert politicus van het jaar is geworden, ik vind het een zoveelste teken van verloedering.
Een man die anti islam stickers laat maken, nou, die kunnen we dan wel op een zakenmissie sturen, gaan we zeker failliet!

Dat is dan al een doom scenario, voor ons allen.
Onder ons zijn er die het nog somberder inzien. Ik somber even met hen mee.

Ik vind het ronduit schandalig dat een "linkse"politica een sfeer begint te scheppen alsof alle mensen in de bijstand de familie Tokkie uit Maaskantje is.
Als een meneer dus begint te blaten dat  ze die luie sodemieters (excuseer) eens aan zullen pakken, dan zakt mij de trainingsbroek af.

Mensen in de bijstand dienen te solliciteren in de juiste kleding en niet op badslippers. Joh!
Ze dienen zichzelf goed te verzorgen en geen grove uitdrukkingen te gebruiken.
Jongens, ik zou de lijst nog aanvullen, pak ze maar eens aan! Eis maar dat ze allemaal 21 zijn, een HBO diploma hebben en 7 talen vloeiend spreken!

Stel je toch eens voor (maar ga er niet van dromen) je zit in de bijstand, je moet solliciteren, en als je in Lutjebroek woont moet je ook solliciteren in Maastricht.
Je zit elke maand al krap, er liggen nog rekeningen, nu moet je een nieuwe outfit kopen, naar de kapper, een duur vervoersbewijs betalen, je krijgt de baan niet.
Dat is dan een gapend gat in het budget...laat dat zo een paar keer gebeuren en je krijgt betalingsachterstanden.
Gelukkig hebben ze je huur dan ook nog eens wat hoger gemaakt, de blauwe brieven brigade zat te slapen en je moet anderhalf jaar wachten op een toeslag en de schulden hopen zich op.

Steeds somberder besluit je dan , omdat je fiets kapot is, je lopend naar een winkel moet. Er ligt ergens een bananenschil, je glijdt uit en daar gaat je eigen risico.
Het gat wordt een donkere put... en dan moet je naar de schuldhulpverlening waar je elke cent moet kunnen verantwoorden.
Je denkt het kan niet erger, je zult dan toch nog een auto hebben, en je woont in Aalten.
Weg met die auto! En waag het ook niet meer te roken!

Maar de overheid wil zich minder bemoeien met..

Als het al zo ver gaat dat zij bepalen waar jij het zakgeld (leefgeld) aan uit mag geven, dan kunnen ze onderhand beter voedselbonnen gaan uitdelen.
Alles op de bon, inclusief je eigenwaarde en enige levensvreugde.

Maar oh vreugde, je vindt wel een baan, je vervangt een kracht met een gewoon salaris, die uit bezuinigingsoogpunt werd ontslagen en ze kunnen jou nu voor de helft van het geld inhuren tot een contract afloopt en je even vrolijk weer een trap na krijgt.

Solliciteren in een trainingspak en badslippers, hoe vaak heeft iemand dat gedaan?
Vast heel wat minder dan in Armani gestoken heren de boel belazerden.

Eigenlijk had ik het de titel "een kerstverhaal 2013" willen geven, maar dat leek me nu net iets te sarcastisch.

Juli 2013

Heempadmoeras

Zomer! Er zouden nog een aantal warme dagen volgen, van die dagen waarop het zweet je het moeilijk maakt om een zonnebril op te houden, en je handen vochtig worden.
Wat een vreugde na die lange periode van kou.

Steeds vaker verdwijn ik richting het groen. Het moerasgedeelte begint er sprookjesachtig uit te zien.
Op het eerste gezicht een beetje "boerensloot" maar de rondvliegende juffers maken het toch net even anders.
Aan de oevers van het moerasje vang ik soms een glimp op van een bijna verstopte rietorchis en bij een vlondertje zie ik zwanenbloemen verschijnen.

Ik loop het vlondertje uit en ga naar de poel. Mevrouw eend begroet me vriendelijk, gaat plat op haar buik naast mijn voeten zitten, kwaakt als ik wat zeg. Kijkt me af en toe met een schuin koppie aan.
Sindsdien maak ik geen grappen meer over pekingeend in ananassaus.

Onderweg naar de poel moet ik denken aan Wolkers.
Vanwege zijn veelgeprezen spuugbeestje.

Schuimcicade

Ik heb staan turen of de bewoonster thuis was, kon wel het schuim, echter niet de cicade ontdekken.
Aankloppen leek me geen optie.

Juni 2013

Rietorchis

Juni, het is toch één van mijn lievelingsmaanden. Er staat veel, het ziet er nog fris uit.
Het is ook de tijd van de orchideeën.
Bij die bloemen dacht ik vroeger altijd aan de tropen. Ik heb lang, eigenlijk veel te lang, gedacht dat er zo weinig echt bijzonders groeit en bloeit of vliegt.

Onzin, wat heeft ons kleine landje toch veel moois. Ook exotisch aandoende dieren en planten.
Dit jaar werd ik verrast door de bloem van een simpele rolklaver.
Veel kende ik wel van plaatjes, maar het in het wild tegenkomen is toch anders.
Niet dat het heempad erg wild is. Maar het is wel onze streeknatuur.
Ze kunnen er schoffelen en maaien, maar gelukkig waait er ook heel wat aan.

De paden zelf worden kruidenvrij gehouden, maar langs de kanten is het een gezellig bont "rommeltje" van kruiden.

Stukje heempad met ratelaar in het gras.

Mei 2013

Dagkoekoeksbloem

Plop! Daar waren de bloemen. Eindelijk!

Het wandelen werd weer plezier, er was onderweg naar het heempad ook genoeg te zien.
Leuke plantjes in de berm, lammetjes, echt het lentegevoel.
Er verschenen weer waterplanten in de poel, ik hoorde weer vogels en telkens als ik daar op een bankje zat kreeg ik gezelschap van mevrouw eend.






In de poel zelf huisde het heempad chagrijn, een waterhoen. Of ze een nest had? Ik heb geen pullen gezien.
Van lente word ik blij, het begin van 3 seizoenen waarin buiten zoveel te zien is.

Daslook

Kikkerpoel

De boeren en hun vrouwen/mannen

Aha, die Johan (uit Denemarken) het leek een wat verlegen type, niet dus. Hij had voor de vrouwkes allemaal een nestkast gemaakt, een vriendelijk woord over en de meeste verlieten na het 5 minuten gesprek de ruimte ook met een stralend gezicht.
Niet mijn type, maar zeker een sympathieke man.
Zou dat een verstopt romantisch talent zijn?

Boerin Aletta kon zich nu ontspannen, ze ging met haar mannen beeldhouwen met een kettingzaag.
Persoonlijk zou ik daar niet zo ontspannen van worden. Ik begreep haar keuze helemaal, er zat een snoever bij, die de rest eigenlijk maar provinciaaltjes vond. Er zat ene ware geitenwollen semisok tussen die vindt dat ze hem moet nemen zoals hij is, prima maar maak er dan niet iets anders van.

Boer Wim (uit Tanzania) genoot duidelijk van zijn dagje uit met de dames.
De vrouw die daar uiteindelijk terecht komt zal geen slecht leven krijgen denk ik zo.  Meegaan met safari's, meelopen op het bedrijf, agri toeristen ontvangen.
Ik werd er wat dromerig van, maar Afrika, de boel kan er zo omslaan en vijandig worden.

Maar boer Jan (uit Canada) dat vind ik dus een Boer met een hoofdletter.
Hij bent vooruitstrevend, zijn idee van een romantische date is duw bowlen en gourmetten.
Bijzonder vooruitstrevend!

De jongste van het stel, Jos (uit Frankrijk) heeft een ontzettend vriendelijk hoofd met ik denk ook een goed stel hersens en behoorlijk wat warmte.
Het was ook snel te zien wie hij zou kiezen. Terecht dat hij kwam met veel mensen denken aan Frankrijk als een mooi vakantieland, maar dat is vakantie, er leven is wat heel anders.
En ja, de taal.

Ik blijf het volgen, ook al heeft het niet zozeer mijn interesse. Het is eigenlijk pas leuk als ze daar zijn met het logeren en er dan stiltes vallen.
De eerste drama's zich aandienen...ik weet het beetje vals.

April 2013

En toen werd het april. Ik schreef gisteren dat ik een dag of 10 eerder al iets van kleur had gezien, maar door de kou en over de schouder meekijkende mensen kon ik niet rustig foto's maken.
Een blur en een streep en dat was dan bloesem en een bloem.

Gelukkig, er volgen altijd weer nieuwe zondagen, dus de stappers weer aan en terug naar het pad.
Het handige is dat als je elke maand ergens loopt je je in de herfst niet gaat vergissen wat betreft bessen.
Ik weet nu dat de bessen van de gele kornoelje en de vlier behoorlijk op elkaar lijken.
Van de echte vlier is wel wat te maken, van de kornoelje? Ik waag me er niet aan.

Bij kornoelje moet ik altijd weer even denken aan een verdwaalde sjamaan.
Waar kom je die nou weer tegen? In dit geval in het Archeon. Die man zat zo in zijn rol, die zocht barst van de rode kornoelje om te roken.
Gezien de outfit , een tikkeltje scheef geweitje op het hoofd, een witte onderbroek met daar overheen een lendendoek, wellicht gemaakt van een Viledazeem twijfelde ik of het roken van rode kornoelje wel zo gezond is.

Ik dwaal af, eindelijk iets in bloei, dat was dan een vreugdevol gevoel.

Maart 2013

Het bleef maar koud. Zou koud dat op de excursie stinsenplanten maar 4 mensen afkwamen.
Ik was er eentje van.
Onze stedelijk ecoloog zegt dat ie altijd op komt dagen, tenzij het onweert.
En ja hij was er, maar het was snijdend koud die dag.

Gelukkig staat er een infocentrum aan het heempad, daar binnen dia's zitten kijken.
Een korte wandeling langs de nog bijna kale paden en ja, daar stond dan heel stoer een lente klokje.
Een stukje verderop een knop van de gele kornoelje.

Waar blijft die lente toch?
Natuurlijk een paar foto's gemaakt, en snel de handschoenen weer aan. Brrr.

Nu ik terugkijk weet ik dat er kleurige plaatjes gaan komen.
Maar toen, werd ik even moedeloos.

Februari 2013

De sneeuw was inmiddels verdwenen, de kou helaas nog niet.
Soms zie je eind februari al het eerste klein hoefblad, maar niets had zin om boven de grond uit te komen.
Het is vooral geduld! Veel geduld.

Alles was nog kaal en zompig, niet zo heel erg spannend, omdat je dan niet alle zijpaadjes hoeft af te struinen om te kijken of er al weer iets staat te bloeien.
Het is namelijk verrassend wat je op zo'n klein stukje allemaal tegen kan komen.

Maar die dag in februari, helemaal niks, hoewel ik een reiger met themopoten wel apart vond.
Vroeger zag ik reigers altijd braaf aan de waterkant staan. Tegenwoordig zijn het ware waders geworden.
Februari, kort verhaaltje, maar het is dan ook de kortste maand van het jaar!

Januari 2013

Met de verse winter voor de deur is het best vreemd om aan de sneeuw en het ijs van begin dit jaar te denken.

Toch mijn voornemen niet in de wilgen gehangen, ondanks de kou en de opgegeven sneeuw half januari naar het heempad.
Het was vanwege die witte laag vrij lastig te zien waar het land ophield en het water begon.

Een leuk iets, of wellicht het enige leuke iets, aan de winter, zijn de wintergasten.
Met dat ik het heempad oploop hoor en zie ik daar een groepje kramsvogels.
Die lieten zich niet op de foto zetten.

 Echt lang stilstaan doe je met dat weer niet. Via de andere kant het pad verlaten, daar was een bewoner een hond aan het uitlaten.
Of ik de kramsvogels had gezien? En de fazant? Geen fazant nee. Ben er ook niet naar gaan zoeken, zie tenslotte geregeld fazanten.

Ik loop richting het bloemenstalletje verderop en hoor vanuit een boom wat drukte.
Dat werd wel even stil staan, een troepje staartmezen bungelde daar in de takken.
Erg leuk om te zien!

Het jaar rond

Veel van jullie weten dat ik dit jaar elke maand foto's maak op het Goudse heempad.
Ooit een groot gazon, later een "speeltuin" voor de gemeente. Niet met een wip en schommels, maar perkjes en stroken vol planten en struiken die in deze streek thuishoren.

Begin jaren 80 zijn ze gaan schoffelen, halverwege de jaren 90, het gaan uitbreiden en in 2002 is de vaste plantentuin verdwenen, dat werd een kikkerpoel.
Wat kan je van 3 ha maken, wel, best iets leuks dus.

Van al het geschoffel en veranderen heb ik niets meegekregen, simpelweg omdat ik er tot 2012 nooit kwam.
En dit jaar er denk toch een keer of 30 ben geweest.
Het is een leuk wandelingetje, je kan er lekker zitten en elke keer staat er wel weer iets anders in bloei.
Voor mij werd het een botanische leerschool. Ik zit er vrijwel altijd alleen, dat is, eventjes.

Zo rond het voorjaar kreeg ik een heempad maatje, geen mensenmaatje, maar een wilde eend.
Bedelend om brood? Nee, ze ging dan naast mijn voeten zitten, of we liepen samen een rondje rond de kikkerpoel.
Andere keren scheert er iets vlak over je heen, een visdiefje. Er huppelen wat kauwtjes voorbij, ik hoor er zangvogeltjes.

Het heet een pad, maar eigenlijk zijn het diverse paadjes, onderbroken door her en der een bruggetje.
In dit stukje zompig Zuid Holland kom je altijd water tegen.
Men zou het een parkje kunnen noemen, maar dat is het ook niet echt. Als een muskusrat weer eens aan de slag is gegaan, ja dan ligt het moerasgedeelte droog. Dan moet men ingrijpen.
De stukjes hooiland worden gemaaid, het riet wordt denk ook geregeld gesneden.

Hoe dan ook, ik besloot eind 2012 dat het best leuk zo zijn elke maand van hetzelfde punt een foto te maken. Ik ben er elke maand geweest, maar het bleek een onhandig plan te zijn.
Soms groeit iets hard en snel. Dan maar plan B.
Gewoon elke maand er foto's maken.

Oh, ik heb ook gedacht van een keer heb ik het er wel gezien. Maar dat valt reuze mee.
Flesje water mee, boterhammetje mee, je hebt dan een kilometer of 5 gelopen, bijzonder gezonde gewoonte.
Dat is uiteindelijk ook een verslaving geworden.

Het voornemen was gemaakt en ik ben trouw elke maand tenminste één keer naar het heempad geweest.
Morgen meer.

'K moest dwalen

Het zonnetje scheen, stapel flyers in de tas, camera mee en hupsakee, op pad.
Ik had voor mezelf een route in de planning en ik hoor nu sommige mensen al grinniken.

De eerste stop bij een school, de flyers voor de Tuinvogeltelling voor scholen.
Tegenwoordig zijn scholen een soort vesting dus werd het zoeken hoe bij de deur te geraken.
Er werd open gedaan door de vriendelijke conciërge, ze zag mijn pasje "oh u bent van de vogels."
Dat scheelt al een stukje introductie, ik vertelde dat het volgende maand weer Tuinvogeltelling is en dat ik flyers heb voor schoolkinderen. "Leuk! Deden we vorig jaar ook." Dat ging vlot dus.

Besloten om via het groen, als is dat nu veelal bruin in diverse tinten, naar het tuincentrum te lopen.
Is best een stukje verderop, maar ik weet de bankjes te vinden.
Bij het wat ik "smientenbankje" noem was er totaal geen rust te bekennen. Er recht achter was het een geboor en gehamer, renovatie werkzaamheden bij de heemtuin.

Doorgelopen, volgende bankje, daar moest ik door de blubber ploegen, meestal geen probleem mee maar ik had mijn "nette" laarsjes aan. Verder door, naar de parkeerplaats.
Ik zat net lekker, komt er recht voor mijn neus dus een gemankeerde automobiel en al rap daarna, recht voor mijn neus een anwb auto.
Even dacht ik terug aan de laatste keer dat ik een anwb auto zag, dat was een. Een bijna platte band, 4 dames in een autootje, een kofferbak met de duvel en z'n ouwe moer en rode hoeden.

Laat ik nu niet de enige zijn die dat weer even voor zich zag! De anwb meneer stapt uit zijn auto, kijkt mijn kant op, zegt "goede middag" kijkt nog eens "hee één van de hoeden!"
En nee, ik liep vanmiddag niet met een knalrood ding op mijn hoofd, wel mijn keurige winterhoed.

Al dat gesleutel voor mijn neus vond ik ook niet echt rustgevend. Dus maar weer verder gelopen.
Mijn vriendelijkste gezicht opgezet, richting de kassa gelopen met de vraag of ik bij de afdeling vogelvoer wat flyers mag neerleggen?
De kassadame dook een kantoortje in, kwam al rap weer terug. "Ja hoor, leg maar neer waar u het beste uitkomt."
Goh, ging alles maar zo makkelijk.

Een ieder die daar nu vetbollen of pinda's haalt zal de Tuinvogeltelling niet ontgaan.
Om toch even echt rustig te zitten, in het "tuincafé" genoten van een kop koffie en een enorme punt appeltaart. Om ook via het groen weer richting huis te lopen.
Morgen nog een ronde, maar dan toch op de fiets, anders slijt ik te hard.

Goed gesprek?

Ja hoor, Boer zoekt Vrouw is weer begonnen.  BZV internationaal.
En heus, het is een bron van inspiratie, ook wat betreft weggeslikt sarcasme, dus....

De boeren werden uit hun eigen omgeving weggeplukt om zo kennis te maken met de eventuele vrouw/man van hun dromen.
Inmiddels uitgemolken thema, maar toch blijf ik kijken. Noem het maar een guilty pleasure.

Zo was het zondagavond de eerste 2 boeren en 1 boerin die moesten speed daten.

Ik heb met enige verwondering zitten kijken naar de vlagen van de gesprekken met de in Canada wonende Jan. Die wil een Nederlandse vrouw want Canadezen zijn niet vooruitstrevend.
Toen hij met een voorbeeld kwam begon ik te twijfelen. Wat vandaag gedaan kan worden moet je niet morgen doen.
Oud-Hollandse tegeltjes wijsheid.
Gelukkig voor hem reageerde er en in Canada wonende Nederlandse die zich daar zo in kon vinden.
"Wij bent vooruitstrevend" maar veel verder kwam dat gesprek ook niet.
Een tweede van zijn dames wist hem te vertellen dat zij een notenwinkel (of was het nu een kraam?) hebben. Of hij van noten houdt, ja,ja een pinda of borrelnootjes...Daar gaan dan je kostbare 5 minuten.
Natuurlijk is het te fout om met blondjes moppen aan te komen, maar een derde dame was er eindelijk achter dat kleiduiven geen vogelsoort is. Zo'n bekentenis is nu echt onder je eigen duiven schieten zeg!

Boer Wim uit Tanzania pakte dat wat vlotter aan, of het hen om hem gaat of om Tanzania.
Dan boerin Aletta van Bonaire. Die zat daar op een prachtlocatie om haar uitgekozen 10 elk 5 minuten te spreken.
Maar als de bekende boerin met kiespijn. Ze vond het eigenlijk niks.
De leukste van die mannen kwam terug na het gesprek, Yvon van en? Ja het was leuk, maar een tweede keer hoef ik niet meer. Verbazing alom.

Op de overige 2 moeten we nog een week wachten. Ik zal niet zeggen "ik kan niet wachten".
Het is nu toch echt wel een beetje uitgemolken. Natuurlijk ga ik kijken, het is ook een snufje leedvermaak en een flinke schep verbazing.

Voor het goeie doel

Na zondag doe ik eens even helemaal niets wat moet! Heb ik een week naar uitgekeken.
Echter schijnt het lot dat te ruiken en gaat samenzweren. Niks doen? Ha, we zullen haar een poepie laten ruiken!

Vanmorgen liep verliet ik met frisse tegenzin het pand, eerst even naar de sigarenboer, ik rekende af en werd nog net niet teruggefloten. Waarom ik niet eerder een pakketje was komen halen.
Nou, ik wist niets van een pakketje. Goed excuus toch?
Er werd me een grote enveloppe in de handen gedrukt waarvan ik de inhoud wel dacht te raden.

Helaas kon ik die nog niet openen want moest eerst door de regen naar het repair café.
Ik had gehoopt op een reparatie, meer ze hebben het bungelende stuk blik maar weggeknipt.
Natuurlijk zal ik dan wel onnozel overkomen als de eerste zegt van dat klik je zo terug mevrouw.
Probeer het eens meneer. Nee, dat gaat niet. Dan kan u het over de trapper heentrekken.
Probeer het eens meneer. Nee, dat gaat ook niet. Goh!
Aangezien de fiets er toch stond en zij kisten met gereedschap hebben vroeg ik of ze dan even het stuur hoger willen zetten.
Dat is makkelijk mevrouw u drukt op dat knopje daar. (zucht)
Oh, dat is geen knopje. (huil)
Inmiddels 3 handige mannen en 4 tangen verder, alles onder toezicht van een non stop koffie roerende vrijwilliger, stond het stuur hoger.

Gelukkig was het droog, snel de winkelstraat in, fiets aan het begin stallen, met 5 liter verf en een grote enveloppe onder de arm richting Hema.
Een totaal niet service mevrouw achter de service balie, dan maar in de rij bij de kassa.
Ik zet het emmertje neer en zeg "ik kom even mopperen over de slechte kwaliteit van de verf, had 2 emmertjes gekocht en het is geen gewoon kattenzeik op verfbasis. Ik heb geen bon meer en contant betaald, maar toch.." Ik kon mijn verhaal niet afmaken. Ik kreeg gewoon mijn geld terug voor dat emmertje.
Mooi.

Nu 5 liter lichter, maar nog steeds die grote enveloppe onder de arm richting posterwinkel voor een posterstrip.
Tja, die winkel zit er niet meer. Of ze hebben een andere locatie, maar dan heel goed verstopt.
Dan maar richting fiets, oh, nog even sokken kopen. Niks sokken kopen, daar verkopen ze nu olijven!

Thuis gekomen, de enveloppe openmaken, oh, de inhoud was anders dan verwacht.
Een poster, een brief en een boel flyers. En als ik wil, kan ik ook nog een berg andere flyers krijgen.

Dat wordt maandag dan even naar de openbare school om de hoek. De conciërge daar pakte ze vorig jaar met liefde aan, leuk, tuinvogel telling.
Maar de 250 andere flyers?  Dat bedoel ik dus met hoezo even niks doen?

Komende maandag dan eens met een brede glimlach naar het tuincentrum.
Daar zijn ze vast al in de kerstsfeer en ongetwijfeld verkopen ze heel veel spullen voor onze gevederde vriendjes.
Als ik het dan heel lief vraag, mag ik daar vast wel wat neerleggen bij de voederpakketten, de vetbollen, de vogelhuisjes.
Dan nog een optie, de dierenwinkel. Ook die verkopen volop strooivoer en pinda netjes.
Mensen die dat kopen willen vast ook wel een flyer.

Ik ga maandag dus lief kijkend de boer op. Voor onze gevederde vriendjes.
En heb ik gelijk weer een wandelingetje.
Natuur houdt me zo wel fit!

Soms is het eenvoudig

Ik kijk dit seizoen met plezier naar Erica op reis.
Erica kan mij vertederen, zo als een kind wat de wonderbaarlijke wereld voor het eerst ontdekt.
Een groot kind eigenlijk. Dat maakt het programma juist zo leuk.

Ik keek vanavond met enige afgunst. De bestemming, Namibië. Daar zou ik best eens willen kijken.
Niet eens zozeer van de dieren, maar de mensen ontmoeten die zij ontmoet.

Grote koffer mee, een Herrero outfit mee naar huis nemen, mooie rode hoed.
Ik zou dolgraag met die San meneer een dag door de bosjes wandelen en leren.
Natuurlijk zou ik zijn naam niet uit kunnen spreken, maar hij de mijne ook niet, dat scheelt al de helft.

Jaren geleden zag ik een documentaire waarin een groep San weer op hun eigen land mochten leven.
Daar zag je dus een kampvuurtje, een bosjesopa met zijn bosjeskleinzonen.
Hij zou de oude verhalen over de jacht gaan vertellen.
Dat deed hij en ik kon het woordelijk verstaan. Opa was dus opgevoed onder het Afrikaanse bewind en moest dus Afrikaans leren als kind.
Ik vond het apart, ik kijk naar iets wat een oeroud ritueel is, maar duizenden kilometers verderop snap ik wat hij vertelt.
Apart, maar we weten hoe het is gekomen, dat is dan weer minder fraai.

Waar ik dan ook van genoot, het oplossingsvermogen van de Himba.
Hoe een blanke boerenzoon een Himba werd, maar toch ook weer blank bleef.
De stam vond dat ie maar aan de Himba vrouw moest, maar ja hij valt op mannen?
Ah joh, maakt het uit? Er loopt nog wel een onvruchtbare dame rond, niet moeilijk doen, heb je ook dat gezeur over kinderen niet.

Dat ze dan jaren later 35 kinderen hebben mag 'm de pret niet drukken, die komen gewoon met bosjes binnengewandeld.
Aangezien het hele dorp mee gaat opvoeden.. men zorgt allemaal voor de kinderen, voor de bejaarden.

En daar kunnen we ze om benijden. Zij zijn een maatschappij waar wij niet aan kunnen tippen.
Ben je homo? Nou en. Geen gedoe over de afwas, dat doen de geiten en de vogels.
Hun dochters hebben ook een speelgoedje wat we hier in een enge blonde versie bij Bart Smit kunnen vinden. De kapkop.
Zij kennen al eeuwen de hair extensions, vlechten er haar van mannelijk familieleden in, maar ook van de geiten.

Cosmetisch gezien zijn ze ook goed bezig. 100% natuurlijke producten. Rode oker en kruiden.
Je kleit jezelf in de ochtend rood, is zonnebrand, hydratatie en deet inéén. Je schraapt het er in de avond weer af en je bent gelijk schoon.
Voor de betere reiniging maken de dames hun eigen uitrook sessie/ deodorant.

Nee, ik ben ongeschikt, ik zou een douche missen. Maar de wijze van het samenleven is iets wat wij zijn kwijt geraakt, al heel lang geleden.

Matje?

Het is altijd leuk als iemand vrolijk gaat worden als ze je zien.
Dat heb ik nu met de pakketjesmeneer. Een jaar geleden keek ie altijd moeilijk, maar de laatste maanden, een stralende lach.

De afgelopen weken heb ik hem wel erg vaak aan de deur gehad, vanavond stond ie al bijna te giechelen.
Gaf me een pakje, ik keek naar het pak en zei "voor mij?" Ja, u heet toch zo? Ja. Ik stond duidelijk met een "goh zeg"blik. Duidelijk gegiechel "het is december, wie weet?"

Nou, ik wist van niets. Een pakje van een onbekende afzender? Kwam van een bedrijf wat me niets zegt.
Doos opengemaakt, ik zie iets harigs. Verpakking er uit gehaald, huh? Een badmatje?
Nee het mag in de magnetron, om je badmat nu eerst op te warmen..

Ik kijk nog eens in de doos voor een aanwijzing. Een briefje van Warmies. Ik werd bedankt voor de aanschaf van o.a. verwarmbare knuffels.
En toen het spoor geheel bijster. Ik heb nog nooit iets besteld, kende de hele shop niet.
Het voor badmatje aangeziene artikel uit de verpakking gehaald.
Oh, het is een nekwarmer.

Langzaam aan drong het tot me door hoe die bij mij terecht is gekomen.
Dat heet nu een warme knuffel, per post. Vind ik lief!

Nooit meer

Zeg nooit nooit... nou, rustig hoor!
Nooit meer prop ik teveel dingen regelen in een paar weken tijd. Mezelf overbluft.
Dat is een beetje dom!

Dan slaat onvermijdelijk de Wet van Murphy toe. Gebroken neus, geblokkeerde bankrekening, gezanik met de webbrowser, stakende virusscanner, een vervelende cursus, karnemelkse verf. Oh ja, en het eeuwig zoekgeraakte afplakband.
Werd er kriegel van, kreeg aanvallen van perfectionisme, foute boel!

Ben ik na 2 weken bloed, zweet en tranen tevreden over mijn schilderwerk? Neen!
Ik moet het er mee doen. Nooit meer zal ik nog eens een plafond witten.
Natuurlijk kan ik ook zeggen: leermoment. Kwam eerder in de buurt van een frozen shoulder moment en een chronische frustratie.

Wat er op de vloer moest komen ligt er nu, morgen even randje bij de deur voorzien van dubbelzijdig tape.
Klinkt als een riskante onderneming.
Net als het moment dat ik gesloopt aan de koffie zit en iemand me gaat uitleggen over lengte en breedte en aantal banen met plooien en haakjes op 3 standen.
Nou ja, ik heb de samenvatting op papier. Nu ook nog ergens vitrage zien te vinden. Ja, en overgordijnen.

Morgen nog één keer naar de cursus, dat ga ik daarna uit geheugen verbannen. Het zag er op papier leuk uit.
Maar het bleek vooral psycho gebabbel over het kwadrant van Ofman, de piramide van weet ik wie (nee, niet Cheops), het huis van welbevinden en als je maar wil dan... zitten ze bij mij echt fout.
Het was een unieke ervaring, dat wil ik ook zo houden.

Na alles wat moet, straks even dingen die ik wil, zoals een paar hoofdstukken in een mooi uilenboek doorlezen. Natuurlijk begin ik bij de oehoe.
Ja,ja de sperweruil staat er ook in, maar ik ben even sperweruilenmoe.
Overigens is dat ik meen het laatste hoofdstuk.

Eerste de oehoe want die zien we binnenkort weer op webcam. Dan het hoofdstuk steenuil.
Daarna doe ik de 11 overige Europese soorten. Wat een uilenwijsheid!
En wellicht kom ik dan ook eens toe aan een roman die al 2 jaar op de plank staat.

Het hert blijft hijgen

Was ik net bijgekomen van de Zwarte Piet discussie, en nog steeds niet van het bloemencorso uit Zundert op een Unescolijst kwam er weer nieuws over "zoiets".

En nu zowaar eens een protestants iets. Psalmzingen.
Ik kan er met mijn boerenverstand niet bij. Waarom, in hemelsnaam, moet psalmzingen op de Unescolijst van immaterieel erfgoed?
En dan vooral het psalmzingen met de Genemuider Bovenstem.

Ik kom uit een Calvinistisch nest en moest op de lagere school elke maandag een psalmversje uit mijn hoofd kennen.
Dat was te doen, maar toen werd de school iets zwaarder, moest ik alles weer in de oude berijming leren.
Zo werd de moede hinde die naar 't klare water smacht ineens weer een hijgend hert der jacht ontkomen.

Het psalmzingen is me met de paplepel ingegoten, maar de Genemuider Bovenstem was mij onbekend.
Dus maar eens zoeken naar geluidsfragmenten met uitleg.
Het klinkt mij als erg terug in de tijd, maar dat mag.

Het feit dat men deze manier van zingen in Genemuiden het langst heeft volgehouden, mij prima.
Maar is het iets voor op een Unescolijst? Ik begin die lijst steeds meer immaterieel onzin te vinden.
Het heeft iets van een uitgestorven kneuterigheid die niets toevoegt.

Ik stel voor dat "gezellig" als woord er ook op komt, het Leerdamse glaswerk, de Goudse pijpraces te schaats, wietplantages in maïsvelden en het keuvelen over het weer.
Oh, laten we  nog iets typisch Nederlands vooral niet vergeten, scheldwoorden in combinatie met een gruwelijke ziekte. Ook dat is onze cultuur.
En onze tomeloze tolerantie...

Niet te geloven!

Ik zweer het, ze doen het er om! Het is werkelijk abject!

Tijdens fase 1 van het witten ener plafond vernam ik dat daar een apparaat voor bestaat.
Parbleu, daar had ik nog nooit van gehoord.

Twee weken pure slavenarbeid  en een appelflauwte verder, dat laatste toen ik een emmer muurverf had laten schudden, mooie service, ik bij de kassa kreeg te horen dat is dan 82 euro.
Pardon? Ja 82 euro. We hebben het nu over mat witte muurverf. Geen 18 karaats goud er in verwerkt.

Ik kom vanavond thuis, open een email en wat zie ik in de aanbieding?
Jawelllll, het apparaat waarmee je zonder al te veel moeite plafonds en muren kan witten.
Voor minder dan de prijs voor 4,9 liter superverf.

Ik staar naar het plaatje en vind het bijna het toppunt van hatelijkheid, heb je net na bloed zweet en tranen de rollers in de wilgen gehangen komen ze daar nu mee aan. Het is bijna om van te gaan janken.
Ik zeg wel bijna, want ergens schuilt er ook wel humor in.

Uitzwermen

Een half jaar geleden had ik het nog niet kunnen vermoeden, weer iets ouds en vertrouwds weg.
De bijenkorf loopt leeg, nee, niet de winkel, ook geen heuse korf, maar Hyves.

Ik zal het missen. De vele melige uurtjes, de kleurige achtergronden, het wat knusse huiskamergevoel.
Lief en leed kunnen delen.
Natuurlijk kan dat elders ook, maar het is GEEN Hyves.

De beheerders, die begonnen met studenten, al snel volgde er scholieren maar ook die vertrokken massaal en werd Hyves een soort Huize Avondrood.

Vanavond heb ik de foto's verwijderd, dat was nog een pittige klus, en later bedacht ik, oh jee, ik had ze wel geladen, maar weet ik straks alle namen van sommige bloemen en zwammen nog?
Een ding is wel handig, op Facebook zitten heel veel kenners van beesten en bloemen dus durf ik best te vragen van : hellup!

Het verwijderen van de foto's, ik zag weer al die mooie kleuren langskomen, bloemen en vlinders.
Dan ook de doorkijkjes, de landschapjes en ik schoot in de lach om de hoeveelheid foto's van paadjes.
Paadjes in Meijendel, paadjes in de Peel, paadjes in de Achterhoek en veel lokale paadjes.

Ik heb ik weet niet hoeveel uren doorgebracht in het Goudse groen, rondkijkend, genietend, rust gevonden.
En dat zal komend jaar ook gaan gebeuren.
Zo rond het einde van het jaar 4 keer een seizoen blogje schrijven, met wat foto's.
Het was namelijk mijn doel in 2013 elke maand foto's te maken van het heempad. 
En dat gaat dus nog 1 keer gebeuren.

Het plan voor 2014 is elke maand een rondje stad. Ik zal wel een plattegrond mee moeten nemen want na 2 steegjes ben ik al totaal gedesoriënteerd.
Ik wil jullie, als ik zelf aanwezig ben,  dan vertellen over de evenementen.
Een stukje historie en de fotogenieke plekjes.

Sinds mijn eenvoudige camera me graag mee op stap neemt kijk ik met andere ogen naar dingen.
Ik zie ineens veel meer.
Mijn manier van foto's maken gaat ook steeds veranderen.

Maar nu na het kijken van alle kleur, ik heb ontzettende zin in het voorjaar.
Ook al is de winter soms niet de leukste tijd om buiten te zijn, ik zal wel moeten.
Moeten? Ja, want ik moet van mezelf tegen eind december er ongeveer 300 wandel kilometers op hebben zitten.
Dat is te doen met ongeveer 6 kilometers per week.

Maar lopen is alleen leuk als je wat ziet onderweg, geen trottoirs in wijken.
Overige vereisten zijn een paar nieuwe loopschoenen en nee, het moet niet hozen van de regen.
Al die plaatjes, ik wil ze nogmaals beleven.

Maar nu even niet

Grijzige dag, maar ik zou en moest lekker gaan wandelen. Zo ver je het lekker kan noemen als je rug denkt ga jij maar, ik blijf thuis.

Het gammele zooitje bij elkaar en aan de wandel. Sinds begin vorige maand zijn de supermarkten in het winkelcentrum ook op zondagen open, dus maar even combineren, te voet naar de Lidl paar kleine dingetjes halen.

Halverwege de route had de rug al geen zin meer, maar halverwege staan geen bankjes. Hupsakee, lopen jij!
In het winkelcentrum aangekomen, mezelf naar de lift gesleept, en natuurlijk!
Helaas is Lidl op zondag 17 november niet open, excuses voor het ongemak.

Dan maar terug en op de terugweg naar het heempad. Ik loop het hekje door, wil het paadje op, breek zowat mijn nek over twee parelhoenders.
Ik kom toch zeer geregeld op het heempad, maar zag er niet eerder parelhoenders.
Die horen in een tuin aan de overkant van de sloot.

Mij lopen ze niet in de weg, ik heb me op een bankje bij de poel laten zakken.
Het niet zo fijne bankje, geen steun onder in de rug.  Kan er anders wel van genieten, met snuit in de zon.
Maar helaas, de zon is op zondag 17 november onzichtbaar en niks geen excuses.

Toch maar proberen wat te relaxen, maar nee, het circus trekt voorbij.
Bestaande uit één mevrouw met een zak brood, een paar dozijn kokmeeuwen, dringende eenden, een reiger die denkt dat parelhoen ook lekker kan zijn, maar wiens plan wordt gedwarsboomd door een kat.
Is de mevrouw weg, gaat het hele beestenspul verlekkert mijn kant opkijken.

Inmiddels is de iPod puber die op het makkelijkere bankje zat weer verdwenen, mooi, daar zit ik beter en rustiger.
Ik probeer dat nare gegil van meiskes tussen de 4 en de 12 jaar te negeren. Dat die ouders daar niets van zeggen?!
Het werd eindelijk stil, ik doe mijn ogen dicht... ritsel ritsel achter me.

Als er iets ritselt wil ik weten wat het is. Draai me langzaam om, zie iets kleins bruin in het struikgewas.
Voorzichtig camera gepakt, ik dacht eerst aan een muis, tot het wezentje met kraaloogjes er een scheldpartij op loslaat.
Ah, winterkoninkje.

Ook al was er genoeg leven, ik vond het heempad troosteloos vandaag. Bijna al het riet is weg, het moerasje is deels kaal.
Ik troost me met het feit dat er over een paar maanden weer een feest van kleur de kop opsteekt.

Maar eerst die winter...

Bij Guus in huus

De donkere dagen staan voor de deur. Tijd voor knusheid en snel voor de feestdagen nog een nieuwe liefde vinden?
Gezien de aanbiedingen van datingsites gaat dat ook traditie worden.

Nog effe en ja kan je nieuwe liefde via Bol.com bestellen.

Zojuist vond ik een bericht van een nieuwe datingsite "Farmers4love".
Oei,oei, competitie voor Boer zoekt Vrouw?
Nou zeg, met een datingsite kunnen we niet meekijken, ook niet leuk.

Natuurlijk gaat het ons niets aan wat er bij Guus in huus staat, loopt, slaapt en eet.
En toch kijken we graag naar het boerenleven. Hoe een boer een vrouw op spit, dat er vervolgens iets moois op kan bloeien, of dat de dames gelijk van de leg raken.

Niets op tegen, een burgermeiske wat een boer trouwt, zo kan ik tenslotte nog genieten van een column in het maandblad Roots. De column heet "Boerin uit liefde".
Het kan natuurlijk een niet bestaand leven zijn, maar dat wil ik dan niet weten.

Bij Boer zoekt Vrouw vraag ik me vaak af hoe het dan verder kabbelt als de camera's weg zijn.
Als men er achter komt dat het boerenleven niet zozeer romantisch is. Tenzij je op een leuk kleinschalig bedrijf terecht komt. Maar daar kan je niet echt van leven. Kom je met de nevenactiviteiten te zitten.
Koeknuffel workshops, je eigen kaasjes maken, een boerderijwinkeltje met een theetuintje, je zelf gekweekte groente verkopen.


Keihard werken voor een grijpstuiver...tenzij je aanspraak kan maken op wat bijstanders die toch koffie moeten gaan schenken en drollen rapen.
Ik mag hopen dat het laatste een cynische toevoeging was van een tegenstander, maar ja voorheen bedachten ze voor wao-ers ook leuke functies.
Of ik vrijwillig varkenshokken wilde schoonmaken?
Het antwoord laat zich raden.

Ach, laat ik de mail van de datingsite maar wissen.

Zalig..

Een zalig kerstfeest, nou, als het aan sommige Katholieken ligt niet.

Na het verbod op een Zwarte Piet met oorbellen als metgezel van de goedheiligman hebben een aantal muggenzifters weer iets op de "not done" lijst bedacht. Niet vanwege kwetsen, maar omdat het niet past.

Ik heb diverse keren naar het nieuws moeten luisteren, maar de herdertjes mogen niet meer bij nachte liggen.
Stille nacht? Kan ook niet meer. Maar waarom niet? De tekst hoort niet thuis bij de ware aard van Kerst.

Zo weet ik wel een hoop kinderliedjes die al helemaal niet thuis horen in deze tijd en soms ronduit grof zijn van tekst.
Voorbeeld? Hop Marianneke, stroop in het kanneke..vervolgens een bedekte politieke sneer naar geachte mede Europeanen.

Niet gepast tijdens een mis, wat is er nog wel gepast als het Kerst betreft?
Ik kan wel zeggen, schrap het geplande kerstdiner en maak het geld over naar de Filipijnen.
Maar dat is te makkelijk.

De kerstviering van tegenwoordig heeft weinig meer van doen met de Christelijke gedachten.
Daar hoort geen rijkgevulde dis bij, geen luxe cadeaus. Geen heidense bomen met even heidense lampjes.
Het hoort een feest van liefde te zijn.

Wie dus een liedjes in de ban lijst heeft bedacht, ga effe iets zinnigers doen.
Ik durf met behoorlijke zekerheid te zeggen dat als God bestaat hij/zij zich totaal niet gekwetst voelt door Stille Nacht, Heilige Nacht.
Net zo min als een moderne protestant nu niet meer gruwt als er een kerststalletje in huis komt.

Ik stam nog uit een tijd (ja, net na de laatste ijstijd) dat bij ons thuis er absoluut geen kerststalletje mocht staan.
Een kerstboom in de kerk, oh nee!
Als er iets is wat eigenlijk in de ban moet worden gedaan, zure oude mannen die weten wat goed voor de rest is. Het niet humoristische stel van "Hoe heurt het".

Roepen van oh, wij gaan met onze tijd mee, graag een beetje rapper.
Als God liefde is, dan mogen zijn herders wellicht niet meer bij nachte liggen, maar wel een wat liefdevollere boodschap brengen.

Laat de Paus eens de bloemen uit Holland (sorry kwekers) afbestellen en maak het geld over naar de Filipijnen.
Nee, bloemen hebben niet met Kerst van doen,  maar ook niet met Pasen.
Dat zet tenminste wat zoden aan de dijk.
Maar laat de kerstliedjes de kerstliedjes en verbied voor mijn part de levende kerststalletjes met ossen en ezels.

Routekaartjes

Ik lees af en toe tussendoor nog een artikel in Roots, routekaartje voor wandeling op Mars.

Als ik het moet geloven, kunnen er over een paar jaar mensen naar Mars. Wel een enkele reis.
Maar waar zoeken ze die mensen op uit? Vast niet een kilometervergoeding.
Mijn grootste vraagteken blijft : wie wil er in hemelsnaam op mars gaan wonen?

Ik ben dan een praktisch wezen, af en toe wil ik een broodje haring, is er vast niet te koop.
Als er dan al wat te koop is, wat gaat de munteenheid zijn? En waar kan je pinnen? Nergens natuurlijk.
Men wordt daar afgezet met bouwmaterialen, zaden, astrovoer en genetische gemanipuleerde zooi.
Hoe groeien daar aardappelen als er geen aard is? Hoeveel mensen kunnen er leven?

Wat als er stroom uitval is? Hoeveel tv kanalen heb je daar en hoe groot is de schotelantenne?
Mens, wat zeur je nou? Nou, ik wil niet naar Mars.  En ze zouden mij ook niet willen.
Ik ben geen wetenschapper, ik kan geen marsmannetje produceren, of marsmeisje, mij om het even.

Er groeien vast geen bloemen op Mars, dus zijn er geen vlinders, er zijn geen bomen, geen vogels.
Lijkt me een saaie bedoening. Op vakantie zal niet gaan, je hebt er geen vliegwinkel.nl en vast geen resorts vergeven van de halve garen.

En wat te denken van lastige buren? De hoop dat ze ooit gaan verhuizen is daar nihil.
Dan het stemmen, als je op Mars woont, nemen ze je dan je paspoort af? Zo ja, ben je niet stemgerechtigd.
Niet dat het wat uitmaakt want dezelfde ellende krijg je daar in no time. Mars mag dan Mars zijn, mensen blijven mensen.

En mensen willen wellicht Mars koloniseren, en dat is dan sneu voor eventuele levensvormen aldaar.
Toch, zeg nu zelf, je zou Aarde gaan missen. Alle AH spaaracties mislopen, nooit meer eens slaan naar een wesp als je lekker in de tuin zit.
Geen broodje haring, je favoriete koffie moeten missen, nooit meer een ijsje aan een kar kopen, en iets online bestellen met de garantie van binnen twee weken retourneren zit er ook niet meer in.

Nee, ik wil niet eens naar Mars. Ik zou wel willen overwinteren, maar dat is een ander verhaal.
En gewoon op onze blauwe planeet.

Economie spekken

Wat is het toch rampzalig winkelen soms. Vooral als je tegen de tijd dat je moe bent eerder aan verleidingen toegeeft.
En wat is vloerbedekking kopen toch een verkapte vorm van hogere wiskunde.

Ik ging voor verf, een lamp, gordijnen, vloerbedekking, een bed en een kast. Niet echt een wekelijks boodschappen lijstje.
Eerst naar  Leen Bakker, daar begon de vloeren meneer me uit te leggen als ik iet met een streep liet leggen het voordeliger was het op één manier te leggen...daar zakte bij mij het luik der begrip al. Hoezo voordeliger.
Ja maar anders gooit u voor 30 euro weg. Huh? Nou kijk...nee voor ik kijk, leg eens uit.
Blijkt daar heel groot een prijs aan de rol te hangen en heel klein de ware prijs "per strekkende meter", ja,ja.
Dan nog 10 euro per strekkende meter voor het leggen. Laat maar!

Door naar Kwantum, daar stonden beiden prijzen tenminste leesbaar al werd het gratis leggen wel weer ingewikkeld omdat ik te weinig meters kocht dus zou ik iets moeten betalen. Ik had totaal geen behoefte dat ook maar te willen snappen en het ging uiteindelijk om 7 euro. Een heel kek zeiltje gekocht.
Niet binnen mijn budget.

Dat geregeld, door naar Jysk zag er een mooie kast staan, maar nee zij monteren niet, ik kan toch wel een mannetje van Marktplaats bestellen?  Vast wel, maar geen zin in. Laat maar.
Met de moed der wanhoop naar Beter Bed. En dat werd een openbaring zeg!

Ik was er niet eerder geweest en vanwege de reclame met die vreselijke clown en dat Retteketet wilde ik er ook niet heen. Het leek me een erg sjofele winkel met goedkope troep.
Niks bleek minder waar. Keurige winkel met ook wel dure merkbedden.
Aangeprezen door niemand minder dan Epke.

Het ledikant wat ik had gezien stond er nog,  en dat was ook gelijk het goedkoopste artikel op de bestellijst.
Ik moet geen flut matras, pocketvering matras gekocht, wat duurdere lattenbodems en tja dan nog een kast.
Ik moest en zou een driedeurs, met laden en ja wilde ook een spiegeldeur. Heb 'm van een plaatje gekocht.
Gelijk 2 losse planken bijbesteld. De kast is zilvergrijs met witte lades, bed antraciet grijs en de vloer iets met friemels.
Zeer zwaar over mijn budget heen, dankzij die kast, maar heb nu wel iets waarvan ik zeg dat is geen goedkope troep.

Gordijnen, niet geslaagd, lamp, niet eens meer aan gedacht!  Nog ruim de tijd om te verven het vloer gebeuren komt op 18 november.
De kampeerervaring gaat nog langer duren, tot Retteketet... Zwarte Piet op de deur klopt.

Verduveld duur Sinterklaascadeau.

Cultuur? Lekker belangrijk

Internet, Facebook, Twitter, heerlijk dat het bestaat. Jammer dat het gebruikt wordt voor stemmen op iets,of een eindeloze rij petities.

Nu zijn petities over het algemeen beschaafder dan een hoop gemopper, of eigenlijk gevloek.
Ik zag het al met Zwarte Piet. Prima dat men het wil behouden, ben ik ook een voorstander van.
Jammer dat een verdwaalde Papoea op het Malieveld dan bijna klappen krijgt.

Het komt veelvuldig voor dat Papoea's een donkere huidskleur hebben, die mevrouw staat daar alleen met een vlag, in de hoop aandacht te krijgen voor problemen in "haar" land.
Maar ze is donker, staat met een vlag dus ze zal wel anti Zwarte Piet zijn.

Een fotojournalist ter plekke ziet dat het er lelijk uit gaat zien voor die mevrouw en duwt een arm weg van iemand die haar wil vastpakken of wegduwen, krijgt die later in de media de wind van voren.
Die moet zich nergens mee bemoeien, gewoon foto's maken, verder niets.
Petje af voor die man!

Een ander stukje cultuur dreigt nu in het verdomhoekje te geraken. En daar maak me meer zorgen om.
Zwarte Piet bestaat niet, maar wel die mooie zwart bonte griet, de koe.
Is een koe cultuur? Wat mij betreft wel. Net zoveel cultuur als het cultuurlandschap waar ze in dient te staan.
Een mooi, sociaal dier wat behalve voor het gebruik ook nog bijzonder decoratief is.
We drinken haar melk, maken er kaas en boter van, veel van ons eten haar vlees en dragen haar leer.

Er zijn boeren die heel veel investeren in hun koeien, dat niet alleen voor een hogere melkopbrengst, maar dat de koe een zo'n prettig mogelijk leven heeft.
Scrubborstels, ligmatten, af en toe eens een traktatie. Maar ook zo lang mogelijk in een weiland.
Met natuurlijk bomen als beschutting bij felle zon.
Heerlijk loom gezicht toch, liggende herkauwende meiden in een weiland.

Maar behalve Us Mem, en die staat ook maar stil te zijn, gaan koeien nooit beroemd worden.
Paarden soms wel. Neem nu Bonfire. Natuurlijk is het verdrietig voor Anky.
De aandacht in de media vond ik ietwat overdreven, maar een paard staat nu eenmaal hoger op de ranglijst dan de koe.

Ik vind Bonfire geen cultuur, al was het een prachtig paard met een welverdiende oude dag, Bonfire was sport.
In mijn opinie is sport geen cultuur.  Eerder een hoop geblaat, match fixing, doping, televisie uren verslindend, tot op het bot uitgemolken gedoe.
Respect voor de top atleten, maar cultuur? Nee.
Een huismoeder met twee kinderen op de fiets en nog een boodschappentas aan het stuur vind ik meer cultuur dan al die tour de dit, ronde van dat fietsers. Pardon, wielrenners.


Dat een boekje van de Bassie onder de voetbalanalisten zo populair is kan ik niet begrijpen.
Maar het echte pijnpunt, en dat redt het alleen dankzij het stemmen via internet, is stemmen op het archiefstuk van het jaar 2013.
Bijna een gevalletje match fixing!

Een handschrift van diverse nonnen, wiens handschriften vlekkeloos in elkaar overlopen, geschreven in de 15e eeuw, dat gaat het onderspit delven. Want nee ECHTE cultuur is een voetbalkaartje.
Een kaartje van 6 mei 1970, de wedstrijd Feyenoord-Celtic.

Dat noem ik een culturele recessie.

Het kitpistool en ander leed

Woensdagochtend dan maar weer naar de doe het zelf winkel.
Voor het kitpistool. Laat ik vooral niet grof in de mond worden, maar 't onding heet bij mij al anders.
Juist, goed geraden.

Ik sta in die winkel, kijk naar dat ijzeren geval, toch gelijk maar even vragen hoe ik die verpakking vuller er in moet doen. De kassa mevrouw zegt "kijk je drukt op deze knop en dan..."
Dan gebeurd er niets. Ze loopt naar een mannelijke collega  "hoe werkt dit?"
Hij doet het voor. Zij het proberen, noppes, ik het proberen, noppes.
En daar verscheen de grijns. "Toe nou meisjes, zie je nou wel, jullie hebben overal mannen voor nodig."

Meisjes? De kassamevrouw keek een tikkeltje geschokt van dat zeg je niet tegen een klant.
Maar ik hoorde een onderdrukt geproest. Ik zei tegen haar van "soms zijn ze handig".
Meneer begint te bulderen van de lach, gewoon negeren.
Kom ik thuis, wil de rol afplak tape pakken, nergens te vinden. Vreemd, ik ben nooit wat kwijt.
Geen zin om te zoeken, haal wel een nieuwe.
Die mag zich dan over een tijdje aansluiten bij de clan nomadische rollen tape die ergens in het pand hun winterverblijf hebben.

Ik loop de winkel weer binnen, de meneer kijkt verbaasd. Heeft u 'm nou al gesloopt?
Nee hoor. Mag ik uw handen zien? Hoezo? U kijkt strijdvaardig, ik wil zien of u niet terug bent gekomen met een deegrol. Vlerk!
Rol tape gekocht, weer naar huis, aanrecht verder leegmaken, emmertje verf openen, roerstokje in de hand.
Nee hè! Ik vond het al apart dat op het deksel van  Hema verf "succes" staat geschreven. Ik begrijp nu wat ze ermee bedoelen.

De verf zelf is totaal geen succes. Dekt in één keer? Nee hoor! Je hebt verf op waterbasis, dit was kattenpis op verfbasis.
Lang roeren, even testen, het droop gewoon van de muur.
Klussen in mijn flatje, ik ga het steeds leuker vinden. NOT!!
Chagrijn bekroop me, waar moet ik nu dan verf halen? Weer naar de doe het zelf winkel?
Die is prijzig. Na enig gemopper en gefoeter bedacht ik ineens dat ik nog een half emmertje latex heb staan.

Latex van een jaar of 5 geleden. Is pasta geworden. Maar ach, je mengt de pasta met de kattenpis op verfbasis en dan is het nog best te doen. Muurtje is nu gewit. Een naad in een andere ruimte keurig gedicht.
Daar dan ook nog een klein wandje en nog een stukje muur, ik heb nog wel genoeg van dat rare mengsel  over.

Volgende week een opmeet meneer/mevrouw regelen voor vloerbedekking en gordijnen, ik wens niet nog eens voor onaangename verrassingen te staan.
Eerst lekker knoeien in een lege slaapkamer, dan nieuw spul laten komen.
Daarna wens ik voorlopig geen schroevendraaier, kwast en dergelijk spul te zien.

Vooruit dan...men heeft wat gemist

De Zwarte Piet discussie , die elk jaar weer de kop opsteekt is nu volgens mij echt uit de hand gelopen.
De sfeer wordt grimmig en de discussies worden echt naar.

Mensen die denken van lul niet over zwarte piet komen dan erg van "rot op naar je eigen land en je eigen roots" Daar raken ze een open zenuw, wat juist die mensen zijn door de blanken uit hun eigen land meegenomen. En niet vrijwillig.
Dus laten we vooral realistisch blijven, zij hebben er nooit om gevraagd Surinamers of Antillianen te zijn.
Hun voorouders zijn gewoon als koopwaar verscheept en een deel van onze voorouders hebben daar grif gebruik van gemaakt.
Maar laten we ook niet de lokale slavenjagers vergeten.

Hoe komt zwarte piet in een discussie over slavernijverleden terecht?  Ik kan me voorstellen als je donker van huid bent dat je er met argwaan naar kijkt en er soms moeite mee hebt.
Maar wat dan, als semi donkere mensen dat aangrijpen om Zwarte Piet te gaan vergelijken met als zij ineens met swastika's en in nazi outfits op 4 mei gaan verschijnen? Ik weet zeker dat niemand daar vrienden mee maakt en ik vind enig vergelijk tussen Zwarte Piet en de Holocaust hoogst ongepast.

Een discussie over discriminatie, daar hoort geen slavernij gebeuren of een holocaust bij.
Maar de veren zijn zo gespannen dat men heen en weer gaat met verwijten, tot aan dan een getinte man vertelde dat tolerantie maar een dun laagje is. Dat had ik hem zo wel kunnen vertellen.
Voorheen werd hij gegroet door blanken maar nu het crisis is niet en de blanken...gaan we weer.

Dat een professor uit Jamaica dan zo weet dat wij maar geen Sinterklaas meer mogen vieren en zij is de hoofdpiet van de VN groep, wat moeten wij dan met 2 Santa's?
Daaruit blijkt voor mij dat ze geen idee heeft dat wij niet aan die bolle gozert met ho,ho,ho als tekst doen.


Vooruit, daar moest ik nog bijna om lachen. Maar hoorde nu iets dat de Cariben over centen praten.
"Smartengeld" Oh nee, heet herstelbetalingen, omdat de voorouders nooit loon hebben ontvangen.
Men heeft het over 30 miljard. Mhh laten ze dat dan deels opeisen bij de slavenjagers in Afrika, dan berekenen we wij ze de overtocht de kost en inwoning?
Serieus, dat slavenverleden is gruwelijk,  ook al hebben we er onze rijkdom in de Gouden Eeuw niet echt mee verworven, daar was ander louche gedrag aan te pas gekomen.

Wat ik echt erg vond is dat als wij meedoen aan de herstelbetalingen, dat de hoofdpiet dan denkt over aanpassen van haar mening.
Als dat waar is, dan hebben ze de dubbele agenda op een leuk tijdstip ingevuld.  

Overigens, ze kunnen ons niet verbieden Sinterklaas te vieren. Dan lappen we die VN resolutie gewoon aan onze laars.
Daar stoppen we dan tekeningen in en een wortel voor het paard.
Overigens zijn we niet het enige land met gedoe. De Amerikanen moeten af van de naam van een sportclub, de Red Skins.

En dan, omdat een naam van natives niet mag, moeten we dan ook de Chinooks, Apaches en weet ik ook maar omdopen?

Ik vind het nutteloze discussies. Als de donkere gemeenschap zich stoort aan Zwarte Piet en wat deels geschminkte mensen zouden verschijnen, zonder de krullenpruik, zou het dan door de beugel kunnen?
Voor de die hards vast niet. Maar die zijn nooit tevreden.
Maar alle onheuse termen over en weer, eigenlijk is dat koren op de molen voor nog meer intolerantie.

En als de hele discussie gaat over herstelbetalingen...dan moeten we die vooral negeren!

En nog niet makkelijk

Na mijn vorige verzucht over hoe een metalen bed van A naar B te krijgen kreeg ik van een lezeres een hele handige tip. Ik was er niet opgekomen na mijn vorige ervaring met dumpen van oud metaal.
Tip opgevolgd, een metaalhandelaar die volgens de site ook ophaalt een mailtje gestuurd.
Was elk bedrijf bedrijf maar zo rap met antwoorden en doorverwijzen naar.  Zij halen pas op als het boven de 2000 kilo is.. zo zwaar is mijn bed niet.
Fijn dat ik van die meneer een telefoonnummer kreeg van iemand die het wel doet.

Dus licht aan het eind van de tunnel? Kom op zeg, natuurlijk moet het echt niet makkelijk gaan.
Nieuw probleempje.
Omdat er morgen ergens een witkwast over gaat wilde ik vanavond een haarscheurtje oplappen.
Ik scheuren en nadenvuller gekocht. Goed de verpakking gelezen en ik wilde dat vanavond aanbrengen.

Daar begon de worsteling. Ik moest de cap los snijden, nou, graag een guillotine erbij. Na veel gedoe dat ding los, spuitmond er op en kruk gepakt. Wat knijpen, niets, spuitmond er weer af, ja zat toch echt een gat.
Schudden en nog eens knijpen, noppes. Blijkt dus dat ik er ook een soort kitspistool voor nodig heb.
Er ontvloden mij een aantal kittige kreten.

Als ik een lullig doosje Aspro koop bij welke winkelketen dan ook zit daar veel info op de verpakking, in de verpakking en de dame bij de kassa vraagt ook nog of ik informatie wil.
Koop ik een veel duurder artikel van een bepaald merk doe het zelf spul staat er dus niets over een kitpistool op de verpakking. Daar kom je pas achter na 5 opvliegers van het afsnijden van de cap en dan op de kruk klimmen om geen resultaat te krijgen.
Na nog een paar pogingen en lelijke woorden werd me dat duidelijk, missend onderdeel.

Ik noem nog geen merk, maar een mail zullen ze van me krijgen. Zet het op de verpakking!
Of laat ze in een display verschijnen met en zonder kitpistool, dat kan met eenvoudige schoonmaakmiddelen toch ook? Dan staan er op navulling.
Wat een ergernis in de avond. En dan wellicht morgen beleven dat ze die dingen niet hebben bij de doe het zelf winkel..
Het zou me niets verbazen.

Nee maar, het zal eens wel makkelijk gaan!

Ik moet van een kast en een bed af. Nou, dan bel je toch de Kringloop?
Zinloos, die willen allemaal topkwaliteit en die ouwe meuk van mij dat geheel niet meer.

Dan bel je het grofvuil. Die komen dan aan met bepaalde afmetingen van 0,5m bij 0,5m bij 1,20
Kan je zeggen daar voldoet geen enkel bed aan.
Gelukkig heb ik een grote broer met een grote auto...ik heb gezien dat daar veel in past, maar bij het woord bed zag ik hem nee knikken.

Nou dan maar een boedelbak huren? Oplossing, maar zijn extra kentekenplaat zit vastgeschroefd in een recreatiegeval in een opslag. En zonder extra kentekenplaat mag je geen bak huren, tenzij je een superbak huurt.
En dat lijkt me ook overdreven.
Bij het zoeken naar oplossingen kom je wel van alles tegen. De meubeltaxi, green wheels bestelbusjes, gewone bestelbusjes van een verhuurbedrijf.

Op dit had ik niet gerekend, dus ik zal een kentekenplaat moeten regelen, weet waar je die legaal kan laten maken maar heb ik vast papieren nodig die ik dan weer niet heb..
Natuurlijk zit dat bedrijf aan de andere kant van de stad....
Dat gaat dus weer een fietsweekje worden, bah!

Morgen eerst het grof vuil bellen voor de spiraal. De kast past wel in de auto, matras vast ook wel.
Het hoofdeinde en voeteneind zeker. En als zij nee zeggen dan plan B.

Van A naar B...met andere woorden fiets je een aambei voor een boedelbak.
Optie 4, nee, dat is niet netjes ( af laten zinken in de vaart). Geen zorgen, ga ik niet doen.

VN

Verenigde Naties? Of..Verveelde Neuzelaars?

Dat er ergens een "we houden alles in de gaten club" zit, prima.
Dat er dan een onderafdeling is die het nodig gaat vinden dat er cultureel erfgoed is, prima, dat ze zich verdiepen in een bloemencorso van Zundert als immaterieel erfgoed, dan vind ik het lachwekkend worden.

Ergens is de ophef in het land nog lachwekkender want de beste reacties zou zijn "bekijk het effe".
Ik heb het over Zwarte Piet discussie nummer zoveel. Elk jaar rond deze tijd komt het weer ter sprake.

Sinterklaas is al een eeuwenoude traditie. Eerst zonder, later met een helper. Nicolaas woonde in Turkije wat toen eigenlijk een tijd Italiaans grondgebied was, aardige gozer die af en toe eens uitdeelde.
Ergens, om duistere redenen is hij in Spanje terecht gekomen? En zijn helpers uit die tijd waren moren.
Ze lopen dus ook ruim 5 eeuwen achter met de mode.  Een tijd was Zwarte Piet de boeman, met de zak en de roe.
De roe is verdwenen, toen werden ze "domme goedzakken".  Ook dat is weer redelijk goedgekomen.

In landen vlakbij kennen ze Sinterklaas ook, daar krijgen stoute kinderen een kooltje in hun schoen.
Zwarte Piet heeft niks met het slavernijverleden te maken en we zijn rijker geworden van andere louche zaken en nog rijker van minder louche zaken.
Als zwarte mensen tegenwoordig nog Zwarte Piet worden genoemd zegt dat vooral wat over de mensen die hen zo noemen. Gebrek aan creativiteit.
Dat Zwarte Piet zwart is, nou kruip maar eens door een schoorsteen, kijken hoe je er uit komt.

De ellende is dat men er weer van alles bij gaat halen, de negerzoenen, die al jaren niet meer bestaan, de jodenkoeken, ik zie het verband niet, en de blanke vla. Het heeft er gewoon geen zak mee te maken.
Het is geen discriminatie. Dat een aantal dingen vanuit mijn jeugd niet meer kunnen vind ik wel goed.
De oude Sjors en Sjimmie boeken, of de oude Sunlight zeepreclames waar je zelfs een negertje wit mee kon wassen.

De meeste mensen zullen een donker iemand niet uitmaken voor een Zwarte Piet en de meeste donkere mensen zullen het, terecht, alleen maar flauw vinden.
Dan is er een kleine groep die er wel moeite mee heeft en dat als een pandemie verspreid over de social media.

Dan zijn er in een land van 17 miljoen mensen minstens 19 miljoen meningen. De pers klopt het nog eens op en voila.
Het zou eigenlijke leuker zijn als we het allemaal straal negeren.

Maar als Sinterklaas, en kan dat nog wel, een bisschop als kindervriend??Als hij het moet stellen zonder zijn Zwarte Piet, is er niks meer aan.
Als het woord neger verboden moet worden...en dat is het al her en der wat doen we dan met blanke?
Daar zal de VN geen antwoord op ebben want die kennen het woord blanke niet. Dan zijn we Caucasian.
Van het Kaukasische ras. En tegen dat laatste woord protesteer ik!

Mensen zijn geen rassen, we hebben allemaal dezelfde wetenschappelijke naam Homo Sapiens Sapiens.
Wij kunnen kruisen en vruchtbare nazaten op deze planeet zetten. Het woord ras gruw ik van.

Ik stel voor: laat een zwart geschminkte handstand makende persoon in een dwaas pakkie lekker bezig zijn.
Laten we het niet zo buiten proporties opblazen net als met al die domme zaken waar de media soms mee komen.
En wat betreft de VN, ga lekker andere dingen doen!

Ga bijvoorbeeld een Miss verkiezingen verbieden!