Onheil, rampspoed...nou ja

Hoe moet het nu toch verder? Oproer in Tunesië, Egypte, Jemen en Jordanië, oei oei.
Maar wat ik nu vernam, er is iets veel ergers aan de hand. De kilo weegt geen kilo meer.
Het is me niet geheel duidelijk, is onze kilo afgevallen of zijn al die andere kilo's aangekomen?


Raar ding, die kilo en de kilo-kopietjes. Elk land heeft een kilo maar de enige echte staat in een kluis in Parijs.
Op TV zie ik dan een kakelverse wetenschapper en een kilo-mevrouw die een kilo-kopie zo ongeveer als een kloek zit te bewaken.
We doen er lacherig over maar stel dat onze kilo is afgevallen. Normaliter een bewonderenswaardig fenomeen, echter niet als alles geijkt wordt met onze kilo.
Moeten we dan een deeltje zandkorrel meewegen om echt aan de kilo te komen?
Ik hoor het de slager al vragen, "mag het een zandkorrel meer zijn?"

Nu is het wel erg Nederlands om te spreken over die andere zwaardere kilo's. De kilo's van een ander is tenslotte niet onze last om te dragen.
Om het voor de leken duidelijk te maken komt de kakelverse wetenschapper met een doos eieren en een meetlatje. Nu maar hopen dat de meter niet is gekrompen!
Het verband tussen eieren en de kilo, mij zijn ze dan kwijt.

Volgens de kakelverse wetenschapper dan een methode om te weten hoeveel eieren er voorbij komen, zoveel eieren per zoveel oppervlakte met een vaste onderlinge afstand.
De kilo-kopie kloek vertrok geen spier maar vroeg hem wel " En ervan uitgaan dat alle eieren uit dezelfde klasse zijn?"
 Ja dat wel, anders gaat het niet op. Schijnzekerheid dus.

De kilo is de kilo niet meer, ach, ik kan er mee leven.  

Boer zoekt?

Ja,ja, boer zoekt oh nee, belazerde de kluit. Er is boerenverstand en er is boerenbedrog.
Dat programma kan volgende week weer rekenen op miljoenen kijkers. Ik geef het eerlijk toe, ik wel hem wel door het stof zien wentelen, die boer Richard.
Die arme Amerikaanse die in deze aflevering nog sprak van "what you see is what you get."  Niet dus.
We zien hem in de stal staan met zijn "Maximá" die Heidie(?)  heet. Een knuffeltje, een klein kusje en oh ik vind je leuk.

Laat ik er voor het gemak van uitgaan dat men zoekt naar de ware liefde.
Dat een moderne boer in een "kleine"wereld leeft vind ik een beetje ouderwets.
Nu is het zo als je een wat kleiner melkveebedrijf runt je alles zelf moet doen.
En ja, dan kom je niet zo snel in aanraking met de wat meer stadse lieden.
Maar moet de ware liefde dan via een TV programma? Blijkbaar wel, net als het ontdekken van echt talent.
Gelukkig kunnen we niet de boer zijn "ware liefde" kiezen via SMS.

Punt van die talentenshows is dat de kijker een voorkeur kan laten weten.
De meeste kijkers zijn jonge vrouwen dus staat daar een leuk ogende jonge knul, de uitslag is dan al een feit.
Ik als kijkster die dan de eerste oproep zie van de boeren heb natuurlijk ook een voorkeur.
Als ik zou reageren op ééntje dan was het zeker Gijsbert geweest. Natuurlijk op het oog afgaande.
Leuke frisse uitstraling, gulle glimlach en het feit dat hij nadenkt over bepaalde zaken.
Hardwerkende boer met een liefde voor zijn werk, spraakzaam, vragend.
Maar ik zou nooit mee willen doen aan dat kijkcijferkanon.

Toch was ik vorige week een tikkeltje ontdaan omdat een ander een vrouw de deur wijst vanwege het feit dat haar ex nog leeft? Maar dan onder het mom "ze toont geen initiatief".
Toch is dat nog "eerlijker" dan gewoon de kluit belazeren. Wel meedoen terwijl je voor die tijd al een keuze hebt gemaakt.
Niet netjes tegenover de programmamakers, wel smeuïg voor kijkers, maar zeker niet netjes tegenover die andere vrouwen.
De teleurstelling is één ding, maar deze wending vind ik eigenlijk een grote vernedering.

Ik vroeg me al af waarom zoveel vrouwen schreven op zijn oproep.
Ik zag de oproep en voelde kippenvel op de armen verschijnen. Brrrrr. Noem dat maar boereninstinct.





 

Gevogelte

Dit weekend gaan we tellen. Niet onze knopen, niet onze zegeningen, hoewel,dat kan nooit kwaad.

Nee, we gaan tuinvogels tellen. Tijdens één van de 2 dagen voor het raam met een notitieblokje en maar opschrijven wat u ziet.  Een half uurtje maar. Lekker met een kop koffie.

Ik tel niet mee. Oh, ik kan best goed tellen, maar mijn gevederde vriendjes weigeren

ook maar één poot op mijn balkon te zetten. De sufkopmezen!

Kent u dat, dol op vogels maar ze mijden je leefomgeving, dan is er een vrij simpele oplossing.

Als u dit leest bent u vast in het bezit van een computer.

Wat u niet nodig heeft is een tuin en de bijpassende vogels.

Het is een kwestie van een paar toetsen, even aanmelden en dan bent uw welkom in

de wondere wereld vol wieken.  Waar voyeurisme is toegestaan.

Oh Sofie, maar dat klinkt spannend! Is het ook.

U zult zien “onze lieve heer kent vreemde kostgangers”.  Maar wat zijn ze leuk.

Ik zit vanaf deze stoel even pleitbezorgster te zijn voor de vogels.

Het kijken naar vogels zoals u ze anders niet ziet, via een webcam.

Maar Sofie, dat is saai! Nee hoor, het is soms tenenkrommend spannend.

Het is boeiend, ontroerend en soms goed voor een schaterlach. Therapeutisch zelfs.

Op een goeie februari dag in 2009 dacht ik ineens “oh ja, eens kijken of er weer webcams bij vogels zijn”.  En ja, het begon weer op 1 maart.  Verkenning van de nestkast door een paartje steenuiltjes.  Vanaf die dag had ik een wand vol beeldschermen willen hebben, en evenveel ogen als een spin.

Ik kwam ogen te kort, die kleine uiltjes, zo leuk. De snelle jagers als de slechtvalken, prachtig. Nog even een fraaie zonsondergang kijken op een eiland.

Tja, ik werd gegrepen door het uilenvirus. Daar is overigens geen antigif tegen, u is gewaarschuwd!

Gun uzelf een blik in het familieleven van de vogels. De oogstrelende ijsvogels,

de machtige jagers als de oehoe en de slechtvalk. 

Geniet van de ijver van mevrouw boomklever, de taferelen in een boerenschuur waar de zwaluwen broeden.

En denkt u nu van “da’s geen natuur! Nestkast en webcams.”  Neemt u van mij aan dat vogels tamelijk koppig kunnen zijn. Die kiezen toch echt zelf een plekje. Van een webcam weten ze niet.

Ik kan u deze 4 maanden lopende soap echt aanraden. Een lach en soms een traan op www.beleefdelente.nl

Om vast voor 1 maart warm te lopen is er ook een meesrijke winterversie van een niet te stoppen honger, te vinden op www.beleefdewinter.nl

Voor nu wens ik u een vogelrijke tuin en een druk tel halfuurtje.

Schande!!

Waar zijn de tijden van weleer? Toen onze Geert nog sprak over onze normen en waarden en hij een profeet betichtte van relaties met minderjarige meisjes.

Daar horen we hem niet meer over sinds onze normen toch ook vrij waardeloos blijken als de nette herder over jeugdige schaapjes vaak ook een wolf in schaapsvacht blijkt te zijn.

Islamisering, er was een moedig schrijfster voor nodig om ons met de neus op andere feiten te drukken.

Er is een stichting die ons nog steeds wil kerstenen. Het is ons niet opgevallen, maar het gaat op vrij dwingende wijze.

De dwingelandij komt van de stichting Bijbel en Onderwijs.

In de tijd van de Harry Potter hype kwam er veel protest, het is slecht voor Christelijke kinderzieltjes. Het zou aanzetten tot occulte handelingen.  Ja dan zal Sneeuwwitje ook wel verboden zijn.

Die nare stiefmoeder die een jager het bos in stuurt om het arme deerntje het hart uit te snijden.  En dat gehok met 7 van die mannetjes? Dan opgebaard in een glazen kist, bizar!

Dat sommige kringen die boeken liever niet zien wist ik.

Maar dat die stichting dus uitgevers dwingt ( groot marktaandeel) om bepaalde zaken uit lesmateriaal voor basisscholen en dan ook alle basisscholen, te weren vind ik pure censuur.

Bij het gebeuren als de evolutietheorie, is te verwachten al begrijp ik echt niet waar men nu zo bang voor is.

Maar dat begrippen als carnaval, kermis, kabouters en elfjes taboe moeten zijn?

Dat de scholen , de ouders en zo ook de kinderen er niets van weten, van die censuur…schandalig.

En in Den Haag maar blaten over vrijheid van meningsuiting en ons onderwijs.

Maar misschien mag schaapjes tellen ook niet meer?

Kinderboeken, lang geleden vonden sommige mensen dat Donald Duck verderfelijk was.

Kinderen te leren dat een eend een matrozenpakje draagt. Persoonlijk vind ik dat ze jeugdzorg bij Donald langs moeten sturen. Zijn driftige aard maakt hem ongeschikt als opvoeder van zijn neefjes.

Ik ben groot geworden met allemaal foute zaken dus. En zat nog wel op een erg bijbelse school.

Al had ik als kind ook al een vaag wantrouwen waarom er kalenders zijn die wijzen op welke dag je welke bijbeltekst dient te lezen.

Zelf heb ik de hele bijbel gelezen en niet in opgegeven volgorde…en ik vind het een aanrader, echter niet geschikt voor tere zieltjes. 

Die stichting Bijbel en Onderwijs moeten ze ook maar eens doorlichten.

Voor hen die het gesprek van Lunch met een andere kinderboekenschrijfster willen horen

http://www.radio1.nl/contents/24763-richtlijnen-bij-kinderboeken-en-lesboeken

De ingezonden tekst in Volkskrant van afgelopen zaterdag

http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7641/Fantasie_van_uw_kind_ligt_onder_vuur

List en bedrog

Wezen, er zijn weeshuizen vol wezen.

Vroeger had elke zichzelf respecteerde stad wel een weeshuis.

Met regenten en regentessen en ik zie dan zo die oude strenge zure koppen op schilderijen.

Ons oude weeshuis is al lange tijd de openbare bibliotheek. Prachtig gebouw met een pleintje, een poortje en beneden in de zaal met romans ook nog een prachtige haard.

Maar romantiek was niet passend in die tijd.  Weesjongens die dan met wat geluk leerling konden worden en de kost terug moeten betalen. Of dat ze een scheepskist meekregen voor de VOC.

De meisjes, sloven voor rijke families.  Wellicht een noest leerling leren kennen of een daggelder treffen.

Gelukkig gaan de wezen ook met hun tijd mee. Sterker nog, ik struikel er weer over.

Ik noem ze de “diamantwezen”.  Eén ding delen ze, ze komen steevast uit West Afrika.

En ja, ondanks alle droefenis ben jij toch maar mooi uitgekozen om te delen in hun leed.

Hun leed??

Jawel, zij lijden dan ineens onder het feit dat hun vader nog net voor zijn dood, gevangenneming of ballingschap ( maar meestal dood)  nog even miljoenen kon overmaken naar een buitenlandse bank.

Leuke erfenis toch?  Nee, want zij kunnen er niet aankomen zonder JOU.

Jij dient dan mee te werken en als dank krijg jij ook een deel van de centen.

Je stuurt hen een kopie van je paspoort en je creditcard en ja ze maken het over.

Zo kreeg ik jaren geleden al van een contact uit Singapore een mail.  Of ik eens wilde kijken of die en die in Amsterdam wel bestaan. Een volwassen man uit Singapore die zichzelf een gewiekste zakenman noemt.

Natuurlijk ben ik niet gaan zoeken, kon hem zowel vertellen dat het een bende uit Nigeria is.

Een bende laaielichters.

Vandaag kreeg ik weer een mail van de zoon van de ex-president van…ja hoor!

Ik ga er dan van uit dat iedereen deze onzin wel door kan prikken.

Maar er zijn nieuwe vormen van fraude. Je doet mee aan een enquette, je moet daar

dan je mobiele nummer achterlaten.

Zij sturen je SMS na SMS tot je kapitalen kwijt bent.  En afmelden zit er niet in!

Diamantwezen of iPad winnaars, je bent gewoon de klos! 

 

Rentmeesters

Slecht slapen is onaangenaam, maar soms ook een bron van inspiratie.

Vanmorgen vroeg stond de radio aan. Met vroeg bedoel ik vroeger dan Vroege Vogels…erg vroeg dus.

De naam van de presentator is mij ontgaan, maar hij was in gesprek met Jaap Dirkmaat.

Ooit het opperhoofd van Das& Boom , tegenwoordig  van Vereniging Nederlands Cultuurlandschap en bijna politicus.

Waarover spraken zij? Lijkt me niet moeilijk te raden. De 4 dure dassen.

Al speurend over het net is het verwarring, 2 van de dassen lopen in de Achterhoek, de overige 2??

Waarom moesten zij weg? Nieuwbouw.  Beschermde dieren, verkassen dan maar.

De verhuizing en het zenderen moest dan 300.000 euro kosten.  Da’s veel geld!

Dat vindt Meneer Dirkmaat dus ook. De in mijn opinie immer beschaafde man toonde nu eens heerlijk zijn felle kant.

Mensen moeten toch kunnen wonen? Ja, dassen ook.

Maar een bouwstop vanwege dassen? De kosten, het woongenot, alles komt er aan te pas.

En toen, terwijl ik toch echt had moeten slapen ging ik nadenken.

De korenwolf, het zeggekorfslakje, oeverzwaluwen en al eerder, andere dassen.

Het zijn dure dieren. De moppers zijn niet van de lucht als het gaat om bescherming.

Wij moeten de dieren beschermen! De olifant, de tijger, de ijsbeer. Het hele ver van mijn bed dierenpark. Die moeten we behouden voor “onze” kinderen.

Maar , ja, de onvermijdelijke maar, wij moeten dus ook knappe huizen bouwen voor diezelfde kinderen.  En hopen dat ze later ook de centen hebben om in de vrije sector te gaan wonen.

Dat ze 3 keer per jaar op vakantie kunnen en hopelijk vanuit een rupsvoertuig de laatste ijsberen in het wild kunnen zien. Of een bezoekje kunnen brengen aan de olifantenopvang op Sri Lanka.

Dat “onze” kindskinderen hooguit ooit een opgezette das zien en nooit zullen weten dat er iets als een zeggekorfslakje bestond.  Nee, beschermen is een stuk makkelijker als het ver weg is.

Logisch. En als het zoveel geld kost….

Ik had jaren contact met iemand in Engeland, die ging ieder weekend met zijn zoontje naar de dierentuin. Vooral de roofdieren vond hij zo mooi.

Natuurlijk was het huis te klein toen een vos met het konijn verdween. Logisch.

Dat is het “nadeel” van mooie roofdieren.  Ze willen en moeten ook eten en jouw lieve knuffelkonijn is voor hen de dagelijkse maaltijd.

Ik vroeg hem of hij een grote tuin heeft. Ja en met veel vogels.

Leuk, wat voor vogels? Nou uhhhh, vogels.  Ik stel dan voor ‘dierentuinverbod’ tot hij tenminste 10 soorten weet te benoemen.

Wat ik wil zeggen, je kan je kinderen meeslepen naar een dierentuin en wijzen op de leeuw, de tijger, de gorilla. Maar zou het niet leerzamer zijn ze eens te wijzen op de oorwurm (en het nut), de zweefvlieg ( en het nut) en eens een middag met limonade in de tuin te kijken naar de vogeltjes?

Die wespen krijg je er gratis bij.    

De 3 R's...

Welja Sofie, kop er eens wat luchtigs in. Rust, reinheid en regelmaat.
Vrees niet, geen opvoedkunde op deze site. Ik heb geen kinderen dus met die rust zit het wel goed.
Hoewel, de rust zou rustiger zijn als ik wat regelmatiger aan de reinheid zou werken.

Typisch geval van een cirkelredenatie.  Het is net als : Ik ga te laat naar bed, ik ben moe en slaap lang. Dan ga ik de volgende avond vroeger naar bed en kan dan niet slapen dus ben ik de volgende dag weer zo moe.
Ook een leuke: Ik moet zoveel doen en weet niet waar ik moet beginnen, zo blijft er van alles liggen.
Twee dingen zijn funest, bijslapen en uitstellen. Dat eerste schijnt niet te werken, dat laatste schiet gewoon niet op.

Ik ben aan beide schuldig. Maar is het onhebbelijk anderen te wijzen op hun "in cirkeltjes lopen?"
Mezelf verwijtend in de spiegel aan te kijken is één ding, een ander op de falie te geven is ook niet netjes.
Maar wat nu als een ander steeds maar doorgaat over...in termen als jamaar en als?
Ik trek één conclusie, regelmaat is heel belangrijk.

Nu er nog zelf naar leren handelen.

Snel geld

Het leuke van radio is dat je soms veel hoort over de kleinere onderwerpen uit het nieuws.
Zo kon er onlangs geen spoorboom meer open, "ergens in Brabant".
Deze keer lag het niet aan onze vrienden van ProRail of de luitjes van de NS.
Het was ordinaire diefstal.

De NS is wel vaker slachtoffer van deze vorm van diefstal, koperdieven.
In het programma komen bronsgieters aan het woord. Over de prijs van koper, over legeringen en over het chippen van beelden. Ik hoor dan over de prijs van koper. Koper is dus zeker niet het nieuwe goud, strooizout wellicht, maar koper niet.
Volgens de één een slordige 2 euro de kilo, volgens de ander 4 euro de kilo.

Ik krijg het zweet op het voorhoofd als ik dan bedenk hoeveel werk die dieven hebben. Beeld van een sokkel lichten, wat ook niet direct iets in het loopje in je zak laten glijden is. Busje jatten of huren, opleggertje lenen, connecties hebben.
Dat voor een (koperen) grijpstuiver?

Nee, voor het snelle geld moet je iets anders "niet zo netjes"  gaan doen.
Op blauwvintonijn gaan vissen!
Een bijna verdwenen vis, maar vang je een knaap van ruim 400 kilo, dan heb je ook wat.
Een snelle rekensom gemaakt, 200 euro de kilo. Ja, de vis wordt duur betaald.

De tonijn in mijn keukenkastje is minder spannend. Sterker nog, het is niet eens tonijn, al zegt de verpakking van wel.
De gestreepte tonijn (de bonito) blijkt een makreel te zijn. Ach als het beestje maar een naam heeft.
De kakkerlak van de zee in gewoon blik.  Ik ben een eenvoudig mens.

2011

Zo, het nieuwe jaar is weer begonnen. De bubbels zijn gedronken , de oliebollen (lussiknie) zijn op of,  bij tegenvallend resultaat in de groene bak verdwenen. 

Zowaar de hele familie even gezien.

Morgen gaan hier de kinderen weer naar school, de batterijen voor de Wii zijn weer opgeladen, er staat al een zak klaar voor de textiel container en de brievenbussen zullen er ook wel weer staan.

Dan eens over de datum etenswaren verwijderen. Het is schande, ik weet het en heb mijn leven gebeterd. Geen voorraden meer tenzij ze griezelig lang houdbaar zijn. Veel dingen zijn het, maar soms grijp je mis. Ah zag ik daar lasagne staan? Jammie…houdbaar tot juli 2007. Was het nu 2010 geweest zou ik het eten.

Dan eens door de make-up voorraad. Ik zag eens een goedkoop metalen koffertje wat ik wilde hebben. Gevuld met make-up waar ik geen behoefte aan had. Blusher, tjee wie gebruikt dat nog?

De nagellak is vast wel een liefhebber voor.

Over koffertjes gesproken. . .  kennen jullie nog die KLM- koffertjes? Van voor alles op wieltjes tijdperk? Stewardessen koffertjes. Ik heb er eentje. Niet met het KLM- logo, nee, een toentertijd trendy groene.   Nu gevuld met atlassen. Was ook een bevlieging, oude atlassen.

Her en der kreeg ik er toegestopt. Ik mag nog graag door een atlas bladeren. Die oude zijn leuker, met veel platen van vreemde volkeren.  Kaarten van Nederland waar men welke soort grond tegen kan komen. Lössgronden, ik vond het een mooi woord. Elders kwam ik ooit een overzichtskaartje tegen met welke gewassen waar groeiden. Ooft, ook al zo’n fraai woord.

De kaarten in de nieuwste atlassen zijn een stuk minder exotisch. En elk decennia wel weer een nieuwe nodig. Nieuwe landen. Een keer is het toch op zou je denken. Maar nee.

Vrij irritant vind ik de bijna zinloze kennis van hoofdsteden. Heb je ze in je hoofd, gaan ze dat weer veranderen.  Lijkt bijna een samenzwering van drukkerijen.

Atlassen, het Groene Boekje, woordenboeken en dieetboeken.

Dan zijn er de veranderende trends. Kamerplanten en tuinplanten. Van alle kamerplanten in een boek uit de jaren 70 kan je er met geluk nog een paar van terugvinden.

Het erwtenplantje, heel soms, de garnalenplant, soms, het lantaarntje, kindje op moeders schoot (die ken ik in twee versies).  Met tuinplanten net zo.

Nog een maandje of twee en kan weer aan de slag met zaaien. In een minikasje. Eentje voor zaadjes van het Japanse esdoorntje en eentje voor het zaad van de passiebloem.

En dan om de zoveel dagen kijken of er al wat groens boven de aarde uitsteekt.

Kom maar op lente!