Een groot aantal van u zal zijn opgegroeid met de schoolplaten van M.A. Koekkoek.
Ik heb er uren naar zitten kijken, het boeide me meer dan staartdelingen. Of de saaie biologielessen.
Landkaarten en schoolplaten, ik vond en vind ze nog steeds magisch. De eilanden in de Stille Oceaan
interesseren me gewoon meer dan de eilandjes van Langerhans.
Misschien dat ik nu nog steeds met plezier naar Vroege Vogels kijk.
We zien daar toch weer een hele generatie van mannen die de schepnetjes-fase nooit zijn ontgroeid.
Mensen met vlindernetjes die achter menig insect aanhollen en verrukt naar een insect kijken.
Wat zijn er toch veel mensen bezig met natuur. Gelukkig maar.
Gek genoeg ben ik niet met de voorliefde grootgebracht. Zodoende moet ik nog een halve eeuw inlopen. Valt heus niet mee.
Intussen zijn veel van de dieren op de schoolplaten uit het zicht verdwenen.
Net als de landschappen.
Soms, heel soms, waan ik me even in een schoolplaat. Wandelend door een groengebiedje waar de libellen druk op jacht zijn, de kikkers luidkeels kwaken.
De boerenzwaluwen scheren over de sloten, langs de overs de mooie zwanenbloemen.
Maar dan, ineens, weg dagdroom. De stilte wordt doorbroken door gekrijs in de lucht.
Een kleine groep nieuwe landgenoten, de halsbandparkieten.
Groen in groen. Onze schoolplaten veranderen net zo snel als het fruitaanbod bij de betere groentespecialist.
Lagen er vroeger seizoensappels, nu vinden we er ook uitsloverige exoten.
