Toegegeven, ik werd er wat lacherig van toen ik vanmorgen een lofzang op frietkotten hoorde.
Vond het hilarisch hoe Meneer Lefèvre, voorzitter van de belangenvereniging van frituuruitbaters, vertelde dat hij het fenomeen frietkot op de werelderfgoedlijst van Unesco wil zien.
Wat een passie van die meneer van het patatten-gilde. Het frietkot is a way of life.
Eerlijk gezegd heeft het mijn sympathie. Als de Franse keuken op die lijst staat, dan het frietkot ook maar.
En zo kan een bezoekje aan een frietkot nog een cultureel uitstapje worden.
Maar na het genieten van een puntzak frieten met mayo, wat te doen om die calorieën er weer af te krijgen?
Onze fietsersbond kan me dat voorrekenen. Zij kwamen met het fietsalfabet. Allemaal fietsfeitjes.
Als je 70 kilo weegt en je fietst 20 km/p.u. moet je voor die puntzak 3 kwartier fietsen.
Ik voorzie al hoofdbrekers, wat nu al je 58 kilo weegt en je fietst niet harder dan 10 km/p.u?
Maakt het gelijk hogere wiskunde.
Dan het feit dat 13,5 miljoen Nederlanders een fiets hebben. Waarvan er 800.000 per jaar onvrijwillig van eigenaar verwisselen. Met die 13,5 miljoen fietsen fietsen we gezamenlijk per jaar 15 miljard kilometers.
Per fietser 1111,11 kilometer, per dag dus 3,4 kilometer.
Ja hoor, heb ik weer, ik haal weer eens het gemiddelde stevig naar beneden. De meeste weken haal ik soms net aan 4 kilometer in 7 dagen.
Gelukkig halen al die noeste hobby-fietsers en de achteraf wonende scholieren het gemiddelde weer naar boven.
maandag 28 februari 2011
zondag 27 februari 2011
Boer vond vrouw, de danser niet
Televisie was weer een bron van informatie, maar ook verwarring.
Hoe een vrouw te vinden?
Woon je in Nederland, ben je een boer, mailtje aan KRO. Maar niet alle zoekende mannen wonen in Nederland.
Eerder op de avond keek ik naar een heel ander stukje van onze planeet.
Ook boeren, ook opzoek naar een vrouw. Ongeacht het feit dat sommige al een vrouw hebben.
Ik heb het over de Woodabe stam in Niger. Aan het einde van de regentijd gaan de mannen, met soms hun vrouw naar de gerewol. Niet te verwarren met de zere voeten crème van Gehwol.
De mannen van de stam hopen op een partijtje rollebollen in de bosjes, of een minnares, en soms een vrouw.
Mochten jullie denken, ah, net als een avondje disco, de meisjes maken zich op, dansen in een groepje op de dansvloer en de mannen leunen achterover met een pilsje in de hand, vergeet het maar.
Dit ritueel is bijna vogel gedrag. De mannen zijn uren in de weer met de make up. Het gezicht moet vrij rood, de lippen zwart, her en der wat gele en zwarte strepen. Alles voor het contrast met het wit van de tanden en het wit van de ogen.
Er komen wel wat vogelonderdelen bij kijken. Pluimen en het lippenzwart is gemaakt van beendermeel van reigers. Kralen, oorbellen, mooie kleden, niets is hen te dol. Helaas dragen ze wel allemaal plastic slippers.
De heren moeten gaan pronken, op een rij. Dansen en zingen. Niet één nummertje van Saturday Night Fever, maar urenlang in 40 graden.
De dames kijken toen, en net als bij vogels zoeken zij het mannetje uit met de x-factor.
Of de dames ongehuwde vrouwen zijn is me niet duidelijk. Dat het een oud ritueel is wel.
Waarom doen ze dat? Ik heb wel een theorie. Stel, je woont ergens als nomadische familiegroep. Tja, voor het voortbestaan van de soort moet je toch af en toe elders je vertier zoeken. Voor vers bloed in de bloedlijn.
Wellicht zijn hun vrouwen ook eerst de minnares geweest van een ander.
Het mooie van dit alles, de vrouwen mogen er eentje aanwijzen. Als kind van het Westen zou ik persoonlijk heel erg nerveus worden van die best wel mooie mannen die toch zo eng met hun ogen rollen.
Om jullie een beeld te geven:
Hoe een vrouw te vinden?
Woon je in Nederland, ben je een boer, mailtje aan KRO. Maar niet alle zoekende mannen wonen in Nederland.
Eerder op de avond keek ik naar een heel ander stukje van onze planeet.
Ook boeren, ook opzoek naar een vrouw. Ongeacht het feit dat sommige al een vrouw hebben.
Ik heb het over de Woodabe stam in Niger. Aan het einde van de regentijd gaan de mannen, met soms hun vrouw naar de gerewol. Niet te verwarren met de zere voeten crème van Gehwol.
De mannen van de stam hopen op een partijtje rollebollen in de bosjes, of een minnares, en soms een vrouw.
Mochten jullie denken, ah, net als een avondje disco, de meisjes maken zich op, dansen in een groepje op de dansvloer en de mannen leunen achterover met een pilsje in de hand, vergeet het maar.
Dit ritueel is bijna vogel gedrag. De mannen zijn uren in de weer met de make up. Het gezicht moet vrij rood, de lippen zwart, her en der wat gele en zwarte strepen. Alles voor het contrast met het wit van de tanden en het wit van de ogen.
Er komen wel wat vogelonderdelen bij kijken. Pluimen en het lippenzwart is gemaakt van beendermeel van reigers. Kralen, oorbellen, mooie kleden, niets is hen te dol. Helaas dragen ze wel allemaal plastic slippers.
De heren moeten gaan pronken, op een rij. Dansen en zingen. Niet één nummertje van Saturday Night Fever, maar urenlang in 40 graden.
De dames kijken toen, en net als bij vogels zoeken zij het mannetje uit met de x-factor.
Of de dames ongehuwde vrouwen zijn is me niet duidelijk. Dat het een oud ritueel is wel.
Waarom doen ze dat? Ik heb wel een theorie. Stel, je woont ergens als nomadische familiegroep. Tja, voor het voortbestaan van de soort moet je toch af en toe elders je vertier zoeken. Voor vers bloed in de bloedlijn.
Wellicht zijn hun vrouwen ook eerst de minnares geweest van een ander.
Het mooie van dit alles, de vrouwen mogen er eentje aanwijzen. Als kind van het Westen zou ik persoonlijk heel erg nerveus worden van die best wel mooie mannen die toch zo eng met hun ogen rollen.
Om jullie een beeld te geven:
Zomaar een zaterdag
Zaterdag is wasdag (goedkope stroom) luilak dag, ik probeer er toch nog een beetje weekend in te houden.
Vandaag ook "te lui om te koken dag". Dan maar door de regen naar de slager.
Onderweg enig oponthoud door een knobbelzwaan die op het voetpad zit. Beetje een einzalganger.
Dan maar een praatje maken tegen de zwaan en sinds vandaag weet ik dat zwanen ook erg goed kunnen knorren.
Thuis gekomen leg ik de post op tafel met in het stapeltje natuurlijk weer een rekening.
Ik weet dat ik rond deze tijd waterschap- en gemeentelijke belastingen kan ontvangen.
Ik scheur een enveloppe open , iets van BSGR. Jakkes, een acceptgiro! Ik zie even de naam van het waterschap voorbij flitsen, kijk naar het bedrag en flats! De eerste slok koffie vliegt richting beeldscherm.
Deze ingezetene is bijna een van-de-stoel-gestorte. Zoveel??? Ik poets het scherm schoon en zie dan een erg toepasselijk woord: vervuilingseenheid.
Aha, wegens uniformering..bla,bla,bla komen die twee rekeningen nu in 1 keer. Scheelt een postzegel, een enveloppe, administratie en een folder.
Oh nee, heet geen folder, het heet bijsluiter. Toepasselijk, het eindbedrag is weer een bittere pil die we wel moeten slikken.
Met het restant koffie nog in de beker blader ik door de folder van Kruidvat. Asjemenou!
Heb ik net al mijn oude cassettebandjes weggedaan komen zij met een cassette convertor.
Volgende in de stapel, een blad van de bank. Rond deze tijd van het jaar weet ik dat die vast wel weer een leuke actie hebben.
Geen rente punten of een kekke balpen. Deze bank is meer van de natuur en ja hoor, stort een bepaald bedrag op je spaarrekening en ik krijg een dvd-box van de serie "Life".
Creatief bankieren is een leuke manier van dvd's sparen. Ik zet het gestelde bedrag op mijn rekening daar.
Haal het er bijtijds weer af om het weer elders te storten. Om het vervolgens een jaar daarna weer...juist!
Enig verlies aan rente , hebben we het over een euro of 4 , maar ik kan straks weer genieten van een natuurserie.
Vandaag ook "te lui om te koken dag". Dan maar door de regen naar de slager.
Onderweg enig oponthoud door een knobbelzwaan die op het voetpad zit. Beetje een einzalganger.
Dan maar een praatje maken tegen de zwaan en sinds vandaag weet ik dat zwanen ook erg goed kunnen knorren.
Thuis gekomen leg ik de post op tafel met in het stapeltje natuurlijk weer een rekening.
Ik weet dat ik rond deze tijd waterschap- en gemeentelijke belastingen kan ontvangen.
Ik scheur een enveloppe open , iets van BSGR. Jakkes, een acceptgiro! Ik zie even de naam van het waterschap voorbij flitsen, kijk naar het bedrag en flats! De eerste slok koffie vliegt richting beeldscherm.
Deze ingezetene is bijna een van-de-stoel-gestorte. Zoveel??? Ik poets het scherm schoon en zie dan een erg toepasselijk woord: vervuilingseenheid.
Aha, wegens uniformering..bla,bla,bla komen die twee rekeningen nu in 1 keer. Scheelt een postzegel, een enveloppe, administratie en een folder.
Oh nee, heet geen folder, het heet bijsluiter. Toepasselijk, het eindbedrag is weer een bittere pil die we wel moeten slikken.
Met het restant koffie nog in de beker blader ik door de folder van Kruidvat. Asjemenou!
Heb ik net al mijn oude cassettebandjes weggedaan komen zij met een cassette convertor.
Volgende in de stapel, een blad van de bank. Rond deze tijd van het jaar weet ik dat die vast wel weer een leuke actie hebben.
Geen rente punten of een kekke balpen. Deze bank is meer van de natuur en ja hoor, stort een bepaald bedrag op je spaarrekening en ik krijg een dvd-box van de serie "Life".
Creatief bankieren is een leuke manier van dvd's sparen. Ik zet het gestelde bedrag op mijn rekening daar.
Haal het er bijtijds weer af om het weer elders te storten. Om het vervolgens een jaar daarna weer...juist!
Enig verlies aan rente , hebben we het over een euro of 4 , maar ik kan straks weer genieten van een natuurserie.
zaterdag 26 februari 2011
Fantastisch toch....
Sofie, het is toch fantastisch dat alle leiders nu eerst denken aan die landgenoten in Libië, dat ze een schip sturen om die mensen weg te halen? Geweldig! Nou Sofie, wat mopper je dan op onze minister van buitenlandse zaken.
Ik mopperde niet op hem, ik hoorde het aan en denk "waar heeft ie het over?" Ja wij doen alles om...er komt een kwartet-meeting en ja we staan achter de opstandelingen.
Nee, we gaan niet militair ingrijpen maar denken aan een no fly zone. Wij moeten die mensen eigenlijk hun eigen burgeroorlog gunnen. En het riekt weer naar olie en overig eigenbelang.
Ik zie het zo voor me, in Brussel en Washington zeggen sjieke meneren dan van "men mag niet in het Libische luchtruim vliegen". Zou meneer Khadaffi daar een boodschap aan hebben? En wat als hij het wel doet?
Geen militair ingrijpen lijkt me dan een wassen neus.
Er is geen pers, maar stel je toch voor wat voor real live soap het zou zijn!
Mensen die vluchten, te voet, liftend door de woestijn, die worden opgevangen door mensen in kleine dorpjes die zorgen voor een warme hap en een plak om te slapen. Eigenlijk de ultieme versie van "Peking Expres".
Wij leven mee, zien wat voor ontberingen hen treffen. Wie weet kunnen we ze nog wegstemmen via sms.
En wij houden ons hart vast, Groeten uit de Rimboe is zo wel wat echter. De stammen zijn grimmig geworden. Tussen neus en lippen door lezen we tweets of zien wat beelden en oei 1000 doden.
Als eerst "onze" mensen maar veilig zijn. Dat is te begrijpen. Oh wanhoop wat er daarna van gaat worden.
Wat nu als het mannen met baarden zijn? Wat nu als....juist, wij geen handjeklap meer kunnen spelen om olie.
Kan zijn dat die stammen die niet tot die zot behoorden nu ook eens boos zijn op het Westen.
Want diezelfde zot was wel "vriendjes" met het Westen. Een trouwe bondgenoot. Ja, ja.
Aan trouw zit een kostenplaatje. Als wij maar onze olie krijgen vinden we het eigenlijk wel gescheten.
Ik geloof niet meer zo in het geblabla van mensenrechten. Dat het zo hoog in het vaandel staat.
Ook niet meer in eigen land als men het heeft over "kinderen met een stempel". Gestempelde rugzakkinderen die volgens VVD dus te snel een stempeltje krijgen en dat kost.
Die kunnen niet meer naar speciaal onderwijs vanwege bezuinigingen. Tja, dan maar laten opsluiten of thuis laten blijven? Maar dan moet een ouder ( lees moeder) ook thuisblijven en van VVD moet iedereen werken.
Dan gooi ik er nog gelijk iets achteraan...op 8 maart is het internationale vrouwendag.
Ik heb er niets mee, dat is pas een feest als wereldwijd vrouwen eens wat rechten hebben.
Dat we in onze moderne samenleving het eens gaan hebben over overblijfvaders, voorleesvaders, luizenvaders.
Dat de meisjes van tegenwoordig ook zien dat hun vaders ook zorgtaken hebben. Nog mooier, als de meisjes in bv Afghanistan eens door een trotse vader naar school wordt gebracht.
Dat hun vaders ook gewoon in de supermarkt eens maandverband durven kopen. Dat is emancipatie!
En een beetje een ode aan mijn pa.
Ik mopperde niet op hem, ik hoorde het aan en denk "waar heeft ie het over?" Ja wij doen alles om...er komt een kwartet-meeting en ja we staan achter de opstandelingen.
Nee, we gaan niet militair ingrijpen maar denken aan een no fly zone. Wij moeten die mensen eigenlijk hun eigen burgeroorlog gunnen. En het riekt weer naar olie en overig eigenbelang.
Ik zie het zo voor me, in Brussel en Washington zeggen sjieke meneren dan van "men mag niet in het Libische luchtruim vliegen". Zou meneer Khadaffi daar een boodschap aan hebben? En wat als hij het wel doet?
Geen militair ingrijpen lijkt me dan een wassen neus.
Er is geen pers, maar stel je toch voor wat voor real live soap het zou zijn!
Mensen die vluchten, te voet, liftend door de woestijn, die worden opgevangen door mensen in kleine dorpjes die zorgen voor een warme hap en een plak om te slapen. Eigenlijk de ultieme versie van "Peking Expres".
Wij leven mee, zien wat voor ontberingen hen treffen. Wie weet kunnen we ze nog wegstemmen via sms.
En wij houden ons hart vast, Groeten uit de Rimboe is zo wel wat echter. De stammen zijn grimmig geworden. Tussen neus en lippen door lezen we tweets of zien wat beelden en oei 1000 doden.
Als eerst "onze" mensen maar veilig zijn. Dat is te begrijpen. Oh wanhoop wat er daarna van gaat worden.
Wat nu als het mannen met baarden zijn? Wat nu als....juist, wij geen handjeklap meer kunnen spelen om olie.
Kan zijn dat die stammen die niet tot die zot behoorden nu ook eens boos zijn op het Westen.
Want diezelfde zot was wel "vriendjes" met het Westen. Een trouwe bondgenoot. Ja, ja.
Aan trouw zit een kostenplaatje. Als wij maar onze olie krijgen vinden we het eigenlijk wel gescheten.
Ik geloof niet meer zo in het geblabla van mensenrechten. Dat het zo hoog in het vaandel staat.
Ook niet meer in eigen land als men het heeft over "kinderen met een stempel". Gestempelde rugzakkinderen die volgens VVD dus te snel een stempeltje krijgen en dat kost.
Die kunnen niet meer naar speciaal onderwijs vanwege bezuinigingen. Tja, dan maar laten opsluiten of thuis laten blijven? Maar dan moet een ouder ( lees moeder) ook thuisblijven en van VVD moet iedereen werken.
Dan gooi ik er nog gelijk iets achteraan...op 8 maart is het internationale vrouwendag.
Ik heb er niets mee, dat is pas een feest als wereldwijd vrouwen eens wat rechten hebben.
Dat we in onze moderne samenleving het eens gaan hebben over overblijfvaders, voorleesvaders, luizenvaders.
Dat de meisjes van tegenwoordig ook zien dat hun vaders ook zorgtaken hebben. Nog mooier, als de meisjes in bv Afghanistan eens door een trotse vader naar school wordt gebracht.
Dat hun vaders ook gewoon in de supermarkt eens maandverband durven kopen. Dat is emancipatie!
En een beetje een ode aan mijn pa.
dinsdag 22 februari 2011
Raar...
Een gewone doordeweekse dag in 2011. Ik kijk nog eens in mijn agenda.
Zou die Maya kalender geen jaar in de war zijn? Ik vind het maar een chaotische boel.
Een vent uit een tent die duidelijk teveel in de zon heeft gezeten staat een tijd pure wartaal uit te slaan en helpt zijn landgenoten om zeep.
Ergens hangt een verkiezingsposter van onze regeringspartij "liever banen dan bomen". Zoeken ze houtvesters?
De aarde schudt in Nieuw Zeeland (hoor je anders nooit iets over).
Een zeehond ligt te zonnen in het haventje van Vianen.
Voor al dat nieuws even op de fiets richting Plus. Daar zit een postagentschap.Handig, als je een pakje wil versturen zoals ik vandaag deed.
Ik geef het pakje, de vrouw achter de balie weegt het. Dat is dan 6,75. Kan niet kloppen, dat is het tarief binnenland. Ja mevrouw, dat klopt.
Zijn we het daar over eens, maar dit pakje moet naar Luxemburg.
Ja mevrouw, dat zie ik, dat is dan 6,75. Nee, dit pakje moet naar het buitenland. Nee mevrouw, Luxemburg ligt in Nederland.
Je let effe niet op en ze verkassen een land? Sorry, mevrouw maar Luxemburg ligt niet in Nederland.
Jawel mevrouw, dat is een stad. Okee, maar die stad ligt niet in Nederland. Tuurlijk wel, waar zou die anders moeten liggen? In Luxemburg.
Maar Limburg ligt toch ook in Nederland? Rustig blijven Sofie, ga het nu niet moeilijker maken dan het al is.
Neemt u nu maar van mij aan dat Luxemburg een land is, deel van de Benelux.
Dat was wel een heel domme opmerking van mijn kant. Een wazige blik mijn kant op. Waar ligt dat dan?
Vlak over de grens.
Ik hoor wat gemompel, vraag netjes wat zegt u? Ik krijg een briefje onder mijn neus of ik even mijn adres wil invullen. Leesbril ligt nog thuis.Mijn adres? Ja, u bent toch de geadresseerde? Nee, ik ben de afzender.
Huh? De afzender stuurt het naar de geadresseerde. Oh.
Op zulke momenten overweeg ik een brief te schrijven naar TNT of ze geen zelfbediening kunnen bedenken.
Je denkt dat je er dan bent. Zij achter de balie pakt een tarievenlijst. Dat is dan 13 euro. Pardon?
Oh, doe maar zonder Tracker. Hi,hi, maar mevrouw, het gaat denk met de trein hoor.
Het sarcasme is niet langer te beheersen. Gelukkig maar, want zee post duurt zo lang!
Met weemoed denk ik terug aan het oude Postkantoor.
Zou die Maya kalender geen jaar in de war zijn? Ik vind het maar een chaotische boel.
Een vent uit een tent die duidelijk teveel in de zon heeft gezeten staat een tijd pure wartaal uit te slaan en helpt zijn landgenoten om zeep.
Ergens hangt een verkiezingsposter van onze regeringspartij "liever banen dan bomen". Zoeken ze houtvesters?
De aarde schudt in Nieuw Zeeland (hoor je anders nooit iets over).
Een zeehond ligt te zonnen in het haventje van Vianen.
Voor al dat nieuws even op de fiets richting Plus. Daar zit een postagentschap.Handig, als je een pakje wil versturen zoals ik vandaag deed.
Ik geef het pakje, de vrouw achter de balie weegt het. Dat is dan 6,75. Kan niet kloppen, dat is het tarief binnenland. Ja mevrouw, dat klopt.
Zijn we het daar over eens, maar dit pakje moet naar Luxemburg.
Ja mevrouw, dat zie ik, dat is dan 6,75. Nee, dit pakje moet naar het buitenland. Nee mevrouw, Luxemburg ligt in Nederland.
Je let effe niet op en ze verkassen een land? Sorry, mevrouw maar Luxemburg ligt niet in Nederland.
Jawel mevrouw, dat is een stad. Okee, maar die stad ligt niet in Nederland. Tuurlijk wel, waar zou die anders moeten liggen? In Luxemburg.
Maar Limburg ligt toch ook in Nederland? Rustig blijven Sofie, ga het nu niet moeilijker maken dan het al is.
Neemt u nu maar van mij aan dat Luxemburg een land is, deel van de Benelux.
Dat was wel een heel domme opmerking van mijn kant. Een wazige blik mijn kant op. Waar ligt dat dan?
Vlak over de grens.
Ik hoor wat gemompel, vraag netjes wat zegt u? Ik krijg een briefje onder mijn neus of ik even mijn adres wil invullen. Leesbril ligt nog thuis.Mijn adres? Ja, u bent toch de geadresseerde? Nee, ik ben de afzender.
Huh? De afzender stuurt het naar de geadresseerde. Oh.
Op zulke momenten overweeg ik een brief te schrijven naar TNT of ze geen zelfbediening kunnen bedenken.
Je denkt dat je er dan bent. Zij achter de balie pakt een tarievenlijst. Dat is dan 13 euro. Pardon?
Oh, doe maar zonder Tracker. Hi,hi, maar mevrouw, het gaat denk met de trein hoor.
Het sarcasme is niet langer te beheersen. Gelukkig maar, want zee post duurt zo lang!
Met weemoed denk ik terug aan het oude Postkantoor.
maandag 21 februari 2011
Dag dromen...
Zo eens in het kwartaal word ik overvallen door een milde vorm van zelfpesterij.
Ik heb het niet over nieuwe schoenen inlopen, wenkbrauwen epileren of eens kijken of de epilady echt wel zo pijnlijk is.
Het gaat nu over een vorm van absurde hebzucht. Dat begint met de folderjongen of het foldermeisje die bij mij het blad "woonspecial" in de brievenbus laat glijden.
Ik zou inmiddels wijzer moeten zijn, helaas, ik zie dat nog niet gebeuren.
Woonspecial is een blad van de regionale makelaars. Daarin het huidige woningaanbod.
Met een kop koffie in de hand blader ik door het blad. Zucht! Het staat nog steeds te koop.
Mijn gedroomde 17e eeuwse woonboerderij. Er is geen houden meer aan, mijn fantasie slaat op hol.
Voorzien van alle luxe en veel tuin. Oh, zelfs in de oude opkamer een bibliotheek.
Fruit uit eigen tuin, wat scharrelkipjes op het erf, een hoop nestkasten, een mooie tuinhaard.
Flambouwen op het erf en van de hooiberg een prieel maken.
Sofie! Wakker worden, je zit weer te dagdromen! Koffie begint al koud te worden.
Het fijne van dagdromen bij zo'n blaadje is het kost je een half uurtje. In een half uurtje koop ik in gedachten al mooie zachte dikke handdoeken, serviezen, meubels en ja boeken. Boeken in marokijn gebonden, goud op snee. Dan op een kille avond lekker in een fraaie zetel bij een haardje met een glas wijn....
Ik schrik wakker..een klap in de slaapkamer. Er is weer eens iets losgeschoten uit mijn kwart eeuw oude witte meubelplaten garderobe kast.
Terug in de werkelijkheid. Dag dromen, tot een volgende keer.
Dan maar op de fiets naar het tuincentrum voor een cadeautje. Onderweg neurie ik het bekende 'deuntje' van Sonneveld. Met een bon en een zakje zaad in de tas fiets ik weer naar huis.
Om vervolgens te dagdromen over het vele plezier wat ik straks kan hebben van een zakje zaad van anderhalve euro.
Ik heb het niet over nieuwe schoenen inlopen, wenkbrauwen epileren of eens kijken of de epilady echt wel zo pijnlijk is.
Het gaat nu over een vorm van absurde hebzucht. Dat begint met de folderjongen of het foldermeisje die bij mij het blad "woonspecial" in de brievenbus laat glijden.
Ik zou inmiddels wijzer moeten zijn, helaas, ik zie dat nog niet gebeuren.
Woonspecial is een blad van de regionale makelaars. Daarin het huidige woningaanbod.
Met een kop koffie in de hand blader ik door het blad. Zucht! Het staat nog steeds te koop.
Mijn gedroomde 17e eeuwse woonboerderij. Er is geen houden meer aan, mijn fantasie slaat op hol.
Voorzien van alle luxe en veel tuin. Oh, zelfs in de oude opkamer een bibliotheek.
Fruit uit eigen tuin, wat scharrelkipjes op het erf, een hoop nestkasten, een mooie tuinhaard.
Flambouwen op het erf en van de hooiberg een prieel maken.
Sofie! Wakker worden, je zit weer te dagdromen! Koffie begint al koud te worden.
Het fijne van dagdromen bij zo'n blaadje is het kost je een half uurtje. In een half uurtje koop ik in gedachten al mooie zachte dikke handdoeken, serviezen, meubels en ja boeken. Boeken in marokijn gebonden, goud op snee. Dan op een kille avond lekker in een fraaie zetel bij een haardje met een glas wijn....
Ik schrik wakker..een klap in de slaapkamer. Er is weer eens iets losgeschoten uit mijn kwart eeuw oude witte meubelplaten garderobe kast.
Terug in de werkelijkheid. Dag dromen, tot een volgende keer.
Dan maar op de fiets naar het tuincentrum voor een cadeautje. Onderweg neurie ik het bekende 'deuntje' van Sonneveld. Met een bon en een zakje zaad in de tas fiets ik weer naar huis.
Om vervolgens te dagdromen over het vele plezier wat ik straks kan hebben van een zakje zaad van anderhalve euro.
zondag 20 februari 2011
Wat de boer niet kent
Vooruit dan, nog één keer Boer zoekt Vrouw. Ik heb me weer zitten bescheuren.
Het romantische weekend, ach wat heet romantisch. Gijsbert en Femke hadden het wel gezellig in Noorwegen. Zelf ben ik niet van die besneeuwde gebieden. Dan liever Cyprus. Wat trof die Annemarie het met dat hotel.
Maar het warme zonnetje kon haar niet ontdooien. Ik zie ze lopen tussen de puinhopen van wat ooit vast een aardig stadje is geweest.
Adriaan zag er weinig in, ja joh, dat noemen veel mensen dus ouwe zooi. Annemarie kijkt naar een hele oude mozaiekvvloer "thuis bij de tegelboer ken je die steentjes ook kopen". Het is dat ze altijd druk is anders zou ik zeggen "leuk project meid, voor de stille uurtjes".
Adriaan geeft een overduidelijke hint dat hij toch eigenlijk ook wel hand in hand had willen lopen...zij vat 'm niet. De hint niet en de hand ook niet.
De zee, ja welke zee zou het zijn? Ah die rots van acre..nou ja iets met een A.
Als kijker werd ik tamelijk wanhopig van zoveel gebrek aan romantiek. Zitten ze bij de geboorteplek van Aphrodite, de godin van de liefde. Niet dat haar ontstaan nu enige romantische origine had...
Eten op een terrasje, gesselig! Wat is dat? Dat lust ik niet.
Maar even terugkomend op het hotel. "Is er wat te drinken?" Staat een fles champagne koel.
"Ik heb een waterkoker gezien en zakkies met koffie en thee". Ik kreeg de neiging tot wenen.
Champagne, een mooi privé bad buiten....stelletje onderkoelde types! Paarlen voor de zwijnen!
Dan die arme Marcel, vind het wel triest voor hem. Of Gijs en zijn Femke bij elkaar passen, ik heb zo mijn twijfels.
Frank zal het wel redden en Richard ook. Volgende week nog een update en dan is het tijd voor andere "romantiek".
Het romantische weekend, ach wat heet romantisch. Gijsbert en Femke hadden het wel gezellig in Noorwegen. Zelf ben ik niet van die besneeuwde gebieden. Dan liever Cyprus. Wat trof die Annemarie het met dat hotel.
Maar het warme zonnetje kon haar niet ontdooien. Ik zie ze lopen tussen de puinhopen van wat ooit vast een aardig stadje is geweest.
Adriaan zag er weinig in, ja joh, dat noemen veel mensen dus ouwe zooi. Annemarie kijkt naar een hele oude mozaiekvvloer "thuis bij de tegelboer ken je die steentjes ook kopen". Het is dat ze altijd druk is anders zou ik zeggen "leuk project meid, voor de stille uurtjes".
Adriaan geeft een overduidelijke hint dat hij toch eigenlijk ook wel hand in hand had willen lopen...zij vat 'm niet. De hint niet en de hand ook niet.
De zee, ja welke zee zou het zijn? Ah die rots van acre..nou ja iets met een A.
Als kijker werd ik tamelijk wanhopig van zoveel gebrek aan romantiek. Zitten ze bij de geboorteplek van Aphrodite, de godin van de liefde. Niet dat haar ontstaan nu enige romantische origine had...
Eten op een terrasje, gesselig! Wat is dat? Dat lust ik niet.
Maar even terugkomend op het hotel. "Is er wat te drinken?" Staat een fles champagne koel.
"Ik heb een waterkoker gezien en zakkies met koffie en thee". Ik kreeg de neiging tot wenen.
Champagne, een mooi privé bad buiten....stelletje onderkoelde types! Paarlen voor de zwijnen!
Dan die arme Marcel, vind het wel triest voor hem. Of Gijs en zijn Femke bij elkaar passen, ik heb zo mijn twijfels.
Frank zal het wel redden en Richard ook. Volgende week nog een update en dan is het tijd voor andere "romantiek".
donderdag 17 februari 2011
Identiteitscrisis
Terwijl men in diverse Aziatische en Noord Afrikaanse landen druk is met revoluties en hier de oppositie pruilt over een "spijbelende" minister president vieren ze feest in Gent.
Ik kijk soms met enige afgunst naar de instelling van de Belgen.
Hoe treurig het wereldrecord ook is, men weet er soms een leuke draai aan te geven.
Bepaalde mannen die zich niet meer willen scheren tot er een nieuwe regering is. Een vrouwelijke senator die de partners van de politici oproept om hen niet te laten genieten van het minnespel. Wat overigens niet uniek is.
Persoonlijk wacht ik nu op een moderne versie van een Lady Godiva.
Maar daar zal sfeerbeheer dan wel tegen optreden.
Sfeerbeheer, wat een lief woord. Zij liepen op de straten van Gent, om alle politieke leuzen weg te halen.
Ik ben benieuwd wat de toekomst de Belgen zal brengen. Een versie van de verenigde staten der Belgae?
De 4 provinciën? Van hun politieke stelsel begrijp ik maar weinig. Van het onze soms ook hoor.
Dat is best lastig als mijn buitenlandse correspondenten met vragen komen.
Daar zitten ook vaak erg leuke vragen tussen.
Ik kreeg een keer de vraag over wie nu de echte auteur is van "Het Achterhuis".
Dat werd een e-mail van een mijl. Dezelfde correspondent vroeg me ook of Hansje Brinkers echt zijn duim in de dijk stak. Ik hem gewaarschuwd, probeer dat niet thuis. En dat Hansje Brinkers niet is verzonnen door een Nederlander.
Wel jammer zijn de vragen van mensen die vooral Fox News kijken. Die denken echt dat wij allemaal halve dagen lopen te blowen, tulpen kweken (ja hoor, tussen de cannabis planten), dat ik op klompen loop.
Erger kan het ook nog worden, of ik mijn ouders heb laten inslapen en is het waar dat we na een echo kinderen met 6 vingers laten aborteren.
Daar wacht mij dan weer de zware taak uit te leggen dat wij geen Sodom en Gomorra zijn, geen duivelse gedrochten. Dat wij vrij gewone mensen zijn die zich tolerant voordoen, eeuwig vitten op het weer en vrij bot zijn.
Om daarna natuurlijk weer de patriot uit te hangen, zo ben ik dan ook weer.
Ik leer ook weer van die mensen. Hoe Inuit (correcte term voor de Eskimo) soms een kind aan een broer of zus geven. Hoe sommige Amerikaanse aboriginals (correcte term voor Indiaan) aboriginals heten en anderen halfbloed. Als je ma een Indiaan is ben jij het ook, al is je vader Kaukasisch. Is je ma Kaukasisch (correcte term voor blanke) en je vader Indiaan, ben jij een halfbloed. Juist....
Is vanuit een oud oogpunt wat van te zeggen. De moeder is zeker de moeder, die vader, bleef altijd vaag.
Tenzij je zo heel erg op je vader lijkt en die geen broer heeft die op hem lijkt.
Eén van mijn Nederlandse schrijfvriendinnen vertelde me eens dat zij als allochtoon...Met een achternaam als De Jong had ik er geen allochtoon verwacht, tot ik een foto kreeg. Ik vind allochtoon een lastig begrip.
Dat gaat tot de derde generatie of zo? Moeten de luitjes van de tweede generatie natuurlijk niet weer allochtoon bloed trouwen.
Grappig genoeg zijn veel beroemde/bekende Nederlanders dus allochtoon. Willem de Zwijger, de schilder Jeroen Bosch, ons koningshuis, Anne Frank en Geert Wilders.
We zijn wie we zijn en dat is mooi genoeg.
Ik kijk soms met enige afgunst naar de instelling van de Belgen.
Hoe treurig het wereldrecord ook is, men weet er soms een leuke draai aan te geven.
Bepaalde mannen die zich niet meer willen scheren tot er een nieuwe regering is. Een vrouwelijke senator die de partners van de politici oproept om hen niet te laten genieten van het minnespel. Wat overigens niet uniek is.
Persoonlijk wacht ik nu op een moderne versie van een Lady Godiva.
Maar daar zal sfeerbeheer dan wel tegen optreden.
Sfeerbeheer, wat een lief woord. Zij liepen op de straten van Gent, om alle politieke leuzen weg te halen.
Ik ben benieuwd wat de toekomst de Belgen zal brengen. Een versie van de verenigde staten der Belgae?
De 4 provinciën? Van hun politieke stelsel begrijp ik maar weinig. Van het onze soms ook hoor.
Dat is best lastig als mijn buitenlandse correspondenten met vragen komen.
Daar zitten ook vaak erg leuke vragen tussen.
Ik kreeg een keer de vraag over wie nu de echte auteur is van "Het Achterhuis".
Dat werd een e-mail van een mijl. Dezelfde correspondent vroeg me ook of Hansje Brinkers echt zijn duim in de dijk stak. Ik hem gewaarschuwd, probeer dat niet thuis. En dat Hansje Brinkers niet is verzonnen door een Nederlander.
Wel jammer zijn de vragen van mensen die vooral Fox News kijken. Die denken echt dat wij allemaal halve dagen lopen te blowen, tulpen kweken (ja hoor, tussen de cannabis planten), dat ik op klompen loop.
Erger kan het ook nog worden, of ik mijn ouders heb laten inslapen en is het waar dat we na een echo kinderen met 6 vingers laten aborteren.
Daar wacht mij dan weer de zware taak uit te leggen dat wij geen Sodom en Gomorra zijn, geen duivelse gedrochten. Dat wij vrij gewone mensen zijn die zich tolerant voordoen, eeuwig vitten op het weer en vrij bot zijn.
Om daarna natuurlijk weer de patriot uit te hangen, zo ben ik dan ook weer.
Ik leer ook weer van die mensen. Hoe Inuit (correcte term voor de Eskimo) soms een kind aan een broer of zus geven. Hoe sommige Amerikaanse aboriginals (correcte term voor Indiaan) aboriginals heten en anderen halfbloed. Als je ma een Indiaan is ben jij het ook, al is je vader Kaukasisch. Is je ma Kaukasisch (correcte term voor blanke) en je vader Indiaan, ben jij een halfbloed. Juist....
Is vanuit een oud oogpunt wat van te zeggen. De moeder is zeker de moeder, die vader, bleef altijd vaag.
Tenzij je zo heel erg op je vader lijkt en die geen broer heeft die op hem lijkt.
Eén van mijn Nederlandse schrijfvriendinnen vertelde me eens dat zij als allochtoon...Met een achternaam als De Jong had ik er geen allochtoon verwacht, tot ik een foto kreeg. Ik vind allochtoon een lastig begrip.
Dat gaat tot de derde generatie of zo? Moeten de luitjes van de tweede generatie natuurlijk niet weer allochtoon bloed trouwen.
Grappig genoeg zijn veel beroemde/bekende Nederlanders dus allochtoon. Willem de Zwijger, de schilder Jeroen Bosch, ons koningshuis, Anne Frank en Geert Wilders.
We zijn wie we zijn en dat is mooi genoeg.
dinsdag 15 februari 2011
BZT
Ben zo terug? Nee. Bloed, zweet en tranen? Ook niet. Blog zonder titel.
Ongetwijfeld herkenbaar, aankleden in fasen. Bij mij is dat meestal één groot "breek bijna je nek" moment.
Vooral op de dinsdagen. Dat zijn dagen dat Select Mail pakjes gaat rondbrengen.
Je ligt nog wat te soezen, gaat de bel.
Ik spring mijn bed uit, al roepend "ik kom er aan"sjees ik naar de badkamer, pak mijn badjas, struikelend over de ceintuur hinkel ik richting deur. Voor ik de deur open even snelle controle. Als ik in de ochtend opendoe is het voor degene aan de andere zijde toch al traumatisch. Haar in model "net uit bed" de ogen nog in slaapstand. Kortom, een uitermate charmante verschijning.
Vaag had ik gehoopt op een afschrikkende werking, maar nee, die lui staan altijd bij mij aan de deur.
Gewoon omdat ik de enige idioot ben die open doet.
Er zijn mensen in de flat die steevast weigeren iets aan te pakken voor een ander.
Ik heb dat ooit ook overwogen want het leek hier jaren geleden op een groot depot.
Ik verbaas me over het feit hoeveel mensen die nooit thuis zijn toch van alles per post bestellen. Je kunt het laten bezorgen bij een afhaal station. Maar waarom moeilijk doen als ik een afhaal station lijk te zijn?
Met één lodderig oog open loop ik de kamer in en open de gordijnen. Terug naar de slaapkamer om wat kleren te pakken, badjas op bed, kleren mee naar de badkamer. Sta je net in de aanslag met een washandje...gaat de telefoon.
Die staat bij het raam in de woonkamer, met handdoek voor de telefoon oppakken want ik heb inkijk. Vanuit een basisschool en vrachtverkeer.
Poging 3: Ik heb net een t-shirt aan, de deurbel. Haar zat netjes...dus ik doe open. Nog een pakje.
Ik zie nog even een grijns en denk "vrolijke meneer" Tot ik het pakje op tafel leg. Ja, wel een t-shirt aan, maar ik was nog niet aan de spijkerbroek toegekomen. Gompie!
Op zulke dagen geef ik het op iets serieus te ondernemen. De wet van Murphy heeft dan al toegeslagen.
Waarom het lot verder tarten?
Ongetwijfeld herkenbaar, aankleden in fasen. Bij mij is dat meestal één groot "breek bijna je nek" moment.
Vooral op de dinsdagen. Dat zijn dagen dat Select Mail pakjes gaat rondbrengen.
Je ligt nog wat te soezen, gaat de bel.
Ik spring mijn bed uit, al roepend "ik kom er aan"sjees ik naar de badkamer, pak mijn badjas, struikelend over de ceintuur hinkel ik richting deur. Voor ik de deur open even snelle controle. Als ik in de ochtend opendoe is het voor degene aan de andere zijde toch al traumatisch. Haar in model "net uit bed" de ogen nog in slaapstand. Kortom, een uitermate charmante verschijning.
Vaag had ik gehoopt op een afschrikkende werking, maar nee, die lui staan altijd bij mij aan de deur.
Gewoon omdat ik de enige idioot ben die open doet.
Er zijn mensen in de flat die steevast weigeren iets aan te pakken voor een ander.
Ik heb dat ooit ook overwogen want het leek hier jaren geleden op een groot depot.
Ik verbaas me over het feit hoeveel mensen die nooit thuis zijn toch van alles per post bestellen. Je kunt het laten bezorgen bij een afhaal station. Maar waarom moeilijk doen als ik een afhaal station lijk te zijn?
Met één lodderig oog open loop ik de kamer in en open de gordijnen. Terug naar de slaapkamer om wat kleren te pakken, badjas op bed, kleren mee naar de badkamer. Sta je net in de aanslag met een washandje...gaat de telefoon.
Die staat bij het raam in de woonkamer, met handdoek voor de telefoon oppakken want ik heb inkijk. Vanuit een basisschool en vrachtverkeer.
Poging 3: Ik heb net een t-shirt aan, de deurbel. Haar zat netjes...dus ik doe open. Nog een pakje.
Ik zie nog even een grijns en denk "vrolijke meneer" Tot ik het pakje op tafel leg. Ja, wel een t-shirt aan, maar ik was nog niet aan de spijkerbroek toegekomen. Gompie!
Op zulke dagen geef ik het op iets serieus te ondernemen. De wet van Murphy heeft dan al toegeslagen.
Waarom het lot verder tarten?
Valentijnsdag
Lekker misleidende titel. Oh ja, het is wel Valentijnsdag, maar daar heb ik niets mee.
Geen stille aanbidder, of hij/zij is wel erg stil. Geen bloemen, geen chocolade hart.
Vandaag hield ik me bezig met praktische zaken. Het leed dat huishouden heet.
Er zijn vrouwen die er van houden. Die bij elke spikkel groene aanslag gelijk met bleek en de staalborstel in de weer gaan. Persoonlijk spaar ik het liever op. Een nog ongebruikte staalborstel ligt nog in de kast.
Met iets warmer weer zal ik die eens inwijden.
Gisteren keek ik met enige verbazing maar ook plezier hoe boer Gijsbert zijn Femke bezoekt.
Femke is dus een "poetsmiep". Gijsbert kijkt rond en eenvoudig zijn gedachten te raden. Hij sprak ze ook uit.
Keurig opgestelde mandjes in een buffetkast. Of er ook wat in de mandjes zit. Nee.
Waar ze haar spullen laat? Bij het woord spullen een beetje blik van onbegrip.
En ik begrijp het, zijn verbaasde blik bij het zien van zoveel netheid in huis.
Niks mis mee, een net huis, maar lege planken? Dan breekt mijn klomp.
Ik val stil als ik ergens kom en ik zie lege planken in een vitrine of nog erger, een boekenkast.
Maar ik was in een opruimbui. Op de achtergrond de radio aan. Ik hoor weer in wat voor raar landje we wonen. Een vrouw van 60 verwacht haar eerste kind, een opvang-orka kreeg een advocaat toegewezen, het proces van de eeuw wil maar geen proces worden.
Ik besluit vanavond even het glas te heffen op onze premier, die vandaag 44 is geworden.
Na een korte pauze dan maar weer met de natte lap door een keukenkastje, achterin staan nog een blikje.
Wie ooit nog eens een knaleffect wil meemaken...gewoon een blikje jaren laten staan, wachten tot de onderkant bol staat en dan opentrekken. Advies, doe oordoppen in!
Na enig zoeken mijn trommelvliezen weer teruggevonden en ja de tijdelijk doodgeslagen duim doet het ook weer.
Met enige trots kijk ik naar weer een volle vuilniszak naast me. "Zo dat ruimt op!" vertel ik de parkiet.
Het zal hem een worst wezen, meneer zit mee te praten met de radio.
De vuilniszak gaat richting balkon, het nieuwe inrichten gaat beginnen.
Natuurlijk eindig ik weer met een vleugje zelfmedelijden, wegens gebrek aan ruimtelijk inzicht. Dit had me toch zeker 3 lege plankjes moeten opleveren! Mooi niet dus. Ik zal nog een offer of wat moeten brengen.
Een niet zo groot offer wat ik reeds bracht, cassette bandjes.
Stapels cassettebandjes uit de tijd dat ik op vrijdagavonden nog muziek opnam van de radio. Dus altijd een kwebbelende d.j. aan het begin of eind.
Nummers uit de late jaren 70 en de jaren 80. Ik heb nog een cassette speler in de radio in de slaapkamer.
Besloten ze gewoon weg te mikken, ik kan vast niet slapen als ik ga luisteren naar "Funky Town".
Nu een halve vuilniszak vol, volgende week weer eentje want ik heb er nog een stuk of 50 liggen.
Dan nog een artikel uit de oude doos, nou ja oud, de tijd dat de drijfkaarsjes hip waren.
Ik was er altijd zuinig op. Met dat ik dit neerzet moet ik hard lachen. Zuinigheid..is een plaag.
Van mijn moeder leerde ik altijd "eerst de oude handdoeken opmaken" Met opmaken bedoelde ze -tot de gaten er in zitten. Toen we haar huis leeg moesten ruimen kwamen we 40 jaar aan zuinigheid tegen.
Stapels ongebruikte handdoeken. Ik ben ze gaan gebruiken. Dus de kaarsjes gaan er ook aan.
Nog anderhalf kastje te gaan, eens zien welke verrassingen ik nog tegenkom.
Geen stille aanbidder, of hij/zij is wel erg stil. Geen bloemen, geen chocolade hart.
Vandaag hield ik me bezig met praktische zaken. Het leed dat huishouden heet.
Er zijn vrouwen die er van houden. Die bij elke spikkel groene aanslag gelijk met bleek en de staalborstel in de weer gaan. Persoonlijk spaar ik het liever op. Een nog ongebruikte staalborstel ligt nog in de kast.
Met iets warmer weer zal ik die eens inwijden.
Gisteren keek ik met enige verbazing maar ook plezier hoe boer Gijsbert zijn Femke bezoekt.
Femke is dus een "poetsmiep". Gijsbert kijkt rond en eenvoudig zijn gedachten te raden. Hij sprak ze ook uit.
Keurig opgestelde mandjes in een buffetkast. Of er ook wat in de mandjes zit. Nee.
Waar ze haar spullen laat? Bij het woord spullen een beetje blik van onbegrip.
En ik begrijp het, zijn verbaasde blik bij het zien van zoveel netheid in huis.
Niks mis mee, een net huis, maar lege planken? Dan breekt mijn klomp.
Ik val stil als ik ergens kom en ik zie lege planken in een vitrine of nog erger, een boekenkast.
Maar ik was in een opruimbui. Op de achtergrond de radio aan. Ik hoor weer in wat voor raar landje we wonen. Een vrouw van 60 verwacht haar eerste kind, een opvang-orka kreeg een advocaat toegewezen, het proces van de eeuw wil maar geen proces worden.
Ik besluit vanavond even het glas te heffen op onze premier, die vandaag 44 is geworden.
Na een korte pauze dan maar weer met de natte lap door een keukenkastje, achterin staan nog een blikje.
Wie ooit nog eens een knaleffect wil meemaken...gewoon een blikje jaren laten staan, wachten tot de onderkant bol staat en dan opentrekken. Advies, doe oordoppen in!
Na enig zoeken mijn trommelvliezen weer teruggevonden en ja de tijdelijk doodgeslagen duim doet het ook weer.
Met enige trots kijk ik naar weer een volle vuilniszak naast me. "Zo dat ruimt op!" vertel ik de parkiet.
Het zal hem een worst wezen, meneer zit mee te praten met de radio.
De vuilniszak gaat richting balkon, het nieuwe inrichten gaat beginnen.
Natuurlijk eindig ik weer met een vleugje zelfmedelijden, wegens gebrek aan ruimtelijk inzicht. Dit had me toch zeker 3 lege plankjes moeten opleveren! Mooi niet dus. Ik zal nog een offer of wat moeten brengen.
Een niet zo groot offer wat ik reeds bracht, cassette bandjes.
Stapels cassettebandjes uit de tijd dat ik op vrijdagavonden nog muziek opnam van de radio. Dus altijd een kwebbelende d.j. aan het begin of eind.
Nummers uit de late jaren 70 en de jaren 80. Ik heb nog een cassette speler in de radio in de slaapkamer.
Besloten ze gewoon weg te mikken, ik kan vast niet slapen als ik ga luisteren naar "Funky Town".
Nu een halve vuilniszak vol, volgende week weer eentje want ik heb er nog een stuk of 50 liggen.
Dan nog een artikel uit de oude doos, nou ja oud, de tijd dat de drijfkaarsjes hip waren.
Ik was er altijd zuinig op. Met dat ik dit neerzet moet ik hard lachen. Zuinigheid..is een plaag.
Van mijn moeder leerde ik altijd "eerst de oude handdoeken opmaken" Met opmaken bedoelde ze -tot de gaten er in zitten. Toen we haar huis leeg moesten ruimen kwamen we 40 jaar aan zuinigheid tegen.
Stapels ongebruikte handdoeken. Ik ben ze gaan gebruiken. Dus de kaarsjes gaan er ook aan.
Nog anderhalf kastje te gaan, eens zien welke verrassingen ik nog tegenkom.
zondag 13 februari 2011
Presentjes voor oma
Goed, het is een beetje "geuren van vroeger deel II".
Mensen komen dat men de herinneringen, de luchtjes vliegen in het rond.
Luchtige trauma's. En dan ga je verder denken.
Daar komt oma om de hoek. Zij overleed in 1980, maar het staat me nog heel goed bij.
Oma woonde in het voorste deel van de boerderij. Met haar verjaardag kwamen de meeste kleinkinderen wel op visite, dat hield ze echt wel bij! Alle nieuwe aanwas werd eens goed bekeken.
Met zoveel neven en nichten, met aanhang en kinderen, was haar huisje te klein. Dus uitwijken naar achteren, waar een oom en tante woonde. En soms naar een zaaltje voor feesten en partijen.
Het was elk jaar weer een feest. Voor oma ook, tot de cadeaus werden neergezet.
Wekenlang kon je je bijna niet bewegen, overal plantenbakjes en ja, azalea's.
Die plantenbakjes heb ik altijd vreemde dingen gevonden. Witte plastic bakjes met een vreemd trio aan plantjes er in. De één moest soms veel water terwijl de ander dan stond te kwarren.
De groenvoorziening stond altijd in het zicht, maar wat deed ze met al die geschenkdozen met die luchtjes?
Boldoot, Moara Shira en ja, Maja. Zelf gebruikte ze altijd Lux, de zeep voor filmsterren.
Vermoedelijk werden die weer cadeau gedaan aan een volgende jarige.
Een blik op de kalender, Oh Greet is jarig...effe zoeken in de kast. Voor de aardigheid er nog een doosje zakdoeken bij of....een onverwoestbaar Kaaps Viooltje.
Het mooiste verhaal wat ik ooit hoorde was iemand die naar een verjaardag ging met een doos Mon Chérie.
Jullie raden het al, gekregen van iemand anders. Geen liefhebber van kersenbonbons.
Toen de ontvanger dacht van "nee toch, niet nog meer bonbons" besloot ze uit te delen en werd het een beetje de doos van Pandora.
Die doos was al 3 jaar rondgegaan en er zat geen bonbon in. Wel foto's en een persoonlijk presentje.
Daar kan je dan om lachen ware het niet dat degene die de foto's er had ingedaan op het feest was, maar ook de ondankbare ontvanger. Pijnlijk!
Maar zat er niet altijd een cellofaantje om die platte dozen?
De plantenbakjes als vroeger zie ik niet meer. De geschenkdozen met luchtjes zie je nog volop.
Mon Chérie is verdrongen door ander snoep met een rare naam "Merci" De azalea is nog steeds hip maar "zaddoekkies" zie ik niet meer.
Mensen komen dat men de herinneringen, de luchtjes vliegen in het rond.
Luchtige trauma's. En dan ga je verder denken.
Daar komt oma om de hoek. Zij overleed in 1980, maar het staat me nog heel goed bij.
Oma woonde in het voorste deel van de boerderij. Met haar verjaardag kwamen de meeste kleinkinderen wel op visite, dat hield ze echt wel bij! Alle nieuwe aanwas werd eens goed bekeken.
Met zoveel neven en nichten, met aanhang en kinderen, was haar huisje te klein. Dus uitwijken naar achteren, waar een oom en tante woonde. En soms naar een zaaltje voor feesten en partijen.
Het was elk jaar weer een feest. Voor oma ook, tot de cadeaus werden neergezet.
Wekenlang kon je je bijna niet bewegen, overal plantenbakjes en ja, azalea's.
Die plantenbakjes heb ik altijd vreemde dingen gevonden. Witte plastic bakjes met een vreemd trio aan plantjes er in. De één moest soms veel water terwijl de ander dan stond te kwarren.
De groenvoorziening stond altijd in het zicht, maar wat deed ze met al die geschenkdozen met die luchtjes?
Boldoot, Moara Shira en ja, Maja. Zelf gebruikte ze altijd Lux, de zeep voor filmsterren.
Vermoedelijk werden die weer cadeau gedaan aan een volgende jarige.
Een blik op de kalender, Oh Greet is jarig...effe zoeken in de kast. Voor de aardigheid er nog een doosje zakdoeken bij of....een onverwoestbaar Kaaps Viooltje.
Het mooiste verhaal wat ik ooit hoorde was iemand die naar een verjaardag ging met een doos Mon Chérie.
Jullie raden het al, gekregen van iemand anders. Geen liefhebber van kersenbonbons.
Toen de ontvanger dacht van "nee toch, niet nog meer bonbons" besloot ze uit te delen en werd het een beetje de doos van Pandora.
Die doos was al 3 jaar rondgegaan en er zat geen bonbon in. Wel foto's en een persoonlijk presentje.
Daar kan je dan om lachen ware het niet dat degene die de foto's er had ingedaan op het feest was, maar ook de ondankbare ontvanger. Pijnlijk!
Maar zat er niet altijd een cellofaantje om die platte dozen?
De plantenbakjes als vroeger zie ik niet meer. De geschenkdozen met luchtjes zie je nog volop.
Mon Chérie is verdrongen door ander snoep met een rare naam "Merci" De azalea is nog steeds hip maar "zaddoekkies" zie ik niet meer.
vrijdag 11 februari 2011
Geuren van vroeger
Ik weet zeker dat we een aantal gezamenlijke herinneringen aan geuren hebben.
Dat wil zeggen de mensen van 45 plus.
Heel soms denk ik ze te ruiken. Bij de supermarkt als ik langs het snoep loop en ik zie bananenschuimpjes, ruik ik in gedachte de kast van mijn oma. Een soort van kast die in de wand verdwijnt. Als die open stond kwam er de zoete lucht van bananenschuim en vruchtenwijn uit.
Bij het zien van dat snoep ruik ik die lucht nog.
Oude damestasjes. Op zondagen in de kerk ging na een tijdje wel een tas open, de gemengde geur van Boldoot en pepermunt.
Het kan nog veel gekker! Ik werd jaren geleden wakker uit een droom die kant noch wal raakte, Zorro was in mijn oude flat. Op het moment dat ik wakker werd "rook" ik de geur van Tabac original (uit de witte fles) op mijn kussen.
Dromen zijn bedrog en aangezien ik meestal vroeg in de ochtend droom weet ik nog vrij vaak waar ze over gaan. Maar ik kan me nooit een droom in geuren herinneren. Kleur wel, geur niet.
Nu mag de grijze massa me bedotten, de neus meestal niet. Bosbranden op Borneo, ik keek naar het nieuws en dacht "ik ruik gewoon die brand!" Maar nee, deze tut had de aardappels droog laten koken.
Vandaag nog een vreemd geur moment. Ik blader wat in Grasduinen, zie een veld met bloemen.
Ik rook kamille. Ik zette de leesbril op, keek nog eens naar de foto van een veld met bloemen, margrieten.
Het leek al te laat, ik zie margrieten maar rook toch echt kamille. Mijn gedachten gingen met me aan de haal, genoeg om te dagdromen over vroeg zomerse dagen met bermen vol wilde bloemen.
Een uur later, ik had gekookt, de vaat gedaan, ga zitten, en rook nog steeds kamille.
Toen, ja toen pas kwam het heldere moment. Ik heb vanmiddag de theekist bijgevuld met...juist, kamillethee.
De schuimpjes , ik gruw nog van die lucht. De Boldoot mag van mij morgen worden verboden, maar de Tabac, het heeft wel iets. Heeft op mij het Axe effect.
Dat wil zeggen de mensen van 45 plus.
Heel soms denk ik ze te ruiken. Bij de supermarkt als ik langs het snoep loop en ik zie bananenschuimpjes, ruik ik in gedachte de kast van mijn oma. Een soort van kast die in de wand verdwijnt. Als die open stond kwam er de zoete lucht van bananenschuim en vruchtenwijn uit.
Bij het zien van dat snoep ruik ik die lucht nog.
Oude damestasjes. Op zondagen in de kerk ging na een tijdje wel een tas open, de gemengde geur van Boldoot en pepermunt.
Het kan nog veel gekker! Ik werd jaren geleden wakker uit een droom die kant noch wal raakte, Zorro was in mijn oude flat. Op het moment dat ik wakker werd "rook" ik de geur van Tabac original (uit de witte fles) op mijn kussen.
Dromen zijn bedrog en aangezien ik meestal vroeg in de ochtend droom weet ik nog vrij vaak waar ze over gaan. Maar ik kan me nooit een droom in geuren herinneren. Kleur wel, geur niet.
Nu mag de grijze massa me bedotten, de neus meestal niet. Bosbranden op Borneo, ik keek naar het nieuws en dacht "ik ruik gewoon die brand!" Maar nee, deze tut had de aardappels droog laten koken.
Vandaag nog een vreemd geur moment. Ik blader wat in Grasduinen, zie een veld met bloemen.
Ik rook kamille. Ik zette de leesbril op, keek nog eens naar de foto van een veld met bloemen, margrieten.
Het leek al te laat, ik zie margrieten maar rook toch echt kamille. Mijn gedachten gingen met me aan de haal, genoeg om te dagdromen over vroeg zomerse dagen met bermen vol wilde bloemen.
Een uur later, ik had gekookt, de vaat gedaan, ga zitten, en rook nog steeds kamille.
Toen, ja toen pas kwam het heldere moment. Ik heb vanmiddag de theekist bijgevuld met...juist, kamillethee.
De schuimpjes , ik gruw nog van die lucht. De Boldoot mag van mij morgen worden verboden, maar de Tabac, het heeft wel iets. Heeft op mij het Axe effect.
woensdag 9 februari 2011
Harte-lijk
Wat je van ver haalt is lekker. En er is heel wat import.
Import uit België. Wij drinken Spa water, zijn niet vies van de heerlijke bieren, en in menig serie of film van eigen bodem zien wij geregeld Vlaamse acteurs.
Onze kindertjes groeien op met Studio 100 en dankzij de Pfaffs zitten wij vast aan reeksen real live soaps.
Dat laatste valt bij mij persoonlijk minder in de smaak, maar allee, het is niet anders.
Nu zit menig Nederlander met scheve ogen naar onze zuiderburen te kijken.
Niet omdat we goesting hebben in pralines of een trappist (de gebottelde versie).
Nee het gaat om iets om wat zij hebben. Wij hebben het ook, maar zie er hier maar aan te komen!
Sofie....wat zit je nu te bazelen? Ik heb het over een warm hart.
Ik hoorde onlangs een Vlaamse specialist mopperen op de Ollanders.
Dat veel Nederlanders hun toevlucht bij de zuiderburen zoeken omdat zij een donororgaan nodig hebben.
We kunnen eindeloos lachen om en zeveren over onze zuiderburen, maar wat betreft orgaandonatie zijn wij hier de bananenrepubliek.
Er was hoop dat dit nieuwe kabinet nu eens ja zou zeggen op een ander systeem.
Ja je bent donor tenzij je aangeeft dit niet te willen zijn. Ik ben die laksheid van de mensen zo beu.
Als mensen het echt niet willen moeten ze maar even de moeite nemen een papiertje in te vullen.
Papiertjes invullen kunnen we heel erg goed als we een subsidie kunnen krijgen. Of iets kunnen claimen bij de verzekering. Als het maar schuift!
Helaas heeft de nog redelijk verse minister Edith Schippers nu ook nee gezegd. Vanwege privacy en zo meer.
Privacy? Hebben we dat dan nog? Maakt iemand zich zorgen over privacy als je een nieuwe mobiel gaat kopen?
Of is het een medisch-ethisch punt van hun CDA-vriendjes?
Ik heb best begrip voor mensen die geen donor willen zijn. En zij die dat niet willen zullen heus wel een formulier invullen.
Privacy, laat me niet lachen. Nu ben ik geen voorstander van bij geboorte ben je automatisch donor.
Laat een mens opgroeien en er zelf over nadenken.
Zo lijkt 18 mij een mooie leeftijd. Zodra men 17 wordt gewoon vast een duidelijke brochure opsturen.
Bij het 18 worden een formulier wat men moet invullen als men GEEN donor wil zijn.
Met die leeftijd mag je trouwen, je mag jezelf overhoop laten schieten ergens ver weg, je mag gaan stemmen en auto rijden.
En laten we dan gelijk afzijn van het gedoe dat de nabestaanden dan alsnog nee kunnen zeggen.
Met het systeem ja mits...hoeven familieleden zich daar niet door overvallen voelen.
Hoeven de artsen niet dat vervelende gesprek te hebben. Waarom doet men hier zo moeilijk over?
Import uit België. Wij drinken Spa water, zijn niet vies van de heerlijke bieren, en in menig serie of film van eigen bodem zien wij geregeld Vlaamse acteurs.
Onze kindertjes groeien op met Studio 100 en dankzij de Pfaffs zitten wij vast aan reeksen real live soaps.
Dat laatste valt bij mij persoonlijk minder in de smaak, maar allee, het is niet anders.
Nu zit menig Nederlander met scheve ogen naar onze zuiderburen te kijken.
Niet omdat we goesting hebben in pralines of een trappist (de gebottelde versie).
Nee het gaat om iets om wat zij hebben. Wij hebben het ook, maar zie er hier maar aan te komen!
Sofie....wat zit je nu te bazelen? Ik heb het over een warm hart.
Ik hoorde onlangs een Vlaamse specialist mopperen op de Ollanders.
Dat veel Nederlanders hun toevlucht bij de zuiderburen zoeken omdat zij een donororgaan nodig hebben.
We kunnen eindeloos lachen om en zeveren over onze zuiderburen, maar wat betreft orgaandonatie zijn wij hier de bananenrepubliek.
Er was hoop dat dit nieuwe kabinet nu eens ja zou zeggen op een ander systeem.
Ja je bent donor tenzij je aangeeft dit niet te willen zijn. Ik ben die laksheid van de mensen zo beu.
Als mensen het echt niet willen moeten ze maar even de moeite nemen een papiertje in te vullen.
Papiertjes invullen kunnen we heel erg goed als we een subsidie kunnen krijgen. Of iets kunnen claimen bij de verzekering. Als het maar schuift!
Helaas heeft de nog redelijk verse minister Edith Schippers nu ook nee gezegd. Vanwege privacy en zo meer.
Privacy? Hebben we dat dan nog? Maakt iemand zich zorgen over privacy als je een nieuwe mobiel gaat kopen?
Of is het een medisch-ethisch punt van hun CDA-vriendjes?
Ik heb best begrip voor mensen die geen donor willen zijn. En zij die dat niet willen zullen heus wel een formulier invullen.
Privacy, laat me niet lachen. Nu ben ik geen voorstander van bij geboorte ben je automatisch donor.
Laat een mens opgroeien en er zelf over nadenken.
Zo lijkt 18 mij een mooie leeftijd. Zodra men 17 wordt gewoon vast een duidelijke brochure opsturen.
Bij het 18 worden een formulier wat men moet invullen als men GEEN donor wil zijn.
Met die leeftijd mag je trouwen, je mag jezelf overhoop laten schieten ergens ver weg, je mag gaan stemmen en auto rijden.
En laten we dan gelijk afzijn van het gedoe dat de nabestaanden dan alsnog nee kunnen zeggen.
Met het systeem ja mits...hoeven familieleden zich daar niet door overvallen voelen.
Hoeven de artsen niet dat vervelende gesprek te hebben. Waarom doet men hier zo moeilijk over?
maandag 7 februari 2011
Respect
Vlak voor de Olympische Spelen in China was er veel over dit land te zien.
Een programma met Paul Rosenmöller maar ook een prachtige natuur documentaire "Wild China".
De afgelopen weken is "Wild China" weer te zien, op Ned. 2.
Schitterende landschappen, eigenaardige dieren, onbekende etnische minderheden, gewoon veel nieuws te zien.
Verhalen over de prachtige samenleving tussen mens en natuur.
Symbiose hoe vissers werken met aalscholvers en de arendjagers.
Oei, vogels in gevangenschap? Ja. Maar een manier waar ik toch met bewondering naar kijk.
De aalscholvers en arenden hebben bijna een CAO. De aalscholvers gezeten op een bootje, lusje om de nek worden het water ingestuurd, vangen een vis, kunnen die niet doorslikken. Visser pakt de buit.
Zielig? Nee hoor. De visser houdt de verkoopbare exemplaren, de rest is voor de vogel.
Denkt de vogel dat ie tekort komt doet ie als een moderne werknemer, jat er gewoon eentje van de baas.
Geen overbevissing en de aalscholver is niet de vijand.
Dan die nomaden met die joekels van arenden. Dat noem ik "valkeniers" van topniveau.
Ooit zag ik daar een langere documentaire over. Fascinerend, alleen ben ik een deel vergeten.
Mijn probleem is ik zie iets en gelijk gaat de grijze massa werken.
Ze fokken geen arenden, ze gebruiken er slechts een paar, ik meen alleen mannetjes.
Zelf fokken is onhandig als nomade, en ja voor de jacht heb je op den duur verse aanvoer nodig.
Het mooie van deze vorm van jagen, de vogel jaagt. Dit is geen sport of show, het is puur voor voedsel en huiden.
Deze mensen jagen niet met geweren, ze zetten geen strikken en als nomade moet je ook geen voorraad op willen slaan. Geen geweren, geen vallen, geen drijfjacht. Mooi!
Dat de band tussen nomade en vogel sterk is blijkt wel uit het feit dat de vogel weer terugkomt.
De vogel krijgt een deel van de buit, de rest is voor de mensen.
Toch wel heel wat anders dan het gelok met een loer en als beloning een snaveltje kip.
Nog langer geleden was op TV ook een andere vorm van samen jagen. Ergens bij een Afrikaanse kust.
Aan de rand van een woestijn een vissersdorpje. Maar er ontbrak iets aan het plaatje.
Boten op het strand. De vissers daar roeien niet de zee op. Hoefde ook niet dankzij een methode.
Er gaat daar een man op het strand staan roepen (ja de roepende in de woestijn?) tuurt naar de horizon en slaat met een stok op het water. Een wonderbaarlijke visvangst? Eigenlijk wel.
Het slaan met stokken in het water is bijna een soort onderwater tamtam.
Bij de eerste tekenen van de hulptroepen loopt de bevolking een stukje de zee in, met netten.
De hulptroepen zijn dolfijnen. Niet dat die dat doen uit liefde voor de vissers. Het is een win-win situatie.
De dolfijnen jagen de vis op, de vis tracht in ondieper water te vluchten maar daar worden ze opgewacht door de mensen met netten. Een deel van de vis keert om. Recht op de dolfijnen af.
Zo hebben de mensen eten en hebben de dolfijnen ook eten. En ze weten het van elkaar.
Ik vind dat een mooie manier van vissen. Geen overvloedige bijvangsten.
Deze milieuvriendelijke manieren van jagen en vissen zullen snel zijn verdwenen.
En dat brengt me teug naar China. Hoe mooi de beelden ook zijn en hoe de voice-over mij wil overtuigen over de mooie oude band tussen mens en natuur, ik heb bedenkingen.
Men mag van mij roemen over het respect voor de bidsprinkhaan in een Kung-Fu beweging. Ik blijf het dier zelf een griezel vinden.
De panda beschermen met een fokprogramma? Gaat niet werken, want terug in het wild kunnen ze niet.
Het is mooi, al die projecten in China en oh hun respect voor de dieren.
Nu nog respect voor de mensenrechten.
Het is toch te zot voor woorden als ergens in China een vrouw opendoet dat een man vraagt is er iemand thuis?
Dat men met de moderne technieken kan zien wat het geslacht van een ongeboren baby is, een meisje?
Weg ermee. Een praktijk die in India ook populair is geworden.
Hoe je het wendt of keert, het stikt er over een tijd van de vrijgezelle mannen.
Ik voorzie een nieuw soort fokprogramma!
Een programma met Paul Rosenmöller maar ook een prachtige natuur documentaire "Wild China".
De afgelopen weken is "Wild China" weer te zien, op Ned. 2.
Schitterende landschappen, eigenaardige dieren, onbekende etnische minderheden, gewoon veel nieuws te zien.
Verhalen over de prachtige samenleving tussen mens en natuur.
Symbiose hoe vissers werken met aalscholvers en de arendjagers.
Oei, vogels in gevangenschap? Ja. Maar een manier waar ik toch met bewondering naar kijk.
De aalscholvers en arenden hebben bijna een CAO. De aalscholvers gezeten op een bootje, lusje om de nek worden het water ingestuurd, vangen een vis, kunnen die niet doorslikken. Visser pakt de buit.
Zielig? Nee hoor. De visser houdt de verkoopbare exemplaren, de rest is voor de vogel.
Denkt de vogel dat ie tekort komt doet ie als een moderne werknemer, jat er gewoon eentje van de baas.
Geen overbevissing en de aalscholver is niet de vijand.
Dan die nomaden met die joekels van arenden. Dat noem ik "valkeniers" van topniveau.
Ooit zag ik daar een langere documentaire over. Fascinerend, alleen ben ik een deel vergeten.
Mijn probleem is ik zie iets en gelijk gaat de grijze massa werken.
Ze fokken geen arenden, ze gebruiken er slechts een paar, ik meen alleen mannetjes.
Zelf fokken is onhandig als nomade, en ja voor de jacht heb je op den duur verse aanvoer nodig.
Het mooie van deze vorm van jagen, de vogel jaagt. Dit is geen sport of show, het is puur voor voedsel en huiden.
Deze mensen jagen niet met geweren, ze zetten geen strikken en als nomade moet je ook geen voorraad op willen slaan. Geen geweren, geen vallen, geen drijfjacht. Mooi!
Dat de band tussen nomade en vogel sterk is blijkt wel uit het feit dat de vogel weer terugkomt.
De vogel krijgt een deel van de buit, de rest is voor de mensen.
Toch wel heel wat anders dan het gelok met een loer en als beloning een snaveltje kip.
Nog langer geleden was op TV ook een andere vorm van samen jagen. Ergens bij een Afrikaanse kust.
Aan de rand van een woestijn een vissersdorpje. Maar er ontbrak iets aan het plaatje.
Boten op het strand. De vissers daar roeien niet de zee op. Hoefde ook niet dankzij een methode.
Er gaat daar een man op het strand staan roepen (ja de roepende in de woestijn?) tuurt naar de horizon en slaat met een stok op het water. Een wonderbaarlijke visvangst? Eigenlijk wel.
Het slaan met stokken in het water is bijna een soort onderwater tamtam.
Bij de eerste tekenen van de hulptroepen loopt de bevolking een stukje de zee in, met netten.
De hulptroepen zijn dolfijnen. Niet dat die dat doen uit liefde voor de vissers. Het is een win-win situatie.
De dolfijnen jagen de vis op, de vis tracht in ondieper water te vluchten maar daar worden ze opgewacht door de mensen met netten. Een deel van de vis keert om. Recht op de dolfijnen af.
Zo hebben de mensen eten en hebben de dolfijnen ook eten. En ze weten het van elkaar.
Ik vind dat een mooie manier van vissen. Geen overvloedige bijvangsten.
Deze milieuvriendelijke manieren van jagen en vissen zullen snel zijn verdwenen.
En dat brengt me teug naar China. Hoe mooi de beelden ook zijn en hoe de voice-over mij wil overtuigen over de mooie oude band tussen mens en natuur, ik heb bedenkingen.
Men mag van mij roemen over het respect voor de bidsprinkhaan in een Kung-Fu beweging. Ik blijf het dier zelf een griezel vinden.
De panda beschermen met een fokprogramma? Gaat niet werken, want terug in het wild kunnen ze niet.
Het is mooi, al die projecten in China en oh hun respect voor de dieren.
Nu nog respect voor de mensenrechten.
Het is toch te zot voor woorden als ergens in China een vrouw opendoet dat een man vraagt is er iemand thuis?
Dat men met de moderne technieken kan zien wat het geslacht van een ongeboren baby is, een meisje?
Weg ermee. Een praktijk die in India ook populair is geworden.
Hoe je het wendt of keert, het stikt er over een tijd van de vrijgezelle mannen.
Ik voorzie een nieuw soort fokprogramma!
vrijdag 4 februari 2011
Boeven vangen
Vanavond keek ik met een toch nog enigszins zure glimlach naar Flikken Maastricht.
Waarom die zure glimlach? Ik ben een jaar of 3 geleden eens begonnen met het schrijven van een verhaal.
Wilde eigenlijk eens een nieuw genre op de markt brengen. Behoorlijk wat zitten boetseren aan de bijfiguren, zitten vijlen aan de hoofdpersonen en ja, ik dacht dat ik eens origineel kon zijn.
Dagen zitten peinzen of een door mij bedachte "misdaad" wel mogelijk zou zijn. Maar ach, het is fictie dus als het niet kan, niet belangrijk.
Het door mij bedachte misdaadsyndicaat werd steeds wilder. Tot ik op zekere dag de radio aanzette.
Op de radio een agent van een korps in Limburg. Mijn bek viel open! Wat ik had bedacht gebeurde dus al werkelijkheid.
Ik ben niet thuis in de wietteelt en had geen idee dat men werkelijk wiet tussen maïs laat groeien.
Daar ging weer een hoofdstuk onder de kop "verwijder". Daar ging mijn verrassende plot. Balen!
Zodoende had ik vanavond bij Flikken na 10 minuten al door hoe het zat.
Boeven vangen, de werkelijkheid is dus anders.
Nu een minister baste dat het afgelopen moet zijn met een bonnen quotum, dat ze boeven moeten vangen, ik wacht af.
Bonnen schrijven zal toch nog de pot moeten spekken, zeker als men straks op sommige plaatsen op sommige tijden enz 130 mag rijden.
Toch hoorde ik vandaag een paar merkwaardige boeven acties op de radio.
Een heuse boevenstreek in België. Gevangene gijzelt bewakers, vraagt een andere gevangene hem te helpen.
Die andere gevangene had daar geen trek in, boze gijzelnemer wurgt de onwillige gevangene. Bizar.
Dat die gevangene al eerder personeel had gegijzeld, bizar. Maar zijn eis deze keer?
Ja, je kan denken aan wapens, geld, vluchtauto....maar hij wilde een pedofiel om te doden.
Een speciale eenheid wist de man te overmeesteren.
Dan een grensoverschrijdende actie. De politie spot een verdachte van inbraak, gaat achter hem en zijn bijrijdster aan. Ze rijden België in maar hee, daar worden ze opgewacht. De Vlaamse dienders schieten op de auto.
Auto keert, gaat Breda in, de inzittende vluchten te voet , Flikken Breda hen op de hielen, inmiddels is de bestuurder verdacht van inbraak en brandstichting....helicopter boven Breda, maar de boeven werden niet gevonden.
Hoe komt het dat er zoveel inzet is als het gaat om een verdachte van inbraak en brandstichting?
Waarom geloof ik die berichtgeving niet?
Verder niets meer van vernomen want alle ogen zijn gericht op Caïro.
Waarom die zure glimlach? Ik ben een jaar of 3 geleden eens begonnen met het schrijven van een verhaal.
Wilde eigenlijk eens een nieuw genre op de markt brengen. Behoorlijk wat zitten boetseren aan de bijfiguren, zitten vijlen aan de hoofdpersonen en ja, ik dacht dat ik eens origineel kon zijn.
Dagen zitten peinzen of een door mij bedachte "misdaad" wel mogelijk zou zijn. Maar ach, het is fictie dus als het niet kan, niet belangrijk.
Het door mij bedachte misdaadsyndicaat werd steeds wilder. Tot ik op zekere dag de radio aanzette.
Op de radio een agent van een korps in Limburg. Mijn bek viel open! Wat ik had bedacht gebeurde dus al werkelijkheid.
Ik ben niet thuis in de wietteelt en had geen idee dat men werkelijk wiet tussen maïs laat groeien.
Daar ging weer een hoofdstuk onder de kop "verwijder". Daar ging mijn verrassende plot. Balen!
Zodoende had ik vanavond bij Flikken na 10 minuten al door hoe het zat.
Boeven vangen, de werkelijkheid is dus anders.
Nu een minister baste dat het afgelopen moet zijn met een bonnen quotum, dat ze boeven moeten vangen, ik wacht af.
Bonnen schrijven zal toch nog de pot moeten spekken, zeker als men straks op sommige plaatsen op sommige tijden enz 130 mag rijden.
Toch hoorde ik vandaag een paar merkwaardige boeven acties op de radio.
Een heuse boevenstreek in België. Gevangene gijzelt bewakers, vraagt een andere gevangene hem te helpen.
Die andere gevangene had daar geen trek in, boze gijzelnemer wurgt de onwillige gevangene. Bizar.
Dat die gevangene al eerder personeel had gegijzeld, bizar. Maar zijn eis deze keer?
Ja, je kan denken aan wapens, geld, vluchtauto....maar hij wilde een pedofiel om te doden.
Een speciale eenheid wist de man te overmeesteren.
Dan een grensoverschrijdende actie. De politie spot een verdachte van inbraak, gaat achter hem en zijn bijrijdster aan. Ze rijden België in maar hee, daar worden ze opgewacht. De Vlaamse dienders schieten op de auto.
Auto keert, gaat Breda in, de inzittende vluchten te voet , Flikken Breda hen op de hielen, inmiddels is de bestuurder verdacht van inbraak en brandstichting....helicopter boven Breda, maar de boeven werden niet gevonden.
Hoe komt het dat er zoveel inzet is als het gaat om een verdachte van inbraak en brandstichting?
Waarom geloof ik die berichtgeving niet?
Verder niets meer van vernomen want alle ogen zijn gericht op Caïro.
Sociale media
Sociale media, Twitter-revoluties. Goh. Hoe sociaal is het allemaal?
Ik lees geregeld van mensen die op voet van oorlog staan vanwege Hyves.
Veelal ontaarde schoonmoeders en overig gespuis. Oude vrienden die aan vuilspuiterij doen en laten we de exen niet vergeten!
Zo heb je dus revoluties via Twitter en gezellige vetes via Hyves.
Mijn buitenlandse correspondenten doen niet aan Twitter, Hyves kennen ze niet dus die komen aanzetten met "ga op Facebook". Nee.
Maar Sofie, het is zo leuk, daar kan je zien wat voor stomme trut mijn collega is. Of van een ander : Ik heb mijn ex minnaar gevonden op Facebook en nu hebben we weer contact. Oh griebels! Ik pas!
Toen ben ik eens gaan filosoferen. Stel je voor hoe de geschiedenisboekjes nu zouden zijn als we in de tijd van de moord op Willem van Oranje al Twitter hadden.
Mannen met van die grote geplooide kragen met een naam als Evert Claeszn verslag doen vanuit Delft.
"Ik hoor geweerschoten bij het Prinsenhof" met wat mazzel krijgen we dan ook nog een live verslag van het vierendelen van de moordenaar.
Of Willem Janszn is op locatie in Gouda en stuurt driftig tweets in het rond hoe Jacoba van Beieren door die kaaskoppen wordt belaagd, ja ook toen gooide men al stenen. Affreus!
Hoe zouden de toenmalige Nederlanders hebben gereageerd op zulk nieuws? Zou men massaal de trekschuit naar Delft hebben genomen? Massaal bloemen leggen zat er toen nog niet echt in.
Dagelijkse blogs vanaf VOC schepen. Was wellicht gelijk einde handel geweest.
De verhalen lijken zo romantisch, die verre reizen, de kooplieden op hun veranda's in de oriënt.
Maar het moet een barre ellende geweest zijn. Zeker aan boord van zo'n schip.
Je leven verkopen voor een handje peperkorrels. En ja, al had men internet gehad, de meeste mensen konden toch niet schrijven.
Toch gaan wij er gemakshalve van uit dat mensen tegenwoordig allemaal kunnen lezen.
Nu met die spannende tijd in Egypte, waar veel landen met de koopmansmentaliteit naar kijken denk ik ook weer aan Afghanistan.
Geen land voor een Twitter revolutie. Een erg hoog percentage analfabeten.
Die wij dan even gaan opleiden om orde te brengen in een totale wanorde. Ik gun die mensen een veel beter leven. Zeker de meisjes. Als zij alvast maar de helft van de vrijheden hebben die ik heb!
Ik hoor vrouwen soms oneindig klagen over hun lot. Over het feit dat er gekort wordt op de AOW als de vrouw een stuk jonger is. Dat ze iets niet mogen van hun man.
Ze willen parttime werken maar mopperen dan dat ze geen carrière kunnen maken.
En dan is het eigenlijk jammer dat de vrouwen in verweggistan niets eens kunnen Twitteren over hun dagelijkse leven. Geen scholing, geen toegang en geen tijd.
Het zou ons wel het klagen doen afleren.
Ik lees geregeld van mensen die op voet van oorlog staan vanwege Hyves.
Veelal ontaarde schoonmoeders en overig gespuis. Oude vrienden die aan vuilspuiterij doen en laten we de exen niet vergeten!
Zo heb je dus revoluties via Twitter en gezellige vetes via Hyves.
Mijn buitenlandse correspondenten doen niet aan Twitter, Hyves kennen ze niet dus die komen aanzetten met "ga op Facebook". Nee.
Maar Sofie, het is zo leuk, daar kan je zien wat voor stomme trut mijn collega is. Of van een ander : Ik heb mijn ex minnaar gevonden op Facebook en nu hebben we weer contact. Oh griebels! Ik pas!
Toen ben ik eens gaan filosoferen. Stel je voor hoe de geschiedenisboekjes nu zouden zijn als we in de tijd van de moord op Willem van Oranje al Twitter hadden.
Mannen met van die grote geplooide kragen met een naam als Evert Claeszn verslag doen vanuit Delft.
"Ik hoor geweerschoten bij het Prinsenhof" met wat mazzel krijgen we dan ook nog een live verslag van het vierendelen van de moordenaar.
Of Willem Janszn is op locatie in Gouda en stuurt driftig tweets in het rond hoe Jacoba van Beieren door die kaaskoppen wordt belaagd, ja ook toen gooide men al stenen. Affreus!
Hoe zouden de toenmalige Nederlanders hebben gereageerd op zulk nieuws? Zou men massaal de trekschuit naar Delft hebben genomen? Massaal bloemen leggen zat er toen nog niet echt in.
Dagelijkse blogs vanaf VOC schepen. Was wellicht gelijk einde handel geweest.
De verhalen lijken zo romantisch, die verre reizen, de kooplieden op hun veranda's in de oriënt.
Maar het moet een barre ellende geweest zijn. Zeker aan boord van zo'n schip.
Je leven verkopen voor een handje peperkorrels. En ja, al had men internet gehad, de meeste mensen konden toch niet schrijven.
Toch gaan wij er gemakshalve van uit dat mensen tegenwoordig allemaal kunnen lezen.
Nu met die spannende tijd in Egypte, waar veel landen met de koopmansmentaliteit naar kijken denk ik ook weer aan Afghanistan.
Geen land voor een Twitter revolutie. Een erg hoog percentage analfabeten.
Die wij dan even gaan opleiden om orde te brengen in een totale wanorde. Ik gun die mensen een veel beter leven. Zeker de meisjes. Als zij alvast maar de helft van de vrijheden hebben die ik heb!
Ik hoor vrouwen soms oneindig klagen over hun lot. Over het feit dat er gekort wordt op de AOW als de vrouw een stuk jonger is. Dat ze iets niet mogen van hun man.
Ze willen parttime werken maar mopperen dan dat ze geen carrière kunnen maken.
En dan is het eigenlijk jammer dat de vrouwen in verweggistan niets eens kunnen Twitteren over hun dagelijkse leven. Geen scholing, geen toegang en geen tijd.
Het zou ons wel het klagen doen afleren.
dinsdag 1 februari 2011
Verwarring
Het was vandaag een dag vol verwarrende informatie.
Ik werd wakker met berichten over ongeletterde boerenkinkels die graven leegroven.
Ben daar eens over na gaan denken. Je zult maar arm zijn en steeds moeten toekijken hoe hooggeschoolde westerlingen jouw woestijn leeghalen. Egyptische grafrovers, dat is nauwelijks nieuws te noemen.
Dan het weerbericht : IJzel in het noordoosten, in het zuidoosten en...ik denk nu komt het, maar nee, het oosten. Midden-oosten had ook vreemd geklonken. Centraal-oosten was het ook niet geworden...kortom ijzel in het oosten van het land.
Even later zit ik in een wachtkamer. Je pakt dan eens een glossy uit een leesmap.
Mijn oog valt op een advertentie, maak lange armen (leesbril lag nog thuis) en zie daar dat je bij een parfum huis met de fraaie naam Kurkdjian bellenblaas kan bestellen.
Geparfumeerde bellenblaas, verkrijgbaar in 4 geuren. Nee, en dat zijn niet de geuren Dreft, Dubro, Lux en Huismerk. Prijs? 14 euro per flacon.
Nu vind ik dat al decadent. Wie laat nu kinderen op een zonnige zomerse middag buiten bellen blazen met een geur als "gemaaid gras" ?
Hoofdschuddend blader ik door naar de volgende pagina. Crèmes. Voor de prijs van 540 euro voor een potje zalf mag je verwachten dat je er een mummie nog mee in de plooi zou krijgen.
Nee domme Sofie, de prijs zit 'm in de inhoud! Kaviaar. Niet zomaar kaviaar, nee kaviaar van de speciaal gekweekte albino steur. Witte kaviaar.
Heb ik weer, ga ik nadenken of een witte steur ook witte eitjes kan produceren.
Thuisgekomen, ik zet de computer aan en lees mails met aanbiedingen. Merkwaardige aanbiedingen!
Ik krijg 40% korting op entree voor de EmigratieBeurs. Willen ze me kwijt?
De Ohra wil me wel hier houden tot mijn laatste snik, zij komen met een flitsende advertentie over een goed verzorgde uithaart.
Is dat een nieuwe tussenvorm van uitvaart en gooi maar in de haard? Of gaan ze je ontharen?
Dan maar iets anders lezen. Een oproep van een hobby-fotograaf. Die zoekt naaktmodellen om te fotograven.
Zo'n oproep klinkt altijd al verdacht, maar het werkwoord fotograven ken ik niet.
Die gozer werkt vast met een zelfontspanner!
Een mens heeft zo heel wat te prakkiseren.
Ik werd wakker met berichten over ongeletterde boerenkinkels die graven leegroven.
Ben daar eens over na gaan denken. Je zult maar arm zijn en steeds moeten toekijken hoe hooggeschoolde westerlingen jouw woestijn leeghalen. Egyptische grafrovers, dat is nauwelijks nieuws te noemen.
Dan het weerbericht : IJzel in het noordoosten, in het zuidoosten en...ik denk nu komt het, maar nee, het oosten. Midden-oosten had ook vreemd geklonken. Centraal-oosten was het ook niet geworden...kortom ijzel in het oosten van het land.
Even later zit ik in een wachtkamer. Je pakt dan eens een glossy uit een leesmap.
Mijn oog valt op een advertentie, maak lange armen (leesbril lag nog thuis) en zie daar dat je bij een parfum huis met de fraaie naam Kurkdjian bellenblaas kan bestellen.
Geparfumeerde bellenblaas, verkrijgbaar in 4 geuren. Nee, en dat zijn niet de geuren Dreft, Dubro, Lux en Huismerk. Prijs? 14 euro per flacon.
Nu vind ik dat al decadent. Wie laat nu kinderen op een zonnige zomerse middag buiten bellen blazen met een geur als "gemaaid gras" ?
Hoofdschuddend blader ik door naar de volgende pagina. Crèmes. Voor de prijs van 540 euro voor een potje zalf mag je verwachten dat je er een mummie nog mee in de plooi zou krijgen.
Nee domme Sofie, de prijs zit 'm in de inhoud! Kaviaar. Niet zomaar kaviaar, nee kaviaar van de speciaal gekweekte albino steur. Witte kaviaar.
Heb ik weer, ga ik nadenken of een witte steur ook witte eitjes kan produceren.
Thuisgekomen, ik zet de computer aan en lees mails met aanbiedingen. Merkwaardige aanbiedingen!
Ik krijg 40% korting op entree voor de EmigratieBeurs. Willen ze me kwijt?
De Ohra wil me wel hier houden tot mijn laatste snik, zij komen met een flitsende advertentie over een goed verzorgde uithaart.
Is dat een nieuwe tussenvorm van uitvaart en gooi maar in de haard? Of gaan ze je ontharen?
Dan maar iets anders lezen. Een oproep van een hobby-fotograaf. Die zoekt naaktmodellen om te fotograven.
Zo'n oproep klinkt altijd al verdacht, maar het werkwoord fotograven ken ik niet.
Die gozer werkt vast met een zelfontspanner!
Een mens heeft zo heel wat te prakkiseren.
Oubollig
Soms zoek je naar iets op internet en kom je heel ergens anders uit.
Speurend naar de oorsprong van een woord viel mijn oog op een leuke site.
De site van het Neerlandsch Genootschap ter bevordering van het Belegen Woord.
Een fnuikend te kort aan tijd noopte mij een paar dagen later de oubollige woorden eens te bekijken.
Voor liefhebbers van onze taal, een must om daar eens met een glimlach een blik op te werpen.
Taal, er sterven woorden uit, er komen nieuwe woorden bij. Die nieuwe woorden, soms zo vet irritant.
Vooral als ze allemaal een Engelse klank moeten hebben. Een Engelse klank en een Amerikaanse spelling.
Uitdrukkingen: Een vrouw waar men niet veel mee opheeft krijgt al snel de kreet voor een vrouwelijke hond om de oren. In het Engels. Waar is die goeie ouwe tijd dat men haar dan een "Kaat Mossel" noemde?
Om nog maar eens een andere nationale pittige dame te noemen, Kenau.
Waarom heten hoge heren ineens C.E.O.? Of zijn handige zakenmannen plotseling captains of industry?
Adviseurs heten spindoctors, mensen die bemiddelen in arbeid zijn headhunters geworden..enge kreten.
Nog enger als men trendy mee wil doen en schrijft "Life is like a holocauster". Droevig!
Er is belegen taal, er is straattaal en er is A.B.N. Taal leeft dus, en net als ik aan een kreet kan wennen is die al weer zo 2010!
A.B.N is ook maar verzonnen, om al die Nederlanders na een verbeterde infrastructuur met elkaar te laten communiceren. Het dialect moest verdwijnen, jammer! Maar het werd weer hip! Gelukkig.
En helemaal blij word ik van Nynke Laverman die het Portugese levenslied in het Fries kan zingen.
Hoeveel mensen spreken Nederlands? Of moet ik zeggen, iets wat er op lijkt?
Als ik op TV mensen zie die mopperen dat de buitenlanders geen Nederlands spreken en dan roepen "Se mottuh Hollands pratuh soals mijn" Nou.....liever niet?
Maar je zal als nijvere allochtoon graag Nederlands leren en trots zijn op je certificaat. Je hebt het A.B.N. redelijk onder de knie...ga je op visite bij lang verloren vrienden van je Nederlandse partner en begint men in plat Twents. Dat valt tegen!
Ik heb vaak van doen met dialecten, weet dat het moeilijk is. En soms is er geen chocola van te maken.
Taal, het blijft een wonderbaarlijk iets en oefening baart kunst.
Voor de liefhebbers van Nynke en fado..
http://www.youtube.com/watch?v=xXb93emN-oc
Speurend naar de oorsprong van een woord viel mijn oog op een leuke site.
De site van het Neerlandsch Genootschap ter bevordering van het Belegen Woord.
Een fnuikend te kort aan tijd noopte mij een paar dagen later de oubollige woorden eens te bekijken.
Voor liefhebbers van onze taal, een must om daar eens met een glimlach een blik op te werpen.
Taal, er sterven woorden uit, er komen nieuwe woorden bij. Die nieuwe woorden, soms zo vet irritant.
Vooral als ze allemaal een Engelse klank moeten hebben. Een Engelse klank en een Amerikaanse spelling.
Uitdrukkingen: Een vrouw waar men niet veel mee opheeft krijgt al snel de kreet voor een vrouwelijke hond om de oren. In het Engels. Waar is die goeie ouwe tijd dat men haar dan een "Kaat Mossel" noemde?
Om nog maar eens een andere nationale pittige dame te noemen, Kenau.
Waarom heten hoge heren ineens C.E.O.? Of zijn handige zakenmannen plotseling captains of industry?
Adviseurs heten spindoctors, mensen die bemiddelen in arbeid zijn headhunters geworden..enge kreten.
Nog enger als men trendy mee wil doen en schrijft "Life is like a holocauster". Droevig!
Er is belegen taal, er is straattaal en er is A.B.N. Taal leeft dus, en net als ik aan een kreet kan wennen is die al weer zo 2010!
A.B.N is ook maar verzonnen, om al die Nederlanders na een verbeterde infrastructuur met elkaar te laten communiceren. Het dialect moest verdwijnen, jammer! Maar het werd weer hip! Gelukkig.
En helemaal blij word ik van Nynke Laverman die het Portugese levenslied in het Fries kan zingen.
Hoeveel mensen spreken Nederlands? Of moet ik zeggen, iets wat er op lijkt?
Als ik op TV mensen zie die mopperen dat de buitenlanders geen Nederlands spreken en dan roepen "Se mottuh Hollands pratuh soals mijn" Nou.....liever niet?
Maar je zal als nijvere allochtoon graag Nederlands leren en trots zijn op je certificaat. Je hebt het A.B.N. redelijk onder de knie...ga je op visite bij lang verloren vrienden van je Nederlandse partner en begint men in plat Twents. Dat valt tegen!
Ik heb vaak van doen met dialecten, weet dat het moeilijk is. En soms is er geen chocola van te maken.
Taal, het blijft een wonderbaarlijk iets en oefening baart kunst.
Voor de liefhebbers van Nynke en fado..
http://www.youtube.com/watch?v=xXb93emN-oc
Abonneren op:
Posts (Atom)