De Heilige Geest

Zojuist weer met enige verbazing naar een documentaire gekeken.
Licht, muziek en een performer die niet zou misstaan als animator in een all inclusive resort.

Maar het was geen camping of duur resort, het was geen gezellige Costa, het speelde zich af in het verre van gezellige Myanmar (Birma).
De performer was geen animator, maar een gebedsgenezer.

Een heel ander slag dan die zwaarmoedige gebedsgenezers uit de Alblasserwaard.
Vanuit die hoek zal hij geen positieve recensie krijgen, net zo min als van de E.O.

Deze jonge man behoort tot de charismata. Charisma heeft hij zeker.
Nergens kan je echt een naar gevoel krijgen. Maar het kijkje in de keuken is natuurlijk beperkt.
Hoeveel "valse profeten" zijn hem niet voorgegaan? Een aantal met een schimmige levensstijl en een bijzonder creatieve boekhouding?

Het genezen, dat doet niet hij, dat doet God. Via hem dan. En daar houdt het bij mij dan op.
Ik geloof best dat lammen kunnen genezen, maar niet dat ze gelijk weer rondlopen.
Dat massaal gebed kanker laat verdwijnen, al kan gebed zeker geen kwaad.
Wat (mijn opinie) wel kwaad kan is volhouden dat genezing moet komen zonder menselijk handelen.
Daar staan de charismata niet alleen in.

Zijn vrouw krijgt kanker. Honderden mensen bidden, hij kan niet genezen. Zijn geloof helpt ook niet.
Dan toch maar over op menselijk handelen.
Maar of dat nu goede PR is voor een gebedsgenezer?

November 2013

Het is al weer november, het schaduwpaadje ligt nu vol bladeren. Bij elk zuchtje wind vallen er meer.
Inmiddels kent het heempad ook twee nieuwe bewoners. Twee parelhoenders.
Verre van inheems, maar een komisch duo is het wel.

Hoe komt het heempad aan parelhoenders? Die komen van een tuin aan de overkant van het water.
De eigenaar is ze niet komen vangen want een maand later kom ik ze weer tegen.
En steeds vormen ze weer een typisch kwartet met een kat en een reiger.

In de herfst wordt er best wat opgeruimd langs de paden. De grasveldjes moeten gemaaid. Het moeras wordt nagekeken, wat klungelen met het water niveau.

Even verderop hoor ik een hoop gekrijs, de parelhoenders lopen me nog net niet ondersteboven.. ah, een mevrouw met een zak brood.
Al snel ziet het zwart...of is het wit? De meeuwen zien alles.

Hoop gekibbel onderling, maar op=op. Dan maar uitbuiken op een bruggetje.

Hellupie!

Och hemeltje lief, ergens ging iets mis en had ik mijn blogsite bijna om zeep geholpen.
Een mens zou er van in de rode vlekken schieten.
En daar heb ik geen behoefte aan.

Eerst zoeken waar het fout was gegaan, niet te achterhalen, dan een systeemherstel gedaan, wat niet wilde mits ik mijn AVG uitzette.
Zo gezegd zo gedaan, opnieuw opstarten en alles deed het behalve de blogsite.
AVG weer aan, en maar zitten knutselen.
Doet het weer, maar de header, ik kan de kleur niet bijstellen.

Nu is internet me soms toch een wazig iets. Ik kom informatie tegen als ik ga online shoppen.
Ik keek eerst even naar dekbedhoezen, nu even een paar dagen bijkomen van de prijzen van een aantal van die hoezen.

Dan maar zoeken naar een pedometer, ander woord voor stappenteller. Ik wil er eentje met zo min mogelijk opties.
Ik hoef niet te weten hoe snel je met een gemiddelde stap welke calorie kan verbranden.
Dat zo'n geval je bmi wil weten, gaat heen zeg!
Al wat ik wil weten is het aantal kilometers en daar hoeft geen hogere wiskunde aan te pas komen?

Maar voor de geplande wandelingen, ik moet echt nieuwe loopschoenen.
Ik ga eens online zoeken, zie een wat mij aangenaam dragende schoen lijkt...ik kijk naar de specifieke informatie en zie staan bij materiaal : geen.
Schoenen gemaakt van niks?

Net zo wazig als de aanbieding bij de super, gevulde oliebollen. Gevuld met wat?
Ik besloot het niet te vragen, soms kan je iets beter niet weten.

Maar het toppunt van wazigheid, ik kijk in mijn agenda, maandag 31 december oudjaarsdag.
Iemand wees me er op dat het maandag toch echt  30 december is.
Thuis keek ik nog eens in mijn agenda,  en het staat er toch echt. Zondag 29 december, maandag 31 december.
Beetje slordig van de Vogelbescherming agenda.

Ik denk dat ook zij niet kunnen wachten op de lente?

Er was eens...

Ik kwam vandaag in een boek een kaart tegen. Een ansicht uit Rwanda.
Toegegeven, het is weer eens wat anders dan de zonnige groeten uit Salou.

In mijn "vorige" leven, lang voor de pc een gewoon gebruiksartikel werd, ging de internationale communicatie vaak per brief.
Ik wed dat de afkorting FB al bestond voor de oprichter van Facebook ter wereld kwam.
Maar FB stond toen nog voor Friendship Book, wat overigens verre van een boek was.
Een FB was in die tijd een paar vaak knullig aan elkaar geniete papiertjes waarin de eerste zijn/haar naam in zette, en als je geluk had in de vorm van een adreslabel. De overige millimeters werden vol gedecoreerd met soms exotische afkorting, woeste stickers of de mededeling wat men zoal verzamelt.
Zo leerde ik dat een heleboel mensen theedoeken en theezakjes verzamelen.

Het was ook best de wat leuke manier om nieuwe penpals te vinden.
Na al die jaren heb ik er nog een aantal over.
Dat corresponderen doe ik al meer dan een kwart eeuw.

Dat brengt me terug naar die kaart uit Rwanda. Een van mijn toenmalige penpals reisde voor zijn werk de wereld over voor steeds een project van een goed doel. En overal waar hij kwam, stuurde hij een kaart.
Heel wat meer kattebelletjes en pikkers op een wereldkaart dan in het liedje van die Zeeuwse band.

Deze globetrotter bedacht dat ie vanuit Burundi wel een vlucht naar Schiphol zou kunnen nemen en kwam hij wel even op de koffie.
Tuurlijk!

Datum afgesproken, een paar dagen ervoor kreeg ik een telegram (ja ook al iets uit de prehistorie).
Wist niet welke vlucht zou lukken. Ik kreeg een mogelijk vluchtnummer op en ik wil dan ook weten van komt ie nou wel of niet?
Ik belde de luchtvaartmaatschappij, maar die mogen nooit vertellen of iemand wel of niet aan boord zit.
Ter plekke een drama verzonnen, dramatische genoeg dat de mevrouw aan de telefoon me wel de informatie gaf. Bedenk wel, dit was jaren voor 9/11. Ik zou er nu niet meer mee wegkomen.

Dagen later verschijnt er een man, in een gehuurde auto vanaf Zaventem deze kant op.
Was onderweg nog even ergens in de Sahara geweest. Hij had de halve Sahara niet mee hoeven nemen...
Het zand zat 'm nog achter de oren.

De tijd was beperkt, hij wilde ergens mosselen eten en Heineken drinken.  En dan in een leuk restaurantje bij de bossen of zo. Niks groots en chic, als ze maar mosselen hebben.
Restaurantje gevonden, was toch een beetje netjes, maar niet zo netjes dat een spoor van zand hen deed gruwen.
De mensen aan de andere tafeltjes, oudere echtparen met de juiste tafelmanieren, dachten er anders over.
Zekers toen meneer voor zichzelf 2 porties mosselen bestelde en niet doorhad dat wij in Nederland in een restaurant geen bierfles aan de mond zetten.

Hij had voor de volgende dag wel een plan. Okee, vertel!
Nou, dat we samen langs de Waddeneilanden gaan rijden. Pardon, we gaan wat? Nou, we rijden langs de Waddeneilanden.
Dat kan niet. Waarom niet? De naam eilanden zegt het al, liggen in zee.
Maar we gaan dan over de bruggen. Ehm, die zijn niet verbonden met bruggen.  Waarom niet?
Ach, is er nooit van gekomen?

Het is toch wat, reis je de hele wereld over, kom je in Nederland en die verbinden die Waddeneilanden niet met bruggen.
Zelden zag ik zoveel onbegrip.

Oktober 2013

Al zittend op het schaduwbankje voel ik af en toe een blad naar beneden dwarrelen.
Ja, het is tenslotte herfst.
Deze ronde een bliksembezoekje, even onderweg gestopt om wat foto's te maken.

Het even werd ietsje langer omdat ik zowaar een bekende tegen kwam en we hebben op een ander bankje even zitten keuvelen. Die middag was er ook herfstexcursie en ik was nu eens te lui om mee te gaan.
De meeste excursies heb ik nu al twee keer meegemaakt. Als je de grap van de ecoloog al bijna kan playbacken is het tijd eens iets anders te zoeken.

De verrassing kwam toen ik weer richting fiets liep, er staan toch een paar soorten paddenstoelen aan het heempad.

 

Of het nu echt zo hoort?

Hoe hoort het eigenlijk? Vast niet zoals in "Hoe heurt het nu eigenlijk."

Zeker niet als het om Kerst gaat.
Het gaat weer beter met de rijken. Fijn voor ze. Het mag weer gezien worden.
Tot ongeveer in de navel.

Ik verdenk er nog steeds iemand van een malletje te hebben waarin al die meiskes worden gegoten.
Beetje bijboetseren, afhankelijk van de trend een setje plofborsten cadeau doen en het loopt als een ornament achter je aan.

Wat willen de luitjes onder de kerstboom vinden? Nou ja, onder één van de vele bomen, want één boom is geen boom.
Een lekker luchtje voor moeders de vrouw? Een mooie sjaalkraag? Nee, zeg, het dient een badkuip te zijn, of een bolide, maar iets kleins mag ook, als het maar bling bling is.
Of voor de nog ongehuwde dames mooie lingerie. Tja, die moeten nog even doorzetten.

Dan het skivakantieresort Sankt Moritz waar men op de piste kan genieten van een eenvoudige lunch.
Truffelpizza, of een snackje met kaviaar.
Het is afzien voor die mensen.

Afzien? Dat meen je niet! Ik meen het wel.
Baden in luxe, lijkt me best eens leuk. Maar week in, week uit met die opgeklopte barbiepoppen om je heen?
Met die vreselijk nep lachjes van die enge mannen met fout haar. Oh en ah roepen als er eentje een armband van olifanten haar draagt...?
De zinloosheid van het bestaan.

Geld maakt niet gelukkig, dat geloof ik gelijk. Ik zou denk doodongelukkig worden als ik zou baden in de centen maar avond aan avond moet glimlachen naar die mensen.

Ik moet er ook niet aan denken, een slaapkamer met hoog plafond, dat is nog lastiger witten.
Joh tut, dan hoef je dat toch niet zelf te doen? Verrek! Dat is waar.

Maar serieus, ik hoef niet naar Sant Moritz, ik wil geen berg spuuglelijke Vuitton koffers bezitten, met ingespoten wangen van de kaviaar snoepen, lief doen tegen een griezel vanwege zijn fortuin.
Ik blief geen diamanten.

Ik ben het soort mens wat liever een lekkerbekje eet, nipt van een appelcider op een terrasje en een leuke ketting kan vinden op de markt.

Een verloren strijd

Soms kan mij iets enorm ontroeren. Dat was niet een film over een trouwe hond of een eind goed al goed film.

Ik keek naar de documentaire over Hilligje Kok.
Hilligje is geen volksheldin, maar een moedige SGP-vrouw die uiteindelijk het onderspit moest delven.

Haar strijd was tegen het mannenbolwerk wat de Oud Gereformeerde Gemeente heet.
Een erg mooi gemaakte documentaire, je ziet haar strijd, de gesprekken met haar kinderen, de onderlinge verschillen met een vriendin.

Een vrouw wier strijd zwaar was. De zoon, zij was niet bij zijn huwelijk, hij trouwde met een man.
Zij was er niet aan toe, en al helemaal niet toe aan het feit dat ze de dominee om toestemming zou moeten vragen of ze dat huwelijk bij mocht wonen. Ze heeft het niet gevraagd, ze is er niet geweest.
Maar ze heeft haar zoon ook niet verstoten, wat dan in een gemeente weer vragen opriep.

Ik luisterde naar de discussie met haar vriendin, dat het trouwen van homoseksuelen een ambtenaar de baan kan kosten (de weigerambtenaar).
Het doet haar pijn.

Ik zag haar bezoekjes aan een Katholieke kerk en een Synagoge waarna ze bij een Joodse familie het afsluiten van de Sabbat mee mag maken.

Hilligje, die haar liefde voor God wil uitspreken, maar ze is een vrouw.
Volgens het evangelie gelijk aan een man, maar volgens de belijdenis niet. Monddood gemaakt.

Al haar brieven aan de dominee blijven onbeantwoord, dat kwetst haar, maar ze gaat onverdroten door.
Dan komt er een bericht dat men daar niet meer over in gesprek wil gaan.
Er komt een landelijke vergadering, zij mag niet binnen want de mannenbroeders gaan haar lot bepalen.
De zoveelste vernedering.

Haar kinderen begrijpen niet dat ze niet uit die kerk stapt.  Ik wel.
Zij strijdt waarvoor ze staat, haar geloof, maar niet in het mannenbolwerk.
En ik kan alleen maar respect voor haar moed hebben.

Ze gaat winkelen met een zoon en haar dochter, die zorgen dat ze met een rode jas naar huis gaat.
Een strijdlustige kleur.
Voor haar goede werken krijgt ze een lintje, voor het dweilen in de kerk geen bedankje.
Aan het eind zie je haar met een enveloppe in de hand, in haar rode jas, naar de brievenbus van de kerk lopen.

Het werd haar teveel, een berisping dat ze meewerkte aan de film was wellicht de druppel.
Ze duwt de brief in de bus, ze loopt wat gebogen weer naar huis.
En ja, nu krijgt ze wel een antwoord, men hoopte dat hun woorden haar niet hebben gekwetst,
maar voorzien voor haar een heilloze weg.

Ik ben niet kerks, ik vind religie bovenal iets voor mannen.
Maar ik voelde ook geen verontwaardiging, wel medelijden en respect.
En bijna, ja, bijna, moest ik een traantje wegpinken.

September 2013

Rolklaver

Terwijl bepaalde soorten nog heerlijk staan te bloeien zag ik toch al een vleugje herfst.
Gewone rolklaver mag dan redelijk lang bloeien, maar de bomen, ik zag de eerste bessen.

Ik huiverde even bij de gedachten dat het al vroeg in september echt herfst zou worden.
Inmiddels kan ik daar wel om lachen, wijsheid achteraf, er volgde nog een lang seizoen vol paddenstoelen.
En nu, nog 2 dagen en een aantal minuten en het is Kerst.

September bracht ons best nog veel moois. Behalve de paddenstoelen ook het verkleuren naar allerlei tinten bruin, tot goud aan toe.
Helaas niet op het heempad, daar kwam ik echter wel een bonte bewoner tegen. Eentje die verre van blij was om mij te zien.
Ik had het diertje vast niet gezien, als het zich niet zo idioot zat uit te sloven om mij angst aan te jagen.

Als schadelijke exoot kan je je maar beter gedeisd houden. Ook al heb je een zekere charme.

Augustus 2013

Augustus, meestal een wat lome maand, tijd van de rokende achtertuinen, de files richting strand.
Daar doen spinnen niet aan. Deze kruisspin had toch wel iets zomers, een parasolletje.

De echte voorjaarsbloemen zijn verdwenen. Maar overal waar ik kijk zie ik jagende libellen, hommels op zoek naar een lekkere bloem.
Wat ik wel mis bij het heempad, de vlinders. Erg veel meer dan kleine koolwitjes zie ik er niet.
Gelukkig zijn er andere plekjes waar je volop vlinders tegen kan komen, die bezocht ik tussendoor.

Het schaduwdeel van het heempad is klein, met geluk kom je er later in het jaar paddenstoelen tegen, maar ook daar ken ik weer andere plekjes voor.
Het mooie in augustus is als de lichtval zorgt voor een soort mini sprookjesbos.
Ik ga dan op zoek naar die rare oranje gevallen, de aronskelk.

Ze moeten zich schamen!

Wie? Nou die! Die lui die het zo goed met ons voor hebben.
Die minder bemoeienis wil, maar zich steeds meer gaan bemoeien met zaken waarvan ik denk "doe normaal!"

In Den Haag verzint men wat, bij voorkeur iets ongelukkigs, dat schuiven ze door naar de gemeenten.
Maar ze blijven op het pluche wel mekkeren over... nou, over veel.

Er zijn zoveel bijstandsgerechtigden bijgekomen. Ik heb geen hoger onderwijs genoten, maar dat had ik ze ook wel kunnen voorspellen. Ook dat er nog veel meer komen.

Het gaat iets beter met ons landje, och, dat er nog veel ontslagen zullen volgen vergeten we dan maar.
We moeten mensen hun zelfvertrouwen teruggeven, fraai voornemen.
Maar dat doe je volgens mij niet met hen, die het al moeilijk hebben, nog eens een trap na te geven.
Want daar zijn ze mee bezig.

Het geweldige huurakkoord, diefstal! We gaan banen scheppen... bluf!
Wij blijven hen die het nodig hebben helpen, leugens!
Maar ik vertel jullie niets nieuws.

Dat onze Geert politicus van het jaar is geworden, ik vind het een zoveelste teken van verloedering.
Een man die anti islam stickers laat maken, nou, die kunnen we dan wel op een zakenmissie sturen, gaan we zeker failliet!

Dat is dan al een doom scenario, voor ons allen.
Onder ons zijn er die het nog somberder inzien. Ik somber even met hen mee.

Ik vind het ronduit schandalig dat een "linkse"politica een sfeer begint te scheppen alsof alle mensen in de bijstand de familie Tokkie uit Maaskantje is.
Als een meneer dus begint te blaten dat  ze die luie sodemieters (excuseer) eens aan zullen pakken, dan zakt mij de trainingsbroek af.

Mensen in de bijstand dienen te solliciteren in de juiste kleding en niet op badslippers. Joh!
Ze dienen zichzelf goed te verzorgen en geen grove uitdrukkingen te gebruiken.
Jongens, ik zou de lijst nog aanvullen, pak ze maar eens aan! Eis maar dat ze allemaal 21 zijn, een HBO diploma hebben en 7 talen vloeiend spreken!

Stel je toch eens voor (maar ga er niet van dromen) je zit in de bijstand, je moet solliciteren, en als je in Lutjebroek woont moet je ook solliciteren in Maastricht.
Je zit elke maand al krap, er liggen nog rekeningen, nu moet je een nieuwe outfit kopen, naar de kapper, een duur vervoersbewijs betalen, je krijgt de baan niet.
Dat is dan een gapend gat in het budget...laat dat zo een paar keer gebeuren en je krijgt betalingsachterstanden.
Gelukkig hebben ze je huur dan ook nog eens wat hoger gemaakt, de blauwe brieven brigade zat te slapen en je moet anderhalf jaar wachten op een toeslag en de schulden hopen zich op.

Steeds somberder besluit je dan , omdat je fiets kapot is, je lopend naar een winkel moet. Er ligt ergens een bananenschil, je glijdt uit en daar gaat je eigen risico.
Het gat wordt een donkere put... en dan moet je naar de schuldhulpverlening waar je elke cent moet kunnen verantwoorden.
Je denkt het kan niet erger, je zult dan toch nog een auto hebben, en je woont in Aalten.
Weg met die auto! En waag het ook niet meer te roken!

Maar de overheid wil zich minder bemoeien met..

Als het al zo ver gaat dat zij bepalen waar jij het zakgeld (leefgeld) aan uit mag geven, dan kunnen ze onderhand beter voedselbonnen gaan uitdelen.
Alles op de bon, inclusief je eigenwaarde en enige levensvreugde.

Maar oh vreugde, je vindt wel een baan, je vervangt een kracht met een gewoon salaris, die uit bezuinigingsoogpunt werd ontslagen en ze kunnen jou nu voor de helft van het geld inhuren tot een contract afloopt en je even vrolijk weer een trap na krijgt.

Solliciteren in een trainingspak en badslippers, hoe vaak heeft iemand dat gedaan?
Vast heel wat minder dan in Armani gestoken heren de boel belazerden.

Eigenlijk had ik het de titel "een kerstverhaal 2013" willen geven, maar dat leek me nu net iets te sarcastisch.

Juli 2013

Heempadmoeras

Zomer! Er zouden nog een aantal warme dagen volgen, van die dagen waarop het zweet je het moeilijk maakt om een zonnebril op te houden, en je handen vochtig worden.
Wat een vreugde na die lange periode van kou.

Steeds vaker verdwijn ik richting het groen. Het moerasgedeelte begint er sprookjesachtig uit te zien.
Op het eerste gezicht een beetje "boerensloot" maar de rondvliegende juffers maken het toch net even anders.
Aan de oevers van het moerasje vang ik soms een glimp op van een bijna verstopte rietorchis en bij een vlondertje zie ik zwanenbloemen verschijnen.

Ik loop het vlondertje uit en ga naar de poel. Mevrouw eend begroet me vriendelijk, gaat plat op haar buik naast mijn voeten zitten, kwaakt als ik wat zeg. Kijkt me af en toe met een schuin koppie aan.
Sindsdien maak ik geen grappen meer over pekingeend in ananassaus.

Onderweg naar de poel moet ik denken aan Wolkers.
Vanwege zijn veelgeprezen spuugbeestje.

Schuimcicade

Ik heb staan turen of de bewoonster thuis was, kon wel het schuim, echter niet de cicade ontdekken.
Aankloppen leek me geen optie.

Juni 2013

Rietorchis

Juni, het is toch één van mijn lievelingsmaanden. Er staat veel, het ziet er nog fris uit.
Het is ook de tijd van de orchideeën.
Bij die bloemen dacht ik vroeger altijd aan de tropen. Ik heb lang, eigenlijk veel te lang, gedacht dat er zo weinig echt bijzonders groeit en bloeit of vliegt.

Onzin, wat heeft ons kleine landje toch veel moois. Ook exotisch aandoende dieren en planten.
Dit jaar werd ik verrast door de bloem van een simpele rolklaver.
Veel kende ik wel van plaatjes, maar het in het wild tegenkomen is toch anders.
Niet dat het heempad erg wild is. Maar het is wel onze streeknatuur.
Ze kunnen er schoffelen en maaien, maar gelukkig waait er ook heel wat aan.

De paden zelf worden kruidenvrij gehouden, maar langs de kanten is het een gezellig bont "rommeltje" van kruiden.

Stukje heempad met ratelaar in het gras.

Mei 2013

Dagkoekoeksbloem

Plop! Daar waren de bloemen. Eindelijk!

Het wandelen werd weer plezier, er was onderweg naar het heempad ook genoeg te zien.
Leuke plantjes in de berm, lammetjes, echt het lentegevoel.
Er verschenen weer waterplanten in de poel, ik hoorde weer vogels en telkens als ik daar op een bankje zat kreeg ik gezelschap van mevrouw eend.






In de poel zelf huisde het heempad chagrijn, een waterhoen. Of ze een nest had? Ik heb geen pullen gezien.
Van lente word ik blij, het begin van 3 seizoenen waarin buiten zoveel te zien is.

Daslook

Kikkerpoel

De boeren en hun vrouwen/mannen

Aha, die Johan (uit Denemarken) het leek een wat verlegen type, niet dus. Hij had voor de vrouwkes allemaal een nestkast gemaakt, een vriendelijk woord over en de meeste verlieten na het 5 minuten gesprek de ruimte ook met een stralend gezicht.
Niet mijn type, maar zeker een sympathieke man.
Zou dat een verstopt romantisch talent zijn?

Boerin Aletta kon zich nu ontspannen, ze ging met haar mannen beeldhouwen met een kettingzaag.
Persoonlijk zou ik daar niet zo ontspannen van worden. Ik begreep haar keuze helemaal, er zat een snoever bij, die de rest eigenlijk maar provinciaaltjes vond. Er zat ene ware geitenwollen semisok tussen die vindt dat ze hem moet nemen zoals hij is, prima maar maak er dan niet iets anders van.

Boer Wim (uit Tanzania) genoot duidelijk van zijn dagje uit met de dames.
De vrouw die daar uiteindelijk terecht komt zal geen slecht leven krijgen denk ik zo.  Meegaan met safari's, meelopen op het bedrijf, agri toeristen ontvangen.
Ik werd er wat dromerig van, maar Afrika, de boel kan er zo omslaan en vijandig worden.

Maar boer Jan (uit Canada) dat vind ik dus een Boer met een hoofdletter.
Hij bent vooruitstrevend, zijn idee van een romantische date is duw bowlen en gourmetten.
Bijzonder vooruitstrevend!

De jongste van het stel, Jos (uit Frankrijk) heeft een ontzettend vriendelijk hoofd met ik denk ook een goed stel hersens en behoorlijk wat warmte.
Het was ook snel te zien wie hij zou kiezen. Terecht dat hij kwam met veel mensen denken aan Frankrijk als een mooi vakantieland, maar dat is vakantie, er leven is wat heel anders.
En ja, de taal.

Ik blijf het volgen, ook al heeft het niet zozeer mijn interesse. Het is eigenlijk pas leuk als ze daar zijn met het logeren en er dan stiltes vallen.
De eerste drama's zich aandienen...ik weet het beetje vals.

April 2013

En toen werd het april. Ik schreef gisteren dat ik een dag of 10 eerder al iets van kleur had gezien, maar door de kou en over de schouder meekijkende mensen kon ik niet rustig foto's maken.
Een blur en een streep en dat was dan bloesem en een bloem.

Gelukkig, er volgen altijd weer nieuwe zondagen, dus de stappers weer aan en terug naar het pad.
Het handige is dat als je elke maand ergens loopt je je in de herfst niet gaat vergissen wat betreft bessen.
Ik weet nu dat de bessen van de gele kornoelje en de vlier behoorlijk op elkaar lijken.
Van de echte vlier is wel wat te maken, van de kornoelje? Ik waag me er niet aan.

Bij kornoelje moet ik altijd weer even denken aan een verdwaalde sjamaan.
Waar kom je die nou weer tegen? In dit geval in het Archeon. Die man zat zo in zijn rol, die zocht barst van de rode kornoelje om te roken.
Gezien de outfit , een tikkeltje scheef geweitje op het hoofd, een witte onderbroek met daar overheen een lendendoek, wellicht gemaakt van een Viledazeem twijfelde ik of het roken van rode kornoelje wel zo gezond is.

Ik dwaal af, eindelijk iets in bloei, dat was dan een vreugdevol gevoel.

Maart 2013

Het bleef maar koud. Zou koud dat op de excursie stinsenplanten maar 4 mensen afkwamen.
Ik was er eentje van.
Onze stedelijk ecoloog zegt dat ie altijd op komt dagen, tenzij het onweert.
En ja hij was er, maar het was snijdend koud die dag.

Gelukkig staat er een infocentrum aan het heempad, daar binnen dia's zitten kijken.
Een korte wandeling langs de nog bijna kale paden en ja, daar stond dan heel stoer een lente klokje.
Een stukje verderop een knop van de gele kornoelje.

Waar blijft die lente toch?
Natuurlijk een paar foto's gemaakt, en snel de handschoenen weer aan. Brrr.

Nu ik terugkijk weet ik dat er kleurige plaatjes gaan komen.
Maar toen, werd ik even moedeloos.

Februari 2013

De sneeuw was inmiddels verdwenen, de kou helaas nog niet.
Soms zie je eind februari al het eerste klein hoefblad, maar niets had zin om boven de grond uit te komen.
Het is vooral geduld! Veel geduld.

Alles was nog kaal en zompig, niet zo heel erg spannend, omdat je dan niet alle zijpaadjes hoeft af te struinen om te kijken of er al weer iets staat te bloeien.
Het is namelijk verrassend wat je op zo'n klein stukje allemaal tegen kan komen.

Maar die dag in februari, helemaal niks, hoewel ik een reiger met themopoten wel apart vond.
Vroeger zag ik reigers altijd braaf aan de waterkant staan. Tegenwoordig zijn het ware waders geworden.
Februari, kort verhaaltje, maar het is dan ook de kortste maand van het jaar!

Januari 2013

Met de verse winter voor de deur is het best vreemd om aan de sneeuw en het ijs van begin dit jaar te denken.

Toch mijn voornemen niet in de wilgen gehangen, ondanks de kou en de opgegeven sneeuw half januari naar het heempad.
Het was vanwege die witte laag vrij lastig te zien waar het land ophield en het water begon.

Een leuk iets, of wellicht het enige leuke iets, aan de winter, zijn de wintergasten.
Met dat ik het heempad oploop hoor en zie ik daar een groepje kramsvogels.
Die lieten zich niet op de foto zetten.

 Echt lang stilstaan doe je met dat weer niet. Via de andere kant het pad verlaten, daar was een bewoner een hond aan het uitlaten.
Of ik de kramsvogels had gezien? En de fazant? Geen fazant nee. Ben er ook niet naar gaan zoeken, zie tenslotte geregeld fazanten.

Ik loop richting het bloemenstalletje verderop en hoor vanuit een boom wat drukte.
Dat werd wel even stil staan, een troepje staartmezen bungelde daar in de takken.
Erg leuk om te zien!

Het jaar rond

Veel van jullie weten dat ik dit jaar elke maand foto's maak op het Goudse heempad.
Ooit een groot gazon, later een "speeltuin" voor de gemeente. Niet met een wip en schommels, maar perkjes en stroken vol planten en struiken die in deze streek thuishoren.

Begin jaren 80 zijn ze gaan schoffelen, halverwege de jaren 90, het gaan uitbreiden en in 2002 is de vaste plantentuin verdwenen, dat werd een kikkerpoel.
Wat kan je van 3 ha maken, wel, best iets leuks dus.

Van al het geschoffel en veranderen heb ik niets meegekregen, simpelweg omdat ik er tot 2012 nooit kwam.
En dit jaar er denk toch een keer of 30 ben geweest.
Het is een leuk wandelingetje, je kan er lekker zitten en elke keer staat er wel weer iets anders in bloei.
Voor mij werd het een botanische leerschool. Ik zit er vrijwel altijd alleen, dat is, eventjes.

Zo rond het voorjaar kreeg ik een heempad maatje, geen mensenmaatje, maar een wilde eend.
Bedelend om brood? Nee, ze ging dan naast mijn voeten zitten, of we liepen samen een rondje rond de kikkerpoel.
Andere keren scheert er iets vlak over je heen, een visdiefje. Er huppelen wat kauwtjes voorbij, ik hoor er zangvogeltjes.

Het heet een pad, maar eigenlijk zijn het diverse paadjes, onderbroken door her en der een bruggetje.
In dit stukje zompig Zuid Holland kom je altijd water tegen.
Men zou het een parkje kunnen noemen, maar dat is het ook niet echt. Als een muskusrat weer eens aan de slag is gegaan, ja dan ligt het moerasgedeelte droog. Dan moet men ingrijpen.
De stukjes hooiland worden gemaaid, het riet wordt denk ook geregeld gesneden.

Hoe dan ook, ik besloot eind 2012 dat het best leuk zo zijn elke maand van hetzelfde punt een foto te maken. Ik ben er elke maand geweest, maar het bleek een onhandig plan te zijn.
Soms groeit iets hard en snel. Dan maar plan B.
Gewoon elke maand er foto's maken.

Oh, ik heb ook gedacht van een keer heb ik het er wel gezien. Maar dat valt reuze mee.
Flesje water mee, boterhammetje mee, je hebt dan een kilometer of 5 gelopen, bijzonder gezonde gewoonte.
Dat is uiteindelijk ook een verslaving geworden.

Het voornemen was gemaakt en ik ben trouw elke maand tenminste één keer naar het heempad geweest.
Morgen meer.

'K moest dwalen

Het zonnetje scheen, stapel flyers in de tas, camera mee en hupsakee, op pad.
Ik had voor mezelf een route in de planning en ik hoor nu sommige mensen al grinniken.

De eerste stop bij een school, de flyers voor de Tuinvogeltelling voor scholen.
Tegenwoordig zijn scholen een soort vesting dus werd het zoeken hoe bij de deur te geraken.
Er werd open gedaan door de vriendelijke conciërge, ze zag mijn pasje "oh u bent van de vogels."
Dat scheelt al een stukje introductie, ik vertelde dat het volgende maand weer Tuinvogeltelling is en dat ik flyers heb voor schoolkinderen. "Leuk! Deden we vorig jaar ook." Dat ging vlot dus.

Besloten om via het groen, als is dat nu veelal bruin in diverse tinten, naar het tuincentrum te lopen.
Is best een stukje verderop, maar ik weet de bankjes te vinden.
Bij het wat ik "smientenbankje" noem was er totaal geen rust te bekennen. Er recht achter was het een geboor en gehamer, renovatie werkzaamheden bij de heemtuin.

Doorgelopen, volgende bankje, daar moest ik door de blubber ploegen, meestal geen probleem mee maar ik had mijn "nette" laarsjes aan. Verder door, naar de parkeerplaats.
Ik zat net lekker, komt er recht voor mijn neus dus een gemankeerde automobiel en al rap daarna, recht voor mijn neus een anwb auto.
Even dacht ik terug aan de laatste keer dat ik een anwb auto zag, dat was een. Een bijna platte band, 4 dames in een autootje, een kofferbak met de duvel en z'n ouwe moer en rode hoeden.

Laat ik nu niet de enige zijn die dat weer even voor zich zag! De anwb meneer stapt uit zijn auto, kijkt mijn kant op, zegt "goede middag" kijkt nog eens "hee één van de hoeden!"
En nee, ik liep vanmiddag niet met een knalrood ding op mijn hoofd, wel mijn keurige winterhoed.

Al dat gesleutel voor mijn neus vond ik ook niet echt rustgevend. Dus maar weer verder gelopen.
Mijn vriendelijkste gezicht opgezet, richting de kassa gelopen met de vraag of ik bij de afdeling vogelvoer wat flyers mag neerleggen?
De kassadame dook een kantoortje in, kwam al rap weer terug. "Ja hoor, leg maar neer waar u het beste uitkomt."
Goh, ging alles maar zo makkelijk.

Een ieder die daar nu vetbollen of pinda's haalt zal de Tuinvogeltelling niet ontgaan.
Om toch even echt rustig te zitten, in het "tuincafé" genoten van een kop koffie en een enorme punt appeltaart. Om ook via het groen weer richting huis te lopen.
Morgen nog een ronde, maar dan toch op de fiets, anders slijt ik te hard.

Goed gesprek?

Ja hoor, Boer zoekt Vrouw is weer begonnen.  BZV internationaal.
En heus, het is een bron van inspiratie, ook wat betreft weggeslikt sarcasme, dus....

De boeren werden uit hun eigen omgeving weggeplukt om zo kennis te maken met de eventuele vrouw/man van hun dromen.
Inmiddels uitgemolken thema, maar toch blijf ik kijken. Noem het maar een guilty pleasure.

Zo was het zondagavond de eerste 2 boeren en 1 boerin die moesten speed daten.

Ik heb met enige verwondering zitten kijken naar de vlagen van de gesprekken met de in Canada wonende Jan. Die wil een Nederlandse vrouw want Canadezen zijn niet vooruitstrevend.
Toen hij met een voorbeeld kwam begon ik te twijfelen. Wat vandaag gedaan kan worden moet je niet morgen doen.
Oud-Hollandse tegeltjes wijsheid.
Gelukkig voor hem reageerde er en in Canada wonende Nederlandse die zich daar zo in kon vinden.
"Wij bent vooruitstrevend" maar veel verder kwam dat gesprek ook niet.
Een tweede van zijn dames wist hem te vertellen dat zij een notenwinkel (of was het nu een kraam?) hebben. Of hij van noten houdt, ja,ja een pinda of borrelnootjes...Daar gaan dan je kostbare 5 minuten.
Natuurlijk is het te fout om met blondjes moppen aan te komen, maar een derde dame was er eindelijk achter dat kleiduiven geen vogelsoort is. Zo'n bekentenis is nu echt onder je eigen duiven schieten zeg!

Boer Wim uit Tanzania pakte dat wat vlotter aan, of het hen om hem gaat of om Tanzania.
Dan boerin Aletta van Bonaire. Die zat daar op een prachtlocatie om haar uitgekozen 10 elk 5 minuten te spreken.
Maar als de bekende boerin met kiespijn. Ze vond het eigenlijk niks.
De leukste van die mannen kwam terug na het gesprek, Yvon van en? Ja het was leuk, maar een tweede keer hoef ik niet meer. Verbazing alom.

Op de overige 2 moeten we nog een week wachten. Ik zal niet zeggen "ik kan niet wachten".
Het is nu toch echt wel een beetje uitgemolken. Natuurlijk ga ik kijken, het is ook een snufje leedvermaak en een flinke schep verbazing.

Voor het goeie doel

Na zondag doe ik eens even helemaal niets wat moet! Heb ik een week naar uitgekeken.
Echter schijnt het lot dat te ruiken en gaat samenzweren. Niks doen? Ha, we zullen haar een poepie laten ruiken!

Vanmorgen liep verliet ik met frisse tegenzin het pand, eerst even naar de sigarenboer, ik rekende af en werd nog net niet teruggefloten. Waarom ik niet eerder een pakketje was komen halen.
Nou, ik wist niets van een pakketje. Goed excuus toch?
Er werd me een grote enveloppe in de handen gedrukt waarvan ik de inhoud wel dacht te raden.

Helaas kon ik die nog niet openen want moest eerst door de regen naar het repair café.
Ik had gehoopt op een reparatie, meer ze hebben het bungelende stuk blik maar weggeknipt.
Natuurlijk zal ik dan wel onnozel overkomen als de eerste zegt van dat klik je zo terug mevrouw.
Probeer het eens meneer. Nee, dat gaat niet. Dan kan u het over de trapper heentrekken.
Probeer het eens meneer. Nee, dat gaat ook niet. Goh!
Aangezien de fiets er toch stond en zij kisten met gereedschap hebben vroeg ik of ze dan even het stuur hoger willen zetten.
Dat is makkelijk mevrouw u drukt op dat knopje daar. (zucht)
Oh, dat is geen knopje. (huil)
Inmiddels 3 handige mannen en 4 tangen verder, alles onder toezicht van een non stop koffie roerende vrijwilliger, stond het stuur hoger.

Gelukkig was het droog, snel de winkelstraat in, fiets aan het begin stallen, met 5 liter verf en een grote enveloppe onder de arm richting Hema.
Een totaal niet service mevrouw achter de service balie, dan maar in de rij bij de kassa.
Ik zet het emmertje neer en zeg "ik kom even mopperen over de slechte kwaliteit van de verf, had 2 emmertjes gekocht en het is geen gewoon kattenzeik op verfbasis. Ik heb geen bon meer en contant betaald, maar toch.." Ik kon mijn verhaal niet afmaken. Ik kreeg gewoon mijn geld terug voor dat emmertje.
Mooi.

Nu 5 liter lichter, maar nog steeds die grote enveloppe onder de arm richting posterwinkel voor een posterstrip.
Tja, die winkel zit er niet meer. Of ze hebben een andere locatie, maar dan heel goed verstopt.
Dan maar richting fiets, oh, nog even sokken kopen. Niks sokken kopen, daar verkopen ze nu olijven!

Thuis gekomen, de enveloppe openmaken, oh, de inhoud was anders dan verwacht.
Een poster, een brief en een boel flyers. En als ik wil, kan ik ook nog een berg andere flyers krijgen.

Dat wordt maandag dan even naar de openbare school om de hoek. De conciërge daar pakte ze vorig jaar met liefde aan, leuk, tuinvogel telling.
Maar de 250 andere flyers?  Dat bedoel ik dus met hoezo even niks doen?

Komende maandag dan eens met een brede glimlach naar het tuincentrum.
Daar zijn ze vast al in de kerstsfeer en ongetwijfeld verkopen ze heel veel spullen voor onze gevederde vriendjes.
Als ik het dan heel lief vraag, mag ik daar vast wel wat neerleggen bij de voederpakketten, de vetbollen, de vogelhuisjes.
Dan nog een optie, de dierenwinkel. Ook die verkopen volop strooivoer en pinda netjes.
Mensen die dat kopen willen vast ook wel een flyer.

Ik ga maandag dus lief kijkend de boer op. Voor onze gevederde vriendjes.
En heb ik gelijk weer een wandelingetje.
Natuur houdt me zo wel fit!

Soms is het eenvoudig

Ik kijk dit seizoen met plezier naar Erica op reis.
Erica kan mij vertederen, zo als een kind wat de wonderbaarlijke wereld voor het eerst ontdekt.
Een groot kind eigenlijk. Dat maakt het programma juist zo leuk.

Ik keek vanavond met enige afgunst. De bestemming, Namibië. Daar zou ik best eens willen kijken.
Niet eens zozeer van de dieren, maar de mensen ontmoeten die zij ontmoet.

Grote koffer mee, een Herrero outfit mee naar huis nemen, mooie rode hoed.
Ik zou dolgraag met die San meneer een dag door de bosjes wandelen en leren.
Natuurlijk zou ik zijn naam niet uit kunnen spreken, maar hij de mijne ook niet, dat scheelt al de helft.

Jaren geleden zag ik een documentaire waarin een groep San weer op hun eigen land mochten leven.
Daar zag je dus een kampvuurtje, een bosjesopa met zijn bosjeskleinzonen.
Hij zou de oude verhalen over de jacht gaan vertellen.
Dat deed hij en ik kon het woordelijk verstaan. Opa was dus opgevoed onder het Afrikaanse bewind en moest dus Afrikaans leren als kind.
Ik vond het apart, ik kijk naar iets wat een oeroud ritueel is, maar duizenden kilometers verderop snap ik wat hij vertelt.
Apart, maar we weten hoe het is gekomen, dat is dan weer minder fraai.

Waar ik dan ook van genoot, het oplossingsvermogen van de Himba.
Hoe een blanke boerenzoon een Himba werd, maar toch ook weer blank bleef.
De stam vond dat ie maar aan de Himba vrouw moest, maar ja hij valt op mannen?
Ah joh, maakt het uit? Er loopt nog wel een onvruchtbare dame rond, niet moeilijk doen, heb je ook dat gezeur over kinderen niet.

Dat ze dan jaren later 35 kinderen hebben mag 'm de pret niet drukken, die komen gewoon met bosjes binnengewandeld.
Aangezien het hele dorp mee gaat opvoeden.. men zorgt allemaal voor de kinderen, voor de bejaarden.

En daar kunnen we ze om benijden. Zij zijn een maatschappij waar wij niet aan kunnen tippen.
Ben je homo? Nou en. Geen gedoe over de afwas, dat doen de geiten en de vogels.
Hun dochters hebben ook een speelgoedje wat we hier in een enge blonde versie bij Bart Smit kunnen vinden. De kapkop.
Zij kennen al eeuwen de hair extensions, vlechten er haar van mannelijk familieleden in, maar ook van de geiten.

Cosmetisch gezien zijn ze ook goed bezig. 100% natuurlijke producten. Rode oker en kruiden.
Je kleit jezelf in de ochtend rood, is zonnebrand, hydratatie en deet inéén. Je schraapt het er in de avond weer af en je bent gelijk schoon.
Voor de betere reiniging maken de dames hun eigen uitrook sessie/ deodorant.

Nee, ik ben ongeschikt, ik zou een douche missen. Maar de wijze van het samenleven is iets wat wij zijn kwijt geraakt, al heel lang geleden.

Matje?

Het is altijd leuk als iemand vrolijk gaat worden als ze je zien.
Dat heb ik nu met de pakketjesmeneer. Een jaar geleden keek ie altijd moeilijk, maar de laatste maanden, een stralende lach.

De afgelopen weken heb ik hem wel erg vaak aan de deur gehad, vanavond stond ie al bijna te giechelen.
Gaf me een pakje, ik keek naar het pak en zei "voor mij?" Ja, u heet toch zo? Ja. Ik stond duidelijk met een "goh zeg"blik. Duidelijk gegiechel "het is december, wie weet?"

Nou, ik wist van niets. Een pakje van een onbekende afzender? Kwam van een bedrijf wat me niets zegt.
Doos opengemaakt, ik zie iets harigs. Verpakking er uit gehaald, huh? Een badmatje?
Nee het mag in de magnetron, om je badmat nu eerst op te warmen..

Ik kijk nog eens in de doos voor een aanwijzing. Een briefje van Warmies. Ik werd bedankt voor de aanschaf van o.a. verwarmbare knuffels.
En toen het spoor geheel bijster. Ik heb nog nooit iets besteld, kende de hele shop niet.
Het voor badmatje aangeziene artikel uit de verpakking gehaald.
Oh, het is een nekwarmer.

Langzaam aan drong het tot me door hoe die bij mij terecht is gekomen.
Dat heet nu een warme knuffel, per post. Vind ik lief!