Te voet: 2

Tjonge, ik heb nog 6 dagen en bijna 2 uur om tevreden naar mijn stappenteller te kijken.
Dat is, als ik nog 11.636 van die vermaledijde meters loop.

Eigenlijk zijn de stappen voor iemand korter dan een "gemiddelde"lengte van zeg 1.73 een soort tropenstappen. Iemand van die lengte doet per stap denk 65 centimeter? Ik slechts 54 centimeter.
Kortom, mijn ik moet 12 centimeter per stap meer lopen.
Nee, ik ben geen roadrunner, eerder een gemankeerde drieteenstrandloper. 

Dan heb ik nog een handicap, ik zie onderweg gewoon teveel. Eigenlijk heet die handicap "camera".
Er zijn mensen die met een stevige vaart doorlopen, niet ik. Zit daar een aparte vlinder? Wat hoor ik toch in die boom?
Maar ook zonder camera, in de stad. Snel halen wat gehaald moet worden, langs een winkel lopen en dan vol in de remmen. Las ik nu heus de titel van dat boekje goed? Dus weer terug, ja, ik zag het goed.

Lopen schiet gewoon niet op. Gelukkig maar dat ik geen haast heb. Ik doe het wel omdat het van mezelf moet, tikkeltje fanatisme, maar niet als sport.
Gelukkig kom ik vaak leuke mensen tegen, gewoon, spontaan. Nog vaker kom ik dieren tegen.
Meestal vogels. Ik ga dan stil op een bankje zitten en ze bekijken. Of ik sta een tijdje stil.

Zo was ik vandaag verbaasd om op de radio te horen dat "onze" kraaien niet zo slim zijn als die in Japan die noten op de weg gooien, liefst op een zebrapad zodat een auto ze kraakt.
Waar ik vaak kom rijden geen auto's. Maar ik zie "onze kraaien" er noten op het fietspad laten vallen.
En dat is heus geen "oeps wat dom van me"actie. Dan doen ze zeer bewust.

Maar ja, ik heb geen lab, ik krijg geen subsidie voor onderzoek. Toch vermoed ik dat de slome wandelaar heel wat leuke beelden zou kunnen maken. Behalve de lokale waterhoentjes. Wat hebben die een hekel aan de camera!

De B van....

Heel soms rolt er zomaar een onderwerp de brievenbus in.

Een tijdje geleden werd is als één van de gelukkigen uitgekozen om een leuk pakket postpapier en stickers te ontvangen.
Ja heus, het bestaat nog, postpapier. Nog steeds mateloos populair, ook onder de oudere jongeren.

Zo'n pakket ontvangen is spannend omdat ik geen idee had wat er in zou zitten.
Dat bleken dus hele mooie vellen met Venetiaanse taferelen, zeehonden, bloemen en...

Ik wist niet dat het bestond, Barbiebriefpapier.
Wel Hello Kitty, Friends Forever, Didl en noem de bekende en minder bekende figuurtjes maar op.

Aan gezien Barbie in tweevoud kwam komt het wel op.
Uit mijn rijkere tijd vond ik zelf nog vellen papier, die jaren ongebruikt en totaal vergeten in een lade lagen.
Dolfijnen, tijgers, zeeleven en katten.

Eigenlijk kan ik weer een jaar vooruit als ik alle brieven met de hand zou schrijven. Iets wat ik de ontvanger eigenlijk niet aan kan doen.
Het begint netjes, na 5 regels is het vrijwel spijkerschrift geworden.

Ik benijd veel handschriften, mensen die mooi en regelmatig iets op kunnen schrijven.
Ik zie het niet gebeuren.




Lang leve het toetsenbord!

Te voet: 1

Voornemens zijn leuk, en vaak al snel weer onder de mat geveegd.

Wat betreft het voornemen 600 kilometer te lopen, och, noem het startproblemen.
Nog maar 590 te gaan.

Het meeste lopen is vaak in het groen, of onderweg. Ik mag graag een ommetje in de buurt maken.
Nu las ik gisteren tot mijn afschuw dat daar een stuk groen op de schop gaat.
Van de natuurspeeltuin wist ik al, dat was niet de schrik.

In het buurtkrantje zag ik nu een artist impression van het "ontmoetingsplein" en dat er 2 eilandjes in die plas worden verbonden door een looppad.
Zonder twijfel, om mij te plagen, een vlonderpad. Mijn evenwicht werkt niet op vlonderpaden.

Mijn vrees is dat er door toenemende drukte in die hoek het ijsvogeltje verdwijnt.
Maar erger, het feit dat die eilandjes bereikbaar zijn, waar vinden de overwinterende smienten dan hun rust? 
Ik hoop toch zo dat ze iets minder gaan doen.

De A van....

In dit geval een vers hoofdpijndossier. Ik ha eigenlijk weken geleden met een aanloopje kunnen beginnen, maar een maandag en nog wel 1 januari leek me een leuke start.

Het voornemen is er wel eentje die te doen is, wekelijks een blogje. De ene week over een letter, de andere week een wandelupdate. Hoe suf kan het worden?

Ik wil dit jaar meer lopen, sneller post beantwoorden, vaker ramen zemen (dat gaat het lastigste onderdeel worden) en vaker jullie vervelen.

De A, tja ik heb geen aap in huis, die valt af, een Appel is me te melig.
Met het gepieker van alle 26 letters bleef er eentje over, tegen een hoofdpijn dossier.