Spaarvarkens

Languit op de bank genietend van een documentaire-serie kon ik niet anders denken van “hee, dit is de oplossing voor de eurocrisis!”

Op het eiland Tanna , één van de eilanden van Vanuatu heeft men een reuze handige versie van
het spaarvarken.
Eens per 3 jaar vieren ze er een groot feest.  Het heeft wat weg van een topconferentie.
Vroeger had men het niet breed op die eilanden. De enige bron van genoeg eiwitten was het varken.
Het varken als statussymbool. Eens wat anders dan een Ferrari!

Het varken, allemaal leuk en aardig, maar er zijn momenten dat je als stam niet genoeg varkens hebt.
Daar kom heisa van. En wat als al de varkens door een ziekte sterven?
Dan moesten ze zich tegoed doen aan de enige andere goede eiwitbron, de buurstam.
Jullie begrijpen, dat werd een rommeltje.

Kannibalisme is zo uit de mode geraakt, en er zullen ongetwijfeld een aantal blanken met de beste bedoelingen daar zijn aan komen varen van “Dat hoort niet!”.
De aanstichters boeien me niet zo, wel de oplossing.
Eens per 3 jaar komen de stammen bij elkaar. Ze brengen allemaal een varken mee.
Een paar voor de slacht, een paar voor een buurstam die even slecht in de varkens zit.
Ik dacht gelijk: euro-noodfonds.

Kon niet uitblijven, de fantasie slaat op hol. Ik zie alle ministers van de centen van de EU al naar zo’n bijeenkomst gaan. Allemaal een spaarvarken mee. Beloven dat als je als stam een varken van de stapel pakt dat je later weer een even vet varken terug legt.
Niks geen geleerde heren in driedelig met stropdas.
Muziek en dans, getooid in rieten rokjes en pluimen.

Mocht Zijne Excellentie Jan Kees de Jager dit lezen, denk er maar eens over na. Ik heb nog wel wat pluimen te leen.

Oud(er) meisje

Het begint met het feit dat ze je aanspreken met mevrouw. Dan een verbaasd moment als je je realiseert dat je met gemak over een kwart eeuw geleden kan praten.
Je kan meezingen met de hippie hit "San Francisco" over de bloemen in je haar terwijl je ze "zo 2011" in je oor draagt.

Tijdens de opruimwoede vind je foto's met gezichten waarvan je niet meer weet hoe die jongelui ook alweer heetten , of je komt een totaal vergeten vakantiealbum tegen. Bij het openslaan zie je ineens dat je daar ook eens bent geweest.
In een vergeten tas zit nog een lipstick, merkloos, maar ongetwijfeld voor veel te veel geld in een vliegtuig gekocht. Het zijn een paar kleine aanwijzingen van het stijgen der jaren..

Echt erg is het als je in je mailbox een berichtje vindt van een jonge man die graag wil e-mailen of brieven schrijven. En wie weet gaat het ooit eens iets tussen ons worden.
Mijn eerste serieuze taak vanavond, iemand bij voorbaat een blauwtje laten lopen.
"Beste ver weg meneer, ik ben oud genoeg om je moeder te kunnen zijn."

Scheveningen

Ik sprak gisteren een naar Duitsland verhuisde stadsgenoot. Zij is aan het inburgeren wat betreft het regionale Duits en vertelde me dat veel van de mensen daar Nederlands verstaan.
Dat is op zich geen wonder, er wonen ook veel "economische vluchtelingen" in de gehele grensstreek.

Vandaag keek ik naar het journaal, een item over veel Duitse jongeren die Nederlands willen leren.
Goed voor de handel, leuk voor de toeristische branche, maar wie had dat ooit gedacht?
Met hun eeuwig alles nasynchroniseren leken ze wel erg van "eigen taal".

Soms verbaas ik me even over nieuws over Duitsers. Dat ze geen gevoel voor humor hebben?
Wellicht een andere humor dan veel van ons kunnen waarderen. Het tegendeel vond ik ooit in een folder.
Zwarte folder met gouden opdruk "De moffen komen er aan!" Folder opengemaakt, van een Duitse loterij.
Ik vond het humor.

Paar jaren later vernam ik van te boeken dagtochten naar Nederland. Geen uitstapje Volendam of Zaanse Schans. Nee, naar het crematorium. Reden: ze hebben daar te lange wachtlijsten.
Niet genoeg ervaring met cremeren.  Ja,ja, enige sarcastische gedachten schoten mij ook door het hoofd.

Maar nu willen 30.000 jonge Duitsers Nederlands leren. Krijgen zelfs het advies dat studeren hier met betere begeleiding gaat.
Men komt leraren te kort. Terwijl steeds minder Nederlandse jongeren Duits leren.
Dat laatste begrijp ik volkomen, ik vind het ook een vreselijke taal om te leren.

Ik kwam elke zomer honderden Duitse fietstoeristen tegens, die altijd verdwaalden. Sta ik weer te tobben in mijn laagveen Duits, maar ik heb ze nooit opzettelijk de verkeerde kant opgestuurd.
Waar ze zijn gebleven? De huurfietsen worden nu door Amerikanen bereden. Dus hoor ik wekelijks "oh my gosh" als ze het hellinkje de brug op moeten.

Ik mis ze wel, die Duitse toeristen in de viswinkel die soms overdreven stoer een haring happen.
Laat maar komen, die moffen. Ik stel voor dat we ze geen vloeken aanleren, hooguit "Scheveningse schapenscheerders".

Met leuke leute leuten! 

Rare jongens die romeinen

Doe in Rome als de Romeinen.  Of toch niet?

Er zijn wellicht honderden redenen om eens naar Rome te gaan.
Ik ben er zelf nooit geweest, maar lees er eindeloos over. Dan het Rome uit de tijd van Sulla, Caesar en een reeks halve garen na hem.
Zo heb ik enorm genoten van de smerige politieke spelletjes in de serie “Ik Claudius” deels gebaseerd op een erg vroeger versie van roddelschrijverij van Suetonius.
Ook prachtig, de serie “Rome”.  Niet geschikt voor watjes en jeugdige kijkertjes.
Och ja, dan is er ook nog Asterix. 

Veel mensen hebben wel interesse in het oude Rome. En vinden het leuk om te worden opgelicht door mannen in stoere outfits die bij de bekendste gebouwen in Rome staan.
Het heeft iets weg van een maffia, en ook iets van een taxi-oorlog. Nieuwe “Romeinen” zijn niet welkom.  Ze verpesten de markt, waarschijnlijk omdat ze minder dan 10 euro vragen om met ze op de foto te mogen.
De gemeente was het beu, besloot undercover-romeinen  (politie) er op af te sturen .
Leuk voor die jongens! Mogen ze ook eens Romeintje spelen.
Obelix zou het “rellen met de Romeinen” noemen.

Alle berichten ten spijt, de pers blijft maar doorgaan over nep-gladiatoren.
Dat is gewoon nep. Het zijn minstens centurions.  Fraaie mantel, mooi getooide helm.
Dus geen geoliede vechtmachines met drietand en net.  

Mochten jullie toch eens met een nep-romein op de foto willen, doe een dagje Archeon.
Zeker in de vakantietijd  lopen daar heel veel vriendelijke Romeinen rond. Ze spreken allemaal perfect Engels. Niet zo verwonderlijk, het zijn Engelse gezinnen die helemaal opgaan in Re-enactment .
Aan het eind van de dag zie je dan heuse nep-gladiatoren met elkaar knokken. Wat ook niet altijd goed afloopt, de zwaarden zijn niet van plastic.

Of liever naar de Vikingen? Kan ook! Verwar ze niet met de Noormannen. Verwacht geen helmen met koeienhoorns, of schedels met calva gevuld.
Pas wel op met dat enge Poolse goedje wat ze je laten proeven! Je zou er spontaan Latijn van gaan spreken.

Dzien dobry!

Van as tot es

De enige zekerheid in het leven is de dood.
Daar sta ik soms bij stil, echter niet in somberheid verzonken, meer aan de praktische kant.
Tot voor kort kon ik eigenlijk maar 3 opties bedenken als het ging over wat te doen met het stoffelijk overschot.
Dat is, hier in Nederland.  Begraven, cremeren of je laten mummificeren en daarvan weet ik niet of ze dat nog doen. Je lichaam ter beschikking van de wetenschap? Maar ik neem aan dat ze er na het onderzoek ook iets mee doen.

Een aantal jaren geleden vernam ik van een nieuwe optie. Je laten vriesdrogen en dan kan je als poeder de grond in en er een boom op laten planten.  Tot compost zult gij…
Ik vind het iets moois hebben.  Milieuvriendelijk,  geen restemissie.  Cryomeren heet dat proces.
Helaas nog verboden in Nederland.

Vandaag op het nieuws iets over nog een andere optie, een grote maatschappij wil dat ook in het pakket opnemen. Dit heet resomeren.  Ben me daar even in gaan verdiepen en nee dat vind ik nu echt niks!
Ze lossen je deels op in een vloeistof, doen de bros geworden botten in de “verhakselaar” en het hoopje mens wat overblijft kan zo rechtstreeks het riool in.  Gelijk een goudvis.  

Zo blijkt de uitvaartsector ook groen en trendy te gaan denken.

Koibois op scooters

Is het netjes om een gesprek af te luisteren? Is het afluisteren als het gewoon in het openbaar plaatsvindt?
Vanmiddag  even genoten van een gesprekje tussen twee kleine mannetjes.
Terwijl ik wat boodschapjes in mijn fietstas stop klimt een mannetje van een jaar of 4 op het fietsenrek en zegt tegen een mannetje van hooguit 6 “kijk, ik speel cowboytje en dit is mijn paard”. De 6-jarige kijkt hem aan met een blik van “doe jij raar”. De 4-jarige begint te hinniken, de 6-jarige vindt nu toch echt dat die kleine niet spoort.

Inmiddels sta ik klaar om een doosje eieren in de tas te stoppen, hoor ik de 6-jarige
“Nee joh, zo doen koibois dat niet, die rijden op een scooter  en zo jagen ze de schapen op, die noemen ze jakkeredoes.”
Daar ging bijna het doosje eieren.  Daar hing ik bijna in de slappe lach over mijn fiets.
Jakkeredoes!

De moeder van de 4-jarige komt naar buiten.  Helemaal in de stress “niet met je dure kleren op dat rek zitten! En zet je petje op!”  Het jochie krijgt een Burberry petje op zijn bolletje, weg stoer imago!
Even later komt de moeder van de 6-jarige naar buiten “Mamma die dingen in Australië heten toch jakkeredoes?”  Gelukkig een moeder die naar Discovery enz. kijkt.  “Nee schat dat is een didgeridoo”.

De 6-jarige zat er niet ver naast, hij bedoelde ongetwijfeld een Jackaroo.

Doneren?

Door iemand op de radio  “Huize Avondrood van de publieke omroep” genoemd.
Ik vind het meer een geuzentitel dan een sneer. Ja, omroep Max.
Al val ik “nog net niet” in hun doelgroep,  heerlijk hoor, een tweede kans voor mastodonten en “zulks spul”.  Dat laatste met gepaste eerbied!

Ik vind de zondagen op radio 1 sinds de komst van “De Perstribune” meer dan de moeite waard.
Maar daar zit dan ook een voorheen gepensioneerd radio-juweel.  Govert van Brakel.
De zaterdagavonden, als er geen  aardige film is ben ik blij met een andere “ afdanker”,
Cees Grimbergen.

Ooit presenteerde hij “Rondom 10” Cees moest weg en het programma later ook.
Gelukkig was er plaats bij Max, Cees is terug en het programma ook. Wel met een andere naam.
“Hollandse Zaken”  al zie ik het verschil niet.

Best leuk eens de discussie aan te horen.  Al was het onderwerp vanavond wel een heikel punt.
Betaling voor donatie.  Best een beetje eng onderwerp.
Vooral omdat men eiceldonatie en het doneren van een nier in één gesprek mengden.

Ik heb de afgelopen jaren diverse programma’s over het onderwerp gezien en het zet me telkens aan het denken.  Amerikaanse studentes die voor enorme bedragen een eicel aanbieden, na een strikte levenswijze, het juiste IQ en uiterlijk dan hun studie kunnen afbetalen om dat een erg rijk echtpaar haar eitjes kon kopen, dan nog een draagmoeder kon betalen en zo de gelukkige “ouders” van een baby werden.

Zelf niet zo zoekende naar hom en kuit verbaasde ik me er over dat je via internet dus zaad van lookalikes kan kopen.  Donorschap vind ik een nobel iets.
Maar het verkopen van je eitjes of je zaadjes, toch een beetje moeite mee. 
Eigenlijk niet zozeer met een onkosten vergoeding, maar het idee dat het alleen voor de rijke ongelukkigen een optie kan zijn.

Jammer is het dan als ze in dezelfde discussie ook over handel in organen gaan beginnen.
Ik onderschat het leed van ongewenst kinderloos blijven niet.
Zonder een kind overleef je wel, maar zonder een werkende nier niet.

De mensen die genoeg centen hebben kunnen naar een knus oord als Pakistan, daar een nier kopen van een arme sloeber. Nog leuker, reisje China, voor een lever van een nog te executeren boef.
Een orgaan verkopen, daar vind ik het erg eng worden.
Zeker na het zien van een man in Nederland die voor 60.000 euro zijn nier eerst op Marktplaats te koop zette (was rap verwijderd) en toen nog op een andere tweedehands site.

Waarom deed die man dat? Hij wilde iemand helpen. Vooral zijn eigen portemonnee, meneer zit in de WAO.
Ik vind een studente die haar eicellen verkoopt wel “slim” al ben ik geen voorstander.
Ik zit zelf in de WAO en zeg maar rustig “karig” inkomen.
 Niks mis met een aanvulling op het karige..maar een nier verkopen?  Nee.

Straks komt er een levendige legale handel in nieren, legaal? Nou en?
Mensen met een verslaving, mensen met een gat in de hand en zo kan ik er nog wel een paar noemen.
Een onkosten vergoeding? Ja, en ik zei al eerder, een ander systeem. Dan is er nog vrije keuze voor een ieder om nee in te vullen.