Aqua boeren

Naast rivieren, kanalen, sloten, vaarten, greppels, wielen, plassen, kwelders, meren en hier en daar een zee hebben we natuurlijk ook de waterwerken.
Dijken, waterkeringen, sluizen, watertorens, waterzuivering, wateroverlast, water tekorten.

In Nederland hebben we ook boeren. Veeboeren, palingboeren, akkerbouwers, fruittelers en gemengde bedrijven.
En nu, zijn er dus ook aqua boeren.

Technisch gezien zou een palingboer daar ook onder vallen. Net als de mosselboeren, en de boeren die in het seizoen zeekraal en lamsoor oogsten.
Die krijgen navolging van zeewier boerinnen. Ik zag ze vanavond op tv.

En even benijd ik hen dan, het is al dapper om in deze tijd een bedrijfje op te zetten, hopen dat het aanslaat want net als vrijwel elke boer zijn ze veelal afhankelijk van het weer.
Als dat allemaal lukt, hoe krijg je dan een volk met de inslag  -wat de boer niet kent- aan het zeewier?

Net als die stoere Fries die onlangs een eendenkroosboerderij begon. Die begint het dan als veevoer te gebruiken, maar de bedoeling is dat wij mensen het ook gaan eten.
Het zeewier gaat zeesla heten, het eendenkroos vast geen slootsla..


Persoonlijk zie ik het wel zitten hoor, een voorgerechtje van Amerikaanse rivierkreeft op een bedje van zeesla, als hoofdgerecht geroosterd waterkonijn met een salade van eendenkroos met wilgenroosje, madeliefjes en wat komkommerkruid.

Ook een erg verantwoorde maaltijd, streek producten die gelijk korte metten maakt met wat plaagdieren.

Plantaardig

Ik ben, vind ik zelf, best aardig voor planten. Maar daar score je over het algemeen niet zo goed mee.
Leuk, je hebt groene vingers? Echt groene vingers krijg je van illegaal noten jatten.

Wat is plantaardig? Gemaakt van niet dierlijke producten?
Ga ik nu eens op de bres voor planten! Ben je erg mooi en doorgekweekt?
Er zijn genoeg mensen die van de Barbies onder de bloemen houden, van die bijna origami gevouwen nutteloze hybriden.
Mooi om te zien maar voegen niets toe.

Je zult als plant maar een brandnetel zijn, of zevenblad, dan ben je uitschot! Maakt niet uit of je een gezond voedingsmiddel eenmaal onkruid, blijft onkruid.
Nee, een mooie bloem koop je in een tuincentrum, die vertroetel je met gif, mest  enz.

Maar een mooie bloeiende bloem, bij de oever van een rivier, langs een zandpad, dat is onkruid.
Guerilla gardening of aangewaaide exoten...kortom onkruid.  Stevig wieden, en weg ermee, waar we het niet willen zien.
Aan een ieder de metafoor.

Ook plantaardig, ik vernam vandaag maanden nadat kalende mannen cafeïne in hun haar moeten smeren wij 40+ vrouwen dat ook moeten doen.
Natuurlijk, na het ei, het bier, het bamboe, de tarwe, zijde, parels, nu dus cafeïne. Goh.

Moet je dan niet in een vaas, de groencontainer of mooi staan bloeien? Dan ben je ineens eetbaar.
Is de bloem mooi klaar mee!
Ik zie soms recepten langskomen, een feest voor het oog, maar soms denk ik aan de zeldzaamheid van die bloemen.
En zijn eetbare bloemen zo lekker? Sommige wel, veel ogen alleen erg leuk. En ik zal het niet allemaal ontdekken daar ik geen geschikte plukplekken voor van alles heb.

Tenzij...verrek, ons lokale tuincentrum heeft u een Mojito kit. Moet niet gekker worden, kweek je eigen cocktail!
Munt en stevia. Stevia is een natuurlijke zoetstof, dus beter dan die aspartaamtroep.
Maar of in dat kitje genoeg rietsuiker groeit voor de rum?

Oke, dus ik moet mijn eigen cocktail kweken en de koffie in mijn haar smeren, weer wat geleerd vandaag.

Uitgestorven?

Vroeger, in een vorig leven, wilde ik nieuwe dingen zien en meemaken.
Als ik bij mensen thuis kwam keek ik dan vol bewondering naar stukken koraal, opgezette egelvissen, tropische schelpen en gedroogde zeepaardjes.

Verstand komt met de jaren, als ik er nu aan denk gruwel ik er eigenlijk van.
Ik heb wel een setje gedroogde zeesterren, noem het een nawee.
De rest van mijn rariteitenkabinet bestaat uit dood gevonden of veren na de rui.
Och en wat botjes en halve schedeltjes uit braakballen.

Mijn tweede reis naar een Grieks eiland, ik zag overal standjes met schelpenpakketten.
Ik besloot zelf aan het strand te gaan zoeken, geen schelp te zien.
Maar wel overal de zielige verhalen over de lokale wao-ers, nou ja Griekse stijl dan, de voormalige sponzenduikers.

Zielige verhalen, tot een bepaalde leeftijd geloof je ze nog, maar dan is het over.
Tja, ik kocht wel natuursponzen, leek me wel zo natuurlijk.
Moet toegeven, ik heb geen idee hoe het met de lokale sponzensoorten gaat, je leest er nooit over.
Net als over veel Middellandse Zeedieren.
Decennia lang riepen de toeristen dat zwemmen in de Noordzee bah is, nee ga dan naar de Middellandse Zee. Onder het mom van zo schoon dat je de bodem kan zien. En die zie je wel, de bodem, en de rotsen en de zee-egels.
Voor de rest is het er vrij "leeg".

Ik heb aardig wat stukjes Middellandse Zee gezien en tot mijn vreugde ook dolfijnen ontmoet.
Het is geweldig als je op een klein bootje zit en er een dozijn van die guitesnuiten uit het water omhoog springen. Op ooghoogte.


De dolfijn verkoopt dan ook goed op de eilanden. Op nagemaakte oude vaasjes, op t-shirts enz.

De sponzen verkochten ook goed. Maar ik heb ze allemaal opgebruikt tot ze uit elkaar vielen.
Ik kreeg ook het vermoeden dat het Made in China was.
Is niet erg, inmiddels hunker ik naar een spons.

Nee, geen natuurspons, maar een ouderwetse roze of lichtblauwe bad spons.
Maar die lijken uitgestorven. Je hebt van die lange ovale gevallen die meer weghebben van schuurpapier, je hebt de scrubhandschoen en de "pufjes"  Van die sinaasappelnetjes in kunstige dot gevouwen met een touwtje er om.

Dat laatste moest blijkbaar ook zuiniger want ze worden steeds kleiner en ik wil juist lekker schuimen onder de douche.
Er was een tijd dat ik voor alle dagen ander douchespul gebruikte. Gratis op de spaarpunten.
In tijd van crisis, Melkmeisje van Kruidvat. Zo af en toe een uitspatting met Dove.
Maar waar verkopen ze nog die gewone bad sponzen?
Of zijn die gewoon uitgestorven?

Op de fiets..

Soms wil ik eens even een ander stukje groen zien. En dat kan dan voor mij buiten wandelbereik zijn.
Dan is er de fiets.

Fietsen, het zal nooit mijn hobby worden. De fiets is mijn enige vervoermiddel dus nee, ik ben geen mooi weer fietser.
Ik heb dan een boodschappenfiets, zo'n oma fiets met kampeerfietstassen.  Ik vind oma fietsen de fijnste fietsen behalve de standaard.  De zithouding is perfect!

De juiste fietstas is groot genoeg om er een kratje Bavaria van 12 flesjes in te vervoeren, of een megapak Edet wc papier van 32 rollen.

Maar goed, ik bedacht van ik wil eens een kleine route langs de Reeuwijkse Plassen doen. Met mij dachten dat nog heel wat meer mensen.
Dan zie ik weer even een sneu momentje...allemaal echtparen, meeste 60+, met dezelfde fietsen, dezelfde petjes op.
Allemaal op de e-bike. Kom ik dan allenig op mijn Halfords fiets aan pedalen. Wel in de groene trui.

Ik had van te voren op internet een route gezocht en gevonden, de nummers van de knooppunten goed onthouden.
In dit geval werkte mijn instinct in mijn voordeel, knooppunt 49 had me via Bodegraven gestuurd?
Lang leve het toch beetje richtingsgevoel.

Fietsen langs de plassen, het klinkt leuker dan het was.Goed, ik kwam onderweg heel veel rietkragen tegen.
Ik lees vaak dat er zo weinig grote karekieten meer zijn. Nou, daar zit het tegen elkaar op te krijsen.
Zich laten zien? Ho maar!
Nadeel van rietkragen? Je fietst langs plassen maar je ziet ze net zomin als de karekiet.

Ik fiets een stiltegebied in, maar een stiltegebied met honderden ganzen? Heus niet zo stil.
Na een half uur wilde ik wel even op een bankje zitten. Bankjes zat, maar allemaal in de volle zon.

Dan toch even stilhouden bij een horeca gelegenheid? Het strand en het paviljoen bij Reeuwijkse Hout, je had over de hoofden zo naar de overkant kunnen lopen.
Ben maar doorgefietst. Ergens op een dijkje zag ik mensen met ijsjes, oke, horeca in de buurt?
Nee, de ijskar van opa Antonio, met een rij van 50 wachtende mensen.

Dan maar verder, knooppunt 47 wilde me naar Haastrecht sturen, maar daar wilde ik helemaal niet heen.
Ander weggetje gekozen, zag langzaam aan namen van weggetjes die me vaag bekend voorkwamen.
Ah, een horeca gelegenheid, het Vaantje, allemaal overvol weer, doorgefietst, was inmiddels door mijn water heen.
Toen verscheen er een bordje Heemtuin Goudse Hout.
Water op, het zweet gutste langs het lijf.

Behalve de eentonigheid in landschap was het ook veel te druk en veel te warm om te fietsen.
Ik was enorm blij toen eigen honk in zicht kwam. Na twee glazen water een douche genomen en even op bed gaan liggen.

Fietsen? Not my cup of tea! En vreselijk onhandig met foto's maken. Maar wie weet ga ik koppig zijn en volgend week een ander rondje doen? Andere plas dan.

De grote zandbak

Vaak wens ik dat ik gewoon tv kan kijken zonder dat het brein gelijk gaat malen.
Zoals vanavond bij de laatste aflevering van Wild Arabia.
Weer één van die onovertroffen BBC series.

Wat me opviel is dat de laatste aflevering eigenlijk niet zo wild was, maar absoluut voer tot nadenken.
En een overdosis aan, voor mij, nieuwe feiten.
Mens en dier. De liefde van een man voor zijn valk, de liefde van trainers voor hun renkamelen.
Laat ik beginnen met de renkamelen. Reken maar dat ze er goed voor zorgen, want de hoofdprijs bij zo'n race is een miljoen dollars.
Wel even iets anders dan een kamelenrace bij de nomaden.

Een soort Duindigt, maar dan met veel meer zand in de buurt, geen tribunes, maar de trainers rijden er in enorme terreinwagens naast de baan.
De berijders..nou ja, robotjes. Kleine robotjes die via afstandsbediening de stem van de trainer doorgeeft.
Dat vond ik al wonderbaarlijk, ronduit bezopen dat dan de afstandsbediening  een robotje ook opdracht kan geven een klein zweepje te gebruiken. 
Techniek staat voor niets.

En de moderne techniek werd ook gebruikt door de valkenier. Geen hobby voor Ali met de keffiyeh!
Een goede valk, kosten een kleine ton. Reken maar dat die vogels worden gekoesterd.
Probleem, de valk mag ook op levende prooien jagen, echter, die zijn zeldzaam aan het worden in de grote zandbak.
Hoe dan de valk in goede vlieg conditie te houden?
Men neme een radiografisch bestuurbaar vliegtuigje, hangt er een nepprooi aan of wellicht een dode duif, zo kan men de valk vrij laten jagen.

Wat me deugd doet, in de Golfstaten zijn ze goed bezig met steeds meer onderzoek voor behoud.
Men wil de doejong beschermen, een doejong is een zeekoe, beetje sullig geval wat zeegras eet.
Maar ja, je kan pas iets gaan beschermen als je weet waar het zoal rondhangt.
Daar gaan heel wat oliedollars aan op. Een heli om ze te spotten, mannen in bootjes om er eentje te vangen.
Ook dat vond ik wel bijzonder.

Bijzonder? Het feit dat 2 voormalige jagers, Australische aboriginals die ze voorheen vingen als maaltijd, nu worden ingevlogen voor onderzoeksdoeleinden. Ze mogen geen harpoen gebruiken maar snel een lijn om de staart, de zee induiken , een zender om de staart vastmaken, een monstertje van de huid nemen, aai aai en weer loslaten.

Gelukkig ook prettig te weten dat mensen in de Golfstaten dat ze in hun snelle groei en hun rijkdom misschien iets zijn doorgeschoten. Per hoofd van de bevolking gebruiken zij meer energie dan wie ook ter wereld. Olie? Tja het kost er vrijwel niks.
Door de rijkdom spelen ze met energie. Hoge gebouwen die veel verlichting vragen, enorme winkelcentra met een ijsbaan en een skihelling en verder ontzettend veel airco.

Ze lieten Dubai zien, wat een vreselijk oord. De gebouwen groeien er tot in de hemel.
Verdere beelden van de Golfstaten, hoopvol is dan het enorme zonnepark, eindeloze rij zonnepanelen wat een andere stad CO2 neutraal maakt, dat samen met wat oudere vormen van de architectuur.

De enorme rijkdom en luxe, het is prachtig als je daar leeft en het kan betalen, maar wat in 30 jaar de grond uitkwam, wat is daar over 50 jaar nog van over?
De oliebronnen staan een keer droog en het overdadige watergebruik zal veel eerder problemen geven.
Grote groene stippen in de woestijn, continue bewaterde akkers. Door de levensstijl putten ze zichzelf uit.

En even dacht ik weer aan mijn bezoek aan Las Vegas, woestijnstad vol groene gazons en non stop verlichting. Rijkdom of niet, en Las Vegas is niet direct te koppelen aan rijkdom, meer aan wanstaltige kitsch...groene gazons horen niet in een woestijn.
 

Opstokers!

Ik mag mezelf dan geregeld een kunstbarbaar noemen, maar er zijn er nog erger.
Zoals een Roemeense moeder met een potkachel.
Alles dankzij een klunzige kunstroof wat nooit een cold case zal worden en ook al geen heterdaadje.
De boel is waarschijnlijk al opgestookt.

Ik vind het al schokkend dat je bij de Kunsthal blijkbaar redelijk makkelijk kan "shoppen".
Bij diverse andere musea ook, daar niet van.
Goed, de dieven hadden blijkbaar geen idee dat die bekende namen niet zo makkelijk verkopen..en wat doet moeders? Ach kind, we maken er gewoon de kachel  mee aan.

Nog schokkender, één van de kudde experts die het weg lacht van "och, het zijn maar B werkjes".
Zoals een maandagmorgen schilderijtje van Monet, de avond ervoor aan de absint gezeten en op maandag de kwasten iets fout aangezet.
Het stelt allemaal niet zoveel voor, al met al maar 18 miljoen.

Laat ik het zo zeggen, er zijn dagen dat ik het niet op zak heb.
En ik denk dat ik uitermate content zou zijn met een maandagmorgen Monetje.

Allemaal hetzelfde

Het viel me afgelopen zondag ineens op, een gevalletje éénheidsworst.

Natuurlijk is het keurig als je als flatbewoners allemaal dezelfde kleur voordeur hebt, maar dat kan je bij deze flat niet zien.
Dat de openbare groenvoorziening in de tuintjes daar allemaal hetzelfde moet zijn, het maakt het wel wat saai.
Oh, het is mooier dan wat hier beneden staat, wij hebben vuurdoorns in de meest vreemde vormen gesnoeid.

Ooit kwam de vraag of we allemaal wat meer wilde betalen voor aanleg en onderhoud van iets leukers.
Natuurlijk niet!  Geen hond die het ziet.

Toch, teveel van hetzelfde, al oogt het netjes, het is wel wat saai!

Wilde natuur

Natuur, het zit vol met bloedlinke knakkers.
Vol eeks en jekkes beesten.  Alles met een zwart/geel gestreept kostuumpje is bij voorbaat al bah en eng.
Je zal maar in de tuin genieten van het zomerse weer, pappa lekker bezig met spiritus op de barbecue, jij je vol te stoppen met drie keer teveel zoute stukken vlees wat ik meen hamburgers heten, of het glazuur van je tanden springende limonade.

Het grote genieten kan beginnen...maar dan zoemt er iets langs wat heel misschien een wesp kan zijn.
En als het al een wesp is, dan heel misschien zo eentje die je lastig valt. Eentje die gemeen kan steken.
Dat is verre van leuk en als je een ernstige allergie hebt kan het zelfs gevaarlijk zijn.
Maar om alles wat eventueel, mogelijk, misschien, gelijk om zeep te helpen?

Het is zomer, in de zomer hoor je weinig echt nieuws. De nieuwsrubrieken reizen af naar BN-ers om te vragen wat ze in de koffer doen...lekker belangrijk!
Dan is een zomerkomkommer welkom.

Een zomerkomkommer? Ja, komkommernieuws tijdens de vakantieweken.
Zoiets als de Veluwe poema.
Ik heb vaag het idee dat het zo ook kan lopen met de wolf.
Die ene doodgereden wolf wat voor 98% zeker een wolf is. Doe mij nog even die 2% erbij.
Als het een heuse wolf was, moet ik dan blij zijn?

Nou, laat ik eerlijk zijn, van mij mogen ze wegblijven. Niet zozeer dat ik de angst heb er een tegen te komen, maar ook voor de wolf zelf.
Schapenhouders moeten ze niet, bezitters van kleine hondjes die in de winter in het bos lopen wellicht ook niet en de VVD moet ze ook niet.
Gevaar voor de volksgezondheid. Gevaar in het verkeer. Persoonlijk denk ik dat een wolf aanrijden niet fijn is, maar een edelhert komt harder aan.

Natuurlijk is het voor de natuur een verrijking als er hier een roedel wolven kan overleven. Maar dat zal dan dichter bij de grens moeten, anders krijgen we inteelt.
Dan het roodkapje syndroom, voorstanders roepen gelijk van de wolf is ongevaarlijk.

Dat is niet helemaal waar. Ik heb vaak genoeg gelezen dat mensen zijn aangevallen door wolven.
Niet hier, maar in Polen, Oekraïne, Canada. Altijd in de winter en mensen die vrijwel alleen liepen.
Toch is het in geen verhouding wat de mens van de wolf wist te mismaken. Hondenrassen.
Nu is elk ras begonnen met wat mutanten. Van Deense doggen tot Chihuahua.

Maar voor we wolf! roepen, eerst maar eens afwachten of het er echt eentje was en niet voor de zomerkomkommer daar eventueel neergelegd.
Soms zijn de media erg gretig.

Tafelzilver...deel II

Ondanks het warme weer kreeg ik het zaterdagavond toch even koud.
Tijdens Nieuwsuur hoorde ik Jetta Klijnsma weer blijmoedig over de herkeuring van Wajongers praten.

Oh nee, het was geen bezuiniging, maar het moet de staat 1,2 miljard opleveren.
Wauwie, dat is dus een zesde deel van wat we moeten bezuinigen!
Het tafelzilver is bijna een goudstaaf geworden!

Zij mag dan een ervaringsdeskundige zijn gezien haar handicap, maar laten we realistisch blijven, niet iedereen kan staatssecretaris worden.
Maar ongeacht haar handicap, ik snap niet dat iemand, met toch best een groot verstand, in deze tijd gaat verkondigen dat er banen voor hen worden gemaakt.
Mijn hemel, bestaat er nu ook al een carrière als banenmaker?

Als er banenmakers zijn, waarom maken die dan al niet veel langer banen?
Er worden banen voor hen gemaakt, fijn hè?
Ja maar de Wajong was een afvoerputje, het was zo makkelijk mensen op die manier elders te stallen.
Waar heb ik dat eerder gehoord...

Hebben die lui eigenlijk wel enig gevoel? Hebben ze ook maar vaag het idee hoe vreselijk neerbuigend het is om mensen in de Wajong als -zij die buiten de maatschappij staan- betitelen?
Daar hebben ze ver weg een ander woord voor, paria's.

Hoe ze toch 1,2 miljard kunnen bezuinigen is mij een grote vraag. Want je zult moeten zorgen voor bijscholing, je zult bedrijven een premie moeten betalen, mensen die zich bemoeien met plaatsingen.
Dan voor hen die buiten de boot vallen weer aanvullende uitkeringen, extra toeslagen wegens armoede val.

En ik hou mijn hart vast wat een beetje banenmaker moet kosten.
Zeg nou toch gewoon dat het een bezuinigingsmaatregel is, desnoods met "fijn hè?" er achter.

Verzwegen leed

Dinsdagavond liep ik op een begraafplaats. Een oude begraafplaats.
Niet voor een momentje stilte, maar uit interesse.

Eens per jaar geeft de stedelijk ecoloog daar een uitleg over het groen.
Het groen was er nu vooral woest en daar kan binnenkort wel een menselijke man met een zeis gaan lopen.

Ik zag een paar leuke bloemen zoals het rapunzelklokje wat ook wel repelsteeltje heet (Campanula soort),
en het echte waldstro.
Maar voor het groen? Nee, had ik niet hoeven gaan.
Eigenlijk schrok ik even van de alom aanwezige grassen tussen soms wat scheef hangende grafstenen.

Het werd echt interessant toen een mevrouw van de stichting de groep (wel 4 mensen)
ging rondleiden.
Ik hoop toch echt dat zij in tijdens haar werkzame jaren onderwijzeres is geweest.
Dat is nu het soort gids naar mijn hart! De geschiedenis, de kennis en de verteltrant.

Het ontstaan van de begraafplaats, men wilde geen graven meer in de kerk. Het begon er zo te stinken.
Er werd grond aangekocht. Tja, op een gegeven moment kwamen er twee nieuwe begraafplaatsen, een algemene en een katholieke en.. vol=vol.
In 1972 is de laatste persoon bijgezet. Nu is er nog een strooipad.

Gouda zat dus met een begraafplaats die niet echt langer in gebruik was.
De buur van de begraafplaats, de toen nog kaarsenfabriek, had er gelijk een oogje op.
Mooi, voor een parkeerplaats. Mooi niet!
Een toenmalige burgemeester had voor zijn dood vast laten leggen dat hij er eeuwen zou liggen.
Parkeerplaats rond het graf dan?
Helaas, vette pech voor de fabriek, in de lange aanlooptijd had de gemeente er bomen geplant.
Beetje guerilla gardening avant la lettre.

Toen het gesprek weer op parkeerplaats kwam waren de bomen al waardevol geworden, de burgemeester bleef er dwars liggen, en, er was verder geen groen in de wijk.
De begraafplaats werd stadsmonument.

Over de tijd dat men in een deel van de voormalige aula ook een ruimte had voor schijndoden.
Schijndoden? Ooit was Gouda een belangrijke stad voor de handel via de rivieren.
Die vaarten konden soms lang duren en als men dan toch weer moest wachten kwam de bemanning graag aan wal.
In die tijd had Gouda veel bierbrouwerijen en al die soorten proeven, dat liep soms fout af.
Bij terugkeer naar de boot viel er menig man tussen wal en schip, met wat mazzel werd ie bijtijds opgevist.
Het kon gebeuren dat hij dan zo ver heen was dat men niet wist of ie nu wel of niet dood was.
Comazuipen bestaat dus ook al eeuwen!

De vrouw wees overal op, het monumentje voor de doodgeboren kindjes, erg mooi gemaakt en voorzien van de vroegere stadsdichteres.
Het verhaal van een kruis vond ik dan wel weer kostelijk. Er mag in Gouda geen kruis op een graf.
Toen zij werden gebeld of ze een kruis kwijt waren was het antwoord nee, maar ze wilden het wel ophalen.
Waar het kruis vandaan kwam, niemand die het weet. Het is opgeknapt door een smid die er dan maar even een steentje aan heeft vastgemaakt "kan het niet omvallen". Steentje? Meer een stuk rotsblok.
Het valt uit de toon, en ergens weer niet.

Er is nog een stukje speciaal gewijde grond. De stichting wil namelijk de 4 kazerne nonnetjes hebben.
Kazerne nonnen? Tijdens graafwerkzaamheden bij de voormalige brandweerkazerne werden er 4 skeletten gevonden. Nonnen uit de 15e eeuw en och, ze hebben niet veel ruimte nodig.

Nu is er één graf wat behoorlijk uit de toon valt. De beheerders hebben lange tijd geen idee wie de grafrechten betaalde, wie het graf onderhield.
Het meisje is nog geen 9 jaar oud geworden, geboren in Madrid, gestorven in Gouda.
Malva Marina Reijes. Een naam die hen niets zei.

Malva Marina is verzwegen leed. Dood gezwegen door een wereldberoemde vader.
Zij was de dochter van Neftali Ricardo Reyes Basoalto en Maryka Antonieta Hagenaar Vogelzang.
Neftali is beroemd geworden, maar dan onder zijn schrijversnaam, Pablo Neruda.
Nobelprijswinnaar literatuur in ik meen 1971. Behalve dichter was hij ook diplomaat.

Hij leerde tijdens het werk in Jakarta zijn Nederlandse vrouw kennen, zij trouwden, kregen een dochter, een dochter met een waterhoofd.
Meneer zat liever met zijn literaire vrienden in het café, had geen boodschap aan een ongelukkig kind en stuurde haar met zijn vrouw naar Nederland. Zelf ging hij terug naar zijn vaderland, Chili.
Zijn fans kennen de romantische gedichten, maar nooit heeft hij ook maar iets voor of over zijn dochter geschreven.
Het lukte haar moeder blijkbaar ook niet meer zo en daarom heeft Malva Marina nog een tijdje de zorg gekregen van een Gouds pleeggezin.

Heel veel later, heeft een vriend van haar vader een gedicht geschreven wat nu als plaquette bij het graf hangt. Gelukkig hebben mensen toch van haar gehouden.

Toch nog kroonprins

Had ik het onlangs nog over Camiel Eurlings, ooit de gedoodverfde "kroonprins"van het CDA.
Na zijn ministerschap (Verkeer en waterstaat en vast nog iets..) vond hij een leuke baan bij KLM en is sinds gisteren een grote baas bij KLM.

Toch een mooie baan voor een gedoodverfde kroonprins?
Maar goh, na zijn eerste werkdag blijkt hij toch weer een beetje kroonprins te zijn.
Hij is voorgedragen (en wordt het ook wel) als lid van het IOC. Die bobo-club van de Olympische Spelen.

Ik zeg het eerlijk, het zal me een worst wezen wie er in het IOC zit.
En nee, ik heb geen hekel aan Camiel.

Hoe komt hij aan die "bijbaan"? Wel, als ware kroonprins mag hij dan onze koning opvolgen.
Camiel is gedreven, en dat is een mooie eigenschap.
Alleen ben ik nu bang dat hij vanwege zijn eerder hobby, iets met de Olympische vlam, zich nu ambitieus in gaat zetten toch de Spelen van 2028 voor Nederland binnen te slepen.

Ik zou zeggen, doe maar niet Camiel, laten we eerst maar het spaarvarken eens rammelen.
Ja, 2028 is nog ver weg, maar het gelobby, dat duurt lang en kost veel.
Doe maar niet.

Keti Koti

Op 1 juli wil de verwarring soms toeslaan. Tjee, al een half jaar om?
Op Facebook een bombardement aan plaatjes over Canada Day, dat bestaat 146 jaar en de grootste uitvinding? De verfroller.

Maar zonder dollen, 1 juli is Keti Koti dag, de dag der verbroken ketenen, 150 jaar geleden dat Nederland eindelijk de slavernij afschafte.
Het was volop in de media en dan hoor je allerlei geluiden. Dat we het moeten herdenken op 4 mei, de Afrikaanse holocaust?

Die twee zaken wil ik zelf heel gescheiden houden, een genocide en de slavernij.
Beiden zijn een misdaad tegen de menselijkheid, beiden komt voor, niet af en toe, maar geregeld.
Denk maar aan voormalig Joegoslavië en Rwanda.

Wat mij werkelijk schokt..aan de slavernij, is dat ze zeggen dat we er zo weinig over weten.
Slavernij heeft altijd bestaan en bestaat nog steeds. En dan bedoel ik niet slavenarbeid.
Kindsoldaten in Afrika, de ouders voor hun ogen vermoord en meegenomen door anderen die hen drogeren.
Kleine jongens van een jaar of 10 die moeten leren te moorden, meisjes van die leeftijd gebruikt als seksslavinnen.
Te gruwelijk voor woorden.

De eeuwen, dat wij Nederlanders verdiend hebben aan de slavenhandel, nimmer niet goed te praten!
Maar of wij er nu echt zo schathemeltje rijk van zijn geworden? In twee eeuwen tijd 550.000 slaven.
Nogmaals,niet goed te praten!
Men deed gisteren dat we de grachtenpanden en de Gouden Eeuw verdienden aan slavenhandel, ik denk dat we daar een foute afslag hebben genomen. De V.O.C. heeft ons welvaart gebracht.
Genocide op bepaalde eilanden, onderdrukking op andere eilanden, als het maar opleverde!

Maar dat was toen en ver weg, so who cares?
De slavernij, al voor de handel begon was in Valladollid (Spanje) een langdurige zaak geweest of Indianen mensen waren. Men besloot van wel en toen ging men  handel drijven in Afrika.

Zelf, of via Arabieren. Let wel, slavernij was al eeuwen in zwang. Volken met een hogere cultuur hadden in de oudheid al slaven, soms konden ze opklimmen, maar dat was 150 jaar geleden ook zo.
Hoe kwamen we aan de slaven? Door handje klap met andere Afrikanen. Zij vielen dorpen binnen , sleepten mannen, vrouwen en kinderen weg en verkochten ze doodleuk aan anderen.
Dus zijn de blanken de hoofdschuldigen?
Ja, en nee.

Ja,wij voelden ons toch zo superieur? Maar hee, de kerk zat er niet mee en handel is handel.
Bedenk ook dat de slaven niet in onze steden en dorpen liepen, vraag me af hoe men dan had gereageerd?
En slaven, nee, we verhandelen ze niet meer, dat laten we voor ons doen, om in afgrijselijke omstandigheden in mijnen te laten werken voor onderdeeltjes van onze tv, mobieltjes, laptops enz.

We vierden Keti Koti, ik mag hopen dat de gemiddelde Nederlander wel iets weet over het slavernij verleden en ze zijn terecht boos dat het enigste onderzoeksinstituut wordt wegbezuinigd.
Stel je eens voor, je weet dat je overgrootmoeder een slavin was.

Wat ik eigenlijk wil zeggen, slavernij is een meer dan kwalijke zaak, die nog bestaat.
Maar dat ons land veelal met onderdrukking rijk is geworden.
En nog steeds, handel gaat boven mensenrechten.

Triest!

Upper class

Eindelijk eens mooi weer om buiten te spelen.
Omdat mijn gekozen bestemming toch net iets te ver is om te gaan lopen, de fiets genomen.

Weken geleden had iemand mij verteld dat er aan het eind van een pad bij het Steinse groen een steenuilenkast hangt en er vogelplasjes zijn.
Dan ben ik wel benieuwd.

Om er zeker van te zijn dat ik bij dat pad uit zou komen, alleen van de andere kant af de ouderwetse route genomen. Via het Pislaantje (niemand die weet hoe het echt heet?) omhoog, de Steinse dijk op.
Ik wist dat ik links van het gemaaltje moest blijven. Maar ik heb plas noch kast kunnen vinden.
Dus besloot dan maar door te fietsen naar Haastrecht.

Haastrecht, een durp! Een agrarische gemeente, maar wel eentje met stadsrechten, alleen mochten ze van Gouda nooit een stadsmuur bouwen. 
Langs de Steinse dijk staan nog mooie oude boerderijen met namen als Tempelhof en De Kloosterbrouwerij.
Er was ooit een klooster en Erasmus heeft er verbleven. De dijk verlaten en naar het centrum gereden.
Drommels, het was druk in Haastrecht!

Jammer dat het terrasje van de ijssalon vol zat, had best wel even een ijsje willen eten en gebruik maken van het toilet.  Doorgefietst en de Provinciale weg overgestoken.
Dan maar met een broodje en het flesje water even in het park daar zitten.
Bleek er achter het park ook nog een bos te zijn!

Oké, park en bos zijn een groot woord.  Het park, vooral gazon en hele enge witte beelden zijn nog de erfenis van de lokale upper class.
Tegenover het park kijk je op een weinig knullig huis met koetshuis.
Het tegenwoordige museum Bisdom van Vliet.

Bisdom van Vliet is een naam, geen bisdom al zal het ergens in het verre verleden wel iets van doen te hebben gehad.
Toen Meneer Bisdom van Vliet dat fraaie huis liet bouwen had hij een klein probleempje, de tuin. Achter het huis stroomt de Hollandse IJssel. Nou ja, centen zat en bedenk dat het rond 1870 nauwelijks druk was.
Er werd een tuin aangelegd aan de overkant met de naam Overtuin.

Na wat hebben zitten luisteren naar de lijster die mooi zong ben ik het "bospad" ingewandeld.
Tientallen meters verderop zie ik iets wat te groot is voor een metalen hemelbed zonder doek, maar ook duidelijk te klein voor een muziektent.
Goh! Het blijkt een graf te zijn. Een graf in een park is vrij bijzonder.

De steen is redelijk gesleten maar ik las wel Bisdom van Vliet.
Het is het graf van Paulina le Fèvre de Montigny-Bisdom van Vliet.
Begraven in haar eigen tuin dus. Wat ik wel een mooiere ontdekking vond, het kleien grafje er tegenover.
De tekst van de steen onleesbaar, maar ik ben er achter, het grafje van haar hond Nora.

Al met een al wel een beetje verrassende middag.