Einde jaar

Einde van het jaar is in zicht.

Konden veel mensen niet wachten om een kerstboom op te zetten, nu kunnen diezelfde mensen niet wachten om die weer aan de straatkant te zetten.

Het feest van het licht en de gedeelde vreugde ligt bijna achter ons.

Dan volgt januari, de maand van de “winterdepressie”. Dan is de kou ineens niet sfeervol meer.

Men is uit gefeest, men kan de familie bijna niet meer zien en zo snel mogelijk naar de vakantiebeurs.

Dan maken de advertenties van zorgverzekeraars plaats voor de dieet producten. Oh ja, en de nicotine pleisters.

We hebben dan wel de langste nacht achter de rug, maar het kan nog rustig 2 maanden kwakkelen. Er kan zomaar nog een 11-stedentocht komen.  Een soort nationale oppepper van windwakken, ijstransplantaties, klunen en het liefst zo lang mogelijk doorgaan in barre omstandigheden over eenzame poldervaarten. Wat was het toch geweldig, in 1963.

Daarna zijn er nog 3 geweest, maar zo bar als vroeger, zo wordt het nooit meer.

De winter, tot nu toe bar en boos voor de verzekeringsmaatschappijen. Voor de meubelboulevards en diverse parken en musea. We laten ons niet kisten door een windwak, maar een snelheidsdeken is iets heel anders.  Geen ijs scheelt een hoop aan kostenposten gezien de hoeveelheid bezoekjes aan het ziekenhuis in schaatsseizoen vorig jaar.

Voor veel mensen is het lastig, maar wat te denken van de dieren? Bevroren vaarten en sloten

Zijn voor de ijsvogel en de reigers een ramp. Een dikke laag sneeuw zijn voor diverse uilen noodlottig.  Andere vogels trekken naar het zuiden om de kou en voedselschaarste te ontlopen maar komen terecht in een bijna oorlogszone, de jagers.

Tot nu toe doen de grote grazers in de natuurgebieden het goed. Ergens had men nog een potje voor een beschuttingswal.  Men hoeft ze nog niet af te schieten.

Ook erg einde jaar, zijn de eindeloze jaar overzichten. Tot vervelens toe. We weten heus wel dat Sven in de verkeerde baan schaatste, we weten heus wel dat we “net niet”het WK voetbal wonnen. Saai, saaier , saaist om dat weer terug te zien.  Na de TV overzichten komen er nog de boeken, de DVD, alsof we niet genoeg kunnen krijgen van al dat nakaarten.

Ook heel erg einde jaar, de oudejaarsavond shows. De naam op zich is al helemaal fout.

Ik zag vanavond al de eerste. Arie Koomen en kornuiten, sorry jongens, ik ben de andere namen vergeten. Ik heb geluisterd, en eigenlijk om één grap hard moeten lachen.  Het Nordic Walken.

“Je loopt met een prikstok door een park, dat is geen sport, dat heet een taakstraf!”

Dat vind ik persoonlijk humor en zo waar!

Dan de oproep, de zoveelste, van vogelend Nederland. “help de vogels de winter door”.

Ik wil wel, maar in ruim 20 jaar tijd heb ik 2 vogels op mijn balkon gezien.

Toch vandaag weer eens een netje met onbekende substantie aan het was rek gehangen.

Mijn geluk kennende zal het wel gevonden worden door een ander dier. De muis.

Ik wacht gespannen af. Bij de eerste muis is het gelijk afgelopen.

Wel de eendjes gevoerd. En dat, dat is op eigen risico!  Je loopt met best een behoorlijk zakje brood naar een wak, zodra je er bent schijnt men al een tactiek te hebben besproken.

De tactiek van insluiten zodat ze niet de zwanen iets kan aanreiken. De meerkoeten zijn ook niet de snelste…dus je staat er en voor je “koffie met melk” kan zeggen ben je ingebouwd door eenden. Niet 10, niet 20 maar een eend of 40. Ze hangen gelijk aan de zak met brood, ze hangen aan je jas…je zal maar met een ukkepuk denken de eendjes te gaan voeren. Het kind heeft dan gelijk een trauma!  Niks niet “alle eendjes zwemmen in het water”.

Denk goed wat je met je oude brood doet!

Verwarring

Ik lees al dagen, de tuinvogels hebben het zo moeilijk.

De tuinvogels? Ja joh, je weet wel, de mussen, de meesjes, en niet te vergeten,

het roodborstje.

Natuurlijk weet ik wel wat men bedoelde. Toch lijkt het alsof de vogelwereld een steeds vreemdere verdeling krijgt.

Vroeger had je merels, nu heb je merels en stadsmerels.

Ik hoor soms mensen praten over kippen, eenden en vogels. Jekkers sprak ooit over sijzen en drijfsijzen.

Persoonlijk denk ik nog in roofvogels, zangvogels en watervogels.  Dat is te kort door de bocht.

Wat maakt een roofvogel nu een roofvogel? De uiterlijke kenmerken zijn duidelijk.

Helaas, zijn er weer van die figuren die komen dan met 3 categorieën. De roofvogels, de uilen en de gieren.

We gaan het nog lastiger maken, kraaien, die vallen onder de categorie zangvogels.

Bij een zangvogel, ja een winterkoninkje, een heggenmus, logisch.

Onder de zangvogels heb je dus tjilp, kras en fluitvogels.

Maar nu, waaronder vallen de reiger, de kip en de duif?  Een reiger kan behoorlijk “roven”.

En kent het begrip braakballen.

De kip, een hoender, siervogel, gebruiksvogel, pluimvee. Maar hoenders, zijn het zangvogels?

Of scharrelen die rond in de grote categorie “gewoon, vogels”.

De pinguïn , is dat een watervogel?  De duif, een hobby vogel of een irritante zit-soms-in-de-weg vogel?

Het zou overzichtelijker zijn als we het over loop- vlieg-, en zwemvogels hebben.

Al komen we dan weer in de knoop met zwanen, ze kunnen aardig zwemmen, een beetje lopen en goed vliegen..oh help!

Nee,nee hulp is nodig voor de tuinvogels.

En tegen beter weten in wilde ik het toch nog één keer proberen, vogels op het balkon.

Dat er geen muizen maar mezen komen.

Vanmiddag vroeg dan weer ploeterend door de sneeuw toch nog wat boodschapjes halen, in de winkel ook een vakje van Vivara.

Helaas, ik werd afgeleid bij de vleesafdeling. Gisteren lag daar nog niets spannends behalve de obligate gourmetschotels. Vandaag ineens een vakje met “wild”. Oh jee! Hertenbiefstuk, zooo lekker, maar de prijs maakte van mij doorlopend wild. Bij een tweede blik maakte ik bijna een sprongetje van blijdschap.  Oh, ik hoorde achter mij al moppers…dat eet je toch niet?

Uhhh, ja dus. Het werd geen hert, maar dat bekende springende buideldier.  In mijn ogen het lekkerste vlees wat ik ooit at.

Ik kwam na veel geploeter weer thuis “vergeten, een vetbolletje”.  Maar ik beloof het bij deze,

Zie ik weer een kwijnende reiger staan, krijgt ie van mij wat ontdooide kip. Noem het maar Calvinistisch schuldgevoel.

Die kwijnende reigers vind ik altijd zo’n triest gezicht.  Wil ik me best laten beroven van een stukje kip. Nu nog bedenken hoe ik die witte hongerlappen dan weg kan houden.

Stilte

Een verre vriend kan er om lachen, Nederland ligt plat vanwege een beetje sneeuw.
Wij zijn onder de indruk, maar voor een Canadese is dit slechts een niesbuitje van "koning winter".
Een dik pak sneeuw wat als het vers is zo lekker knispert als je laarzen langzaam wegzakken.

Veel sneeuw, kinderen hebben vakantie. Ik had overal sneeuwpoppen verwacht, niet één gezien.
Sterker nog, waar zijn de kinderen gebleven? Is er een geheime sneeuwpret-locatie? Zitten ze vast op een luchthaven? Of. . . is die gozer uit Hamelen langs geweest?
Mis ik de kinderen? Niet direct, maar nu ik ze niet zie valt het me gewoon op.

De stilte vandaag, een gewone dinsdag, wandelingetje naar een winkel, die stilte was zeer aanwezig.
Het heeft wel iets magisch, buitelende meesjes en hoog boven mij een vlucht wilde zwanen.
Toch blijft de vraag, waar is het grut gebleven?

Einde cynisme?

Hoorde ik vrijdag bij DWDD op TV van Yvonne Jaspers dat zij het gevoel heeft dat men minder

cynisch gaat zijn.

Als ik lees over mensen die bijna geweld gebruiken als ze met een aanhanger naar het strooizoutstation gaan en agressief worden als ze slechts een emmertje mogen meenemen…ik heb mijn twijfels.

Lees ik elders dat de crisis een “prettige pauze” is. Hoe prettig kan het zijn als je inkomsten halveren?  Hoe prettig klinkt het als je hoort dat 1 op de 10 kinderen het arm heeft.

Kinderen in Nederland dus. 

Dat ebt dan weer weg als we de beelden zien van gestrande reizigers op Schiphol.

En zo viel er weer wat te mopperen, is het geen aswolk of een vallende bank is het weer sneeuw.

Minder cynisch, nee ik geloof het niet. Met de Kerst in zicht hoor ik klachten over er depri van worden.  Je moet zus, je moet zo en ik heb geen zin in. . .

Geen zin in overvolle winkels, geen zin om verplicht om veel te dure zaken te kopen.

Te moeten kijken naar al die tandglazuurafbrokkelende familiefilms. Waar altijd alles goed komt.

Kerst is mooi voor hen die de geboorte van Jezus vieren. Kerst is leuk voor die “libelle”families.

Kerst is leuk met de hele familie rond de tafel ondanks/dankzij de afgesloofde gastvrouw.

Kerst is helemaal niet leuk voor mensen die geen cent hebben te makken. Je zult maar een moeder met 4 kinderen zijn en steeds die bloedirritante reclame van AH moeten zien.

Die knusse gezinnetjes die een Brisé  geurkaars aansteken en kabam staat er gelijk een enorme kerstboom in de kamer.

Nee een kerstboom kan niet, te duur. Nee al dat lekkere eten en die speciale sneeuwpop ijsjes kan niet. Met de kinderen kerstkoekjes bakken en als een Ikea gezinnetje aan een mooi gedekte tafel zitten? Waar is pappa? Terwijl ze bij wijze van luxe eens een kroket op brood krijgen. Pappa, ah die zit bij zijn ouders lekker een kerstpakket te delen en eet een malse kalkoenbout.

Mocht u denken “het cynisme is weg?” Nee hoor, gratis af te halen hier.

Maar wat betreft de omslag vanwege de crisis. Er zijn ook mensen die het voelen maar er niet gelijk aan kapot gaan. En die het wat creatiever oppakken.

Dat gezelligheid niet altijd sneller en luxer hoeft te zijn.

Het kan heel klein. Warme chocolademelk met na 5 december enorm voordelige gevulde speculaas.

Zelf leuke marsepein figuurtjes maken en het kleuren met bietensap of cacao poeder. Met de boter die je overhoudt, kan je in braden, bietensap is gezond en de cacaopoeder , lekkere warme chocolademelk!  Reine Claude siroop, marsepeinen kerstboompjes?

Jawel, ook uw Sofie kent truttigheid.

Ik zag het vanavond weer op TV, de hang naar truttigheid. Het woord klinkt onsympathiek, maar ik zet het neer met een glimlach. Ik zag ‘Wie van de drie” Hoe oubollig kan het worden?

Ik ben blij met omroep Max!  Ik val niet in de doelgroep, maar zelfs ik geniet soms in de middag van “Piet Piraat” op Zapp.  Daarvoor geen enkel excuus ik heb geen kinderen over de vloer.

Truttigheid, morgen is het wel een rondje. Studio Sport terug met het “bord op de schoot”uurtje.

Dan even het journaal. Dan barst het los, “Boer zoekt Vrouw”. Nog niet zo spannend nu.

Ik zal kijken, maar zeker het programma erna niet missen. ‘Het Spaanse Schaep”.

Luchtige vrolijkheid in een jasje van de jaren 70.   Een mens zou het cynisme zomaar even kwijtraken!

Want  as je mekaar niet meer vertrouwen kan…

Fijne kerst allemaal!

Taaltoets

Heerlijk dat muziekje, de begintune van Het Groot Dictee.

De tune, het derde deel van een celloconcert van Bach. 

Nee, nee, niet JS Bach, maar van Carl Philipp Emmanuel Bach.

Ik heb denk een jaar of 17 meegeschreven met dat evenement van moeilijke woorden en bizarre taalweetjes. Vanavond nu eens niet meegeschreven en spijt van. Ik had het er denk redelijk goed afgebracht. Maar dat is altijd achteraf.

Met redelijk goed denk ik iets van 20 fouten.  Natuurlijk zijn dat er zeker 10 teveel.

Maar als je in een woord als thymotische woede iets denkt aan man van 2 bijbelboeken ja, maak je zomaar 3 fouten in 1 woord.  Dan gaat het hard.

Nu zie ik dat meeschrijven als een uitdaging.  Eerst lachen als men de hele tekst gaat voorlezen, vervolgens kreunen als je mee moet schrijven.

De laatste jaren vind ik het lastig dat er twee mensen de zinnen nog eens voorlezen.

Onze Flip en de Vlaamse Martine die elk toch een eigen uitspraak hebben.

Hoor je hen het duidelijk uitspreken? Kakofonie, kakefonie of kakafonie zeggen? Is mij koeterwaals.

Over taal valt heel wat te mijmeren. Veel van de dicteewoorden zullen we nooit gebruiken.

Tenslotte willen we niet iets schrijven waarbij de lezer een woordenboek met pakken.

Toch zijn er kreten waarvan ik soms griezel.  Hun hebben schijnt tegenwoordig te mogen.

Maar als ik lees hun ze zoontje is vriendjes met me zoontje, wat een zooitje!

Het leggen en liggen blijft ook moeilijk.

Wie ben ik? Ik kreeg vroeger ook te horen van je bent dom. Verder dan een boodschappenbriefje kom je niet.

Aangezien ik die nooit schrijf , ik vergeet ze toch maar, leef ik me dan maar uit in een blog.

Zonder daar over te mijmeren. Taal,  soms is het tenhemelschreiend. 

En dat schrijf ik met een glimlach.

Boer zoekt...

“Boerendochter zoekt zo NIET boerenzoon”.

Geen pakkende titel voor een streekroman, maar voor een blog is het prima.

In mijn hand hield ik een foto. Een klein zwart/wit kiekje met het bekende kartelrandje.

Op de achterzijde staat geschreven “Zomer 1944”.  Ontwikkeld in Foto- en Kinohuis.

De laatste helft van de naam doet een beetje Duitse invloed vermoeden?

De foto is gemaakt op Zuid-Hollandse bodem.

Een slanke jongeman van net 19 in een keurig pak en glanzende molières.

Ik glimlach om het tafereeltje maar het roept nu ook vragen op. Die jonge man had misschien verstandiger moeten zijn.  Gezien zijn leeftijd hadden onze Oosterburen hem graag aan het werk gezien, niet op Zuid-Hollandse bodem, maar ergens in het Rührgebied. 

Nee, het was geen man voor zwaar fysiek werk. Een vrije geest, meer van het creatieve.

Waarom draagt hij een pak? Vanwaar de glanzende schoenen? Was er ergens een feest?

Het decor zal voor hem geen feest geweest zijn.  Een stadse jongen zittend op een hek.

Het vee aan de voeten.  Het vee waar hij nog jaren mee van doen zou krijgen.

Je daar verbergen is één, met één van de dochters trouwen - die geen vee meer kon zien- meewerken moest hij.  Hij wist van de eenvoudige schouw geregeld een Titanic te maken.

En dan dat snert paard, kreeg hij een appel mee wilde dan eens even gaan vissen, het paard dacht “lekker een appel”. Ik heb wat wild west verhalen mogen horen over zijn niet agrarische inslag.

Die boerendochter was daar maar al te blij mee!

Die man op foto zou jaren later mijn pa worden. Het soort vader wat steevast met een camera liep. Als hij toch eens wist van het digitale tijdperk.

Een koffertje met foto’s leegruimen is een tijdrovende klus. En een scanner toch een heerlijk bezit!

Mannen. . . .

Mannen…het blijven kinderen is een veel gehoorde verzuchting.

Lijkt me eigenlijk wel een handige biologische bepaling.

Ik acht mijzelf een manvriendelijke vrouw.  Maar wat als mannen niet een bepaald “ah gossie gehalte”zouden hebben, zullen we ze dan nog liefhebben?  Ik weet het niet.

Nee, ik heb niet een snotterende grieppatiënt in huis. Maar dat mannen die ziek zijn zich verlagen tot kleutergehalte, hebben ze een pijntje…klopt.

Oh Sofie, ga je lelijk doen over mannen? Ja en nee.

Ja, als het gaat om een nieuwe glossy.

Ik ken wel mannen die zelfs als ze 40 worden nog steeds een abonnement op dat Vrolijk Weekblad  hebben. Vooral volwassen mannen met een hoge opleiding kunnen maar geen afscheid nemen van Donald Duck.

En kijk nou uit! Iemand heeft dat uitermate slim opgepakt. Nu is er een Donald glossy.

Een eend over auto’s..vast geen lelijke eend. Een eend over Guus (Hiddink) Geluk.

Een glossy gebaseerd op een irritant opgeblazen eend.  Nu staat er in een gemiddeld mannenblad ook een centerfold. Is dat Katrien? Met hoge sexy hakken om haar eendenvoeten? Haar eendenpootjes in netkousen? 

Krijgt Lampje een rubriek met knutseltips? Zijn de neefjes ineens een opvoed rubriek? En Gijs Gans ook een column schrijven?

Je zult maar een man treffen, in zijn hal een letterbak smurfen en op zijn salontafel dan De Donald. 

Beetje triest vind ik het wel! Maar ach, een kinderhand is snel gevuld.