Verwarring

Ik lees al dagen, de tuinvogels hebben het zo moeilijk.

De tuinvogels? Ja joh, je weet wel, de mussen, de meesjes, en niet te vergeten,

het roodborstje.

Natuurlijk weet ik wel wat men bedoelde. Toch lijkt het alsof de vogelwereld een steeds vreemdere verdeling krijgt.

Vroeger had je merels, nu heb je merels en stadsmerels.

Ik hoor soms mensen praten over kippen, eenden en vogels. Jekkers sprak ooit over sijzen en drijfsijzen.

Persoonlijk denk ik nog in roofvogels, zangvogels en watervogels.  Dat is te kort door de bocht.

Wat maakt een roofvogel nu een roofvogel? De uiterlijke kenmerken zijn duidelijk.

Helaas, zijn er weer van die figuren die komen dan met 3 categorieën. De roofvogels, de uilen en de gieren.

We gaan het nog lastiger maken, kraaien, die vallen onder de categorie zangvogels.

Bij een zangvogel, ja een winterkoninkje, een heggenmus, logisch.

Onder de zangvogels heb je dus tjilp, kras en fluitvogels.

Maar nu, waaronder vallen de reiger, de kip en de duif?  Een reiger kan behoorlijk “roven”.

En kent het begrip braakballen.

De kip, een hoender, siervogel, gebruiksvogel, pluimvee. Maar hoenders, zijn het zangvogels?

Of scharrelen die rond in de grote categorie “gewoon, vogels”.

De pinguïn , is dat een watervogel?  De duif, een hobby vogel of een irritante zit-soms-in-de-weg vogel?

Het zou overzichtelijker zijn als we het over loop- vlieg-, en zwemvogels hebben.

Al komen we dan weer in de knoop met zwanen, ze kunnen aardig zwemmen, een beetje lopen en goed vliegen..oh help!

Nee,nee hulp is nodig voor de tuinvogels.

En tegen beter weten in wilde ik het toch nog één keer proberen, vogels op het balkon.

Dat er geen muizen maar mezen komen.

Vanmiddag vroeg dan weer ploeterend door de sneeuw toch nog wat boodschapjes halen, in de winkel ook een vakje van Vivara.

Helaas, ik werd afgeleid bij de vleesafdeling. Gisteren lag daar nog niets spannends behalve de obligate gourmetschotels. Vandaag ineens een vakje met “wild”. Oh jee! Hertenbiefstuk, zooo lekker, maar de prijs maakte van mij doorlopend wild. Bij een tweede blik maakte ik bijna een sprongetje van blijdschap.  Oh, ik hoorde achter mij al moppers…dat eet je toch niet?

Uhhh, ja dus. Het werd geen hert, maar dat bekende springende buideldier.  In mijn ogen het lekkerste vlees wat ik ooit at.

Ik kwam na veel geploeter weer thuis “vergeten, een vetbolletje”.  Maar ik beloof het bij deze,

Zie ik weer een kwijnende reiger staan, krijgt ie van mij wat ontdooide kip. Noem het maar Calvinistisch schuldgevoel.

Die kwijnende reigers vind ik altijd zo’n triest gezicht.  Wil ik me best laten beroven van een stukje kip. Nu nog bedenken hoe ik die witte hongerlappen dan weg kan houden.