Fotohokjes, kennen jullie ze nog? Van die cabines, gordijntje er voor en daar kon je tegen een geringe vergoeding pasfoto’s maken. Voor de gein of toen nog voor een officieel document.
Dat stamt uit de tijd van voor de strijd tegen het terreur.
Tijdens een aanvalletje opruimwoede weer eens bezig de stapel foto’s in een koffertje te reduceren. In dat koffertje nog diverse pasfoto’s. Zo ook een setje vrouwmoedige pasfoto’s van mijn moeder. Hopeloos onbruikbaar, maar na zoveel jaar na haar overlijden altijd nog goed voor een grijns. Sorry ma!
De eerste poging, teveel omhoog kijken en een half oog dicht. De tweede, gebalde vuist en open mond. Bij poging drie , schuin in de lens., beetje nijdige blik. De foto’s zullen van eind jaren 80 zijn, gezien de jas en de bril.
Wat bewaar ik er aan? Ik ga verder spitten, meer pasfoto’s vinden en die als een collage inlijsten.
Onze uit het zicht staande dozen zitten vol met dat unieke materiaal. Pasfotootje van ouders, broers, zussen. Zonde om weg te doen, leuk als muurdecoratie. Al zullen nog levende familieleden er anders over denken? Het zijn momentopnames. Wat bewaren we aan veel?
Om teveel weg te doen, maar wees zuinig op pasfoto’s , ze vertellen je veel over de momenten dat mensen zich onbespied wanen.
Ik weet niet of die fotocabine’s er nog zijn. Voor documenten ongeldig en kijkend naar de cabine reportage van mijn ma….geheel terecht! Duidelijk familiearchief materiaal.
Kon het niet over mijn hart verkrijgen de kiekjes neer te zetten..hoorde al gepruttel vanaf een wolk.