Een kapitaal aan dubbeltjes zoeken

De mombies, elders smombies genaamd kennen we inmiddels wel.

Het is een nieuw ondersoort wat blijkbaar pas uit de boom is gekropen toen de mobiele telefoon is uitgevonden. De Homo Idiotus Mobilus.

Toen ik klein was bestond er zoiets als de bakelieten telefoon, met draaischijf!
Daarna kwamen de telefoons van kunststof, met druktoetsen. Nog later de draadloze telefoons.
Dan was je thuis bereikbaar.

De mobiel is natuurlijk een ander verhaal. Eerst erg groot en vooral voor zakenmensen die veel onderweg waren. Op den duur voor mensen die denken altijd bereikbaar te moeten zijn.
Tegenwoordig voor iedereen. Zo gaat de evolutie.

Dat is niet zo erg denk ik eerst. Maar als ik vanaf mijn balkon zie hoeveel automobilisten nog in volle vaart en tegen de regels in hier een bocht door racen houd ik mijn hart vast.

Komt de overheid weer betuttelen, van gij zult niet bellen chatten of appen tijdens het rijden en mensen weer van waar bemoeien ze zich mee, ik weet wel wat ik doe.
Dat zegt de jeugd die nog snel even tussen overwegbomen door kart ook, tot het fout gaat.

Dit soort overmoed gaat wel verder dan belletje trekken.  En ik vraag me af hoe het over een tijd zal gaan met mensen die deelnemen aan het verkeer  maar alleen oog hebben voor het schermpje van hun telefoon.

Oh ja, die lui letten niet op met die oordopjes in en die harde muziek. Maar die zijn niet het gevaar.
het zijn de mensen die sms'jes sturen of appen.
In Duitsland is men begonnen speciaal voor hen stoplichten in de stoep te maken, zodat ze niet gestoord worden door even omhoog naar een stoplicht te kijken.

Over gestoord gesproken!  Daar gaan we toch geen belastinggeld voor uitgeven?
Dan kunnen we het verkeersdiploma ook wel afschaffen.

Ik heb die apparaten (gebruik geen oordopjes) maar als ik buiten loop kan ik er niet altijd blindelings van uitgaan dat een ander me ziet oversteken.  Of niet weet dat ik daar zomaar mag oversteken.

Het lijkt me ook een knullig grafschrift, kwam haar eind omdat ze appte van "mooi weer vandaag" en werd geschept door een vrachtwagen.

Het eenzame washandje

Ik ben het type dat bij elke handdoek eenzelfde washandje wil hebben.
Inmiddels  weet ik dat er mensen zijn die gruwen van washandjes, maar ik wil niet zonder.
Al was het maar om de shampoo uit je ogen te wissen.

Waar ik dan heel slecht tegen kan is als ik washandjes en handdoeken was ik altijd een washandje mis wat later op de gekste plaatsen opduikt.
Het grootste raadsel blijft, waarom steeds datzelfde washandje? Nooit een ander, altijd dat ene lichtblauwe geval.

Ik sta dan bijna op z'n kop in de wasmachine trommel die dan heus leeg is.
En dan, bij een volgende was verschijnt het weer, letterlijk "out of the blue".

Zoekgeraakte sokken is een natuurwet, maar was handjes? Er bestaat toch geen nomadisch textiel?

Geheugen

Ik klaag zelden over het mijne, tot ik ineens teveel moet onthouden. Dan begint mijn brein dingen te converteren in onnodig terwijl ik dat juist wel moet onthouden.

Het eerste signaal is als ik laat in de avond zonder aanwijsbare reden ineens zeker weet dat ik mijn pincode ben vergeten.

Alsof de duvel er mee speelt sta je dan in een winkel en voor je een klant die over vroeger begint, over alle rijtjes die je uit je hoofd moest leren. Dank je wel, blijft dat weer dagen hangen!
Wat zou het toch heerlijk zijn als er een crap cleaner voor je brein zou bestaan.

Als de muren hier zijn gedaan hang ik eerst eens een groot prikbord aan de muur.
Kamerbreed prikbord lijkt me wel wat. En een kamerbrede vakjeskast, mhh eens over denken.
Dan is er natuurlijk geen plaats meer voor een kamerbrede bibliotheek.

Nou ja, voorlopig maar overal notities neerleggen.Waarvan er ongetwijfeld eens een paar zoekraken.
Maar dat ben ik dan weer gewend.

Het menselijk brein is een raar iets maar wel fijn dat het bestaat.

Huh, was die er al?

Aan het begin van het jaar liet ik eens vallen, ik wil dit jaar 520 lopen. Wel ik zit nu op de 142 kilometer dus dat gaat goed.

Heel soms loop ik ergens zonder camera, zoals vanmiddag en mopperde om een mooi beeld met twee kleine mantelmeeuwen in de vaart en verderop, huh? Zie ik daar een gevelsteen?

Natuurlijk zijn er gevelstenen, maar heb ik er hoe vaak gelopen en zie ik nu pas die gevelsteen?
In de zomer zit er blad voor, maar ik loop er in de winter ook vaak. Of is die steen nieuw?
Vanaf de overkant kan ik niet eens zien wat het is, dan maar rap een keer met de camera en inzoomen.

Gevelstenen zijn toch rare dingen, ik zie er veel in Gouda, maar sommigen zijn te zien waar ze niet van origine horen. Dat is net als poortjes naar hofjes. Iets gaan ze slopen, zonde van, dus hupsakee, zet maar elders neer. Maar nu pieker ik over die gevelsteen. En ik zal het niet weten tot ik een keer aan die kant van de vaart loop en er zitten bewoners buiten.

Ik bak er weer niks van

Ik wil koekjes bakken. Wat doen ik dan? Ik zoek naar een recept.
Voor eenzelfde recept kom ik op diverse sites diverse ingrediënten tegen.

Het ene komt met bloem, het andere met bloem en bakpoeder. Ik naar de winkel en denk koop het beiden. Maar ik zie nergens bakpoeder? meisje van de winkel voor me zoeken en vragen, een tweede komt er bij en een derde en die laatste geeft me een verpakking met zakjes bak soda.

Om er zeker van te zijn toch eens gaan zoeken naar de verschillen tussen bakpoeder en bak soda. Dat is dus iets heel anders.
Tja, het had allemaal zoveel eenvoudiger gekund als die recepten eenduidig zijn.

Nou ja, ik weet nu dat bloem en bakpoeder samen zelfrijzend bakmeel is. Zucht!
Morgen voor ik alles klaar zet het recept nog maar een keer of wat nalezen.

Droevig

Ik liep vanmiddag door een sterfhuis, nou ja, niet een echte, maar de lokale vestiging van V&D.
Bleek open te zijn, toch maar even naar binnen gelopen, eerst kijken of er geen kudde volk liep.
Nee, meer bewakers dan klanten.

Voelde me gelijk een koolmees, die na de gieren en kraaien nu een laatste stukje vlees los peuterde.
Een hele rare aankoop gedaan, maar het was toch al een rare dag.
Ik kocht iets waar ik 2 x niks mee heb, een kleurboek voor volwassenen. Of eigenlijk meer een kleurblok voor volwassenen.
Het thema? Kerstkaarten.

Ik heb niets met kerst en helemaal niets met kleuren, maar wie weet, als ik eens een week helemaal kan ontspannen, heb ik met kerst al een stapeltje kaarten liggen.

Zoals ik al schreef, het was een rare dag. Die begon met een gans midden op straat.
Waarom zit een gans midden op straat midden in een woonwijk, niet met honderden ganzenvriendjes in het groen?
Dan krijg ik al gedachten van oh jee, moet ik straks die gans overmeesteren, dierenambulance bellen, wachten tot die er zijn. Maar de gans leek niets te mankeren. Ik weet nu welk nummer het eerste in een nieuwe mobiel komt, de dierenambulance.