Nooit meer

Zeg nooit nooit... nou, rustig hoor!
Nooit meer prop ik teveel dingen regelen in een paar weken tijd. Mezelf overbluft.
Dat is een beetje dom!

Dan slaat onvermijdelijk de Wet van Murphy toe. Gebroken neus, geblokkeerde bankrekening, gezanik met de webbrowser, stakende virusscanner, een vervelende cursus, karnemelkse verf. Oh ja, en het eeuwig zoekgeraakte afplakband.
Werd er kriegel van, kreeg aanvallen van perfectionisme, foute boel!

Ben ik na 2 weken bloed, zweet en tranen tevreden over mijn schilderwerk? Neen!
Ik moet het er mee doen. Nooit meer zal ik nog eens een plafond witten.
Natuurlijk kan ik ook zeggen: leermoment. Kwam eerder in de buurt van een frozen shoulder moment en een chronische frustratie.

Wat er op de vloer moest komen ligt er nu, morgen even randje bij de deur voorzien van dubbelzijdig tape.
Klinkt als een riskante onderneming.
Net als het moment dat ik gesloopt aan de koffie zit en iemand me gaat uitleggen over lengte en breedte en aantal banen met plooien en haakjes op 3 standen.
Nou ja, ik heb de samenvatting op papier. Nu ook nog ergens vitrage zien te vinden. Ja, en overgordijnen.

Morgen nog één keer naar de cursus, dat ga ik daarna uit geheugen verbannen. Het zag er op papier leuk uit.
Maar het bleek vooral psycho gebabbel over het kwadrant van Ofman, de piramide van weet ik wie (nee, niet Cheops), het huis van welbevinden en als je maar wil dan... zitten ze bij mij echt fout.
Het was een unieke ervaring, dat wil ik ook zo houden.

Na alles wat moet, straks even dingen die ik wil, zoals een paar hoofdstukken in een mooi uilenboek doorlezen. Natuurlijk begin ik bij de oehoe.
Ja,ja de sperweruil staat er ook in, maar ik ben even sperweruilenmoe.
Overigens is dat ik meen het laatste hoofdstuk.

Eerste de oehoe want die zien we binnenkort weer op webcam. Dan het hoofdstuk steenuil.
Daarna doe ik de 11 overige Europese soorten. Wat een uilenwijsheid!
En wellicht kom ik dan ook eens toe aan een roman die al 2 jaar op de plank staat.

Het hert blijft hijgen

Was ik net bijgekomen van de Zwarte Piet discussie, en nog steeds niet van het bloemencorso uit Zundert op een Unescolijst kwam er weer nieuws over "zoiets".

En nu zowaar eens een protestants iets. Psalmzingen.
Ik kan er met mijn boerenverstand niet bij. Waarom, in hemelsnaam, moet psalmzingen op de Unescolijst van immaterieel erfgoed?
En dan vooral het psalmzingen met de Genemuider Bovenstem.

Ik kom uit een Calvinistisch nest en moest op de lagere school elke maandag een psalmversje uit mijn hoofd kennen.
Dat was te doen, maar toen werd de school iets zwaarder, moest ik alles weer in de oude berijming leren.
Zo werd de moede hinde die naar 't klare water smacht ineens weer een hijgend hert der jacht ontkomen.

Het psalmzingen is me met de paplepel ingegoten, maar de Genemuider Bovenstem was mij onbekend.
Dus maar eens zoeken naar geluidsfragmenten met uitleg.
Het klinkt mij als erg terug in de tijd, maar dat mag.

Het feit dat men deze manier van zingen in Genemuiden het langst heeft volgehouden, mij prima.
Maar is het iets voor op een Unescolijst? Ik begin die lijst steeds meer immaterieel onzin te vinden.
Het heeft iets van een uitgestorven kneuterigheid die niets toevoegt.

Ik stel voor dat "gezellig" als woord er ook op komt, het Leerdamse glaswerk, de Goudse pijpraces te schaats, wietplantages in maïsvelden en het keuvelen over het weer.
Oh, laten we  nog iets typisch Nederlands vooral niet vergeten, scheldwoorden in combinatie met een gruwelijke ziekte. Ook dat is onze cultuur.
En onze tomeloze tolerantie...

Niet te geloven!

Ik zweer het, ze doen het er om! Het is werkelijk abject!

Tijdens fase 1 van het witten ener plafond vernam ik dat daar een apparaat voor bestaat.
Parbleu, daar had ik nog nooit van gehoord.

Twee weken pure slavenarbeid  en een appelflauwte verder, dat laatste toen ik een emmer muurverf had laten schudden, mooie service, ik bij de kassa kreeg te horen dat is dan 82 euro.
Pardon? Ja 82 euro. We hebben het nu over mat witte muurverf. Geen 18 karaats goud er in verwerkt.

Ik kom vanavond thuis, open een email en wat zie ik in de aanbieding?
Jawelllll, het apparaat waarmee je zonder al te veel moeite plafonds en muren kan witten.
Voor minder dan de prijs voor 4,9 liter superverf.

Ik staar naar het plaatje en vind het bijna het toppunt van hatelijkheid, heb je net na bloed zweet en tranen de rollers in de wilgen gehangen komen ze daar nu mee aan. Het is bijna om van te gaan janken.
Ik zeg wel bijna, want ergens schuilt er ook wel humor in.

Uitzwermen

Een half jaar geleden had ik het nog niet kunnen vermoeden, weer iets ouds en vertrouwds weg.
De bijenkorf loopt leeg, nee, niet de winkel, ook geen heuse korf, maar Hyves.

Ik zal het missen. De vele melige uurtjes, de kleurige achtergronden, het wat knusse huiskamergevoel.
Lief en leed kunnen delen.
Natuurlijk kan dat elders ook, maar het is GEEN Hyves.

De beheerders, die begonnen met studenten, al snel volgde er scholieren maar ook die vertrokken massaal en werd Hyves een soort Huize Avondrood.

Vanavond heb ik de foto's verwijderd, dat was nog een pittige klus, en later bedacht ik, oh jee, ik had ze wel geladen, maar weet ik straks alle namen van sommige bloemen en zwammen nog?
Een ding is wel handig, op Facebook zitten heel veel kenners van beesten en bloemen dus durf ik best te vragen van : hellup!

Het verwijderen van de foto's, ik zag weer al die mooie kleuren langskomen, bloemen en vlinders.
Dan ook de doorkijkjes, de landschapjes en ik schoot in de lach om de hoeveelheid foto's van paadjes.
Paadjes in Meijendel, paadjes in de Peel, paadjes in de Achterhoek en veel lokale paadjes.

Ik heb ik weet niet hoeveel uren doorgebracht in het Goudse groen, rondkijkend, genietend, rust gevonden.
En dat zal komend jaar ook gaan gebeuren.
Zo rond het einde van het jaar 4 keer een seizoen blogje schrijven, met wat foto's.
Het was namelijk mijn doel in 2013 elke maand foto's te maken van het heempad. 
En dat gaat dus nog 1 keer gebeuren.

Het plan voor 2014 is elke maand een rondje stad. Ik zal wel een plattegrond mee moeten nemen want na 2 steegjes ben ik al totaal gedesoriënteerd.
Ik wil jullie, als ik zelf aanwezig ben,  dan vertellen over de evenementen.
Een stukje historie en de fotogenieke plekjes.

Sinds mijn eenvoudige camera me graag mee op stap neemt kijk ik met andere ogen naar dingen.
Ik zie ineens veel meer.
Mijn manier van foto's maken gaat ook steeds veranderen.

Maar nu na het kijken van alle kleur, ik heb ontzettende zin in het voorjaar.
Ook al is de winter soms niet de leukste tijd om buiten te zijn, ik zal wel moeten.
Moeten? Ja, want ik moet van mezelf tegen eind december er ongeveer 300 wandel kilometers op hebben zitten.
Dat is te doen met ongeveer 6 kilometers per week.

Maar lopen is alleen leuk als je wat ziet onderweg, geen trottoirs in wijken.
Overige vereisten zijn een paar nieuwe loopschoenen en nee, het moet niet hozen van de regen.
Al die plaatjes, ik wil ze nogmaals beleven.

Maar nu even niet

Grijzige dag, maar ik zou en moest lekker gaan wandelen. Zo ver je het lekker kan noemen als je rug denkt ga jij maar, ik blijf thuis.

Het gammele zooitje bij elkaar en aan de wandel. Sinds begin vorige maand zijn de supermarkten in het winkelcentrum ook op zondagen open, dus maar even combineren, te voet naar de Lidl paar kleine dingetjes halen.

Halverwege de route had de rug al geen zin meer, maar halverwege staan geen bankjes. Hupsakee, lopen jij!
In het winkelcentrum aangekomen, mezelf naar de lift gesleept, en natuurlijk!
Helaas is Lidl op zondag 17 november niet open, excuses voor het ongemak.

Dan maar terug en op de terugweg naar het heempad. Ik loop het hekje door, wil het paadje op, breek zowat mijn nek over twee parelhoenders.
Ik kom toch zeer geregeld op het heempad, maar zag er niet eerder parelhoenders.
Die horen in een tuin aan de overkant van de sloot.

Mij lopen ze niet in de weg, ik heb me op een bankje bij de poel laten zakken.
Het niet zo fijne bankje, geen steun onder in de rug.  Kan er anders wel van genieten, met snuit in de zon.
Maar helaas, de zon is op zondag 17 november onzichtbaar en niks geen excuses.

Toch maar proberen wat te relaxen, maar nee, het circus trekt voorbij.
Bestaande uit één mevrouw met een zak brood, een paar dozijn kokmeeuwen, dringende eenden, een reiger die denkt dat parelhoen ook lekker kan zijn, maar wiens plan wordt gedwarsboomd door een kat.
Is de mevrouw weg, gaat het hele beestenspul verlekkert mijn kant opkijken.

Inmiddels is de iPod puber die op het makkelijkere bankje zat weer verdwenen, mooi, daar zit ik beter en rustiger.
Ik probeer dat nare gegil van meiskes tussen de 4 en de 12 jaar te negeren. Dat die ouders daar niets van zeggen?!
Het werd eindelijk stil, ik doe mijn ogen dicht... ritsel ritsel achter me.

Als er iets ritselt wil ik weten wat het is. Draai me langzaam om, zie iets kleins bruin in het struikgewas.
Voorzichtig camera gepakt, ik dacht eerst aan een muis, tot het wezentje met kraaloogjes er een scheldpartij op loslaat.
Ah, winterkoninkje.

Ook al was er genoeg leven, ik vond het heempad troosteloos vandaag. Bijna al het riet is weg, het moerasje is deels kaal.
Ik troost me met het feit dat er over een paar maanden weer een feest van kleur de kop opsteekt.

Maar eerst die winter...

Bij Guus in huus

De donkere dagen staan voor de deur. Tijd voor knusheid en snel voor de feestdagen nog een nieuwe liefde vinden?
Gezien de aanbiedingen van datingsites gaat dat ook traditie worden.

Nog effe en ja kan je nieuwe liefde via Bol.com bestellen.

Zojuist vond ik een bericht van een nieuwe datingsite "Farmers4love".
Oei,oei, competitie voor Boer zoekt Vrouw?
Nou zeg, met een datingsite kunnen we niet meekijken, ook niet leuk.

Natuurlijk gaat het ons niets aan wat er bij Guus in huus staat, loopt, slaapt en eet.
En toch kijken we graag naar het boerenleven. Hoe een boer een vrouw op spit, dat er vervolgens iets moois op kan bloeien, of dat de dames gelijk van de leg raken.

Niets op tegen, een burgermeiske wat een boer trouwt, zo kan ik tenslotte nog genieten van een column in het maandblad Roots. De column heet "Boerin uit liefde".
Het kan natuurlijk een niet bestaand leven zijn, maar dat wil ik dan niet weten.

Bij Boer zoekt Vrouw vraag ik me vaak af hoe het dan verder kabbelt als de camera's weg zijn.
Als men er achter komt dat het boerenleven niet zozeer romantisch is. Tenzij je op een leuk kleinschalig bedrijf terecht komt. Maar daar kan je niet echt van leven. Kom je met de nevenactiviteiten te zitten.
Koeknuffel workshops, je eigen kaasjes maken, een boerderijwinkeltje met een theetuintje, je zelf gekweekte groente verkopen.


Keihard werken voor een grijpstuiver...tenzij je aanspraak kan maken op wat bijstanders die toch koffie moeten gaan schenken en drollen rapen.
Ik mag hopen dat het laatste een cynische toevoeging was van een tegenstander, maar ja voorheen bedachten ze voor wao-ers ook leuke functies.
Of ik vrijwillig varkenshokken wilde schoonmaken?
Het antwoord laat zich raden.

Ach, laat ik de mail van de datingsite maar wissen.

Zalig..

Een zalig kerstfeest, nou, als het aan sommige Katholieken ligt niet.

Na het verbod op een Zwarte Piet met oorbellen als metgezel van de goedheiligman hebben een aantal muggenzifters weer iets op de "not done" lijst bedacht. Niet vanwege kwetsen, maar omdat het niet past.

Ik heb diverse keren naar het nieuws moeten luisteren, maar de herdertjes mogen niet meer bij nachte liggen.
Stille nacht? Kan ook niet meer. Maar waarom niet? De tekst hoort niet thuis bij de ware aard van Kerst.

Zo weet ik wel een hoop kinderliedjes die al helemaal niet thuis horen in deze tijd en soms ronduit grof zijn van tekst.
Voorbeeld? Hop Marianneke, stroop in het kanneke..vervolgens een bedekte politieke sneer naar geachte mede Europeanen.

Niet gepast tijdens een mis, wat is er nog wel gepast als het Kerst betreft?
Ik kan wel zeggen, schrap het geplande kerstdiner en maak het geld over naar de Filipijnen.
Maar dat is te makkelijk.

De kerstviering van tegenwoordig heeft weinig meer van doen met de Christelijke gedachten.
Daar hoort geen rijkgevulde dis bij, geen luxe cadeaus. Geen heidense bomen met even heidense lampjes.
Het hoort een feest van liefde te zijn.

Wie dus een liedjes in de ban lijst heeft bedacht, ga effe iets zinnigers doen.
Ik durf met behoorlijke zekerheid te zeggen dat als God bestaat hij/zij zich totaal niet gekwetst voelt door Stille Nacht, Heilige Nacht.
Net zo min als een moderne protestant nu niet meer gruwt als er een kerststalletje in huis komt.

Ik stam nog uit een tijd (ja, net na de laatste ijstijd) dat bij ons thuis er absoluut geen kerststalletje mocht staan.
Een kerstboom in de kerk, oh nee!
Als er iets is wat eigenlijk in de ban moet worden gedaan, zure oude mannen die weten wat goed voor de rest is. Het niet humoristische stel van "Hoe heurt het".

Roepen van oh, wij gaan met onze tijd mee, graag een beetje rapper.
Als God liefde is, dan mogen zijn herders wellicht niet meer bij nachte liggen, maar wel een wat liefdevollere boodschap brengen.

Laat de Paus eens de bloemen uit Holland (sorry kwekers) afbestellen en maak het geld over naar de Filipijnen.
Nee, bloemen hebben niet met Kerst van doen,  maar ook niet met Pasen.
Dat zet tenminste wat zoden aan de dijk.
Maar laat de kerstliedjes de kerstliedjes en verbied voor mijn part de levende kerststalletjes met ossen en ezels.

Routekaartjes

Ik lees af en toe tussendoor nog een artikel in Roots, routekaartje voor wandeling op Mars.

Als ik het moet geloven, kunnen er over een paar jaar mensen naar Mars. Wel een enkele reis.
Maar waar zoeken ze die mensen op uit? Vast niet een kilometervergoeding.
Mijn grootste vraagteken blijft : wie wil er in hemelsnaam op mars gaan wonen?

Ik ben dan een praktisch wezen, af en toe wil ik een broodje haring, is er vast niet te koop.
Als er dan al wat te koop is, wat gaat de munteenheid zijn? En waar kan je pinnen? Nergens natuurlijk.
Men wordt daar afgezet met bouwmaterialen, zaden, astrovoer en genetische gemanipuleerde zooi.
Hoe groeien daar aardappelen als er geen aard is? Hoeveel mensen kunnen er leven?

Wat als er stroom uitval is? Hoeveel tv kanalen heb je daar en hoe groot is de schotelantenne?
Mens, wat zeur je nou? Nou, ik wil niet naar Mars.  En ze zouden mij ook niet willen.
Ik ben geen wetenschapper, ik kan geen marsmannetje produceren, of marsmeisje, mij om het even.

Er groeien vast geen bloemen op Mars, dus zijn er geen vlinders, er zijn geen bomen, geen vogels.
Lijkt me een saaie bedoening. Op vakantie zal niet gaan, je hebt er geen vliegwinkel.nl en vast geen resorts vergeven van de halve garen.

En wat te denken van lastige buren? De hoop dat ze ooit gaan verhuizen is daar nihil.
Dan het stemmen, als je op Mars woont, nemen ze je dan je paspoort af? Zo ja, ben je niet stemgerechtigd.
Niet dat het wat uitmaakt want dezelfde ellende krijg je daar in no time. Mars mag dan Mars zijn, mensen blijven mensen.

En mensen willen wellicht Mars koloniseren, en dat is dan sneu voor eventuele levensvormen aldaar.
Toch, zeg nu zelf, je zou Aarde gaan missen. Alle AH spaaracties mislopen, nooit meer eens slaan naar een wesp als je lekker in de tuin zit.
Geen broodje haring, je favoriete koffie moeten missen, nooit meer een ijsje aan een kar kopen, en iets online bestellen met de garantie van binnen twee weken retourneren zit er ook niet meer in.

Nee, ik wil niet eens naar Mars. Ik zou wel willen overwinteren, maar dat is een ander verhaal.
En gewoon op onze blauwe planeet.