Maar nu even niet

Grijzige dag, maar ik zou en moest lekker gaan wandelen. Zo ver je het lekker kan noemen als je rug denkt ga jij maar, ik blijf thuis.

Het gammele zooitje bij elkaar en aan de wandel. Sinds begin vorige maand zijn de supermarkten in het winkelcentrum ook op zondagen open, dus maar even combineren, te voet naar de Lidl paar kleine dingetjes halen.

Halverwege de route had de rug al geen zin meer, maar halverwege staan geen bankjes. Hupsakee, lopen jij!
In het winkelcentrum aangekomen, mezelf naar de lift gesleept, en natuurlijk!
Helaas is Lidl op zondag 17 november niet open, excuses voor het ongemak.

Dan maar terug en op de terugweg naar het heempad. Ik loop het hekje door, wil het paadje op, breek zowat mijn nek over twee parelhoenders.
Ik kom toch zeer geregeld op het heempad, maar zag er niet eerder parelhoenders.
Die horen in een tuin aan de overkant van de sloot.

Mij lopen ze niet in de weg, ik heb me op een bankje bij de poel laten zakken.
Het niet zo fijne bankje, geen steun onder in de rug.  Kan er anders wel van genieten, met snuit in de zon.
Maar helaas, de zon is op zondag 17 november onzichtbaar en niks geen excuses.

Toch maar proberen wat te relaxen, maar nee, het circus trekt voorbij.
Bestaande uit één mevrouw met een zak brood, een paar dozijn kokmeeuwen, dringende eenden, een reiger die denkt dat parelhoen ook lekker kan zijn, maar wiens plan wordt gedwarsboomd door een kat.
Is de mevrouw weg, gaat het hele beestenspul verlekkert mijn kant opkijken.

Inmiddels is de iPod puber die op het makkelijkere bankje zat weer verdwenen, mooi, daar zit ik beter en rustiger.
Ik probeer dat nare gegil van meiskes tussen de 4 en de 12 jaar te negeren. Dat die ouders daar niets van zeggen?!
Het werd eindelijk stil, ik doe mijn ogen dicht... ritsel ritsel achter me.

Als er iets ritselt wil ik weten wat het is. Draai me langzaam om, zie iets kleins bruin in het struikgewas.
Voorzichtig camera gepakt, ik dacht eerst aan een muis, tot het wezentje met kraaloogjes er een scheldpartij op loslaat.
Ah, winterkoninkje.

Ook al was er genoeg leven, ik vond het heempad troosteloos vandaag. Bijna al het riet is weg, het moerasje is deels kaal.
Ik troost me met het feit dat er over een paar maanden weer een feest van kleur de kop opsteekt.

Maar eerst die winter...