Geel is de kleur van...

Nu niet roepen "de haat". Best typisch die kleurverdelingen. Rood van de liefde, wit van de onschuld, zwart van het kwaad.
Wat te denken van een groen aangelopen blauwkous die een wit voetje wil halen?

Geel is de kleur van de lente. Daar is niets hatelijk aan.
Kijk maar naar de wilde bloemen. De lente begint met het klein hoefblad, dan zien we het speenkruid, tuinen kleuren geel van de narcissen, de forsythia, en de dotters staan ook al geel te zijn.

Geel is niet mijn kleur, maar de lente zo mijn seizoen. De meerkoeten in de vaart zijn bijna klaar met hun nest.
Dat schijnt pas echt af te zijn als er een ontsierend stuk plastic aan de zijkant bungelt.
De tortels zijn aan het tortelen, de kraaien kroelen en bij de eenden, dat is minder fraai.

Lente, elk jaar weer even uitvinden wat het lekkerste terrasbiertje is. Daar was ik in de winter al uit.
Middagen met een boekje op het balkon en ook weer wat opruim kriebels.
Natuurlijk valt het dan tegen als er wat natte kille dagen komen.
Klusjes zat, die lopen nooit weg.

Zaterdag echt even stoven op het balkon. Ben ik rondom gaar, dan wat knoeien met aarde en water.

Geen sokjes dag

Bij de eerste mooie lentedag moet ik steevast aan Martin Bril denken. De man die zich jaarlijks verheugde op "korte rokjesdag".
Ik draag geen korte rokjes, maar het bijpassende weer zie ik ook met vreugde tegemoet.

Het zijn zo van die middagen dat ik heerlijk met een boekje het balkon opga.
Te voet een boodschapje ga halen bij de buurtsuper. Met in de tas een snoeischaar om  wat takken forsythia te knippen.
Op de fiets met halfopen jas de stad inrij om wat vers leesvoer te halen, en een moot gebakken vis.
De eerste "zonder sokkenmiddag". Die steevast eindigt met een paar extra dikke sokken in de avond.
Het leven wordt nog "zwaarder" als je even een afspraakje maakt om een boot te bekijken waar je later in het jaar een leuke tocht mee gaat maken, en ach, je bent toch in de stad, dan moet het maar, een terrasje pikken.

De lente, wat is het toch een heerlijk seizoen. Ik investeer wat tijd in praatjes maken met de buur-meerkoet.
Dat is een vast ritueel als ik beneden in de brievenbus kijk.
Voordeel is dat ik dan met gemak foto's kan maken van zijn jonkies. Nadeel is dat ze hun nest altijd aan de overkant van de vaart maken. Voor het juiste ne(s)twerken moet ik dan toch even de brug over. Ik prijs beide vogels.

Naast de jonge koetjes komen er dan ook weer bloemen. In de grasstrook tussen het pad en de vaart staan straks weer wilgenroosjes, het fluitenkruid en hopelijk dit jaar ook weer wat distels.
Dan volgt de ergernis van een steeds open brug vanwege de rondvaartboot en soms heel wat kleine bootjes van o.a. de zeeverkenners.

Morgen weer mooi weer, zeggen ze. Ik wil weer lekker een uurtje op het balkon, maar moet wachten op ketelbinkie. (De HR-ketelmeneer). Als ik buiten zit hoor ik de bel niet, dus ik hoop dat hij om half 1 op de stoep staat, het euvel kan verhelpen. Niet als ketelbinkie vorige week die me vertelde dat de koude douche kwam vanwege mijn douchekop. Hij heeft van mijn waterbesparende douchekop een iets minder waterbesparende gemaakt. Maar een koude douche, oh ja, dat is ook  waterbesparend.

Ik kan me er zo op verheugen, een uurtje met een boek op het balkon.
Als het nog zonniger gaat worden dan eens per week een Breezertje erbij.
Het zijn de kleine dingen die het doen.

   

Hamsteren

AH is zover, het eerste filiaal in België. Het leek me op zich geen echt nieuwsfeit. Mis Sofie, men ging voxpoppen, het werd een nieuwsfeit.

Nu was AH wel zo slim te beginnen in een enclave van Nederlandse "economische vluchtelingen", Brasschaat.
Mijn verbazing kwam toen men dacht dat de Vlamingen geen pindakaas blieven. En de hagelslag, wie weet.
Pindakaas is geen Nederlands product en hagelslag is niet eng.

Toch is het een sprong in het duister. De vestiging in Brasschaat heeft dan wat aangepaste producten. Verse kaas is wat wij kwark noemen. Er is nu een niet bevallen, geld terug actie. De Belg eet anders dan wij.
En daar een kleine cultuurshock van mijn kant. Eet de Belg zo anders? Hebben zij in hun andere supermarkten totaal andere producten? Ik weet het gewoon niet.

Wel leuk, de online cursus AH-en voor Belgen. Daar steekt een typisch Nederlands trekje de kop op. De bonuskaart. 
AH wil België veroveren. Gaat het lukken of niet?

En bij mij blijft de vraag hangen, hoe doen ze dat met voetbalplaatjes? Gaan ze later i.p.v. Welpies ook Rode Duiveltjes uitdelen?

Bijen

Het blijft in mijn gedachten zoemen, de Zembla aflevering van afgelopen zaterdag. Over de bijensterfte.
Al jarenlang is het af en toe aan de orde, en dan ineens een tijd niets. Er is komkommernieuws maar als het bijen betreft lijkt het kwakkelnieuws.
Natuurlijk is Libië nu een hot item en zitten we te gruwelen bij de beelden vanuit Japan. Ik ben de laatste die daar de schouders bij ophaalt.
Wij mensen kunnen geen aardbeving of tsunami stoppen. Maar een aankomende ramp nog wel.

Ja, de massale sterfte van de honingbij. Dat klinkt een beetje als vette pech voor de honingdas, de honingvogel, Winnie de Pooh en de honingliefhebbers onder ons.
De bijensterfte is heus een serieus probleem. Met als ik het even bot mag uitdrukken, maffiapraktijken?

De honingbij. Een erg ijverig insect. Nu is het imago van insecten al niet best, en draag je een zwart/geel gestreept pakje? Oei. Zwart/ geel associëren veel mensen met een wesp. Zodoende sterven veel nuttige en onschuldigen insecten in die nare wespenvallen of die gruwelijke elektronische vliegenmeppers.Zwart/geel is niet altijd een wesp en niet elke wesp is "gevaarlijk".
Wat te denken van die insecten met hun verkleedpakjes, de zweefvliegen? Totaal ongevaarlijk voor ons, heel nuttig in de tuin. Dodelijkste 60? Ja, als je een bladluis bent.

De honingbij, bijzonder nuttig. Sterker nog, van levensbelang. Als we bedenken dat 67% van alle inheemse planten bijen nodig hebben voor bestuiving. En ongeveer 33% van de landbouwgewassen.
Voorbeelden genoeg. Geen bijen, geen tomaten, geen tomaten geen ketchup, geen spaghetti saus.
Geen bijen, geen zonnebloemen. Geen zonnebloemen, geen zonnebloemolie, geen koekjes of chips gebakken met.... Geen bijen, geen avocado's, mandarijnen, aardbeien en noem maar op.

Wereldwijd is men aan het onderzoeken wat die bijensterfte veroorzaakt. Ik kwam aparte opties tegen.
Vanwege de elektro-magnetische velden door mobiele telefonie. In Orleans (Frankrijk) is een expert bezig.
Hij kreeg al rechtszaken aan de broek. Volgens hem heeft een nieuw gif er voor een groot deel schuld aan.

In Nederland hebben we ook een gerenommeerd instituut. De Wageningen Universiteit.
Zij houden het op de varroa mijt, een kleine parasiet.  Ik ben geen deskundige maar mijn tenen begonnen te krommen als ik dan zie dat eigenlijk alleen Wageningen stug blijft volhouden dat het niet door insecticiden komt.

Vanwaar die dwarse opstelling? Aha! De onderzoekers krijgen hun fondsen uit....de pot van de gifmengers.
Tja, wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.
Insecticiden, we willen allemaal gave appels, we willen een brede keuze aan producten. Er mag geen knaagspoortje aanzitten. Dood aan de plagers en knagers.
Maar bedenk goed, dat is ook de dood aan de goeie gasten. De bijen.  En zo fladdert er dan een enorme voedselcrisis over onze planeet.

 

De jeugd

De jeugd heeft de toekomst.  En , denken ze, de wijsheid in pacht.
Voor mij een amusant een leerzaam uurtje. Eerlijk gezegd meer amusant. Ongevraagd zat ik in een generatiekloof. Nou ja, ik hing ergens op een touwbrug, maar de echo's aan beide zijden waren niet te versmaden.

Ik hoor vaak de discussies op tv dat de jeugd boos is op de ouderen en andersom. Maar nu zo, een live discussie in mijn eigen huiskamer.
Studerende Jeugd begint te mopperen op rechts, vanwege de haast met studie maken. Babyboomer gooit wat olie op het vuur van tja, andere tijden.
Jeugd raakt steeds meer opgewonden, ja maar de tijd die je kwijt bent aan dispuut en als bestuur. Babyboomer zit ook in een bestuur. Jeugd lacht wat, ja maar jullie hebben geen pand en doen geen acquisities. Toe maar!

Inmiddels zie ik bij een andere babyboomer bijna de stoom uit de oren komen over zulks studenten-gelul.
Moeder van Jeugd doet een duit in het zakje, dat het vroeger anders was.
Jeugd vindt de rest enorm dom.
Ze hadden in opstand moeten komen. Ik zwier even via de touwbrug het gesprek binnen, probeer Jeugd uit te leggen dat vroeger niet iedereen kon studeren. En dat het niet dom is stratenmaker te worden. Vind Jeugd nergens op slaan, je weet toch dat je zoiets geen 50 jaar kan volhouden? Jeugd steekt de neus in de lucht en zegt tegen babyboomer dat ie niet moet doen alsof hij alles weet. 

Als je toch jong bent ga je toch reizen? Tja Jeugd, dat was in de jaren 60 wel iets anders. En waar haalde je het geld vandaan? Jeugd heeft best een druk baantje en de studie gaat goed. Jeugd heeft de hersenen, maar mist de ervaring. Ik heb me vermaakt en denk dat Jeugd over een jaar of 15 in een doorzonwoning woont en hele andere noten op haar zang heeft. Pas dan heeft Jeugd door dat ze veel heeft te danken aan babyboomer die heel wat hobbels voor haar uit de weg kon ruimen.

Het was een leuke zondag! 

Vogelen

Het is een werkwoord met meerdere betekenissen. In dit geval het kijken naar vogels.
In ons drukke landje waar weinig wild wordt gezien en waar het met het huidige kabinet er niet beter op gaat worden, zijn er gelukkig nog vogels.

Vliegend wild dat vaak niet zo erg wild overkomt. Maar we komen ze allemaal tegen.
De patatkippen (stadsduiven)de febo-reigers en soms erg veel krijsende meeuwen.
Vogels zijn overal en vaak ook een eerste kennismaking met de natuur.

De meeste mensen hebben wel iets met vogels. Er gaat per jaar vaak een kapitaal aan voer over de toonbanken. Voedertafels, pindanetjes, vetbollen en strooivoer. Dan zijn er de nestkastjes, vogelbadjes in tuinen.
Dan zijn er veel mensen die voor de vogeltjes het tafellaken buiten uitkloppen.
Of men gaat de natuur in om van een boswachter of een overijverige vrijwilliger vogel weetjes op te doen.

Je hebt ook de meer fanatieke vogelaars, die na het horen van een gerucht dat er ergens een vreemde vogel zit de auto in springen en een uur later staan ze rijen dik met hun telescopen, camera's en notitieboekjes.
De trektellers, ook weer een soort apart. Kortom, Nederland kan het maar druk hebben met vogels. Voor elk wat wils.

Niet alle vogels zijn even welkom op elk moment. Wil je een weg aanleggen en ineens bedenken oeverzwaluwen van  "mwah, laten we hier eens gaan broeden" dikke pech , weg blijft nog even gesloten.
Bij menigeen is er wel een keer een brievenbus gekraakt door koolmezen. Of zit er ineens een vogelnestje in het badkamerraampje.
De lichte slapers onder ons zullen wellicht de lijster soms vervloeken, of de bosuil die zijn naam niet altijd eer aan doet. En een gazonnetje met zwanenmest is ook niet prettig.


Maar geef toe, genieten we niet van het zien van een roodborstje? Niet eens een lief vogeltje al zet die grote ogen op. De mooie geluiden van overvliegende ganzen? Een troepje mezen met soms staartmezen in hun kielzog? Dat zijn toch wel de dotjes uit onze vogelwereld, kleine bolletjes met veel staart.

Dan zijn er ook mensen die wat enger met vogels omgaan. Persoonlijk ben ik geen voorstander van sites waar men waarnemingen kan plaatsen. Dat kan onrust en verstoring veroorzaken.
Dat wij vogels kijken is mooi, maar de vogels moeten er niet onder lijden.


Sinds de komst van de webcam is het nog meer genieten.
Wereldwijd zijn er particulieren die webcams in hun tuin hangen en zie ik een Afrikaanse Oehoe in een bloempot broeden, of het hele kleine nestje van een kolibrie in Californië. Erg leuk, maar wij hebben zelf ook veel mooie vogels.

En dan boffen we met de webcams van Vogelbescherming. Niet allemaal de braafste vogeltjes van de klas.
Neem nu de roofvogels en uilen. De slechtvalk, de snelste vogel. En met een adorabel ouderinstinct.
Onze kleinste roofvogel, het steenuiltje waarvan we het hele seizoen een inkijk hebben wat betreft hun familieleven. Wat te denken van onze grootste roofvogel, de oehoe. Zo enorm zeldzaam in ons land en wat boffen we dat wij die fraaie dame ongestoord kunnen bekijken.

Men is vaak verrukt van de zangvogeltjes, kijkt met een glimlach naar jonge eendjes.  Ik zou zeggen, kijk ook eens op www.beleefdelente.nl  Als jullie dan voor het eerst jonge steenuiltjes zien, geloof me, totaal verloren!
Ze zijn leuk en net als alle roofvogels enorm nuttig.

Gelukkig zijn ze beschermd, echter, er blijven gevaren. Mensen die roofvogels om zeep helpen.
Het zijn geen concurrenten, de tijd dat we dachten dat uilen de boodschappers van de dood waren is ook lang achter ons.
Wat nu nodig is dat we meer van deze mooie vogels krijgen. Dat men na het zien van Harry Potter denkt leuk,  een tamme uil, denk eens even na. Dat de handel op o.a. internet rap stopt.  Dat het houden van roofvogels alleen nog toegestaan is voor erkende valkeniers.
En namens de vogels hoop ik dat alle landgenoten van boven de 18 een petitie willen tekenen.
Ik zou het bijna gelijk een steenuiltje willen bedelsnurken, u op oehoe-se wijze bedanken.
Even invullen, u hoeft er verder geen veer voor te laten.



http://petities.nl/petitie/verbod-op-het-houden-en-fokken-van-inheemse-beschermde-roofvogels

Sleurhut

Vanavond heb ik weer met verwondering en bewondering naar de beeldbuis zitten staren.
Mensen die op de Noordpool leven.Wij lopen te stressen als we boodschappen moeten doen.
Wij gaan soms voor de lol een hengeltje uitgooien, oh de hond moet nog eten, tja naar de dierenwinkel.

Dat is er in delen van Groenland niet bij. De honden honger? Dan ga je op jacht naar...haai.
Niks niet een superzak Royal Canine droge brokken. Niks niet een wormpje aan de haak.
Nee, je spant de honden voor de slee en dan... ja een wak maken. Brok walvisvlees aan de haak, lang wachten en hopen op een enorme haai.

Wij kennen een mosselseizoen. Hup, naar de visboer, zak mosselen halen.
Doen ze in die barre kou ook even wat anders.
Wachten op eb, het ijs zakt dan meters mee, gat maken, ladder en dan op de drooggevallen zeebodem onder die ijsblokken heel rap mosselen rapen.

Natuurlijk willen die mensen ook wel eens wat anders dan robbenvlees en vis.
Helaas, geen KFC in de omgeving. Dus is het wachten op het moment dat de kleine alk naar de kust komt om te broeden.
Met een flink uit de kluiten gewassen "vlindernet" scheppen ze de vogels uit de lucht.
Honderden van die vogels. Maar ze gaan niet even een enorm eetfestijn houden.
Ze maken er een alternatief soort kipkluifjes van. In een robbenpels, dichtnaaien , even aanstampen om de lucht er uit te laten. Zware steen er op en meer stenen er omheen stapelen. Voordeel van een koud klimaat, je hebt altijd een koelkast.
Het goedje 7 maanden in de steenhoop laten liggen en eten maar. Lijkt me niet echt lekker, maar wie weet?

Is het primitief? Nee, het is roeien met de riemen die je hebt.
Gelukkig kent men daar ook wel wat moderne middelen. Het kunstgebit, zodat ze de alkenbotjes ook kunnen verorberen.

Mooi, er kwam ook een boerin in beeld. Een Sami rendierhoedster.
Is wel heel wat anders dan een ganzenhoedster met een staf en een eeuwig dom mutsje op.
Die wilde stampende gekapstokte kudde is een graadje wilder dan onze doorgefokte holsteiners.
Wij kennen ook de problemen met water wat eigenlijk in de weg stroomt. Gaat een boer in Giethoorn koeien "verkampen" gaat er een koe op de punter.
Is met duizenden rendieren niet te doen. Die moeten zelf een water overzwemmen.
Behalve een slee door de lucht laten vliegen kunnen ze ook buitengewoon goed zwemmen.
Maar draait er eentje om, dan volgt de rest, zodoende is rendierhoeden in het water ook een hele klus.

Dan was er een momentje waar ik smakelijk om kon lachen. Ook Inuit kennen de sleurhut.
Hangen wij die aan een auto en tuffen we door naar het zuiden.
Zij nemen als ze langere tijd gaan jagen soms een hut mee. Hut achter de slee en gaan.
Dat is dus de ware belichaming van de term sleurhut.

Mochten wij gruwen van een muis in huis, klagen over zwijnen in de tuin, het kan altijd erger.
Churchill, Manitoba (Canadese provincie). Daar lopen geregeld hongerige ijsberen door het dorp.
Zetten wij muizenvallen, zij zetten ijsbeervallen. Beetje het systeem van het muisvriendelijke valletje, alleen een pietsie groter. Wij zetten de muis dan buiten, en die is zo weer terug.
Met de ijsberen pakken ze het grootser aan. IJsbeer verdoven, in een enorm net onder een heli 60 km verderop uitzetten. En ik vraag me af hoe snel die ijsbeer weer terug is.

Ik ben tijdens een klein uurtje tv kijken weer een stuk wijzer geworden.
Sofie is ongeschikt voor een arctisch leven. Ik baal al van een beetje sneeuw, vogelbotjes lijken me niet smakelijk en die broeken van ijsbeerbont kleden totaal niet af.

Kunst met een grote C

Sofie toch! Kunst schrijf je niet met een c. Oh, toch wel, als het conceptuele kunst heet.
Of als het materiaal wellicht bij Calvé vandaan komt.
Ik heb het over de Pindakaasvloer, een kunstwerk van Wim T. Schippers.

Kunst, ik vraag me geregeld af wat kunst is. Of eigenlijk, wat maakt iets verheven tot kunst?
In het geval van het leeg smeren van veel potten pindakaas op een soort frame en het kunst noemen, ineens begrijp ik dan het snoeien in het kunstbudget.
Dit lijkt me ergens meer het verwerken van een jeugdtrauma, alle dagen pindakaas op brood.

Nu is het werk even in het nieuws. Tot voor kort had ik er niet eerder van gehoord.
Het werk bestaat al sinds 1962. Eerst in een galerie, vervolgens in het Centraal Museum in Utrecht.
Pas toen Boijmans Van Beuningen het aankocht vernam ik van het bestaan.
Op de radio tegenstanders. Niet zo zeer "zonde van het geld", nee, vanwege het gevaar.
Pindakaas is erg gevaarlijk voor mensen met een enorme pinda-allergie.

Wat ik op de radio hoorde, er was iemand ziek geworden. In Utrecht gebeurde het soms dat mensen in het kleverige goedje trapten.
De ironie, je zult maar als Amerikaan naar Nederland komen, je reist met een luchtvaartmaatschappij die geen nootjes meer uitdeelt vanwege het gevaar. Je wilt een cultureel dagje doen, gaat een museum in, weet de hondenpoep te vermijden en stapt in pindakaas. Gevalletje "helaas, pindakaas!"

Nu ligt de vloer in Boijmans Van Beuningen. Ik heb me af zitten vragen, hoe vervoer je zo'n kunstwerk?
Wel, men legt een frame neer, huurt een paar potige niet-allergische heren in die het stukadoren nu werkelijk onder de knie hebben. Ik mag hopen dat ze het voor een koopje kregen, het origineel is het zo niet meer.
Afdingen bij de pindakaasfabriek? Vast wel. Bordjes erbij : Dit kunstwerk wordt gesponsord door...
Gelieve niet aan te raken.

Een andere vraag is, hoelang blijft zoiets goed? Loopt het op een zekere dag vanzelf naar buiten?
Krijgt het een vervolg met een titel als : Pindakaas, het verval?
Misschien is het voor die tijd een idee de pindakaas weg te schrapen, in glazen flesjes te doen en in de souvenirwinkel gaan verkopen. Uw eigen stukje kunst voor op de schoorsteenmantel.

Dat laatste is voor ouders met peuters overbodig. Geef ze een pot en ze worden vanzelf creatief.