Twiggy

De ietwat ouderen onder ons kennen de naam wel. De nog iets ouderen weten ook wel wat ze deed.
Ze was een model, maatje strijkplank.

Als hobbyfotografe bof ik enorm, ik heb een eigen Twiggy. Dat mijn Twiggy X-benen heeft maakt me niet uit. Of het een hij of zij is, geen idee. Maar ook dat is niet belangrijk.
Het enige wat Twiggy eist is aandacht. Maar soms loopt de communicatie wat stroef, wat ongetwijfeld mijn schuld is.

Negeren is in ieder geval geen optie, dan gaat Twiggy stalken. Geen dreigmails of nare appjes, nee het is een soort geknor of anders een hese kreet.
Twiggy is een reiger. Zo'n doodgewone blauwe reiger, hoewel, doodgewoon? Een vogel met een attitude.

Tijdens mijn wekelijkse blokje om weet ik precies waar Twiggy staat, net voorbij een bruggetje, aan de slootkant.
Zodra mijn camera in zicht komt begint het feest. Eerst een fiere rechtop houding. Daarna de "ik zie iets lekkers in het water" houding. Ik kan gewoon doorlopen, wat ik vaak ook doe, maar dat is duidelijk niet de bedoeling. Als ik dat doe wordt ik nageroepen. Dan volgt het geklap van de vleugels als Twiggy opvliegt om dichterbij te zitten. Aan de andere kant van de sloot loopt hij/zij dan gewoon mee, onderweg even in pose paalhouding.

Als ik dan maar een paar foto's maak en dank je wel zeg is het goed.
Nu deed ik gisteren de kortere route, ik was natuurlijk al gespot, maar ik draaide om.
Dat was natuurlijk niet de bedoeling, en tot mijn verbazing en plezier, vlak voor een bruggetje richting huis stond daar een reiger ijverig te poseren en tegen me te knorren.

Toegegeven, al die gasten lijken op elkaar, maar dit moest Twiggy zijn.
Met een grijns maar weer even de camera uit de tas gehaald. Gewillige modellen zijn tenslotte vaak lastig te vinden.

Van condor naar kievit

Het kan verkeren, en zover ik weet is de verkering dik aan.
Nee, niet tussen een condor en een kievit, maar tussen twee vogelliefhebbers.

Wereldrecordhouder vogelspotten Arjan Draaihuis en zijn lief, Camilla.
Zij is die vriendelijke jonge dame die we soms bij Binnenstebuiten zien.

Ik zag hen afgelopen avond bij haantje Pauw met een oproep waar ik wel achter kan staan.
Help de boeren, dan met eerlijke prijzen zodat ze minder te hoeven produceren.
Dat er meer ruimte is voor de weidevogels. Natuurlijk sta ik ook achter de oproep van wordt lid van Vogelbescherming.  Dat gaat veel verder dan weidevogels en ook ver over de grenzen.
Maar de ultieme tip, ga vooral naar buiten, vogels kijken.

Niet iedereen houdt van vogels, dat is prima. Veel mensen hoeven niet zozeer een vogelvriendelijke tuin, vaak ook uit onbegrip.
Zij noemen zichzelf vogelliefhebbers omdat ze die beestjes in de winter veelvuldig voeren. Nobel.

Zelf voer ik niet, maar dat is ook om praktische redenen. Zodra ik op mijn balkon voer hang weet ik dat ik binnen een korte tijd struikel over de muizen. En buiten de winter voeren begin ik al helemaal niet aan.
Vogels kunnen zelf wel hun kostje bij elkaar scharrelen. Mezen zijn heel nuttig om rupsjes en spinnen te vangen. Af en toe wat extra's kan geen kwaad. In de lente hebben ze meer aan een mooie struik
waar ze een nestje kunnen maken. Of in kunnen vluchten als er een kat of sperwer op de loer ligt.

Als je last hebt van slakken is de lijster een fijne tuinvriend. Maar heb je een kleine achtertuin met een volle cypres , grote kans dat mussen je tuinvriendjes zijn. En eigenlijk  zijn dat wel een soort vogels van de apenrots.
Al debatterend komt er soms een kluit naar beneden en even later zitten ze tevreden te tjilpen.

Heb je veel groen, water en geen kat, en je zit dagelijks buiten, dan gebruiken die opportunisten je ook rustig als oppas voor het grut.

Het leuke van vogels gaan kijken, buiten de tuin, is dat je ook gelijk allerlei andere zaken tegenkomt.
Bloemen. En op bloemen zitten weer insecten en het ene insect eet het andere weer.

Ben je dan in een andere streek zie je weer andere vogels en insecten. Ik woon in het westen, daar hebben we geen beken, maar als ik dan in het oosten ben en een weidebeekjuffer zie, daar kan ik blij van worden. Net als van een patrijs, of in het donker de geluidjes van de kwartel.

Met elke nieuwe vogel die ik zie ben ik blij, maar ook met vlinders en paddenstoelen.
Ze zien op de foto te krijgen is mijn yoga, luisteren naar de geluiden is mijn meditatie, tja en dan weer vast komen te zitten in de braamstruiken, dat is dan mijn Kong Fu.

Het is voorjaar, geniet van de zang van de vogels. Ook al doen ze het niet voor ons.

Hokjes

Het is bijna niet meer bij te houden tegenwoordig.
Wilde men af van het hokjes denken, wel er wordt weer heel wat afgehokt en dan bedoel ik niet het latten.

Wij, de mensen, willen allemaal gelijk zijn, maar dan ineens valt een groep weer onder een andere noemer. Neem nu lhbt. Waarom? Het wordt zo ingewikkeld.
Waarom het verschil tussen lesbische vrouwen en homoseksuele mannen, doen ze bij de hetero's toch ook niet?

Ik vind de kreet mensen met een migratie achtergrond ook al een mond vol.
Maar het kan nog gekker worden. In een vragenlijst werd mij gevraagd of ik een lacto-ovo vegetariër ben. Ik mocht ook kiezen voor pescotariër en pollotariër.  Gelukkig kwamen de standaard vegetariër, de veganist en de flexitariër ook voorbij.

Helaas slaat mijn fantasie dan op hol. Stel je hebt een broer die een h uit de lhbt is, die ontmoet een vrouw met migratie achtergrond die dan een t is en zo ook h is geworden?
Als ze dan trouwen heet het een gemengd huwelijk, maar eigenlijk zijn ze dat dan weer niet.
Er vliegen eindeloze rijen door mijn hoofd.

Al die hokjes.

Meneer beer

Daar ligt ie dan op tafel, naast een restje komend afval. Meneer beer.
De meeste van jullie zullen er wel eentje hebben of hebben gehad. Een teddybeer met een gemankeerde poot of een missend oog. Ooit je trouwe knuffel of beste vriend.

Ik heb zo'n oude verlepte beer, maar nergens heb ik er een herinnering mee.
Het ding is al twee keer meeverhuisd, het zal vroeger op woensdagmiddag wel samen met de poppen op schoot van opa hebben gezeten. Van opa waar ik ook weinig herinneringen aan heb.
Tegen de tijd dat ik het kon beseffen wist ie al niet eens meer hoe ik heette.
Hij kwam dan op een woensdag met mij spelen, alle poppen er bij of knikkers over tafel rollen.

Op een keer bracht hij een kapot poppenstoeltje mee, wat mijn moeder vreselijk vond maar ik was er blij mee. Wel weet ik nog dat ik hem de laatste keer heb gezien, in het oude ziekenhuis, opa was ziek, opa was kinds. Nu heet dat dementie.

Opa overleed kort erna en of beer ooit nog aan iets heeft meegedaan? Geen idee.
De tijd van afscheid is gekomen en verdwijnt meneer beer in de container. Niet echt een plechtig afscheid.