Boer zoekt...

“Boerendochter zoekt zo NIET boerenzoon”.

Geen pakkende titel voor een streekroman, maar voor een blog is het prima.

In mijn hand hield ik een foto. Een klein zwart/wit kiekje met het bekende kartelrandje.

Op de achterzijde staat geschreven “Zomer 1944”.  Ontwikkeld in Foto- en Kinohuis.

De laatste helft van de naam doet een beetje Duitse invloed vermoeden?

De foto is gemaakt op Zuid-Hollandse bodem.

Een slanke jongeman van net 19 in een keurig pak en glanzende molières.

Ik glimlach om het tafereeltje maar het roept nu ook vragen op. Die jonge man had misschien verstandiger moeten zijn.  Gezien zijn leeftijd hadden onze Oosterburen hem graag aan het werk gezien, niet op Zuid-Hollandse bodem, maar ergens in het Rührgebied. 

Nee, het was geen man voor zwaar fysiek werk. Een vrije geest, meer van het creatieve.

Waarom draagt hij een pak? Vanwaar de glanzende schoenen? Was er ergens een feest?

Het decor zal voor hem geen feest geweest zijn.  Een stadse jongen zittend op een hek.

Het vee aan de voeten.  Het vee waar hij nog jaren mee van doen zou krijgen.

Je daar verbergen is één, met één van de dochters trouwen - die geen vee meer kon zien- meewerken moest hij.  Hij wist van de eenvoudige schouw geregeld een Titanic te maken.

En dan dat snert paard, kreeg hij een appel mee wilde dan eens even gaan vissen, het paard dacht “lekker een appel”. Ik heb wat wild west verhalen mogen horen over zijn niet agrarische inslag.

Die boerendochter was daar maar al te blij mee!

Die man op foto zou jaren later mijn pa worden. Het soort vader wat steevast met een camera liep. Als hij toch eens wist van het digitale tijdperk.

Een koffertje met foto’s leegruimen is een tijdrovende klus. En een scanner toch een heerlijk bezit!