Spaarvarkens

Languit op de bank genietend van een documentaire-serie kon ik niet anders denken van “hee, dit is de oplossing voor de eurocrisis!”

Op het eiland Tanna , één van de eilanden van Vanuatu heeft men een reuze handige versie van
het spaarvarken.
Eens per 3 jaar vieren ze er een groot feest.  Het heeft wat weg van een topconferentie.
Vroeger had men het niet breed op die eilanden. De enige bron van genoeg eiwitten was het varken.
Het varken als statussymbool. Eens wat anders dan een Ferrari!

Het varken, allemaal leuk en aardig, maar er zijn momenten dat je als stam niet genoeg varkens hebt.
Daar kom heisa van. En wat als al de varkens door een ziekte sterven?
Dan moesten ze zich tegoed doen aan de enige andere goede eiwitbron, de buurstam.
Jullie begrijpen, dat werd een rommeltje.

Kannibalisme is zo uit de mode geraakt, en er zullen ongetwijfeld een aantal blanken met de beste bedoelingen daar zijn aan komen varen van “Dat hoort niet!”.
De aanstichters boeien me niet zo, wel de oplossing.
Eens per 3 jaar komen de stammen bij elkaar. Ze brengen allemaal een varken mee.
Een paar voor de slacht, een paar voor een buurstam die even slecht in de varkens zit.
Ik dacht gelijk: euro-noodfonds.

Kon niet uitblijven, de fantasie slaat op hol. Ik zie alle ministers van de centen van de EU al naar zo’n bijeenkomst gaan. Allemaal een spaarvarken mee. Beloven dat als je als stam een varken van de stapel pakt dat je later weer een even vet varken terug legt.
Niks geen geleerde heren in driedelig met stropdas.
Muziek en dans, getooid in rieten rokjes en pluimen.

Mocht Zijne Excellentie Jan Kees de Jager dit lezen, denk er maar eens over na. Ik heb nog wel wat pluimen te leen.