Er was eens...

Ik kwam vandaag in een boek een kaart tegen. Een ansicht uit Rwanda.
Toegegeven, het is weer eens wat anders dan de zonnige groeten uit Salou.

In mijn "vorige" leven, lang voor de pc een gewoon gebruiksartikel werd, ging de internationale communicatie vaak per brief.
Ik wed dat de afkorting FB al bestond voor de oprichter van Facebook ter wereld kwam.
Maar FB stond toen nog voor Friendship Book, wat overigens verre van een boek was.
Een FB was in die tijd een paar vaak knullig aan elkaar geniete papiertjes waarin de eerste zijn/haar naam in zette, en als je geluk had in de vorm van een adreslabel. De overige millimeters werden vol gedecoreerd met soms exotische afkorting, woeste stickers of de mededeling wat men zoal verzamelt.
Zo leerde ik dat een heleboel mensen theedoeken en theezakjes verzamelen.

Het was ook best de wat leuke manier om nieuwe penpals te vinden.
Na al die jaren heb ik er nog een aantal over.
Dat corresponderen doe ik al meer dan een kwart eeuw.

Dat brengt me terug naar die kaart uit Rwanda. Een van mijn toenmalige penpals reisde voor zijn werk de wereld over voor steeds een project van een goed doel. En overal waar hij kwam, stuurde hij een kaart.
Heel wat meer kattebelletjes en pikkers op een wereldkaart dan in het liedje van die Zeeuwse band.

Deze globetrotter bedacht dat ie vanuit Burundi wel een vlucht naar Schiphol zou kunnen nemen en kwam hij wel even op de koffie.
Tuurlijk!

Datum afgesproken, een paar dagen ervoor kreeg ik een telegram (ja ook al iets uit de prehistorie).
Wist niet welke vlucht zou lukken. Ik kreeg een mogelijk vluchtnummer op en ik wil dan ook weten van komt ie nou wel of niet?
Ik belde de luchtvaartmaatschappij, maar die mogen nooit vertellen of iemand wel of niet aan boord zit.
Ter plekke een drama verzonnen, dramatische genoeg dat de mevrouw aan de telefoon me wel de informatie gaf. Bedenk wel, dit was jaren voor 9/11. Ik zou er nu niet meer mee wegkomen.

Dagen later verschijnt er een man, in een gehuurde auto vanaf Zaventem deze kant op.
Was onderweg nog even ergens in de Sahara geweest. Hij had de halve Sahara niet mee hoeven nemen...
Het zand zat 'm nog achter de oren.

De tijd was beperkt, hij wilde ergens mosselen eten en Heineken drinken.  En dan in een leuk restaurantje bij de bossen of zo. Niks groots en chic, als ze maar mosselen hebben.
Restaurantje gevonden, was toch een beetje netjes, maar niet zo netjes dat een spoor van zand hen deed gruwen.
De mensen aan de andere tafeltjes, oudere echtparen met de juiste tafelmanieren, dachten er anders over.
Zekers toen meneer voor zichzelf 2 porties mosselen bestelde en niet doorhad dat wij in Nederland in een restaurant geen bierfles aan de mond zetten.

Hij had voor de volgende dag wel een plan. Okee, vertel!
Nou, dat we samen langs de Waddeneilanden gaan rijden. Pardon, we gaan wat? Nou, we rijden langs de Waddeneilanden.
Dat kan niet. Waarom niet? De naam eilanden zegt het al, liggen in zee.
Maar we gaan dan over de bruggen. Ehm, die zijn niet verbonden met bruggen.  Waarom niet?
Ach, is er nooit van gekomen?

Het is toch wat, reis je de hele wereld over, kom je in Nederland en die verbinden die Waddeneilanden niet met bruggen.
Zelden zag ik zoveel onbegrip.