BZT

Ben zo terug? Nee. Bloed, zweet en tranen? Ook niet. Blog zonder titel.

Ongetwijfeld herkenbaar, aankleden in fasen. Bij mij is dat meestal één groot "breek bijna je nek" moment.
Vooral op de dinsdagen. Dat zijn dagen dat Select Mail pakjes gaat rondbrengen.
Je ligt nog wat te soezen, gaat de bel.
Ik spring mijn bed uit, al roepend "ik kom er aan"sjees ik naar de badkamer, pak mijn badjas, struikelend over de ceintuur hinkel ik richting deur. Voor ik de deur open even snelle controle. Als ik in de ochtend   opendoe is het voor degene aan de andere zijde toch al traumatisch. Haar in model "net uit bed" de ogen nog in slaapstand. Kortom, een uitermate charmante verschijning.
Vaag had ik gehoopt op een afschrikkende werking, maar nee, die lui staan altijd bij mij aan de deur.
Gewoon omdat ik de enige idioot ben die open doet. 

Er zijn mensen in de flat die steevast weigeren iets aan te pakken voor een ander.
Ik heb dat ooit ook overwogen want het leek hier jaren geleden op een groot depot.
Ik verbaas me over het feit hoeveel mensen die nooit thuis zijn toch van alles per post bestellen. Je kunt het laten bezorgen bij een afhaal station. Maar waarom moeilijk doen als ik een afhaal station lijk te zijn?

Met één lodderig oog open loop ik de kamer in en open de gordijnen. Terug naar de slaapkamer om wat kleren te pakken, badjas op bed, kleren mee naar de badkamer. Sta je net in de aanslag met een washandje...gaat de telefoon.
Die staat bij het raam in de woonkamer, met handdoek voor de telefoon oppakken want ik heb inkijk. Vanuit een basisschool en vrachtverkeer.
Poging 3: Ik heb net een t-shirt aan, de deurbel. Haar zat netjes...dus ik doe open. Nog een pakje.
Ik zie nog even een grijns en denk "vrolijke meneer" Tot ik het pakje op tafel leg. Ja, wel een t-shirt aan, maar ik was nog niet aan de spijkerbroek toegekomen. Gompie!

Op zulke dagen geef ik het op iets serieus te ondernemen. De wet van Murphy heeft dan al toegeslagen.
Waarom het lot verder tarten?