Respect

Vlak voor de Olympische Spelen in China was er veel over dit land te zien.
Een programma met Paul Rosenmöller maar ook een prachtige natuur documentaire "Wild China".
De afgelopen weken is "Wild China" weer te zien, op Ned. 2.
Schitterende landschappen, eigenaardige dieren, onbekende etnische minderheden, gewoon veel nieuws te zien.
Verhalen over de prachtige samenleving tussen mens en natuur.

Symbiose hoe vissers werken met aalscholvers en de arendjagers.
Oei, vogels in gevangenschap? Ja. Maar een manier waar ik toch met bewondering naar kijk.
De aalscholvers en arenden hebben bijna een CAO. De aalscholvers gezeten op een bootje, lusje om de nek worden het water ingestuurd, vangen een vis, kunnen die niet doorslikken. Visser pakt de buit.
Zielig? Nee hoor. De visser houdt de verkoopbare exemplaren, de rest is voor de vogel.
Denkt de vogel dat ie tekort komt doet ie als een moderne werknemer, jat er gewoon eentje van de baas.
Geen overbevissing en de aalscholver is niet de vijand.

Dan die nomaden met die joekels van arenden. Dat noem ik "valkeniers" van topniveau.
Ooit zag ik daar een langere documentaire over. Fascinerend, alleen ben ik een deel vergeten.
Mijn probleem is ik zie iets en gelijk gaat de grijze massa werken.
Ze fokken geen arenden, ze gebruiken er slechts een paar, ik meen alleen mannetjes.
Zelf fokken is onhandig als nomade, en ja voor de jacht heb je op den duur verse aanvoer nodig.


Het mooie van deze vorm van jagen, de vogel jaagt. Dit is geen sport of show, het is puur voor voedsel en huiden.
Deze mensen jagen niet met geweren, ze zetten geen strikken en als nomade moet je ook geen voorraad op willen slaan. Geen geweren, geen vallen, geen drijfjacht. Mooi!
Dat de band tussen nomade en vogel sterk is blijkt wel uit het feit dat de vogel weer terugkomt.
De vogel krijgt een deel van de buit, de rest is voor de mensen.
Toch wel heel wat anders dan het gelok met een loer en als beloning een snaveltje kip.

Nog langer geleden was op TV ook een andere vorm van samen jagen. Ergens bij een Afrikaanse kust.
Aan de rand van een woestijn een vissersdorpje. Maar er ontbrak iets aan het plaatje.
Boten op het strand.  De vissers daar roeien niet de zee op. Hoefde ook niet dankzij een methode.
Er gaat daar een man op het strand staan roepen (ja de roepende in de woestijn?) tuurt naar de horizon en slaat met een stok op het water. Een wonderbaarlijke visvangst? Eigenlijk wel.
Het slaan met stokken in het water is bijna een soort onderwater tamtam.
Bij de eerste tekenen van de hulptroepen loopt de bevolking een stukje de zee in, met netten.

De hulptroepen zijn dolfijnen. Niet dat die dat doen uit liefde voor de vissers. Het is een win-win situatie.
De dolfijnen jagen de vis op, de vis tracht in ondieper water te vluchten maar daar worden ze opgewacht door de mensen met netten. Een deel van de vis keert om. Recht op de dolfijnen af.
Zo hebben de mensen eten en hebben de dolfijnen ook eten. En ze weten het van elkaar.
Ik vind dat een mooie manier van vissen. Geen overvloedige bijvangsten.


Deze milieuvriendelijke manieren van jagen en vissen zullen snel zijn verdwenen.
En dat brengt me teug naar China. Hoe mooi de beelden ook zijn en hoe de voice-over mij wil overtuigen over de mooie oude band tussen mens en natuur, ik heb bedenkingen.
Men mag van mij roemen over het respect voor de bidsprinkhaan in een Kung-Fu beweging. Ik blijf het dier zelf een griezel vinden.
De panda beschermen met een fokprogramma? Gaat niet werken, want terug in het wild kunnen ze niet.
Het is mooi, al die projecten in China en oh hun respect voor de dieren.
Nu nog respect voor de mensenrechten.


Het is toch te zot voor woorden als ergens in China een vrouw opendoet dat een man vraagt is er iemand thuis?
Dat men met de moderne technieken kan zien wat het geslacht van een ongeboren baby is, een meisje?
Weg ermee. Een praktijk die in India ook populair is geworden.
Hoe je het wendt of keert, het stikt er over een tijd van de vrijgezelle mannen.
Ik voorzie een nieuw soort fokprogramma!