Ik kan er op wachten, ik ben nu al 9 dagen foto's aan het sorteren.
Niet de digitale plaatjes, maar foto's uit de oude doos, losliggend spul van diverse feestelijke momenten, vakanties, familie. De hele mikmak.
In een koffertje zat nog een sigarendoosje, gevuld met foto's uit 1975, de plakstift lag er nog naast.
Ooit was mijn moeder begonnen met albums maken, maar na het overlijden van mijn vader is ze daar mee gestopt.
Toen zij er ook niet meer was, toen moest het huis leeg. Ik heb toen het bureau leeggehaald en alle losliggende zaken in een vuilniszak mee naar huis genomen.
Zo ook het sigarenkistje met die foto's. Allemaal verkleurt. Ik heb ze in de vuilniszak gedaan, geen redden meer aan.
Om niet helemaal gek te worden af en toe wat anders inpakken. Nee, ik ga niet verhuizen, maar mijn Malle Pietjes woonkamer moet leeg. Van Malle Pietje naar degelijk grietje.
Al vraag ik me af hoelang ik dat laatste vol kan houden.
Met opruimen gaan eerst de dingen waarvan je denk "kan weg."
Maar het is nu steeds moeilijker aan het worden. Met het opruimen heb je ineens dingen in je handen en denk je, oh ja, nee dat mag niet weg. Ik spreek mezelf dan toe, staat het al jaren in het zicht?
Nee. Nou, dan kan je dus zonder.
Natuurlijk wel zorgen dat het in de container gaat voor ik me kan bedenken.
De moed zinkt me onderhand wel in de schoenen, dat wist ik al toen ik er aan begon, maar soms is het nodig.
En als het allemaal achter de rug is, of wat daar nog van over is, dan ben ik blij.
Blij en blut, dat dan weer wel.
Maar ruimte rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten