Vandaag met een notitieblokje zo eens van radio en tv nieuwtjes zitten vergaren.
De schaatsgekte, het spannende wachten op de geplande persconferentie van het opperhoofd der ijsmeesters.
In de loop der dag word ik er bijna melig van. De wijsheden en onwijsheden, kenners die er ongeveer almanak teksten op loslaten.
De eenden kwaken niet, dus de tocht der tochten komt er aan. Juist ja.
In de vroege morgen loopt er al een NOS-er op sneeuwlaarzen met een microfoon in de hand.
Hij is op bezoek in Hindeloopen en praat daar met de uitbaatster van een hotel.
Zij kan haast niet wachten! De sfeer, de stretchers die opgeslagen zijn en voor de extra gasten uitgeklapt kunnen worden , ah en na het ontbijt snel naar het ijs om daar etenswaren te verkopen…als het tv was hadden er vast eurotekens in haar ogen gestaan.
Nu blijkt de 11-stedentocht een lange boeiende geschiedenis te hebben.
Het was iets rebels, net als carnaval. De wetten van het land golden niet op het ijs.
De katholieke kerk verbood het op den duur. Wat de katholieken verbieden pikken de protestanten zo weer op.
En dat oude verbod is ergens nog van kracht. Wil men in België op natuurijs schaatsen moet men toestemming krijgen van de burgemeester.
Al waar het verboden is zijn er patrouilles. Een schaatsjournalist wordt er guitig van.
Hij zag het al voor zich, op het ijs en dan komt er een veldwachter die hem 80 euro boete wil geven.
Hij lacht, hij is er zeker van dat hij sneller kan schaatsen.
Nou, zij hebben Mega Mindy!
De eerste schaatswedstrijden stammen al uit de 15e eeuw. En een eeuw of anderhalf later vonden we het toch ook lollig de Spanjaarden helemaal dol te maken.
Konden we ze niet treiteren met water, dan wel me bevroren water.
De echte gedachten achter de tocht der tochten, die is ook al oud.
Een erg veelzijdig man met de naam Pim Mulier vond dat de arbeiders er belabberd uitzagen.
Frisse lucht en beweging, dat zou ze goed doen. Dat was ook de achterliggende gedachten bij die andere uitputtingsslag, de Nijmeegse vierdaagse.
Nu in 2012, de rayonhoofden blijven voorzichtig. Het parcours in het noorden is prima, maar de rest?
Een ijsmeester die eens de proef op de som nam zakte rechtstandig door het ijs.
Wat heeft hij op dat moment gedacht “Ken net?”
De term ijstransplantatie glijdt voorbij, speciale platen onder de vele bruggen, met hovercrafts de sneeuw wegschuiven.
Nee laat dat doen door WAO-ers en asielzoekers, je geeft ze een bezem en laat ze maar eens wat doen.
Nog beter, helikopters die dan laag overvliegen en zo de sneeuw wegblazen.
Zo langzaam aan gaat de ijskoorts een soort ijskolder worden.
Nu is het wachten op de omslaande maan (ook zoiets wazigs) enne, maar hopen dat de eenden niet gaan kwaken.
De media zorgen als vreemde eend al voor genoeg gesnater.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten