Televisie kijken doe ik graag als ontspanning.  Toch komt het voor dat je met gekromde tenen en ene verhoogde bloeddruk naar iets blijft kijken.
Louis Theroux op bezoek bij de meest gehate familie in de Verenigde Staten.
Jaren geleden die geinponems al eens gezien, dus ik wist wat me te verwachten stond.

Over smaak valt niet te twisten en als het aan mij ligt over geloofszaken ook niet. Dat zou een hoop ellende schelen!
God is liefde, dat klinkt mooi. God is gerechtigheid, klinkt al wat ernstiger.
God is haat: dat stuit me tegen de borst.

Opgegroeid in de jaren 60, in een Calvinistisch nest leer je over de eenvoud en dat ijdelheid geen deugd is.  Bid en werk, dat even in het kort.
De groepering waar Theroux opnieuw op bezoek was is er eentje van wel heel erg “eigen gelijk”.
Past ook wel bij een geloof, want als je niet zou denken dat je het ware volgt kan je het ook niet geloven.

De Phelps familie, een kleine maar redelijk standvastige sektarische gemeenschap is een voorbeeld van.. tja van wat? Ik zou zeggen onmenselijkheid.
Een familie met wat aanhangers die met borden vol hatelijk teksten zeer ongepast bijvoorbeeld bij een begrafenis gaat demonstreren. Te vieren dat er weer een militair in een lijkenzak thuiskomt.
Een mens kan op alle fronten tegen welke oorlog dan ook zijn, maar breng dan ook het fatsoen op
de nabestaanden niet te kwetsen.

Je gaat niet juichen als iemand kanker heeft, je gaat niet lachen als duizenden mensen sterven tijdens een tsunami.  Een straf van God en tja je hoort niet bij de uitverkorenen.
Met dat soort gelovigen heb ik moeite, laat ik een bijbels woord gebruiken: hoogmoed!
In het geval Phelps heb ik nog wel een paar negatieve benamingen.
Asociaal, en kindermishandeling.

Asociaal omdat iedereen die hen tegenspreekt te horen krijgt “shut up”.
Kindermishandeling vanwege de haatdragende indoctrinatie. Ze proppen die kinderhoofdjes vol met onderdrukken van emotie, angst en haat.
Kleine kinderen die ze aan de weg laten staan het borden die in feite geen enkel mens moet zien.
Over homoseksuelen en een overtreffende trap van antisemitisme.

Kwetsen en haten lijkt hun hoogste doel, dan worden zij op de dag des oordeel  gered.
Als ik naar hen luister lijken ze bijna vleesgeworden gruwelen van een Bosch schilderij.
Natuurlijk zijn er rechtszaken geweest en vaag denken ze nog dat ze het land worden uitgezet.
Zelf denken ze dat ze op de laatste dag naar een roze grot in Jordanië gaan of naar Jeruzalem.

Dat laatste lijkt me echt niet verstandig, denk niet dat ze daar welkom zijn.
Ze hopen nog 144.000 joden te redden, ik vermoed dat als ze zo tekeer gaan er 144.000 joden zijn die hen het liefst zouden stenigen.
Ze haten joden, ze haten moslims, ze haten… mensen.

Dat laatste is erg triest. Ze haten zichzelf ook. Zelfhaat voorkomt liefde.
Eigenlijk zou men hun kleine kinderen af moeten nemen, zodat het nog kinderen kunnen zijn.
Geen leuke kindjes die satanische genoegens leren als kwetsen.
Kinderen die met andere kinderen om mogen gaan…want het zou erg makkelijk zijn om te zeggen, mooi! Ze mogen geen partner zoeken buiten de club en binnen de club zijn er ook niet.

Een duiveltje fluistert me in het oor: God is goed, zo sterven ze vanzelf uit!
Maar ik gun die kindjes een mooier en rijker leven.