Eendjesrace

Het gaat steeds bekender worden, de badeendjes race.
Wat heeft men nodig? Water, badeendjes en een goed doel.
Alle ingrediënten waren op 31 maart aanwezig. De badeendjes waren te koop bij een krant, het goede doel was de dierenambulance. Het water?
Het kantoor van de krant staat aan een sloot.

Gelegenheid? Dat men eigenlijk na erg lange tijd alle kabels e.d. onder de grond heeft liggen.

Ook ik kocht een eendje, eend nr. 90.




Lang voor het startsein ging het al een beetje mis. Een massale valse start van een groep eendjes die onder een touw door dobberden.
Noeste vrijwilligers van de kanoclub haalden de valse starters terug.
En dat woeste gepeddel bleek funest te zijn voor elke versierde eend met veren of zoals de mijne met een roze pompom.
Na het officiële startsein dreef mijn eend na 20 meter als een gekapseisde drijfsijs voorbij.

Wat kan er nog meer misgaan? Eenden zonder startbewijs, met zand verzwaarde eenden, wat riekt naar doping.  De wind die uit de verkeerde hoek komt, zodat de hele kluit naar de kant drijft.
Met een beetje hulp deden ze er een klein uurtje over, een kleurrijk geheel. Bij de finish werden ze door een aantal mensen netjes opgeschept en in wasmanden weer naar het kantoor gebracht.

Waar ik mijn eend een paar dagen later weer heb opgehaald.

Een kleinschalig evenement met redelijk wat toeschouwers, een brassbandje en ik meen 1 agent.
Het zijn van die leuke kleine dingen voor het goede doel.