Er is tegenwoordig zoveel wat men kan doen aan ongewenst kinderloos zijn.
Maar moet men het ook allemaal willen? Zijn er grenzen?
Dat er alleenstaande vrouwen zijn met een kinderwens, begrijp ik.
Dat er samenwonende vrouwen zijn, met een kinderwens die door onvruchtbaarheid of een partner van hetzelfde geslacht, ik begrijp het wel.
Dan zijn er nog spijtoptanten, die als het biologische klokje afloopt denken van had ik maar.. ook dat begrijp ik.
Als ik lees dat er nu in Duitsland een 65-jarige vrouw zwanger is van een vierling, dan denk ik toch, beetje maf.
Haar klokje is allang uitgetikt, maar met sperma- en eiceldonatie kom je dus ver.
In haar geval is het ook geen angst voor eenzaamheid, ze heeft tenslotte al 13 kinderen.
De oudste is 44, de jongste 9. Ze zijn van 5 verschillende biologische vaders.
Inmiddels zijn er ook al 7 kleinkinderen.
Dan stel ik me nu zo voor hoe een zondags koffiebezoek kan verlopen. Zitten ze daar in een grote kring en moeder overste zal dan voorzichtig gaan vertellen van "Lieve schatten, jullie krijgen en nog 4 broertjes of zusjes bij."
Aan de andere kant, misschien hebben ze allemaal hun spaarpot leeggemaakt, want zo'n behandeling kost natuurlijk een vermogen. Ze moet ook aardig groot wonen, want straks met een kind van 10 en 4 baby's.
Er moet natuurlijk hulp komen. Een grote auto voor al die stoeltjes. Ach, er zijn vast wat sponsoren.
Ik heb geen eicel te doneren en al zou ik dat wel hebben en die ook daadwerkelijk willen doneren, dan niet aan een vrouw van die leeftijd.
Hoe leuk is het voor die kinderen? Een moeder van 65? Tante- of oomzeggers die misschien al 20 jaar ouder zijn? Of eerlijk gezegd, toch een onderdeel van een freakshow zijn?
Het geklooi met moeder natuur vind ik in dit geval heus de grenzen over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten